Genius Doctor Black Belly Miss 1421

ตอนที่ 1421  ไม่ขาดเงิน (2)

มีเพียงผู้ลี้ภัยที่ร่ำรวยมีเงินถุงเงินถังเท่านั้นถึงจะทุ่มเงินจำนวนมหาศาลเพื่อซื้อที่อยู่

และเพราะความต้องการนี้  ที่ข้างๆศาลาว่าการเมืองชิงเฟิงจึงมีร้านที่เปิดขึ้นมาเพื่อทำการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ทุกประเภท  ผู้ลี้ภัยที่ร่ำรวยหลายคนจะมายังสถานที่แห่งนี้หลังจากที่เข้าเมืองมาไม่นาน  เพื่อหาบ้านที่เหมาะสมสำหรับตัวเอง

เมื่อจวินอู๋เสียเดินเข้าไปในร้าน  มีผู้ลี้ภัยที่แต่งตัวหรูหราหลายคนยืนอยู่ข้างใน  ท่าทางของพวกเขาเป็นตัวอย่างที่ดีเลิศของคำว่า  “ข้ามีเงิน  รีบๆมาเชือดข้าซิ”

แม้ว่าจะใช้ชีวิตในฐานะคนเร่ร่อนอยู่หลายวัน  แต่ใบหน้าของคนเหล่านี้ก็ยังมีเลือดฝาดและดูสบายดีมีเงินทองของมีค่าเต็มตัว  สาวสวยสองคนกำลังให้บริการพ่อค้าตัวอ้วนที่ร่ำรวยแต่งกายด้วยชุดผ้าไหม  เขากำลังฟังพนักงานขายพูดแนะนำสินค้าไม่หยุด

ที่มือทั้งสองข้างของชายคนนั้น  นิ้วทั้งสิบของเขาสวมแหวนทองวงใหญ่แวววาว  ดูเหมือนแกะอ้วนที่กำลังจะถูกเชือดไม่มีผิด

“นายท่านหลิว  นี่คือบ้านที่ดีที่สุดในเขตนี้  ไม่เพียงตั้งอยู่บนพื้นที่ขนาดใหญ่  แต่ตัวบ้านก็สร้างอย่างดี  ดูสิ  มีกระทั่งสระบัวด้วย  ตอนฤดูร้อนท่านก็สามารถจิบเหล้าผ่อนคลายที่ข้างสระได้  ท่านจะต้องพอใจอย่างแน่นอน”  พนักงานขายในร้านต้องมีทักษะในการสังเกตสีหน้าและคำพูด  เมื่อเห็นนายท่านหลิวที่เพิ่งเข้าเมืองชิงเฟิงมาวันนี้วางท่าใหญ่โตเดินเข้ามาในร้าน  ก็รู้ได้เลยว่าวันนี้จะทำการค้าครั้งใหญ่ได้อย่างแน่นอน

“ที่นี่ก็ไม่เลว  แต่เล็กไปหน่อย  เจ้ามีที่ที่ใหญ่กว่านี้ไหม?”  นายท่านหลิวพูดจาใหญ่โตท่าทางมีเงินเหลือเฟือ  ทำให้สาวสวยสองคนยิ้มแล้วยิ้มอีก

เดิมทีเขาเป็นพ่อค้าข้าวในแคว้นฟาน  ตอนที่พวกคนพิษเริ่มออกอาละวาด  เขาได้ฉวยโอกาสขึ้นราคาข้าวและทำกำไรได้อย่างมากมาย  แต่อนิจจา  ที่ที่เขาอาศัยอยู่ได้ถูกพวกคนพิษถล่มราบคาบ  เพื่อเอาชีวิตรอด  เขาได้พาคนทั้งครอบครัวย้ายถิ่นฐานมาที่เมืองชิงเฟิง  จากนั้นเขาก็ใช้เงินไปนิดหน่อยก่อนจะพาทุกคนในครอบครัวเข้าเมืองชิงเฟิงมาได้

นายท่านหลิวผู้เคยชินกับการใช้อำนาจบาตรใหญ่มานานหลายปี  ย่อมไม่คิดจะทำผิดต่อตัวเอง  เงินที่โกงมา  ใช้ไปก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร

พนักงานขายได้ฟังคำพูดของนายท่านหลิวก็ยิ้มอย่างดีใจ  และเดินกลับไปหาอัลบั้มภาพของบ้านที่ใหญ่กว่านี้

เมื่อจวินอู๋เสียก้าวเข้ามาในร้าน  ก็ไม่มีพนักงานร้านเดินเข้าไปหาสักคน  ทุกคน กระทั่งคนที่ว่างอยู่ ก็ไม่มีใครเดินเข้ามาสอบถามเลยแม้แต่คำเดียว

จวินอู๋เสียเพิ่งออกมาจากค่ายผู้ลี้ภัย  เดิมทีก็แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหยาบๆอยู่แล้ว  พอรวมกับที่นางจงใจเอาถ่านมาป้ายหน้าและเสื้อผ้าเพื่อให้ดูสกปรก  จะได้เข้าไปในค่ายผู้ลี้ภัยได้อย่างกลมกลืน  มองยังไงก็ดูไม่เหมือนคนรวย  ยิ่งกว่านั้นนางก็ยังอายุน้อย  รูปร่างเล็กและผอมบาง  และยังไม่มีผู้ติดตามเลยสักคนเดียว

เป็นเรื่องปกติที่นางจะถูกมองว่าเป็นลูกค้าที่ไม่น่าต้อนรับ

แต่ตัวจวินอู๋เสียเองนั้นไม่ได้สังเกตเห็นเลย  การปฏิบัติที่แตกต่างนี้  เมื่อเทียบกับการที่มีคนมาคอยพูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหูแล้ว  นางชอบถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวมากกว่า  จะได้ค่อยๆเลือกสิ่งที่ต้องการอย่างช้าๆ

ถึงยังไง  บนชั้นวางในร้านก็มีอัลบั้มที่เต็มไปด้วยภาพวาดของบ้านที่วางขายอยู่แล้ว  และที่ชั้นวางก็ได้แยกขนาดของบ้านเอาไว้อย่างเป็นระบบ  ดังนั้นนางจึงเลือกหยิบได้ไม่ยาก

จวินอู๋เสียเมินอัลบั้มที่มีแค่บ้านเดี่ยว  และหันไปสนใจบ้านที่มีที่ดินขนาดใหญ่

นางยื่นมือไปเพื่อหยิบอัลบั้ม  แต่ก็ถูกพนักงานในร้านแย่งไปก่อนที่นางจะทันได้แตะมัน