Genius Doctor Black Belly Miss 1297

ตอนที่ 1297  ชำระแค้น (7)

ดวงตาสีม่วงปีศาจคู่นั้นไม่มีความรื่นเริงอยู่อีกแล้ว  แต่สายตาเต็มไปด้วยความเลือดเย็นอำมหิต

ตอนที่จวินอู๋เหยาเจอจวินอู๋เสียตอนนั้น  เขาไม่ได้พูดอะไร  และไม่ถามอะไรมากด้วย  แต่เหตุการณ์นั้นไม่ได้ลบเลือนไปจากความทรงจำของเขาเลย

นั่นเป็นครั้งที่เขาเกือบเสียนางไป

มันทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนก  เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน  และเขาก็รู้สึกมันได้อย่างชัดเจน

เขาไม่ยอมให้พวกมันตายง่ายๆหรอก  ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดที่จวินอู๋เสียได้รับ  หรือความตื่นตระหนกตกใจที่เขารู้สึก  เขาจะไม่ปล่อยให้พวกมันตายง่ายๆแน่

มีแค่การทรมานพวกมันเท่านั้น  เขาถึงจะระงับความตื่นตระหนกที่เกือบเสียจวินอู๋เสียไปได้

เสียงร้องโหยหวนที่น่าสมเพชและโศกเศร้า  สำหรับจวินอู๋เหยามันฟังเหมือนเสียงร้องเพลงสรรเสริญ

กลิ่นเลือดคาวคลุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ  ราวกับจะดึงเขากลับไปสู่อดีตที่ทุ่งสังหารหมู่อันโหดร้าย!

ผู้อาวุโสฮุยอยากอ้อนวอนขอความตาย  แต่ก็ไม่สามารถทำได้  เขาทำได้แค่มองดูร่างของชายชุดเขียวค่อยๆสลายไปด้วยอสูรโลหิต  เสียงกรีดร้องโหยหวนของชายชุดเขียวดังแสบแก้วหู  ลำคอของเขาแทบพังจากการกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง  แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำให้มันจบสิ้นได้

ความเจ็บปวดนั้นเป็นเหมือนก้นเหวลึก  จิตใจของชายชุดเขียวแทบจะพังทลายจากความทรมานที่ไม่อาจทนรับได้  แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของอสูรโลหิตก็คือการทำให้เขามีสติรู้ตัวอย่างชัดเจนตลอดเวลา

มีแค่การมีสติรู้ตัวเท่านั้นที่นำความทรมานมาให้ได้มากที่สุด!

เย่ฉาและเย่เหม่ยยืนเงียบๆอยู่ข้างหลังจวินอู๋เหยา  แววตาของทั้งคู่เปล่งประกายลุกโชน

การติดตามจวินอู๋เหยาอย่างใกล้ชิดเป็นเวลานาน  ทำให้ชายทั้งสองรู้สึกถึงเจตนาฆ่าฟันของจวินอู๋เหยาได้อย่างชัดเจนว่ารุนแรงเพียงใด  พวกเขาไม่ได้รู้สึกถึงรังสีฆ่าฟันที่รุนแรงแบบนี้จากตัวนายท่านของพวกเขามานานแล้ว  ดูเหมือนมันจะนำพวกเขาย้อนกลับไปในตอนที่พวกเขายืนอยู่กับจวินอู๋เหยาตอนที่พวกเขาสังหารหมู่ไปทั่วทุกแห่งตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เลือดที่เย็นมานานก็เดือดพล่านขึ้นใหม่อีกครั้งในตอนนี้เอง

นี่คือเจ้านายที่พวกเขาสาบานว่าจะจงรักภักดี  และเป็นพระเจ้าผู้สร้างพวกเขาขึ้นมา!

ในกองทัพราตรี  ไม่มีถูกหรือผิด  ไม่มีความจริงหรือโกหก

กองทัพราตรีรู้แค่ว่าจะต้องปฏิบัติตามคำสั่งของนายท่านเจว๋

ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งอะไรก็ตาม!

ตั้งแต่ต้นจนจบ  ใบหน้าของจวินอู๋เหยามีรอยยิ้มปีศาจแบบเดิมตลอด  เหมือนทั้งหมดนี้ไม่ใช่การฆ่าที่โหดร้ายเลยสักนิด  ไม่ใช่การทรมาน  แต่เป็นแค่เกมที่น่าสนใจเท่านั้น  เสียงร้องที่น่าสงสารของชายชุดเขียวและความหวาดกลัวของผู้อาวุโสฮุย  เป็นแค่ของเล่นที่สร้างความบันเทิงให้เขา

…………………………..

ในป่าทึบ  พวกคนที่รออยู่ที่เดิมได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างสิ้นหวัง  เสียงนั่นทำให้พวกเขาเย็นวาบไปทั่วร่าง

กลิ่นคาวเลือดที่โชยเข้ามาในป่าทึบหลังจากนั้นก็รุนแรงจนทำให้พวกเขาคลื่นไส้

“พี่ใหญ่อู๋เหยา……เขาทำอะไรลงไป?”  เฉียวฉู่กลืนน้ำลายเสียงดังและถามขึ้น  เขามองไปยังทิศทางนั้น  และได้ยินแต่เสียงที่ดังมาถึงหูของเขากับกลิ่นที่ลอยอยู่ในอากาศซึ่งทำให้เขาหนาวเย็นไปถึงกระดูก

“ข้าขอแนะนำให้เจ้าเก็บความอยากรู้อยากเห็นนั่นซะ  มันจะดีกับตัวเจ้าเอง”  ฟ่านจั๋วพูดพลางสูดหายใจเข้าลึกๆ  พยายามระงับหัวใจที่เต้นแรง  เขารู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงมากจนทำให้เขาหายใจไม่ออก  มันค่อยๆแพร่กระจายไปทั่วผืนป่าอย่างช้าๆ

ถ้าเขาเดาไม่ผิด  เจตนาฆ่าที่รุนแรงนี้ต้องมาจากจวินอู๋เหยา

เจตนาฆ่านั้นรุนแรงมาก  ขนาดมาจากระยะไกลแบบนี้ยังทำให้เขารู้สึกอึดอัดได้  ถ้าพวกเขาเข้าไปใกล้  เกรงว่าพวกเขาทุกคนคงไม่สามารถต้านทานรังสีกดดันแบบนั้นได้

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรเลยสักคำ  นางแค่นั่งเงียบๆอยู่ด้านหนึ่ง  และอุ้มเจ้าแมวดำเอาไว้ในอ้อมแขน

การฆ่าครั้งนี้เป็นการเต้นรำที่เขาออกแบบท่าเต้นให้กับนาง

นางจะไม่หยุดมัน  และไม่ต้องการหยุดมันด้วย

ขณะที่ทุกคนกำลังจมอยู่กับบรรยากาศที่น่าสะพรึงกลัว  เสี่ยวเจว๋ที่นั่งยองๆอยู่เงียบๆมาตลอดเวลาก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่มีใครสังเกตเห็น  และก้าวขาสั้นๆ เดินตรงไปยังทิศทางของผาสุดสวรรค์