Genius Doctor Black Belly Miss 1597 โกหกหน้าตาย (4)

ตอนที่ 1597  โกหกหน้าตาย (4)

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่ไร้ความสามารถในการปรุงยา  นี่คือสิ่งที่ทำมาเพื่อเขา!

ถึงจะรู้ว่าสิ่งนี้  “ได้มาอย่างไม่ถูกต้อง”  แต่ชายชราก็ไม่อาจปล่อยมือจากมันได้

ตอนแรกจวินอู๋เสียตั้งใจจะทิ้งของสิ่งนี้ไว้กับชายชราตัวเล็กและไม่สนใจมันอยู่แล้ว  แต่นางพูดไปแล้วว่ามันเป็นสมบัติตกทอดของเผ่านาง  ถ้าบอกว่าไม่ต้องเอามาคืน  มันก็จะดูไม่เหมาะสมนัก  จึงได้แต่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ดังนั้น  ชายชราตัวเล็กจึงปฏิบัติกับกระดาษสองแผ่นนั้นราวกับสมบัติล้ำค่า  นำมาวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ  และห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างระมัดระวัง  จากนั้นก็สอดไว้ที่หน้าอก

มุมปากจวินอู๋เสียกระตุกเล็กน้อย  ถ้าชายชราคนนี้รู้ว่ากระดาษสองแผ่นนั้นนางเขียนขึ้นมาเอง  ไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม?”  จวินอู๋เสียคิดว่าติดต่อกับคนแบบนี้ให้น้อยที่สุดจะดีกว่า  ไม่ใช่เพราะพลังที่ไม่อาจประเมินได้ของเขา  แต่เป็นเพราะสภาพจิตใจที่ไม่อาจเข้าใจได้ของเขาต่างหาก……

“ไม่มีแล้ว  ไม่มีแล้ว!  ข้าเห็นเจ้าเป็นเด็กดีนะเจ้าหนู!  รู้จักเคารพผู้ใหญ่  เจ้าวางใจได้  ในเมื่อเจ้าใจกว้างให้ข้ายืมสมบัติล้ำค่าอันนี้  วันหน้าข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าเสียเปรียบอย่างแน่นอน  ตาแก่คนนี้จะคุ้มหัวเจ้าเอง”  ทานของเขาแล้วปากอ่อน  เอาของเขาแล้วมืออ่อน  เมื่อได้ประโยชน์จากใครก็จะติดค้างน้ำใจกัน  แม้ว่าชายชราจะไม่เห็นว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านการรักษา  แต่อย่างน้อยเขาก็มีดีอยู่  ความดีใจของเขาไม่ต้องพูดก็เห็นได้อย่างชัดเจน  เขายิ้มจนหน้าย่นเหมือนรอยจีบซาลาเปาแล้ว

จวินอู๋เสียแกล้งทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

“ข้าไปทำงานล่ะ”  จวินอู๋เสียหันหลังกลับไป

“ไปซิ  ไป!  ตั้งใจทำดีๆล่ะ!”  ชายชราตัวเล็กโบกมือให้จวินอู๋เสีย  รอจนกระทั่งจวินอู๋เสียขึ้นไปชั้นบนแล้ว  เขาก็หัวเราะคิกคักกับตัวเอง  กำของสิ่งนั้นแน่นขณะเดินออกจากสาขาจ้าววิญญาณ  เขาเดินราวกับมีลมหนุนอยู่ใต้เท้า  ฝีเท้าทั้งเร็วและเบา

เทียนเจ๋อกำลังรออยู่ที่หน้าห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ด้วยสีหน้าหม่นหมอง  ทันใดนั้นเขาก็เห็นชายชราผู้ที่เป็นทั้งอาจารย์ใหญ่และอาจารย์ของเขาเดินกลับมาจากข้างนอก

“นายท่าน……”  เทียนเจ๋อระงับความรู้สึกที่กำลังจะกระอักเลือดอยู่ในใจขณะก้าวออกไปทักทาย

ชายชราร่างเล็กกำลังอารมณ์ดี  เมื่อเห็นลูกศิษย์โง่ของตนก้าวเข้ามาหาก็ไม่ดุด่าสักคำซึ่งหาได้ยากมาก  แต่เขากลับมีรอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าขณะที่กล่าวว่า  “เสี่ยวเทียน  มาหาอาจารย์ทำไมหรือ?”

ทันใดนั้น  เทียนเจ๋อก็รู้สึกราวกับมีพายุฝนฟ้าคะนองเกิดขึ้น!

เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์?

ไหนว่าเวลาอยู่ในสำนักไม่ให้เขาเรียกว่าอาจารย์?  แล้วทำไมมาเรียกตัวเองว่าอาจารย์แทน?

เทียนเจ๋ออยู่กับชายชราตัวเล็กมาหลายปี  เขาจึงสังเกตเห็นได้ทันทีว่า……

ใครบางคนกำลังอารมณ์ดีสุดๆ!

เขาไม่โดนเรียกว่าเสี่ยวเทียนมานานแค่ไหนแล้วนะ?  หลายปีเหลือเกินที่เขาถูกเรียกว่าไอ้เวร……

“แค่ก  มีข่าวจากวิหารมารโลหิต”  เทียนเจ๋อพยายามระงับอาการอึ้งในใจ  และแสร้งทำเป็นกล่าวอย่างสงบนิ่ง

“วิหารมารโลหิต?  ไอ้สารเลวพวกนั้นคิดจะทำอะไรอีกล่ะ?”  ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนจากเริงร่าเป็นหงุดหงิดทันที  แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ศิษย์คนหนึ่งของวิหารมารโลหิตได้รับบาดเจ็บสาหัสในสำนักธาราเมฆ  อาการยังไม่ดีขึ้น  วิหารมารโลหิตจึงขออนุญาตนำผู้รักษาที่พวกเขาเชิญมาเข้าไปรักษาเขา”  เทียนเจ๋อพูด

“แค่ศิษย์คนเดียว  บาดเจ็บก็บาดเจ็บไปซิ  อยากรักษาก็พากลับไป  จะเข้ามาทำอะไรในสำนักธาราเมฆของข้า?”  ชายชราตัวเล็กมีน้ำเสียงต่อต้าน

เทียนเจ๋อปาดเหงื่อที่หน้าผากและพูดว่า  “คนที่บาดเจ็บคือสวี่มู่จากสาขาพลังวิญญาณ  ครูของสาขาพลังวิญญาณเคยชมเขาอยู่หลายครั้ง  เขาเป็นคนที่อยู่ในความดูแลของสำนักธาราเมฆ  และวิหารมารโลหิตก็ให้ความสำคัญกับเขาพอสมควร”