บทที่ 163
ความโกรธของทั้งสามนิกาย
โครงกระดูกหนึ่งโครงกระดูกเทียบเท่ากับธรรมชาติของธรรมชาติหนึ่งอย่าง ถ้าคุณสมบัติโดยธรรมชาติของใครแข็งแกร่ง มันจะช่วยให้คนหนึ่งพัฒนาพลังและแรงกายได้เร็วขึ้นเช่นกัน
หากคุณภาพโดยธรรมชาติของใครย่ำแย่ แม้ว่าว่าความพยามของเขาจะเหมือนกับม้าที่กำลังพยศ ผลลัพธ์ก็ยังถูกจำกัดขอบเขตเอาไว้อยู่ดี
โครงกระดูกคล้ายกับจิตวิญญาณ มันเป็นพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ รูปร่างของร่างกายมนุษย์ใช้โครงกระดูกเป็นพื้นฐานโครงสร้าง
การบริโภคองุ่นเม็ดหนึ่งเข้าไป หลี่ฟู่เฉินรู้สึกถูกกระแสไฟฟ้าที่น่าตื่นตะลึงจำนวนนับไม่ถ้วนวิ่งผ่านร่างกายของเขา ต่อจากนั้นก็มีความเจ็บปวดที่ออกมาจากส่วนที่ลึกที่สุดของร่างกาย มันไม่สามารถอธิบายได้ มันราวกับเซลล์ที่เล็กที่สุดในร่างกายของเขาถูกแยกออกจากกัน
โชคดีที่ความเจ็บปวดนี้กินเวลาเพียงชั่วครู่
หลังจากระยะเวลาหนึ่ง หลี่ฟูเฉินก็ฟื้นสติขึ้นมา เขาตรวจร่างกายของตัวเอง ผิวของเขามีชั้นของเนื้อสีดำซีด กลิ่นเหม็นถูกปล่อยออกมาจากมัน
‘นี่ใช่สิ่งสกปรกที่ออกมาจากส่วนลึกที่สุดของร่างกาย?’ หลี่ฟู่เฉินไตร่ตรอง
“หลี่ชิตี๋ เจ้าตื่นแล้ว” เซี่ยวหลี่ไบ๋และทั้งสี่เข้ามา
หลี่ฟู่เฉินถาม “นานเท่าไหร่แล้ว?”
เฉินฟางหัว “นี่เป็นเช้าของวันที่เจ็ดแล้ว”
“เช้าวันที่เจ็ดแล้ว?” หลี่ฟู่เฉินรู้สึกประหลาดใจ เขารู้สึกราวกับว่าผ่านไปได้ไม่นานนัก
“หลี่ชิตี๋ เจ้ารู้สึกอย่างไร?” เฉินฟางหัวอยากรู้อยากเห็น
กำหมัดของเขา หลี่ฟู่เฉินตอบกลับ “มันรู้สึกคล้ายกับว่า ความสัมพันธ์ของข้าต่อสวรรค์และโลกดูใกล้ชิดกันมากขึ้น”
เซี่ยวหลี่ไบ๋พยักหน้า “โครงกระดูกเป็นพื้นฐานของร่างกายมนุษย์ ซึ่งมีความลึกลับของสวรรค์และโลกปนอยู่ การมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับสวรรค์และโลกเป็นสิ่งปกติ”
ยิ่งระดับของโครงกระดูกสูงขึ้นเท่าใด ความสัมพันธ์กับเต๋าสวรรค์ก็ยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้น และขอบเขตที่จะเข้าถึงได้ก็ไร้สิ้นสุด บุคคลที่มีมากกว่าก็จะสามารถเข้าใจทักษะต่อสู้ได้ รวมทั้งเพิ่มความเร็วในการฝึกฝนได้มากขึ้น
“ฮี่ฮี่ หลี่ชิตี๋ ตอนที่เจ้ามีโครงกระดูกปกติก็น่ากลัวอยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้เจ้าเป็นโครงกระดูกระดับ 1 ดาวแล้ว ใครจะรู้ว่าเจ้าจะน่ากลัวมากขึ้นเท่าใดกัน” เฉินฟางหัวแสดงความคิดเห็น
เมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น การแสดงออกของหลิวหวูหวงและหยูเหวินเทียนเปลี่ยนไป
พวกเขาตระหนักถึงปัญหานี้ด้วยเช่นกัน
โครงกระดูกปกติอย่างหลี่ฟู่เฉินก็แซงหน้าพวกเขาได้แล้ว และเมื่อเขามาถึงโครงกระดูก 1 ดาวมันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถนึกภาพออก
โชคดีที่องุ่นเจ็ดสีนั้นสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียว ครั้งที่สองเป็นต้นไปจะไม่มีผลลัพธ์ใดๆ หากไม่เช่นนั้น มันจะทำให้หลี่ฟู่เฉินยกระดับเป็นโครงกระดูกระดับ 3 ดาว และพวกเขาจะไม่เหลือทางอื่นนอกจากต้องอยู่ใต้ร่มเงาของหลี่ฟูเฉิน
ภายในโครงสร้างหินนั้นมีลำธารเล็กๆ หลี่ฟู่เฉินเข้าไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า
ก่อนที่พวกเขาทั้งห้าจะออกจากโครงสร้างของหิน เขตแดนเร้นลับก็คล้ายกับจะปิดตัวลง
ด้านหน้าของพวกเขาทั้งห้า เป็นประตูแสงห้าสี
“แน่นอนว่านี่เป็นการเดินทางในเขตแดนเร้นลับแห่งนี้ นี้รู้สึกเหมือนฝันเลย” จ้องมองไปที่ประตูแสง เซี่ยวหลี่ไบ๋ยังรู้สึกถึงความรู้สึกเกินจริง
หลี่ฟู่เฉิน “นี่คือโอกาสที่พวกเราได้พานพบ แม้ว่ามันจะรู้สึกเหมือนฝัน แต่มันก็เป็นของจริงทั้งหมด”
“ใช่ นี่เป็นการเผชิญหน้ากับโอกาส” เซี่ยวหลี่ไบ๋พยักหน้า
“ออกไปข้างนอกกันเถอะ!” เฉินฟางหัวนำ และก้าวเข้าสู่ประตูแสง
ตามหลังจากกล่าวเสร็จ หลี่ฟู่เฉินและที่เหลือเดิมตามเข้าประตู
***
“ถึงเวลาที่พวกเขาจะเริ่มออกมาแล้ว ฮ่าฮ่า! พวกเจ้าควรเริ่มเตรียมเหรียญทองของเจ้า!” เหว่ยยี่ปิงอาวุโสใหญ่ของนิกายปีศาจสวรรค์หัวเราะสุดเสียง เขามีความมั่นใจมากๆ เกี่ยวกับอัจฉริยะของนิกายปีศาจสวรรค์
หากพวกเขากำลังพูดถึงจำนวน นิกายปีศาจสวรรค์ของพวกเขามีถึงสิบสามคน
และเมื่อพูดถึงความสามารถ พวกเขามีหลี่หวูเซี่ย คู่อสูรขาวดำ กรงเล็บปีศาจเจิ้งซวน และหยานชิงหวูผู้ซึ่งอาจไม่ใช่หนึ่งในเหล่าหัวกะทิ แต่ก็นับว่าน่ากลัว หากไม่ใช่เพราะอายุของเธอที่น้อย เช่นนั้นก็แน่ใจได้แล้วว่าเธอจะกวาดศิษย์จากทั้งสามนิกายทั้งหมดมาอยู่แทบเท้า
ดังนั้น จึงไม่มีความเป็นไปได้ที่นิกายปีศาจสวรรค์จะสูญเสีย
“หือ หือ ผลลัพอาจจะไม่เผยออกมาอย่างที่เจ้าอยากให้มันเป็น ทักษะการเอาชีวิตรอดที่ยอดเยี่ยมของศิษย์นิกายเร้นวิญญาณของข้าไม่ได้เป็นเพียงการแสดงแต่อย่างใด” หญิงชราจากนิกายเร้นวิญญาณหัวเราะอย่างเยือกเย็นและมีความมั่นใจเช่นกัน
“น่าขัน! ฉันกลัวว่าศิษย์นิกายปีศาจสวรรค์ของเจ้าจะถูกสังหารโดยกระบี่คลั่งต้วนไห่จากนิกานโหมกระบี่ของข้าเสียก่อนนะซิ”
เห่อเหลียนหู่ผู้ซึ่งเป็นผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายโหมกระบี่กอดหน้าอกของเขา ทำราวกับว่าผลลัพธ์ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว
ในบรรดาผู้อาวุโสทั้งสี่ มีเพียงเฉพาะจ้าวหวูจินเท่านั้นที่ไม่แน่ใจ
จากข้อมูลที่รวบรวมได้ สำหรับการเปิดออกของเขตแดนเร้นลับในปีนี้ ศิษย์นิกายวารีครามในปีนี้นับได้ว่าเป็นเหยื่อแน่นอน เขาได้ละทิ้งการเดิมพันไปนานแล้ว เขามีเพียงความหวังเพียงแค่ว่าลูกศิษย์ของเขาจะอยู่รอด หากเขามองในแง่ร้ายที่สุด มันจะดีหากคนสองหรือสามคนจะรอดชีวิตมาได้
จากประวัติของกลุ่มที่ผ่านมา อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของพวกเขาจะตาย แต่ผู้เข้าร่วมในปีนี้จากทั้งสามนิกายนั้นน่าหวาดกลัวมากเกินไป การมีศิษย์นิกายสารีครามสองหรือสามอยู่รอดนี่จะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่
“หลี่ฟู่เฉิน หลิวหวูหวง หยูเหวินเทียน เจ้าสามคนรอดชีวิตมาได้ย่อมดีที่สุด”
จ้าวหวูจินไม่ได้สนใจเกี่ยวกับที่เหลือ มีศิษย์โครงกระดูก 4 ดาวมากมาย แม้ว่าบางคนจะตาย มันก็ไม่สำคัญเลย แต่พวกเขาทั้งสามไม่สามารถตายได้
หลี่ฟูเฉินเป็นคนที่ได้รับการยกย่องจากเขาสูงสุด
หลิวหวูหวงและหยูเหวินเทียนเป็นโครงกระดูกระดับ 5 ดาว
หากหนึ่งในนั้นถูกสังหาร มันจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่
เมื่อเวลาผ่านไป หมอกหนาปรากฏขึ้น ประตูห้าสีที่จางหายไปเมื่อเจ็ดวันก่อน ตอนนี้ได้ปรากฏตัวอีกครั้ง
เห็นฉากเหมือนเมื่อก่อนหน้า ทุกคนกลั้นหายใจขณะมองอย่างใกล้ชิด
บางคนคาดหวัง บางคนกังวล ความรู้สึกต่างๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างหลากหลาย
คนแรกที่ปรากฏตัวคือศิษย์ของนิกายโหมกระบี่
หนึ่ง สอง สาม
นิกายโหมกระบี่ มีแค่สาม
จากนั้นก็คือศิษย์ยิกายปีศาจสวรรค์หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า
นิกายปีศาจสวรรค์ห้า
นิกายเร้นวิญญาณ…
ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาเป็นนิกายที่เชี่ยวชาญในการลอบสังหารและการหลบซ่อน พวกเขามีศิษย์ห้าคนเดินออกมา
จากนั้นก็เป็นศิษย์นิกานวารีคราม
หนึ่ง สอง สาม สี่…
เมื่อจำนวนคนมาถึงสี่คน ปากของจ้าวหวูจินเริ่มยิ้ม มันไม่ได้เลวร้ายเกินไป จริงๆ แล้วมีหลายคนที่ยังมีชีวิตอยู่
ห้า
หก
นิกานวารีครามมีผู้รอดชีวิตทั้งหมดหกคน
คนสุดท้ายที่ออกมาคือเฉากวง
เขาผู้ซึ่งแต่เดิมอยู่ขอบเขตต้นกำเนิดสูงสุด ได้ซ่อนตัวอยู่ในภูเขาลูกเล็กๆ เป็นเวลาเจ็ดวัน เขาเก็บสมุนไพรอย่างเงียบๆ ซึ่งอนุญาตให้เขาเก็บชีวิตของเขาไว้ได้ มันค่อนข้างเป็นเรื่องที่มากเกินไปสำหรับการถูกสังหารโดยขอบเขตปฐพีทีละคนทีละคน มันเป็นเรื่องที่น่าขัน
“ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าจะเป็นนิกายวารีครามของข้าที่ชนะ ชายชราคนนี้ขอขอบคุณ” จ้าวหวูจินหัวเราะอย่างเต็มที่
มันต้องเป็นปาฏิหาริย์ที่มีถึงหกคนรอดชีวิตจากทั้งสิ้นสิบคน มันเป็นปาฏิหาริย์ที่ถูกสวรรค์สร้างขึ้นในหมู่สี่นิกาย โดยเฉพาะศิษย์นิกายวารีครามที่เป็นเหยื่อ
“เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! บอกข้าเร็ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เหว่ยยี่ปิงโกรธขณะที่เขาถามอสูรดำ
นิกายปีศาจสวรรค์ของเขามีสิบสาม ตอนนี้มีเพียงห้า รวมแล้วแปดคนที่ตายไป ซึ่งเป็นจำนวนผู้เสียชีวิตสูงสุดจากทั้งสี่นิกาย นี่เป็นเรื่องที่น่าหอร่ออย่างไม่ต้องสงสัย
เห่าเหลียนหู่ก็โกรธเช่นกัน เขาไม่สามารถทนต่อความจริงที่ว่าศิษย์นิกายโหมกระบี่ของเขาที่มีผู้รอดชีวิตน้อยที่สุดได้
หญิงชราจากนิกานเร้นวิญญาณก็เริ่มตั้งคำถามกับเหล่าศิษย์นิกายเร้นวิญญาณ
เธอจำเป็นต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในเขตแดนร้อยพฤกษาเร้นลับ เหตุใดนิกายวารีครามที่อ่อนแอ่ที่สุดจึงมีผู้รอดชีวิตมากที่สุด
อสูรดำจ้องไปที่หลี่ฟู่เฉินด้วยสายตาอาฆาตแค้นและตอบเหว่ยยี่ปิง “อาวุโสใหญ่ ศิษย์ครึ่งหนึ่งของนิกายปีศาจสวรรค์เราตายภายใต้เงื้อมมือของหลี่ฟู่เฉิน เขาอำมหิตและโหดเหี้ยม แม้แต่กระทั่งปีศาจขาวก็ถูกเขาฆ่า”
อสูรขาวและดำเป็นเหมือนพี่น้องกันและกัน ความตายของอสูรขาวได้สร้างความเกลียดชังของเขาต่อหลี่ฟู่เฉิน เขาสาบานว่าจะฆ่าหลี่ฟู่เฉินเป็นการส่วนตัว และแก้แค้นให้กับอสูรขาว
ในอีกด้านหนึ่ง กระบี่โลหิตหลิงหวงพูดกับเห่อเหลียนหู่ “ศิษย์ส่วนใหญ่ของนิกายโหมกระบี่เราก็ถูกฆ่าโดยหลี่ฟู่เฉิน เฉินเฟ่ยไห่เองก็ด้วย”
“ศิษย์นิกายเร้นวิญญาณอย่างน้อยสามคนของเราต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกันภายใต้เงื้อมมือของหลี่ฟู่เฉิน รวมถึงเจียงชิตี๋ด้วย” ต้วนมู่หยุนอธิบายแก่ผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายเร้นวิญญาณ
เมื่อมองดูทุกสิ่งทุกอย่าง จ้าวหวูจินตกตะลึง เหตุผลที่ทั้งสามนิกายมีการบาดเจ็บล้มตายเป็นเพราะหลี่ฟู่เฉิน?
บุคคลเดียว ฆ่าศิษย์จากทั้งสามนิกาย?
มันฟังดูคล้ายกับดาบคลั่งในอดีต แต่เขาจัดการเพื่ออยู่เหนือกลุ่มคนเท่านั้น มันไม่ใช่สิ่งที่รุนแรงเท่ากับการสังหาร
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
