Genius Doctor Black Belly Miss 1335

ตอนที่ 1335  สุสานที่หายไป (5)

สายตาที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์ของจวินอู๋เสียดึงดูดความสนใจของพวกเฉียวฉู่

“เสี่ยวเสีย  มองอะไรอยู่น่ะ?”  เฉียวฉู่ลุกขึ้นนั่ง  กลีบดอกไม้ติดเต็มตัวไปหมด

“เจ้าเดาหัวใจของเด็กสาวไม่ออกหรอก”  เฟยเหยียนกระซิบขณะมองไปที่มงกุฎดอกไม้บนหัวของจวินอู๋เสีย  จากนั้นก็แอบชำเลืองมองไปที่หรงรั่ว  ก่อนจะเอื้อมมือไปเด็ดดอกไม้ออกมาจากก้านจำนวนหนึ่ง  แล้วนั่งอยู่เงียบๆท่ามกลางทุ่งดอกไม้  สองมือของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

“โอ้  เรื่องของหัวใจเด็กสาว  ข้าคงรู้ไม่มากเท่าเจ้าจริงๆ  เหยียนเอ๋อร์……”  เฉียวฉู่พูดอย่างมีนัย  แกล้งลากเสียงที่พยางค์สุดท้าย

เฟยเหยียนกลอกตาใส่เขา  แล้วยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเองต่อไป

เขาไม่มีเวลามายุ่งกับเจ้าทึ่มนั่นหรอก!

“เจ้าเห็นอะไรเหรอ?”  หรงรั่วถามพร้อมกับเดินเข้าไปหาจวินอู๋เสีย  เท่าที่นางรู้จักจวินอู๋เสียมา  ทุ่งดอกไม้ตรงหน้าพวกเขาไม่มีทางกระตุ้นความสนใจจวินอู๋เสียได้มากขนาดนั้นหรอก  แล้วนางก็มีท่าทางปกติมาตลอด  ทำไมจู่ๆถึงจ้องมองไปข้างหน้าแบบนั้นล่ะ?

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไร  แต่เอามงกุฏดอกไม้ออกจากหัวมาถือไว้ในมือ  สายตายังคงจ้องนิ่งอยู่ที่เดิม

เสี่ยวเจว๋ก้มหน้าด้วยความเศร้า  เขาคิดว่า  “พี่ชายตัวน้อย”  ไม่ชอบมงกุฎดอกไม้

“ดูนี่ซิ”  จู่ๆจวินอู๋เสียก็ยกมือขึ้นและชี้ไปยังทิศทางที่ตัวเองมองอยู่

เหนือทุ่งดอกไม้  มีมงกุฎดอกไม้อีกอันลอยอยู่กลางอากาศ  มงกุฎดอกไม้นั้นทำออกมาไม่สวยเลย  ถักออกมาแบบหลวมๆ  เหมือนอันที่อยู่ในมือของจวินอู๋เสียเป๊ะ

“เกิดอะไรขึ้น?!”  หรงรั่วพูดอย่างประหลาดใจ  นางตกใจเล็กน้อยจากภาพที่เห็นตรงหน้า

มงกุฎดอกไม้ลอยได้  มันแปลกเกินไปแล้ว  และพอจวินอู๋เสียขยับมงกุฎดอกไม้ในมือ  มงกุฎดอกไม้อีกอันก็ขยับตาม!

“กระจกลวงตา!”  ฟ่านจั๋วอุทาน  ลุกพรวดขึ้นมาและกระโจนสองก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างๆจวินอู๋เสีย

“กระจกลวงตา?”  จวินอู๋เสียถามอย่างสงสัย

“ข้าก็ไม่ค่อยรู้หรอก  แต่เคยได้ยินแม่ของข้าพูดถึง  แต่ก็จำไม่ได้แล้ว”  ฟ่านจั๋วดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง  แต่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้  จากนั้นเขาก็หันไปมองจวินอู๋เหยาที่อยู่ด้านข้างทันที

“พี่ใหญ่อู๋เหยา  ท่านรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่?”

จวินอู๋เหยาเดินมาข้างๆจวินอู๋เสียและมองดูปรากฏการณ์แปลกประหลาดนั่น  แต่ก็ไม่มีคำถามใดๆในสายตาของเขา  เขาหยิบเอามงกุฎดอกไม้จากมือของจวินอู๋เสีย  และท่ามกลางสายตาจ้องมองอย่างกระวนกระวายของเสี่ยวเจว๋  เขาโยนมันขึ้นไปในอากาศทันที

พอมงกุฏดอกไม้สีม่วงถูกโยนขึ้นไป  มันก็แตกกระจายออก  กลีบดอกไม้ร่วงหล่นกระจัดกระจายลงมาอย่างช้าๆ ราวกับเกล็ดหิมะตกลงมา

และอีกฝั่งหนึ่งก็เกิดภาพอย่างเดียวกันขึ้น

เหมือนกันเป๊ะเลย!

“กระจกสะท้อนจันทร์”  จวินอู๋เหยายิ้มมุมปาก  เขาก้มหน้ามองจวินอู๋เสีย

“นี่คือเขตแดนชนิดหนึ่งเหมือนที่เราเคยเจอก่อนหน้านี้  แต่อันนี้ซับซ้อนกว่านิดหน่อย  มันจะสะท้อนภาพสิ่งต่างๆได้  และอันนี้น่าจะสะท้อนแต่ภาพของพืชเท่านั้น”

มันเป็นภาพเดียวกันอย่างแน่นอน  แต่มีแค่ภาพสะท้อนของมงกุฎดอกไม้ให้เห็นเท่านั้น  ไม่มีภาพของจวินอู๋เสียและคนอื่นๆเลย  ราวกับว่ามีพลังบางอย่างเอาภาพของพวกเขาออกไป

จวินอู๋เสียใจเต้นแรงขึ้นมาทันที  นางวิ่งขึ้นไปข้างหน้า

ห่างออกไปประมาณ 100 เมตร  ทันใดนั้นนางก็รู้สึกถึงแรงกดดันแปลกๆบางอย่างที่หยุดนางเอาไว้ไม่ให้ไปข้างหน้าต่อได้!

เหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นป้องกันไม่ให้นางผ่านไป

จวินอู๋เสียใจเต้นแรง  นางยกมือขึ้นและวางมือลงบนกำแพงที่ไร้รูปร่างนั้น  ภายใต้ฝ่ามือของนาง  นางรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่แข็งและเย็นของหิน!

สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด!