Genius Doctor Black Belly Miss 1252

ตอนที่ 1252  ค่าชดเชย (3)

จักรพรรดิแคว้นจิ้วสิ้นหวังอย่างที่สุด  เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเลือกหนทางเดียวที่ถูกมอบให้  นั่นคือยกแคว้นครึ่งหนึ่งให้กับแคว้นฉี  อย่างน้อยแคว้นจิ้วก็ยังอยู่

เขาร่างราชโองการด้วยมือที่สั่นเทา  การลากเส้นแต่ละครั้งก็คือการเฉือนหัวใจของเขา

เขาใช้อำนาจอันยิ่งใหญ่ของแคว้นจิ้วข่มขู่และบีบบังคับแคว้นเล็กๆมาโดยตลอด  ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งเขาจะโดนกรรมตามสนองเข้าให้  ได้ลิ้มรสชาติแบบเดียวกับที่เขาทำกับคนอื่น

เมื่อพูดถึงอำนาจกดขี่  แคว้นจิ้วจะไปเทียบกับแคว้นเหยียนได้ยังไง?

ขณะที่จักรพรรดิแคว้นจิ้วกำลังจะประทับตราจักรพรรดิลงบนพระราชโองการ  จวินอู๋เสียก็พูดขึ้นว่า  “เดี๋ยว”

จักรพรรดิแคว้นจิ้วเงยหน้าขึ้น  ดวงตามีประกายแห่งความหวัง

แต่คำพูดต่อมาของจวินเสียก็ทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วตกลงสู่หุบเหวแห่งความสิ้นหวัง!

“หนี้ที่ต้องชำระยังไม่หมด”  จวินอู๋เสียพูดพลางหรี่ตา

“อะไร……หมายความว่ายังไง?”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วตกใจ

“ยัง……ยังไม่พออีกหรือ?  ข้าให้แคว้นจิ้วครึ่งหนึ่งเป็นค่าชดเชยให้แคว้นฉีแล้วนะ  นั่นมันยิ่งกว่าเกินพอเลยไม่ใช่หรือ?”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วเกือบตะโกนออกมา  แต่ด้วยความกลัวและความสิ้นหวังทำให้เขาถามออกมาเสียงต่ำ

จวินอู๋เสียยิ้มเย็นชาและกล่าวว่า  “หนี้แคว้นฉีเรียบร้อยแล้ว  ต่อไปก็ถึงคราวของแคว้นเฉียว”

“อะไรนะ!?”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วตาโต  ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน

[แคว้นเฉียว?]

[แคว้นเฉียวเกี่ยวอะไรด้วย!?]

จวินอู๋เสียโบกมืออย่างเกียจคร้าน  ชายชราที่ยืนเงียบๆอยู่ข้างหลังมาตลอดก็เดินออกไปกลางท้องพระโรง

“อยากพูดอะไรกับจักรพรรดิแคว้นจิ้ว  พูดไปให้หมด”  จวินอู๋เสียกล่าว

ชายชราคนนั้นเงยหน้าขึ้นช้าๆ  ดวงตาที่มองไปยังจักรพรรดิแคว้นจิ้วเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง  สายตานั้นราวกับว่าชายชราคนนี้ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าฉีกคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ออกเป็นพันๆชิ้น

“เจ้า  ยังจำได้ไหมว่าข้าเป็นใคร?”  เสียงที่อดกลั้นของชายชราดังขึ้นในท้องพระโรง

จักรพรรดิแคว้นจิ้วจ้องมองชายชราตรงหน้าด้วยสายตาประเมิน  เขาพยายามเค้นความทรงจำเกี่ยวกับอีกฝ่าย  แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก

“ใคร……เจ้าเป็นใคร?  ข้าไม่เคยพบเจ้ามาก่อน……”

หลังจากที่ชายชราได้ยินเช่นนั้น  เขาก็เงยหน้าหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง  เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

“ใช่แล้ว  เจ้าเป็นจักรพรรดิผู้สูงส่งและยิ่งใหญ่แห่งแคว้นจิ้ว  จะจำขุนนางต่ำต้อยจากแคว้นเล็กๆที่อยู่ห่างไกลจากชายแดนของเจ้าได้ยังไง?  ก็ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าจำหน้าข้าไม่ได้  แต่สำหรับข้า  ข้าไม่มีวันลืมหน้าเจ้าไปชั่วชีวิต!”  เสียงหัวเราะของชายชราหยุดลงอย่างกระทันหัน  เขาหรี่ตาพร้อมกัดฟันแน่น  เอ่ยคำพวกนี้ออกมา

“ปีนั้น  เจ้าได้พาทหารเข้าไปในแคว้นเฉียวของเรา  แล้วใช้กำลังทหารข่มขู่  เปลี่ยนจักรพรรดิแคว้นเฉียวให้เป็นอะไรก็ไม่รู้  คนก็ไม่ใช่  ผีก็ไม่ใช่!  ข้าไม่มีวันลืมใบหน้าที่น่ารังเกียจของเจ้า!  เจ้าจำข้าไม่ได้ก็ช่าง  ข้าจะบอกให้เจ้ารู้เอง!  ข้าคือราชครูของแคว้นเฉียว!  แคว้นเฉียวที่จักรพรรดิสององค์ของเราถูกเจ้าเปลี่ยนให้เป็นอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่คนไม่ใช่ผีนั่นไง!”  ราชครูเหอคำรามออกมาเหมือนปีศาจที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและแค้นเคือง  ดวงตาแดงก่ำจ้องมองใบหน้าซีดขาวของจักรพรรดิแคว้นจิ้วเขม็ง

“แคว้นเฉียวรู้ว่าตัวเองเป็นแคว้นเล็กๆและอ่อนแอ  มีประชากรน้อย  จึงไม่กล้าต่อสู้แย่งชิงอะไรกับแคว้นอื่น  ไม่ว่าแคว้นจิ้วต้องการอะไรเราก็ยอมทุกอย่าง  แต่เจ้าก็ยังไม่ยอมละเว้นพวกเรา!  หลังจากเปลี่ยนจักรพรรดิองค์ก่อนให้เป็นตัวประหลาดที่ไม่ใช่คนไม่ใช่ผีแล้ว  เจ้าก็ยังเปลี่ยนจักรพรรดิองค์นี้ของเราให้เป็นเด็กที่ไร้ชีวิตจิตใจ  ทหารองครักษ์ทุกคนของเราถูกฆ่าตายในเมืองหลวงแคว้นจิ้วนี้ด้วย!  หนี้เลือดที่เพิ่มไม่หยุดนี้  เจ้าเป็นผู้ก่อแต่เพียงผู้เดียว!  เอาชีวิตของจักรพรรดิองค์ก่อนของเราคืนมา!  เอาจักรพรรดิองค์นี้ของเราคืนมา!  เอาชีวิตคนดีๆจากแคว้นเฉียวของเราคืนมา!!!”  ราชครูเหอตะโกนใส่จักรพรรดิแคว้นจิ้วราวกับเป็นคนบ้า  ความเกลียดชังที่ถูกกดเอาไว้หลายปีท่วมท้นจนถึงสวรรค์  แต่เพราะแคว้นของพวกเขาเล็กเกินไป  เขาจึงได้แต่เก็บมันเอาไว้  ไม่กล้าปล่อยให้มันปะทุออกมา  ในที่สุดเขาก็มีโอกาสระบายมันออกมาแล้ว!