Genius Doctor Black Belly Miss 1292

ตอนที่ 1292  ชำระแค้น (2)

“สองคนนั้นหรือ?”  จวินอู๋เหยาถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ

คำถามของจวินอู๋เหยาทำให้ชายชุดเขียวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม  เหงื่อออกทั่วร่าง

[สองคนนั้น!]

[สองคนไหน?]

คำถามนั้นทำให้ชายชุดเขียวนึกถึงตอนที่เขากับผู้อาวุโสฮุยโจมตีเย่ฉาทันที!

เย่ฉาเงยหน้าขึ้นช้าๆ  สายตาเย็นเยียบดุร้ายกวาดมองชายชุดเขียวและผู้อาวุโสฮุยก่อนจะพูดว่า  “นั่นขอรับ”  พร้อมกับพูด  เขายกมือขึ้นชี้ไปที่ชายชุดเขียวกับผู้อาวุโสฮุย

พอเย่ฉาชี้นิ้วมาที่พวกเขา  หัวใจของชายชุดเขียวกับผู้อาวุโสฮุยก็หล่นวูบลงเหวลึกทันที  พวกเขาหันไปมองจวินอู๋เหยาโดยไม่ได้ตั้งใจ  และเห็นว่ามุมปากของจวินอู๋เหยาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายเย็นชา  รอยยิ้มที่ทำให้พวกเขาสั่นจนถึงกระดูก

“นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด!  โปรดฟังเราอธิบายก่อน!”  ชายชุดเขียวรีบพูดด้วยความกลัวจับใจ  ไม่รู้ทำไม  สายตาของจวินอู๋เหยาถึงทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าเขาต้องตายแน่  ความกลัวที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนกระจายไปทั่วร่าง  ทำให้เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

“โอ้?”  จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วขึ้น  รอยยิ้มที่มุมปากไม่เคยจางหาย  ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รีบร้อนลงมือ

คำตอบพยางค์เดียวของจวินอู๋เหยา  ทำให้ชายชุดเขียวรู้สึกเหมือนว่าได้เจอกับแสงแห่งความหวังสุดท้ายที่จะรอดชีวิต

“เรา……เราแค่อยากจับผู้เยาว์ที่มีภูติพฤกษา  ไม่ได้ตั้งใจจะสร้างปัญหาให้พี่ชายท่านนี้เลยสักนิด  ไม่ได้อยากทำร้ายเขาเลยด้วย!  วันนั้น……วันนั้น  ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสฮุยจะทำร้ายเขา  แต่เราก็ไม่เคยคิดจะเอาชีวิตเขาเลย  แค่อยากหยุดเขาไม่ให้มายุ่งกับภารกิจของเราเท่านั้น……”  ชายชุดเขียวพูดเสียงสั่น  ไม่เหมือนคนหยิ่งยโสอย่างตอนที่คุยกับคนจากวิหารแห่งชีวิตเลย

จวินอู๋เหยามองเขายิ้มๆ

ชายชุดเขียวไม่สามารถหยั่งได้ว่าจวินอู๋เหยาคิดอะไรอยู่  เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก

สีหน้าของผู้อาวุโสฮุยบิดเบี้ยวไม่น่ามองเอามากๆ

จวินอู๋เหยานิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง  แล้วก็พูดพร้อมหัวเราะว่า  “ที่เจ้าพูดมา  วันนั้นพวกเจ้าตั้งใจจะฆ่าผู้เยาว์ที่ครอบครองภูติพฤกษาเท่านั้นซินะ?”

ชายชุดเขียวคิดว่าเขาเจอช่องทางที่จะพลิกสถานการณ์ได้แล้ว  จึงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้ว  เป้าหมายของเรามีแค่จับภูติพฤกษานั่นมาเท่านั้น  เราไม่ได้อยากทำร้ายผู้บริสุทธิ์  วิหารปีศาจเพลิงไม่อนุญาตให้เราลงมือตามใจชอบ  แต่พี่ชายท่านนี้ก็เลือกที่จะระเบิดตัวเองในวันนั้น……”  ตอนนี้ชายชุดเขียวกังวลใจอยากแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นก่อนหน้า  เขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนน่ากลัวที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคนนี้

เมื่อได้ยินคำอธิบายของชายชุดเขียว  คนจากวิหารแห่งชีวิตก็ยิ้มเยาะ

“วิหารปีศาจเพลิงไม่อนุญาตให้เจ้าลงมือตามใจชอบหรือ?  นั่นเป็นเรื่องตลกที่สุดที่ข้าเคยได้ยินมาเลย!  วิหารปีศาจเพลิงหยิ่งผยองอวดดีมาตลอด  นั่นเป็นเรื่องที่รู้กันทั่วอาณาจักรกลาง  ทำไมพี่ชายท่านนี้ถึงเลือกระเบิดตัวเองล่ะ?  ถ้าพวกเจ้าไม่ต้อนเขาจนมุม  เขาจะเลือกทำแบบนั้นไปทำไม!”  คนจากวิหารแห่งชิตกล่าวด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม  แม้ว่าเขาจะสู้คนจากวิหารปีศาจเพลิงไม่ได้  แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่  เห็นได้ชัดว่าชายลึกลับที่ไม่รู้ที่มาที่ไปผู้นี้มีความขัดแย้งบางอย่างกับชายสองคนจากวิหารปีศาจเพลิง  เขาย่อมไม่พลาดโอกาสทองที่จะเติมน้ำมันลงไปในกองเพลิง

ถ้าเขาทำให้ชายคนนั้นโกรธได้มากพอที่จะกำจัดคนจากวิหารปีศาจเพลิง  พวกเขาก็จะรอดจากวิกฤตครั้งนี้

ชายชุดเขียวพยายามอย่างหนักที่จะทำให้คนน่ากลัวนั้นระงับโทสะลง  เมื่อเขาเห็นคนจากวิหารแห่งชีวิตพูดจายั่วยุเช่นนั้น  เขาก็รีบตะโกนเสียงดังทันที  “เจ้าอย่าพูดจาพล่อยๆ!  วิหารปีศาจเพลิงของเราระมัดระวังตัวอยู่ในขอบเขตเสมอ  ไม่เคยต่อสู้โดยไม่จำเป็น!”

เขาภาวนาอยู่ในใจ  ขอให้จวินอู๋เหยาไม่เชื่อคำพูดของคนจากวิหารแห่งชีวิต