Genius Doctor Black Belly Miss 1334

ตอนที่ 1334  สุสานที่หายไป (4)

พ่อแม่ของพวกฟ่านจั๋วอาจโชคดีที่เข้าไปในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดได้  และโชคของตอนนั้นก็บังเอิญเกิดขึ้นในวันเดียวกัน  ดังนั้นจึงมีเพียงคนที่เข้ามาใกล้สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดในวันนั้นเท่านั้นที่สามารถค้นหาเป้าหมายที่แท้จริงได้

และหลังจากที่เข้าไปในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด  พวกเขาก็เจอกัน  เพื่อที่จะยับยั้งอีกฝ่ายที่มาจากวิหารอื่น  พวกเขาจึงคิดทำแผนที่ขึ้น  แม้ว่าพวกเขาจะพูดอย่างนั้น  แต่ทุกคนก็รู้แก่ใจดีว่าแผนที่ก็แค่วิธีแก้ปัญหาแบบผิวเผินเท่านั้น  ตราบใดที่พวกเขาจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ได้  แผนที่ก็ไม่จำเป็นอะไรเลย

แต่หลังจากนั้น  ไม่รู้ว่าพวกเขาไปเจอกับอะไรเข้า  เมื่อออกจากสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด  พวกเขาก็ลืมทุกอย่างทันที……

การเดาของนางทำให้นางนึกถึงสิ่งที่เหวินหยูเคยบอกไว้  เหวินหยูได้รับบาดเจ็บสาหัสและคิดว่าคงรอดอยู่ได้ไม่นาน  แต่พอเขาหมดสติไปในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด  ใครบางคนก็นำเขาออกจากผาสุดสวรรค์

นอกจากนั้น  เขาก็จำอะไรไม่ได้เลย  ความทรงจำทั้งหมดในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเหลือเพียงความว่างเปล่า

เรื่องนั้น  ตอนแรกจวินอู๋เสียคิดว่าเป็นเพราะเหวินหยูบาดเจ็บหนักมากจนทำให้ลืมสิ่งที่เกิดขึ้น  แต่พอคิดย้อนกลับไป  ก็น่าสงสัยว่าเขาจำไม่ได้  หรือว่า……ความทรงจำของเขาถูกลบออกไป?

จวินอู๋เสียมองไปยังทุ่งดอกไม้ที่ไร้ที่สิ้นสุดด้วยแววตาสิ้นหวัง

แผนที่ไม่น่าผิด  และสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดก็อยู่ตรงนั้น

แต่พวกเขากลับมองไม่เห็น  ไม่สามารถสัมผัสได้  เหมือนกับว่ามันหายไปจากที่นั่น

หลายปีที่ผ่านมานี้  สิบสองวิหารส่งยอดฝีมือมาที่ผาสุดสวรรค์มากมายเท่าไรแล้ว?  แม้ว่าจวินอู๋เสียจะระบุจำนวนไม่ได้  แต่นางก็รู้ว่าคนพวกนั้นทุกคนล้วนแข็งแกร่งกว่าพวกนาง

พวกเขาสามารถหาทางมาถึงที่นี่ได้เหมือนพวกนาง  แต่การได้เห็นทะเลดอกไม้ที่ไร้ที่สิ้นสุดนี้ทำให้พวกเขาหมดหวัง

พวกเขาหามันไม่เจอ  หรือเจอแล้วแต่ไม่รู้ตัว?

ถ้าไม่ใช่เพราะแผนที่ที่อยู่ในมือ  จวินอู๋เสียคงไม่อาจแน่ใจได้ว่าพวกเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด

สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดหายไปอยู่ที่ไหนกัน?

จวินอู๋เสียลุกขึ้นยืนและเดินต่อไปในทะเลดอกไม้

ทันใดนั้น  ร่างเล็กๆก็โผล่มาตรงหน้านาง

มงกุฎดอกไม้ที่ทำจากดอกไม้สีม่วงปรากฏขึ้นตรงหน้า  ใบหน้าสีชมพูระเรื่อของเสี่ยวเจว๋เงยขึ้น  สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวังขณะมองจวินอู๋เสีย  มือสองข้างยื่นมงกุฏดอกไม้ให้จวินอู๋เสีย

“พี่ชายตัวน้อย  ของขวัญ……ให้……ท่าน……”  เสี่ยวเจว๋พูดด้วยเสียงประหม่าปนเขิน

จวินอู๋เสียประหลาดใจ  นางยกมือขึ้นขยี้ผมสีแดงเพลิงของเสี่ยวเจว๋  เด็กน้อยทำเหมือนมาเที่ยว  ไม่ได้มีท่าทางกังวลใจหรือหงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย  ก็ดีเหมือนกัน  อยู่อย่างไร้กังวลก็ดีกว่ามีชีวิตอยู่อย่างเศร้าโศกระทมทุกข์ไปตลอด

จวินอู๋เสียลงนั่งยองๆ มองดูเสี่ยวเจว๋

“ช่วยใส่ให้หน่อยซิ”

เสี่ยวเจว๋กระพริบตาปริบๆ  มือเล็กๆของเขาสั่นขณะยกมงกุฎดอกไม้ที่ไม่ค่อยสวยนั่นขึ้นช้าๆและวางลงบนหัวของจวินอู๋เสีย

“สวยมาก”  หลังจากที่เสี่ยวเจว๋ใส่ให้จวินอู๋เสีย  เขาก็ก้าวถอยหลังไปอย่างอายๆ  มือเล็กๆของเขากุมไว้ที่ด้านหลัง  บิดตัวไปมาด้วยความเขินเล็กน้อย

จวินอู๋เสียยิ้มบางๆ  สายตาของเลื่อนขึ้นไปเหนือไหล่ของเสี่ยวเจว๋อย่างไม่ได้ตั้งใจ  ทันใดนั้นเอง  นางก็ชะงักค้าง  แววตาประหลาดใจผุดขึ้นมา  นางยืนขึ้นและมองไปยังทะเลดอกไม้ที่ทอดยาวไปจนสุดขอบฟ้า