Genius Doctor Black Belly Miss 1303

ตอนที่ 1303  เจ้าคือน้องชายของข้า (1)

มารแดงไม่ได้เป็นอันตรายต่อวิญญาณของคน  แต่โลหิตแดงเป็น!

โลหิตแดงเป็นของที่ไม่สมบูรณ์  มันขาดวัตถุดิบหนึ่งอย่าง  และเป็นวัตถุดิบที่สำคัญที่สุด

นั่นก็คือ เลือดหนึ่งหยด แค่นั้นก็ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมายแล้ว

จากที่เย่ฉาและเย่เหม่ยเห็น  สถานการณ์ของเสี่ยวเจว๋ดูมั่นคงดีแล้ว  แม้ว่าวิญญาณของเขาจะไม่สมบูรณ์และไม่มีความสามารถในการวิเคราะห์อย่างเต็มที่  แต่จิตสำนึกของเขาก็ชัดเจน  ไม่มีอาการสับสนปั่นป่วนอะไรให้เห็นเลย

เขาเป็นแค่เด็กที่วิญญาณไม่สมบูรณ์  จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแยกแยะสิ่งต่างๆได้

ถ้าจวินอู๋เสียเห็นเสี่ยวเจว๋เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่ง  นางคงดีใจที่เสี่ยวเจว๋อยู่ในสภาพนั้น  แต่นางเห็นเด็กน้อยเป็น ‘น้องชาย’ ของนาง

คำพูดของจวินอู๋เหยาทำให้จวินอู๋เสียจมอยู่กับความคิด  นางเงียบไปครู่หนึ่ง  แล้วทันใดนั้นก็ลุกขึ้น  เดินตรงไปที่รถม้าของฟ่านจั๋ว

นางกระโดดขึ้นไปบนรถม้าอย่างคล่องแคล่วและดึงม่านเปิดออก  ทันใดนั้นนางก็เห็นร่างเล็กๆนั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่ในมุมที่ไกลที่สุดของรถม้า  บนใบหน้าเล็กๆนั่นมีน้ำตาใสๆไหลรินลงมาจากดวงตากลมโต  เขานั่งร้องไห้เงียบๆอยู่ตรงนั้นคนเดียว  พร้อมกับกอดเข่าแน่น  ร่างกายสั่นด้วยแรงสะอื้น

เมื่อเห็นจวินอู๋เสียโผล่มา  ดวงตาของเสี่ยวเจว๋ก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกขึ้นมาทันที  เขามองไปที่จวินอู๋เสียอย่างร้อนรน  แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นวิตกกังวลและไม่สบายใจ  แต่ก็ไม่ได้มีความเศร้าในแววตาแล้ว

เขาอ้าปากเล็กน้อยราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง  แต่ก็ไม่กล้า  น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม

ขณะที่จวินอู๋เสียมองดูร่างเล็กๆนั้น  ปฏิกิริยาของเขาทำให้นางนึกถึงจักรพรรดิน้อยตอนที่นางพบกับเขาครั้งแรก

เขาดูขี้กลัวเหมือนตอนนี้เลย

เขาไม่ได้เปลี่ยนไป

“อย่า……อย่าโกรธนะ……”  เสี่ยวเจว๋พูดเบาๆ เสียงสั่น  เขามองจวินอู๋เสียอย่างอ้อนวอน  เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกไม่สบายใจนี้มาจากไหน  แต่เขากลัวมากจริงๆ  กลัวว่าจวินอู๋เสียจะทิ้งเขา

“พี่ชาย……อย่าโกรธ……ข้า…..เลยนะ……”

เสียงของเขาสั่น  แทรกด้วยเสียงสูดหายใจ  เขาไม่กล้าร้องไห้ออกมาดังๆ  จึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้

จวินอู๋เสียรู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจ  นางเดินเข้าไปข้างในแล้วนั่งลงมองเสี่ยวเจว๋ที่ร้องไห้อย่างหมดสิ้นหนทาง

“ข้าไม่ได้โกรธ”  จวินอู๋เสียพูดขณะที่มองเสี่ยวเจว๋ด้วยสายตาจริงจัง  “ถึงโกรธ  ก็ไม่ได้โกรธเจ้า  ข้าแค่……”

จวินอู๋เสียไม่ได้พูดอะไรต่อ  หลังจากช่วยจักรพรรดิน้อยจากเมืองหลวงแคว้นจิ้ว  จวินอู๋เสียก็ได้รู้จากราชครูเหอว่าคนพิษที่แลกชีวิตของเขาเพื่อปกป้องจักรพรรดิน้อยนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน  แต่เป็นพี่ชายของจักรพรรดิน้อยนั่นเอง

พิษได้แทรกซึมลึกเกินไป  เขาได้สูญเสียการรับรู้ไปแล้วจนไม่สามารถจำใครได้

แต่ตอนที่จักรพรรดิน้อยตกอยู่ในอันตราย  พี่ชายของเขาก็ได้ปรากฏตัวขึ้นในทันที  ใช้ไหล่กว้างของเขาปกป้องคุ้มครองจักรพรรดิน้อยที่ไร้เดียงสา

ขนาดจิตวิญญาณถูกทำลายไปแล้ว  ก็ยังคงมีจิตใจที่จะทำเช่นนั้นได้  ในสายตาของจวินอู๋เสีย  นั่นเกือบจะเป็นปาฏิหาริย์

แต่……

นางไม่สามารถช่วยปาฏิหาริย์นั้นเอาไว้ได้

นั่นเป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี  แม้ว่าจะมีทักษะและความรู้ด้านการแพทย์  แต่ก็ไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้เลย

นั่นเป็นกรณีของพี่ชายของจักรพรรดิน้อย  และกรณีของจักรพรรดิน้อยก็เหมือนกัน

จวินอู๋เสียโกรธ  แต่โกรธตัวเอง  นางไม่เคยโทษคนอื่นเลย

นางเคยคิดว่า  ถ้าหากนางมีทักษะทางการแพทย์มากกว่านี้  นางจะสามารถช่วยพี่ชายของจักรพรรดิน้อยเอาไว้ได้หรือเปล่า?  นางจะรักษาจักรพรรดิน้อยได้ไหม?

แบบนั้นจักรพรรดิน้อยก็จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้  เขาจะได้กลับไปที่แคว้นจิ้วพร้อมกับพี่ชายของเขา  หรือเขาอาจจะได้สนุกกับชีวิตในฐานะจักรพรรดิน้อย  หรืออาจจะกลายเป็นท่านอ๋องที่ตั้งเป้าจะเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูร ฝึกฝนอยู่ภายใต้การคุ้มครองของพี่ชาย