Double รักร้ายคูณสอง 4

“คุณทำอะไรของคุณเนี่ย!”

“ก็จูบแฟนตัวเองไง”

ฉันเม้มริมฝีปากไว้แน่น อยากจะเถียงเขาออกไปก็เถียงไม่ออกเพราะดันเป็นคนไปขอความช่วยเหลือกับเขาก่อนเนี่ยสิ แต่ถึงยังไงมันใช่เรื่องที่เขาอยากจะดึงฉันไปจูบตอนไหนก็ได้ที่ไหนกันจูบเล่า บ้าจริง

“หวานกันจริงๆเลยนะยะ” เดล่าหันมาแซวด้วยอีกคน เหอะ! หวานบ้าอะไรล่ะ แฟนกันก็ไม่ได้เป็นสักหน่อยย่ะ เอริคก็แค่อยากกวนประสาทฉันเล่นก็เท่านั้นเองนั่นแหละ!

“กลับก่อนนะ”

“เอ๊ะ… แดเนียล รอเอ็มม่าด้วยสิคะ!” จู่ๆ แดเนียลก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้วยความเร่งรีบจนยัยเอ็มม่ารีบวิ่งตามไปแทบไม่ทัน จริงๆสินะยัยเอ็มม่าเนี่ย เกาะหนึบทุกได้ที่เลย

“โอ้! เดี๋ยวนี้โมนาของเราใจกล้าขึ้นป่ะเนี่ย”

“พอเลยเลโอ พูดมากน่า” พอทุกคนหายงุนงงกับแดเนียลและเอ็มม่า เลโอก็หันมาแซวฉันด้วยอีกคน ฉันถอนหายใจแรงก่อนจะบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ แต่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าแก้มตัวเองเริ่มร้อนผ่าวๆ ก็ไม่รู้สิ…

“หึ ไม่แซวแล้วก็ได้ ว่าแต่… เอริคใช่มั้ยครับ”

“อือ”

หลังจากหัวเราะฉันจบ เลโอก็เปลี่ยนไปคุยกับเอริคที่นั่งนิ่งอยู่ข้างฉันแทน เหอะ แล้วนี่เขาไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง เอริคเพิ่งจะมาเจอเพื่อนฉันครั้งแรกเองนะ แต่กลับเป็นเพื่อนฉันซะเองที่ดูเกร็งๆ ที่เห็นเขานั่งสีหน้าราบเรียบกับท่าทางห่ามๆ แบบนั้นน่ะ

“คุณคบกับโมนาคบกันนานรึยัง ทำไมโมนาไม่เห็นเล่าเรื่องคุณให้พวกเราฟังมาก่อนเลย”

เอริคกับเลโอจ้องหน้ากันนิ่งจนฉันและเพื่อนสาวอีกสองคนมองด้วยความสงสัยและท่าทางของเลโอยังดูเหมือนรู้ทันอะไรบางอย่าง ฉันกระแอมเรียกสติแล้วเอ่ยแทรกเมื่อเห็นท่าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

“คืองี้นะเลโอ ฉัน..”

“สามเดือน”

“ใช่… ห้ะ!?”

ฉันอ้าปากค้างเมื่อรวบรวมสมาธิและได้ยินคำตอบจากเอริคก่อนจะหันขวับคอแทบเคล็ดไปมองใบหน้าหล่อเหลาตาปริบๆ ทันที เดี๋ยวนะ… เมื่อกี้เขาบอกว่าเราคบกันแล้วสามเดือนงั้นเหรอ บ้าบอ! ทำไมเอริคต้องพูดแบบนั้นด้วยล่ะเนี่ย!

“ตกใจอะไรโมนา จำไม่ได้รึไงว่าเราคบกันนานแค่ไหน”

จำไม่ได้น่ะสิยะ! ใครจะไปจำเรื่องมโนของเขาได้กันเล่า บ้าจริง ฉันขมวดคิ้วมุ่นแล้วขยับไปบอกเอริคเสียงอุบอิบอย่างัลงเลหน่อยๆ อีกครั้ง “คุณเอริคฉันว่าเรื่องนี้…”

“ทำไมไม่เห็นบอกอะไรพวกฉันเลยโมนา แถมถามทีแรกก็บอกไม่มีแฟนอีก” ยังพูดไม่ทันจบยัยเจสสิก้าก็พูดแทรกด้วยเสียงน้อยเนื้อต่ำใจอย่างไม่จริงจังใส่ซะงั้น

“ใช่ พวกเราก็เพื่อนแกนะ มีอะไรก็บอกกันหน่อยสิ”

เดล่าก็เป็นไปอีกคน อะไรของพวกนี้กันล่ะเนี่ย ฉันอยากจะกรอกตาพร้อมกุมขมับให้หายมึน ไม่ได้มึนเพราะมาเหล้านะ มึนเพราะความกวนประสาทที่เอริคก่อเพิ่มเนี่ยแหละ! ฉันสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่อย่างพยายามรวบรวมสติและหันไปหาเลโอก็เห็นว่าเขากำลังนั่งยิ้มมุมปากมองมาที่ฉันกับเอริคนิ่งๆ อย่างรู้ทันอะไรบางอย่าง หรือว่าเลโอจะรู้ว่าฉันกับเอริคไม่ได้คบกัน? บ้าน่า เขาจะดูออกขนาดนั้นเลยหรือไงน่ะ โอ้ยยย! ช่างมันเถอะ ไม่ว่ายังไงฉันก็จะบอกความจริงพวกนี้อยู่แล้วน่ะสิ!

“ฉันว่าพวกแกเข้าใจอะไรผิด…”  โมนา” แล้วเอริคก็พูดแทรกฉันอีกครั้ง ให้มันได้อย่างนี้สิ! จะอธิบายอะไรก็เลยไม่ได้ทำ บ้าบอที่สุด!

“คุณเอริค!”

“เสียงดังใส่แฟนได้ไง”

ฉันชะงักเมื่อเอริคโน้มลงมาเอ่ยเสียงเข้มต่ำชิดใบหูจนรู้สึกสยิวแปลกๆ ฉันพยายามจะบอกเขาด้วยเสียงตามปกติแต่มันดันตะกุกตะกักอย่าน่าหงุดหงิดซะได้! “คะ..คือ”

“เดี๋ยวคืนนี้ก็โดนทำโทษหรอก”

“นี่คุณ!”

“เสียงดังอีกแล้วนะโมนา”

ฉันสบกับสายตาเจ้าเล่ห์ด้วยความขุ่นเคืองหน่อยๆ เอริคเป็นอะไรของเขาเนี่ย! ฉันให้ช่วยนิดๆ หน่อยๆ ก็จำเป็นต้องสมจริงสมจังขนาดนี้ก็ไม่ไหมเล่า! นี่ฉันคิดถูกหรือคิกผิดที่ไปขอความช่วยเหลือกับคนเจ้าเล่ห์จอมกวนประสาทอย่างเอริคเนี่ย รู้สึกอยากเมาหนีเขาชะมัดเลยโว้ย!

“ถ้ามีธุระ… คุณไปก่อนก็ได้นะคะ“

พอออสตินเห็นว่าเอริคเดินไปนั่งโซฟาอีกตัว เขาก็หันมาชวนฉันที่เอาแต่ยื่นบื้ออยู่หน้าประตูไม่ขยับไปไหนสักที ฉันเลยเดินไปนั่งลงบนโซฟาว่างใกล้ๆ กับเอริคแล้วถามเขาด้วยึวามสงสัยไม่หาย

“แล้วทำไมฉันต้องมาด้วยล่ะออสติน?”

“เห็นไอ้เอริคบอกว่าเจอเธอพอดี เลยให้มันพาเธอมาด้วยจะได้สนุก” ออสตินพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางฉันกับเอริค ท่าทางเขาคงจะรู้สึกสนุกจริงๆ สินะถึงชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย เห็นออสตินแล้วนึกถึงเลโอขึ้นมาทันที เขาสองคนนิสัยเหมือนกันชะมัดเลยให้ตาย

“โทรให้กูมามีไร”

เสียงเข้มต่ำเอ่ยถามออสตินสีหน้าเรียบนิ่งอย่างเคย จากนั้นเขาก็ยกเหล้าเข้าปากอย่างสบายใจ ฉันเลิกคิ้วเมื่อเพิ่งสังเกตเห็นว่าเอริคไปสักเพิ่มที่แขนมา เพราะรอยสักเท่ๆ โผล่ออกจากแขนเสื้อเชิ้ตของเขาเล็กน้อย

“กูจะมีงานเลี้ยงเปิดผับใหม่“

“แล้ว?”

“กูอยากให้มึงกับโมนาช่วยอะไรนิดหน่อย”

สายตาคจ้องมองมาทางฉันนิ่งๆ คิ้วเข้มขมวดมุ่นหน่อยๆ แต่สักพักเอริคก็หันไปคุยกับออสตินต่อโดยที่ฉันได้แต่นั่งมึนงงมองเขาสองคนอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก ออสตินจะให้เราสองคนช่วยอะไรน่ะ? แล้วทำไมเอริคถึงมองมาทางฉันคล้ายกับไม่สบอารมณ์และคิดหนักแบบนั้นด้วยล่ะเนี่ย…

“ช่วยอะไรของมึง?”

ออสตินยกยิ้มมุมปากที่ดูแล้วไม่น่าไว้ใจสุดๆ ก่อนเขาจะยักไหล่แล้วบอกเอริคท่าทางสนุกปนเจ้าเล่ห์ “มึงแค่นั่งเฉยๆ สบายๆ”

“ตกลงมึงจะไม่บอก“

“ถึงเวลาเดี๋ยวมึงก็รู้เอง”

“งั้นกูไม่ทำ”

เอริคพูดจบก็กระดกเหล้าเข้าปากหลายอึก นี่เขาจะดื่มให้มันหมดขวดตอนนี้เลยเรอะ?! แล้วนั่นเขาไม่รู้สึกเมาบ้างเลยหรือไง ดื่มไปตั้งเยอะขนาดนั้น ถ้าเป็นฉันหัวทิ่มตั้งแต่ครึ่งขวดแล้วมั้ง!

“กูเพื่อนมึงนะไอ้เอริค จะไม่ช่วยกูจริงดิ?”

“เออ”

คำตอบสั้นๆ ของเอริคทำให้ออสตินถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย หน้าตาเขาดูสลดลงเล็กน้อยจนฉันที่นั่งฟังพวกเขาคุยกันตั้งนานเลยอดถามขึ้นด้วยความสงสัยไม่ได้

“เอ่อ… แล้วจะให้ฉันช่วยอะไรงั้นเหรอ?”

ทันทีที่ฉันหันไปถามออสตินก็มองใบหน้าฉันนิ่งๆ สักพักเขาก็ส่งยิ้มกว้างมาให้อย่างเจ้าเล่ห์หน่อยๆ “โมนาก็แค่คอยยืนข้างๆ ไอ้เอริคเอง เธอจะช่วยฉันใช่มั้ย?”

“คือว่าฉัน..” ฉันมองหน้าออสตินด้วยความลังเล ทำไมงานที่เขาให้ช่วยมันดูแปลกชะมัดเลยแฮะ หรือฉันคิดมากไปเอง?

”ฉันมีค่าเสียเวลาให้นะ”

“ฉันว่า..”

”สี่หมื่น”

“โอเค!” พอได้ยินเรื่องเงินฉันโพล่งตอบออกไปเสียงดังฟังชัดโดยแทบไม่ได้คิดอะไรต่ออีกจนเอริคหันมาจ้องหน้าฉันนิ่งๆ แล้วเขาก็หันกลับไปสูบบุหรี่ตามเดิมเหมือนชินกับความหน้าเงินของฉันซะแล้ว

“แต่ถ้าไอ้เอริคยอมทำด้วย… ฉันให้เพิ่มอีกสองหมื่นเลย”

“สองหมื่น…” ฉันกลืนน้ำลายลงคอดังอึก แล้วหันไปมองร่างสูงข้างๆ ตาปริบๆ ให้ตายสิ เงินหกหมื่นกับการช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ของออสตินมันคงไม่หนักหนามากมายอะไรนักหรอกมั้ง

เอริคเลิกคิ้วเมื่อเห็นฉันเอาแต่นั่งจ้องหน้าเขาตาแป๋วไม่เลิก ก่อนเขาจะเอ่ยถามสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย “มองแบบนั้นทำไม”

“คุณช่วยออสตินเถอะนะคะ แค่นั่งเฉยๆ เองนี่”

“ไม่” ตอบกลับมาทันควันโดยที่ฉันยังถามไม่จบด้วยซ้ำ ใช่สิ! ก็เขามันคนรวยหนิ กะอีแค่เงินหกหมื่นเขาจะสนใจทำไมกัน และถึงเขาไม่สนแต่ฉันสนไง สนมากด้วย นั่นมันตั้งหกหมื่นเลยนะ หาได้ง่ายๆ แบบนี้ที่ไหนกันเล่า!

“เหอะ! แค่นี้คุณยังทำไม่ได้เลย ฉันว่าช่วยงานท่านประธานสามเดือนคงไม่ไหวหรอกค่ะ งั้นฉันโทรบอกท่านประธานเลยนะคะว่าคุณทำตามที่รับปากไม่ได้ คุณพูดแล้วคุยทำไม่ได้น่ะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาดื่มเหล้าของคุณไง..”

เอริคถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วพ่นควันบุหรี่ไปอีกทางอย่างหงุดหงิด ฉันเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ส่วนออสตินก็หัวเราะชอบใจเมื่อเห็นเอริคพยักหน้ารับกลับไปให้เขาด้วยความเหนื่อยหน่าย “เออ ทำก็ทำ”

“งั้นก็ตามนี้ เรื่องวันเวลาเดี๋ยวกูบอกอีกที”

“มึงนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ ใช้โมนาจนได้นะมึง…” เอริคหันไปเอ่ยบอกเสียงเข้มใส่เพื่อนตัวเองอย่างไม่ค่อยสยอารมณ์เท่าไหร่นัก แต่ออสตินกลับไม่สะทกสะท้านหัวเราะสนุกสนานที่แหย่ให้เอริคหัวเสียสำเร็จ

“แล้วฉันต้องทำอย่างอื่นอีกมั้ย นอกจากยืนข้างคุณเอริคอะ”

ฉันไม่สนใจเรื่องอื่นมากนัก ตอนนี้สนใจแต่เรื่องเงินที่จะได้เลยหันไปถามออสตินอีกครั้ง จะว่าไป… งานนี้ก็น่าสงสัยเหมือนกันแฮะ เพราะจากที่เขาบอกรายละเอียดมาทำไมมันดูง่ายขนาดนั้น? ออสตินให้เงินหกหมื่นกับงานเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้… มันง่ายไปมั้ยอ่ะ ถึงเขาจะรวยขนาดไหนแต่แบบนี้มันก็แปลกอยู่ดีไหมนะ?

“เอาน่า รู้แค่ว่ามันไม่ยากหรอก”

แล้วออสตินก็ไม่ยอมบอกอีกตามเคย เขาแค่นั่งยกยิ้มมุมปากมองฉันกับเอริคสลับกันไปมาท่าทางเจ้าเล่ห์พลางหยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างสบายอกสบายใจเหมือนตั้งตารอเรื่องสนุกอยู่อย่างนั้นแหละ… บ้าชะมัด อะไรของเขากันล่ะเนี่ย แต่ช่างมันเถอะ เงินตั้งหกหมื่นกับงานแค่นี้คงไม่ยากเย็นนักหรอกน่า!