Genius Doctor Black Belly Miss 1260

ตอนที่ 1260  คำขอความช่วยเหลือจากแคว้นต่างๆ (2)

เทียบความแข็งแกร่งของแคว้นกันแล้ว  พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแคว้นจิ้วเลย  และได้แต่ถูกกักขังเอาไว้ในเมืองหลวง  กลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกกักบริเวณอยู่ในบ้าน  จักรพรรดิแคว้นจิ้วได้ควบคุมผู้ครองแคว้นเหล่านี้เอาไว้ในกำมือ  ทั้งหมดก็เพื่อจะข่มขู่แคว้นต่างๆให้ยอมจำนน

เหตุผลที่ผู้ครองแคว้นพวกนี้มาที่นี่  ไม่ใช่เพราะเต็มใจจะยอมจำนน  แต่พวกเขาไม่อยากให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วมีข้ออ้างในการส่งกองทัพไปบุกแคว้นของพวกเขา

สิ่งที่จักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวเจอได้ฝังความกลัวลงไปในหัวใจของพวกเขาทุกคน  พวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะกลายเป็นเหยื่อรายต่อไปหรือไม่

พอพวกเขาได้ยินว่าจักรพรรดิแคว้นเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่  ทุกคนก็เหมือนจะได้เห็นแสงริบหรี่ท่ามกลางความสิ้นหวังอันมืดมิด  ถ้าจะมีใครที่สามารถปราบแคว้นจิ้วได้  ก็คงมีเพียงแคว้นเหยียนเท่านั้น

ดังนั้น  พวกเขาจึงมารวมตัวกันและรออยู่นอกประตูวังหลวง  หวังว่าจะสามารถคว้าความหวังสุดท้ายนี้เอาไว้ได้

เหล่าผู้ครองแคว้นพูดไปร้องไห้ไป  ทิ้งศักดิ์ศรีของจักรพรรดิ  ไม่สนความยิ่งใหญ่ของชุดคลุมมังกรที่สวมใส่อยู่  พวกเขาไม่อยากกลายเป็นหุ่นเชิดของแคว้นจิ้ว  และไม่อยากให้ประชาชนของพวกเขาต้องทนทุกข์กับอนาคตที่น่าหวาดกลัว

พวกเขาขอให้จักรพรรดิแคว้นเหยียนช่วยพวกเขาและแคว้นของพวกเขา

จวินอู๋เสียฟังพวกเขาเงียบๆ  นางรู้อยู่แล้วถึงการกระทำอันชั่วร้ายของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว  แต่ไม่เคยคิดว่าจักรพรรดิแคว้นจิ้วจะทำถึงขนาดกักขังผู้ครองแคว้นจากแคว้นต่างๆไว้ในเมืองหลวงของแคว้นจิ้ว!

“จักรพรรดิแคว้นเหยียน!  ถ้าท่านยอมช่วยพวกเรา  พวกเราจะยอมสวามิภักดิ์ต่อแคว้นเหยียน!”  ผู้ครองแคว้นซวี๋ตัดสินใจว่าถึงตายเขาก็ต้องทำแบบนี้  ดีกว่าจะยอมให้แคว้นจิ้วทำตามใจชอบ  เปลี่ยนประชาชนของพวกเขาให้กลายเป็นคนพิษที่ไร้ชีวิตจิตใจ  พวกเขายอมสวามิภักดิ์ต่อแคว้นเหยียนยังดีซะกว่า

แม้ว่าแคว้นเหยียนจะมีอำนาจมาก  แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เคยข่มขู่บีบบังคับแคว้นที่อ่อนแอ

“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ”  จวินอู๋เสียพูดเสียงเบา

เหล่าผู้ครองแคว้นยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น  เนื่องจากบนไหล่ของเขาไม่เพียงแบกชีวิตของตัวพวกเขาเองเอาไว้  แต่ยังมีชีวิตของประชาชนทั้งแคว้นอีกหลายล้านชีวิตที่อยู่ภายใต้การปกครองของพวกเขา

จวินอู๋เสียมองพวกผู้ครองแคว้นทั้งหลายที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างดื้อดึง  แล้วก็เริ่มจะปวดหัวขึ้นมา

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป  จะไม่มีแคว้นจิ้วอีกแล้ว  พวกเจ้าทุกคนกลับไปได้แล้ว”  จวินอู๋เสียบอกพวกเขา

“อะไรนะ……”  พวกผู้ครองแคว้นทั้งกลุ่มมองจวินอู๋เสียอย่างสับสน

[ไม่มีแคว้นจิ้วอีกแล้ว?]

[ที่พูดนั่น  หมายความว่ายังไง?]

เฟยเหยียนยิ้ม  แล้วดึงเอาพระราชโองการออกมากางให้กลุ่มผู้ครองแคว้นดู

“จักรพรรดิแคว้นจิ้วได้ยกดินแดนทั้งหมดของแคว้นจิ้วเป็นค่าชดเชยให้กับแคว้นฉีและแคว้นเฉียวแล้ว  ตั้งแต่นี้ไปจะไม่มีแคว้นจิ้วอีกแล้ว  พวกท่านทุกคนไม่ต้องกังวลว่าเขาจะทำร้ายพวกท่านได้แล้วล่ะ  ตอนนี้……พวกท่านสามารถกลับแคว้นของตัวเองได้แล้ว  ทุกอย่างจบแล้ว”  เฟยเหยียนพูดพร้อมหัวเราะ

พวกผู้ครองแคว้นต่างทำหน้าเหลือเชื่อ  พวกเขายื่นมือที่สั่นเทาออกไปรับราชโองการจากมือของเฟยเหยียน  แล้วก็เบียดกันเข้ามาอ่านเอกสารฉบับนั้นอย่างละเอียดอยู่พักใหญ่  กว่าพวกเขาจะยอมเชื่อคำพูดของเฟยเหยียน

[แคว้นจิ้ว……หายไปแล้วจริงๆหรือ?]

[ช่วงเวลาสั้นๆแค่ 2 ชั่วโมง  แคว้นที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสองก็ถูกลบออกจากแผ่นดินง่ายๆแบบนี้เลย?]

ความจริงเรื่องนี้ทำให้สติของทุกคนล่องลอยไปทันที  ไม่มีใครสักคนที่คิดว่าจะจบแบบนี้ได้

ผู้ครองแคว้นทุกคนเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กๆที่มีใบหน้าละเอียดอ่อนบอบบางนั้นโดยไม่รู้ตัว

[จักรพรรดิแห่งแคว้นเหยียน]

“แต่……แต่……คนของแคว้นจิ้วได้นำราชโองการของเรากลับไปที่แคว้นของพวกเราแล้ว……”  จักรพรรดิของแคว้นซวี๋กระวนกระวายขึ้นมาทันที  จักรพรรดิแคว้นจิ้วดำเนินการได้รวดเร็วมาก  และได้เอาพระราชโองการที่บังคับให้พวกเขาเขียนพร้อมกับส่งคนออกเดินทางไปยังแคว้นต่างๆทันที