Genius Doctor Black Belly Miss 1321

ตอนที่ 1321  ป่ากร่อนกระดูก (7)

“หมายความว่ายังไง  ขจัดพิษด้วยพิษ  เจ้าคงไม่ได้คิดจะ……ใช้พิษมาจัดการกับต้นกร่อนกระดูกมากมายที่นี่หรอกนะ……”  เฉียวฉู่พูดขณะมองจวินอู๋เสียอย่างตกใจ  ความคิดนี้คงจะทำได้ยาก  ส่วนที่เป็นปัญหาที่สุดก็คือต้นกร่อนกระดูกมีอยู่เยอะมากและแผ่ขยายออกไปกว้างใหญ่ไพศาล  ต่อให้จวินอู๋เสียจะมียาพิษอยู่เต็มกระเป๋ามิติ  แต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี

“ทำไมจะไม่ล่ะ?”  จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว  นางกำลังคิดกับตัวเองว่านี่เป็นความคิดที่ดีมาก!

แม้ว่านางจะคิดถึงการใช้พลังวิญญาณทำลายเพื่อทำเส้นทางผ่านออกไปและวางเปลือกไม้ของต้นกร่อนกระดูกเอาไว้ใต้เท้าขณะเดินทาง  แต่การทำลายต้นกร่อนกระดูกจำนวนมากจะทำให้ยางพิษจำนวนมหาศาลไหลออกมา  ความเข้มข้นของพิษในหมอกภายในป่ากร่อนกระดูกก็จะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยหลายร้อยเท่า  ในสถานการณ์นั้น  แม้ว่าทั้งคณะเดินทางจะกินยาแก้พิษเอาไว้แล้ว  แต่ถ้าต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นเป็นเวลานาน  ก็จะเกิดผลกระทบที่ไม่ดีกับพวกเขาอย่างแน่นอน

นั่นจึงเป็นตัวเลือกสุดท้าย

ถ้ามีวิธีอื่นให้เลือก  จวินอู๋เสียก็ไม่อยากลองหรอก

เมื่อพูดถึงพิษ  ในบรรดาพิษจากธรรมชาติทั้งหมดที่จวินอู๋เสียพบมา  มีเพียงอย่างเดียวที่สามารถเทียบเคียงกับพิษของต้นกร่อนกระดูกได้

“แต่……มันจะต้องใช้พิษมากขนาดไหนกันล่ะ?”  เฉียวฉู่ถาม

จวินอู๋เสียตอบว่า  “เรื่องปริมาณไม่ใช่ปัญหา”

“หือ?”

จวินอู๋เสียไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมให้เฉียวฉู่ฟัง  นางแค่ก้าวออกไปข้างหน้า  แล้วแสงสีแดงก็ส่องประกายจากนิ้วของนาง!

แสงสีแดงนั้นค่อยๆกระจายออกกลางอากาศจนกินพื้นที่ขนาดใหญ่  แล้วทันใดนั้นมันก็ค่อยๆรวมตัวกัน  ก่อตัวเป็นรูปร่างมนุษย์อย่างช้าๆ

ในโลกนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่จวินอู๋เสียรู้ว่าสามารถจัดหาพิษให้ได้อย่างต่อเนื่องไม่มีหมด  และพิษของมันก็เทียบเคียงได้กับต้นกร่อนกระดูก

ทันใดนั้น  แสงสีแดงก็สลายไป  ร่างสูงปรากฏขึ้นต่อสายตาของทุกคน  ชายหน้าตาดีอย่างร้ายกาจที่มีรอยยิ้มเหยียดหยามชาวโลกเดินกรีดกรายเข้ามา  เมื่อสายตาของเขามองไปที่จวินอู๋เสีย  เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นข้างหนึ่ง  ก้มหัวที่หยิ่งยโสของเขาลงเล็กน้อย

“เจ้านาย  มีคำสั่งอะไรหรือขอรับ?”  น้ำเสียงของเขาเกียจคร้านและห้าวเล็กน้อย  เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ  และมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาเคลิ้มลืมตัว  ราวกับเขามีสายตาเอาไว้มองนางเพียงผู้เดียว

จวินอู๋เสียกำลังจะอ้าปากพูด  ร่างหนึ่งก็เข้ามาอยู่ที่ด้านหลังของนาง  และก่อนที่จวินอู๋เสียจะทันได้พูดอะไรออกมา  หมอกสีดำสายหนึ่งก็ถูกยิงเข้าใส่อิงซู่ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น!

อิงซู่ตกใจเล็กน้อย  ร่างของเขาถูกห่อหุ้มด้วยหมอกสีดำที่หมุนวน  รังสีกดดันรุนแรงทะลักออกมาจากหมอกสีดำที่บีบรัดร่างเขา!

“ถ้าข้าเห็นเจ้ามองนางด้วยสายตาเช่นนั้นอีกครั้งเดียว  ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าความหมายของคำว่าขวัญบินวิญญาณกระเจิงมันคืออะไร”  เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่ารุนแรงดังขึ้น  จวินอู๋เหยาหรี่ตามองอิงซู่ที่ถูกกักขังอยู่ในหมอกสีดำ  เจตนาฆ่าที่อยู่ในแววตาเปิดเผยชัดเจน

ทุกคนพากันตกตะลึง

จวินอู๋เสียรีบพูดขึ้นว่า  “เขาเป็นภูติประจำตัวของข้า”

จวินอู๋เหยาตอบพร้อมกับหัวเราะเย็นชา  “ข้ารู้  ไม่งั้นมันตายไปแล้ว”

[บังอาจมองเสี่ยวเสียเอ๋อร์ของเขาด้วยสายตาเจ้าชู้แบบนั้น  จะคนหรือภูติประจำตัว  มันก็ต้องตาย]

“เอ่อ……”  จวินอู๋เสียพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง  แม้ว่านางจะเข้าใจความรู้สึกของนางที่มีต่อจวินอู๋เหยาแล้ว  แต่สำหรับอารมณ์ ‘หึงหวง’ นี้  มันยังแปลกสำหรับนางอยู่  นางไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆจวินอู๋เหยาถึงมีเจตนาฆ่าฟันรุนแรงถึงขนาดนี้

[นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับอิงซู่ใช่ไหม?]

[แล้วอิงซู่ก็ทำให้เขาโกรธแล้วหรือ?]