Eternal Reverence เทพบุตรฟ้าประทาน 147

บทที่ 147

เฉินชิเจี๋ย เจ้าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่?

 

 

 

“ศิษย์นิกายปีศาจสวรรค์?”

 

ดวงตาของหลี่ฟู่เฉินเปล่งประกายแวววาว

 

เขาไม่ได้เป็นคนกระหายเลือดและอยู่ในสภาพผิดปกติ ตราบใดที่ไม่มีใครกระตุ้นเขา เขาก็จะไม่ไปตอแยเช่นกัน แต่นี่คือเขตแดนร้อยพฤกษาเร้นลับ

 

เขาต้องการถุงเก็บของเพิ่มเติม ยิ่งมีเยอะก็ยิ่งดี และวิธีเดียวที่จะได้รับถุงเก็บของมากขึ้นก็คือการขโมยมาจากคนอื่น

 

เพื่อเส้นทางสู่ความก้าวหน้าสู่สุดในเต๋าแห่งดาบ หลี่ฟู่เฉินไม่รังเกียจที่จะฆ่าใครก็ตามที่ขวางทางเขา คนที่ขวางทางของเขาตอนนี้คือนิกายปีศาจสวรรค์ นิกายโหมกระบี่ และนิกายเร้นวิญญาณ

 

“เป็นข้าที่แย่เอง” หลี่ฟูเฉินขยับไปหาพวกเขาทั้งสองอย่างรวดเร็ว

 

“ถามหาความตาย เขากล้าเข้ามาใกล้พวกเราจริงๆ

 

ศิษย์ของนิกายปีศาจสวรรค์ทั้งสองคนปล่อยออร่าดุร้ายและน่าหวาดกลัวออกมาจากดวงตาของพวกเขา

 

ในฐานะที่เป็นศิษย์ชั้นในของนิกายปีศาจสวรรค์ พวกเขาจึงถูกปลูกฝังความรู้สึกที่เหนือกว่ามาด้วย ในสายตาของพวกเขา นิกายอื่นๆ ทั้งหมดเป็นไก่ที่อ่อนแอ แม้แต่กระทั้งหลี่ฟู่เฉินผู้ซึ่งเป็นศิษย์ชั้นในอันดับสูงสุดของนิกายวารีครามก็เป็นเป้าหมายที่เรียบง่าย หากพวกเขาร่วมมือกัน

 

“ส่งกระเป๋าของเจ้ามา และพวกเราจะส่งศพที่อยู่ในสภาพสมบรูณ์ของเจ้ากลับไปเอง หากไม่…”

 

ศิษย์จากนิกานปีศาจสวรรค์ทั้งสองคนยืนอยู่ทางซ้ายและขวา เดินมาหาหลี่ฟู่เฉิน แต่ก่อนที่ทั้งสองจะกล่าวจบประโยค หลี่ฟู่เฉินก็เริ่มโจมตี

 

ไม่จำเป็นต้องใช้มือเลยแม้แต่น้อย หลี่ฟู่เฉินระเบิดพลังฉีเพลิงแดงของเขาใส่ทั้งคู่

 

ไฟสีแดงเข้มข้มและพลังฉีพลุกพล่านพุ่งไปหาพวกเขาทั้งสองราวกับพายุ

 

ภายในพลังฉีเพลิงแดงนั้นเป็นเจตจำนงเพลิงแดงที่มีวัตถุประสงค์ในการเผาทุกสิ่งทุกอย่างให้มอดไหม้ไป

 

ปิส! ปิส!

 

พวกเขาสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัสทันที เกราะพลังฉีของพวกเขาถูกทำลายราวกับกระดาษเปียก

 

“เห็นได้ชัดว่าระดับพลังบ่มเพาะของข้ายังต่ำเกินไป”

 

หลี่ฟู่เฉินคาดว่าทั้งสองน่าจะอยู่จุดสูงสุดของขอบเขตต้นกำเนิด แต่เขาใช้ความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับนักสู้ขอบเขตต้นกำเนิดระดับที่ 7 ออกไปเท่านั้น การใช้พลังฉีเพื่อโจมตีศัตรูนั้นไม่ได้มีประสิทธิภาพเท่ากับการใช้ทักษะต่อสู้ของเขา

 

“เขาจะเป็นคนที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้อย่างไร? เพียงแค่การระเบิดพลังฉีของเขาก็ทำให้เราตกอยู่ในสภาพบาดเจ็บแล้ว”

 

ศิษย์ทั้งสองจากนิกายปีศาจสวรรค์สับสน และถูกความกลัวเตะเข้าอย่างจัง

 

ในความคิดของพวกเขา แม้แต่กระทั่งหลี่หวูเซี่ยและเจิ่งซานก็ไม่ได้น่ากลัวเท่านี้ เฉพาะคู่อสูรดำขาวที่รวมพลังกันเท่านั้นถึงจะทรงพลังเทียบเท่า

 

“เวรเอ้ย ข้อมูลที่ได้มานั้นมันเก่าเกินไป บุคคลผู้นี้ควรค่าแก่ความสนใจ เขามันเป็นเนื้อร้าย ปีศาจ และควรระวังอย่างยิ่ง หากใครเห็นเขา พวกเขาควรหนีออกมาทันทีและหลีกหนีด้วยทุกสิ่งที่มี”

 

“หนีเร็ว เราต้องเตือนคนอื่นๆ”

 

ขณะนี้เอง พวกเขาสองคนมีเพียงความคิดเดียว นั้นคือการวิ่งหนี หนีเพื่อชีวิตของพวกเขา

 

“เจ้าจะหนีได้เร็วพอหรือเปล่า?”

 

ด้วยการกระตุ้นใช้ท่าร่างศักดิ์สิทธิ์ หลี่ฟูเฉินก้าวไปอย่างรวดเร็วและลงฝ่ามือไปยังแต่ละคน

 

ทักษะฝ่ามือระดับลึกลับขั้นต่ำ ฝ่ามือหลอมเหล็ก

 

พวกเขาสองคนล้มลงกับพื้นและเลื่อนออกไปอีกหลายสิบเมตร ร่างกายของพวกเขาดำเหมือนถ่านและไร้ร่องรอยของชีวิต

 

“เจตจำนงเปลวเพลิงแข็งแกร่งเกินไป” หลี่ฟู่เฉินอ้าปากค้างอยู่ในใจ

 

เจตจำนงเปลวเพลิงสามารถนำมาใช้กับทักษะฝ่ามือหลอมเหล็กระดับลึกลับขั้นต่ำได้ ด้วยการใช้ร่วมกันนี้สามารถทำให้เทคนิคต่อสู้ระดับลึกลับขั้นต่ำใดๆ เลือนขึ้นไปสู่ขั้นกลาง และเมื่อถูกฝ่ามือกระแทกใส่ เพลิงแดงที่ดุร้ายและรุนแรงบุกเข้าไปในร่างกานของทั้งสองด้วยฝ่ามือ และส่งผลทำให้พวกเขากลายเป็นศพ

 

เดินผ่านไป หลี่ฟู่เฉินหยิบกระเป๋าที่ด้านข้างขึ้นมา

 

ถ่ายพลังฉีเข้าภายใน เขาเปิดมันเพื่อดู

 

มีสมุนไพรชั้นดีอยู่พอสมควร ส่วนใหญ่เป็นระดับลึกลับขั้นต่ำ มีเพียงสองต้นเท่านั้นที่เป็นระดับลึกลับขั้นกลาง

 

“ตอนนี้ด้วยถุงเก็บของ 3 อัน ข้าก็สามารถเติมของเข้าไปได้อย่างตามใจ”

 

ก่อนหน้านี้ ถุงเก็บของของหลี่ฟ่เฉินมีสมุนไพรสีเหลืองขั้นสูงและสูงสุดอยู่มากมาย หลังจากทั้งหมดแล้ว สมุนไพรสีเหลืองขั้นสูงก็มีค่าไม่กี่ร้อยเหรียญทอง และสมุนไพรสีเหลืองขั้นสูงสุดก็มีมูลค่าอย่างน้อยสองสามพันเหรียญทอง ด้วยจำนวนที่รวบรวมมา พวกมันก็มีค่าเหรียญทองมากพอสมควร ซึ่งหลี่ฟู่เฉินไม่ต้องการเสียมันไป

 

นอกจากสิ่งนี้ ก็มีเกราะและอาวุธอีกสองที่มีค่าเกือบ 300,000 เหรียญทอง

 

“ดูเหมือนว่าสมุนไพรและแร่ไม่ใช่ทรัพยากรเพียงอย่างเดียวในเขตแดนร้อยพฤกษาเร้นลับ ศิษย์จากนิกายอื่นก็ยังเป็นแหล่งทรัพยากรอย่างดีเช่นกัน การฆ่าคนใดคนหนึ่งจะทำให้เจ้าได้รับทรัพย์สมบัติจำนวนมหาศาล”

 

เจตนาสังหารได้ก่อตัวขึ้นในหัวใจของหลี่ฟู่เฉินอย่างช้าๆ

 

***

 

กู่ กู่ กู่ กู่…

 

ไม่นานหลังจากที่หลี่ฟู่เฉินเดินจากไป ผิวดินของเขตแดนร้อยพฤกษาเร้นลับนั้นเริ่มมีการขยับ จากนั้นมันก็กินซากศพของศิษย์นิกายปีศาจสวรรค์อย่างรวดเร็ว

 

ในช่วงเวลาสั้นๆ ก็ไม่เหลือร่องรอยของศพอีกต่อไป

 

ในเวลาเดียวกัน การสังหารหมู่เกิดขึ้นทั่วเขตแดนร้อยพฤกษาเร้นลับ

 

กระบี่คลั่งต้วนไห่ได้ฆ่าลั่วหยี่ซานของนิกายวารีครามผู้ซึ่งมีความสามารถอย่างท่วมท้นไป

 

กระบี่โลหิตหลิงหวงใช้สบั้นชำระโลหิตของเขาเพื่อชำระเลือดทั้งหมดของศิษย์นิกายเร้นวิญญาณจากนั้นก็เปลี่ยนให้คนเหล่านั้นกลายเป็นศพ

 

นายน้อยวิญญาณต้วนมู่หยุนลงมือและก็จากไปราบกับภูตผี ศิษย์จากนิกานโหมกระบี่ไม่รู้ว่าเขาตายได้อย่างไร

 

วิญญาณสาวเย่ฮัว และวิญญาณเด็กเจียงเสี่ยวเหมากำลังฆ่าอัจฉริยะดุจดั่งเช่นไก่ที่ไร้อันตราย

 

อย่าลืมว่าอัจฉริยะทั้งห้าจากนิกายปีศาจสวรรค์ทุกคนต่างก็เหมือนปีศาจร้าย

 

ภายในวันเดียว ศิษย์ที่เข้ามาเพียง 43 คนนั้นตกตายไปแล้วสิบคน

 

“หนี หนีเร็ว!”

 

เฉินฟางหัวและศิษย์ชั้นในที่ชื่อหลูเสี่ยวเฟ่ยกำลังวิ่งหนีกุลีกุจอ ข้างหลังพวกเขาคือกรงเล็บวิญญาณเจิ้งซวน ซึบ ซึบ เห็นได้ชัดว่าความเร็วของเขาเร็วกว่าพวกเขาเล็กน้อย

 

“ทำไมข้าต้องมาพบกับกรงเล็บวิญญาณเจิ่งซานด้วย…ใครก็ได้ช่วยข้า…”

 

หลูเสี่ยวไฟ่ยไม่ต้องการที่จะตาย เขายังมีถนนยาวไกลรออยู่ข้างหน้าและไม่ต้องการตายที่นี่ในเขตแดนร้อยพฤกษาเร้นลับ

 

แม้ว่าเขาจะรู้ถึงอันตรายภายในเขตแดนร้อยพฤกษาเร้นลับ แต่ก่อนหน้านี้เขาเต็มไปด้วยพลังและไม่สนใจอันตรายเหล่านี้ทั้งหมด ทว่าเมื่อเขาได้พบกับความเป็นจริง เขาตระหนักได้ว่าเขากลัวความตาย ในอดีตเขาไม่กลัวความตายเพราะเขาไม่เคยเจอศัตรูที่แข็งแกร่งซึ่งเขาไม่สามารถเทียบได้มาก่อน อาชญากรที่ต้องการตัวในระหว่างการปฏิบัติภารกิจเหล่านั้น เป็นแค่นักสู้ธรรมดาที่มีไหวพริบมากกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย

 

ใบหน้าของเฉินฟางหัวดูซีด เนื่องจากเธอก็ไม่ต้องการที่จะตายเช่นกัน

 

หากเลือกมีชีวิตอยู่ได้ ใครบ้างที่จะไม่ต้องการ?

 

“หากพบศัตรูชนิดที่ข้าเอาชนะไม่ได้ ข้าก็ทำเพียงแต่หนีเท่านั้น”

 

เฉินฟางหัวเข้าใจความหมายของหลี่ฟู่เฉิน เธอเข้าใจว่าหลี่ฟูเฉินไม่ได้ต้องการต่อสู้แลกชีวิตกับใครก็ตามที่เขาพบเจอ แต่กลับกัน เขาก้าวข้ามความหวาดกลัวและความนึกคิดว่าจะพ่ายแพ้ ทั้งนี้ก็เพื่อให้ดาบแห่งเต๋าได้ดำเนินต่อไป

 

ตอนนี้ เจิ้งซวนอยู่ห่างออกไปประมาณ 100 ฟุต

 

“กรงเล็บวิญญาณโลกันต์!”

 

เจิ้งซวนใส่กรงเล็บสีดำคู่หนึ่งไว้ เกิดคลื่นจากกรงเล็บของเขา แสงหลายพุ่งออกไป

 

ฟีดด!

 

เกราะพลังฉีของหลูเสี่ยวเฟ่ยถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ราวกับกระดาษ เขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ พร้อมกับชุดเกราะสัตว์ปีศาจระดับ 3

 

เลือด เนื้อ และกระดูกบินไปรอบๆ ขณะที่หลูเสี่ยวเฟ่ยตกตายลงไปทันที และศพของเขาก็ล้มลงไปที่พื้น

 

“หลูชิเซียงตายแล้ว?” เฉินฟางหัวเดี๋ยวนั้นเองกลายเป็นงุนงง

 

เห็นแล้วว่าหลูเสี่ยวเฟ่ยเป็นอย่างไร เขาผู้ซึ่งมีอนาคตอันยิ่งใหญ่รออยู่ข้างหน้า กลับตายต่อหน้าต่อตาของเธอ มันส่งผลกระทบทางอารมณ์อย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความโหดร้ายของโลกนี้

 

“ลืมมันซะ! มีแต่ต้องลองดู!”

 

เฉินฟางหัวไม่ได้พยายามหนีต่อไป เธอหันหลังกลับและเผชิญหน้ากับเจิ้งซวน

 

เนื่องจากเป็นไปไม่ได้ที่จะหนี เช่นนั้นก็ต้องต่อสู้และตายไปด้วยความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรี

 

“ไม่หนีแล้ว? เลือกได้ดี ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดแล้วทำให้ข้ารู้สึกดี บางทีข้าอาจจะทำให้เจ้าตายอย่างมีเกียรติ ถ้าไม่ แม้ว่าเจ้าจะตายไปแล้ว ข้าจะใช้หลายร้อยวิธีในการทำลายซากศพของเจ้า”

 

กรงเล็บวิญญาณเจิ้งซวนเป็นคนโหดร้ายผิดปกติวิปลาส ซึ่งดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความปราถนาร้าย

 

“เจ้ามันปีศาจ”

 

ความกล้าหาญที่เฉินฟางหัวรวบรวมมาได้ ท้ายที่สุดแล้วมันก็ถูกบดขยี้แทบจะทันที

 

เธอไม่สามารถจัดการกับศัตรูประเภทนี้ได้

 

“ปีศาจ? เหอะ ข้าเป็นคนที่น่ากลัวกว่าปีศาจ 100 เท่า” เจิ้งซวนเดินไปทางเฉินฟางหัวอย่างช้าๆ

 

“เฉินชิเจี๋ย เจ้าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่?”

 

บนเนินเขาที่อยู่ไม่ไกล มีร่างปรากฏขึ้น

 

“หลี่ชิตี๋…” น้ำเสียงของเฉินฟางหัวคล้ายกับกำลังจะร้องไห้

Favorite