Double รักร้ายคูณสอง 22

“ตรงไหนคะ? คุณสงสัยอะไรน่ะ”

“เมื่อกี้ไปเช็กดู อุปกรณ์และส่วนประกอบเครื่องบินบางอันไม่จำเป็น แต่กลับมีเยอะกว่าอันที่จำเป็นต้องใช้” ร่างสูงมองใบหน้าฉันนิ่ง คิ้วเข้มยังคงขมวดมุ่นไม่หาย “ใครเป็นคนดูแลเรื่องรายการสั่งของพวกนั้น?”

“อืมม…” ฉันนั่งคิดสักพัก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแฟ้มรายการของพวกนั้นมาจากพนักงานของตึกอีกฝั่ง “เลขาของคุณแมททิวเอามาให้เลวี่ไว้อีกทีค่ะ แล้วเราก็เพิ่งมีการเปลี่ยนหน้าที่ของพนักงานในบริษัทจากการประชุมเมื่อไม่กี่เดือนก่อนด้วย”

“แล้วทำไมไม่ให้คนถนัดด้านนี้มาทำวะ” เอริคถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วล้วงเอาซองบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา ฉันเหล่สายตามองซองที่อัดไปด้วยสารนิโคตินอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่นักจนเขาเลิกคิ้วเข้มพลางยกยิ้มเล็กน้อย “ไม่ชอบที่ฉันสูบบุหรี่รึไง?”

“เปล่าสักหน่อย ปอดคุณ คุณจะทำร้ายมันยังไงก็เรื่องของคุณสิ…” ฉันยักไหล่ เบ้ปากหน่อยๆ แล้วกลับไปคุยเรื่องงานกับเขาต่อ “แต่เรื่องเปลี่ยนตำแหน่งงานฉันแจ้งให้คุณฟังแล้วหนิ จำไม่ได้หรือไงกัน”

“จำได้ แต่เรื่องคนที่รับผิดชอบงานนี้ไม่ได้ชื่อแมททิวไม่ใช่รึไง”

“เอ๊ะ…”

ฉันกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง จากนั้นก็รีบคว้าสมุดจดกับไอแพดขึ้นมาเปิดดูรายชื่อพนักงานในแผนกต่างๆ เพื่อคว่ามแน่ใจทันที และพอสไลด์ดูและเช็กเป็นแสนแปดรอบจนตาลาย ฉันก็เห็นว่าเป็นชื่อคนอื่นที่ไม่ใช่แมททิวอย่างที่เอริคบอกจริงๆ ให้ตายสิ ฉันเป็นปลาทองหรือไงน่ะ ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้เรื่องเนี่ย! แต่ที่น่าแปลกคือเอริคจำได้ยังไงนี่แหละ เขาดูไม่ได้สนใจตอนประชุมด้วยซ้ำไป…

“เป็นไง ใช่ชื่อแมททิวอะไรนั่นหรือเปล่า”

“ไม่ใช่ค่ะ… ที่จริงคุณแกเรียลต้องเป็นคนทำหน้าที่นี้ แล้วทำไมเลขาคุณแมททิวถึงมาส่งแฟ้มเอกสารล่ะ…”

ฉันส่ายหน้าพึ่บพั่บส่งให้เอริค ก่อนจะขมวดคิ้วเรียวสวยที่ตั้งใจเขียนอย่างสงสัยพลางพึมพำกับตัวเองเบาๆ ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ทำหน้าครุ่นคิดไม่ต่างกัน แต่สักพักเขาก็เอ่ยบอกด้วยท่าทางนิ่งๆ อย่างเคย

“เรื่องนี้เราค่อยมาคุยกันอีกที คงต้องถามเลวี่ให้แน่ใจและคุยกับแผนกฝั่งนั้นในที่ประชุมอีกรอบ”

“ได้ค่ะ… อ๊ะ คุณจะทำอะไรน่ะเอริค!”

หมับ!

ฉันอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ เอริคคว้าเอวบางไปกอดแนบชิดกับแผงอกกำยำโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว เอริคหัวเราะต่ำในลำคอแกร่งอย่างไม่สะทกสะท้าน ก็บอกไปแล้ว ว่าเธอไม่รอดแน่ โมนา”

“อะไรนะ… อื้อ!”

ฉันวางมือแหมะลงที่บ่ากว้างเพื่อจะดันเขาออก แต่เอริคกลับโน้มลงมาประกบจูบ พร้อมกับฝ่ามือหนาจับท้ายทอยฉันแน่น ฉันที่กำลังอ้าปากด่าเขาถึงกับเหวอแล้วสติหลุดหน่อยๆ เมื่อเอริคใช้จังหวะนั้นดุนดันลิ้นเปียกชื้อนเข้ามาตวัดลิ้นเล็กของฉันอย่างช่ำชอง เขาทำแบบนี้อีกแล้วนะ… หัวใจฉันก็ดันเต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่งอีกแล้ว!

พรึ่บ!

แล้วฉันก็ต้องรีบคล้องแขนรอบลำคอแกร่งด้วยความรวดเร็ว ทันทีที่ฝ่ามือหนาจับเอวบางแล้วยกตัวฉันให้ขึ้นไปนั่งตักของเขา เอริคยกยิ้ม ก่อนที่ฉันจะได้อ้าปากบ่นเขาก็โน้มลงมาจูบฉันอีกครั้ง เขาขบเม้มริมฝีปากอิ่มเบาๆ แล้วค่อยๆ ทำสติฉันแตกกระเจิงกับรสจูบที่เร่าร้อนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ…

“เอริค กระโปรงฉัน…”

“ว่ายังไงโมนา ถ้าเธอไม่อยากทำต่อ… ฉันก็ไม่บังคับหรอกนะ”

เอริคยักไหล่ เลิกคิ้วเข้มมองใบหน้าฉันเป็นเชิงถามอีกครั้ง เขาแอบถอนหายใจและขบสันกรามเมื่อสายตาคมเหลือบมองลงมายังเนินอกเต่งตึงที่คอเสื้อเปิดอ้าอยู่

ฉันเม้มปาก หัวใจเต้นตึกตักอย่างประหม่าปนตื่นเต้นไปหมด ยิ่งเอริคยกยิ้มรู้ทันเมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบคำถาม และเอาแต่นั่งหน้าแดงอยู่บนตักแกร่ง ฉันก็ยิ่งหลับตาพริ้มพลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะขยับขาเรียวข้างหนึ่งเปลี่ยนไปนั่งคร่อมเขาแทน

“เดี๋ยวคุณจะหาว่าฉันไร้เดียงสาอีกน่ะสิ ที่จริงฉันก็ไม่ค่อยอยากจะทำ แต่เห็นว่าถึงเวลาพักเที่ยงแล้วก็… อื้อ!”

ท่อนแขนแข็งแรงคว้าเอวบาง แล้วดึงตัวฉันเข้าไปแนบชิดกับแผงอกกำยำ พร้อมกับรสจูบแสนเร่าร้อนรุนแรงที่ขบเม้มอยู่บนริมฝีปากอิ่มอย่างหิวกระหาย ฉันได้แต่ยกแขนขึ้นคล้องรอบลำคอแกร่ง เผยอริมฝีปากออกเพื่อให้ลิ้นเปียกชื้นเข้ามาตวัดลิ้นเล็กได้ถนัดมากขึ้น ความวาบหวาม ร้อนแรงแผดเผาไปทั่วร่างจนฉันเผลอครางเสียงเบาหวิวอย่างลืมตัว…

“หึ เธอไม่ได้ไร้เดียงสาหรอกโมนา… แต่เธอหวานเกินไปจนฉันอดใจไม่ไหว”

“เอริค… อ๊ะ”

หมับ!

ฉันสะดุ้งทันทีที่ฝ่ามือหนาล้วงเข้าไปในกระโปรงแล้วค่อยๆ ลูบไล้เรียวขาเนียนขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงสะโพกกลมกลึง เอริคยกยิ้มมุมปาก สายตาคมดุดันจดจ้องมองใบหน้าฉันอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นเขาก็บีบสะโพกฉันแรงๆ อย่างมันเขี้ยว

“ไปตรงหน้าต่างนั่นดีกว่า”

พรึ่บ!

“คุณ… คุณจะทำอะไร ฉันจะตก!” ฉันรีบคล้องแขนรอบคอแกร่งแน่นกว่าเดิม พร้อมกับตวัดขาเรียวรอบเอวสอบด้วยความรวดเร็ว เมื่อฝ่ามือหนาทั้งสองข้างจับสะโพกกลมกลึงยกขึ้น เอริคไม่พูดอะไร เขาได้แต่ยกยิ้มกวนประสาทใส่ฉันไม่เลิก แล้วเดินไปยังชั้นวางของเล็กๆ ริมขอบหน้าต่างห้องประชุม ก่อนจะวางฉันลงบนนั้น

“ทำบ้าอะไรของคุณน่ะ มาตรงนี้ทำไม…”

“เปลี่ยนบรรยากาศไง หรือเธอชอบตรงโซฟางั้นเหรอ”

“ก็… เปล่าหนิ ฉันไม่ได้ชอบ… อ๊ะ”

“หึ แล้วทำไมไม่ยิ้มให้ฉันเหมือนยิ้มให้คาลอฟท์บ้างล่ะ”

ร่างสูงโน้มลงมาซุกไซ้ซอกคออย่างหยอกเย้าพลางเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำติดจะแหบพร่าหน่อยๆ ท่อนแขนแข็งแรงโอบกอดเอวบางพร้อมกับยกตัวฉันขึ้นเล็กน้อย แล้วมือหนาก็ค่อยๆ เกี่ยวชั้นในตัวบางออกจากสะโพกกลมกลึงช้าๆ

“ไม่อยากตอบงั้นเหรอโมนา”

“คุณอย่ามากวนประสาทฉันตอนนี้นะเอริค… อื้อ!” ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยค ฝ่ามือหนาก็ดันบราเซียร์ฉันขึ้นแล้วโน้มลงมางับยอดอกที่แข็งชูชันเบาๆ อย่างมันเขี้ยว ฉันจิกเล็บไปบนท่อนแขนแข็งแรงที่โอบเอวบางเพื่อกลั้นเสียงคราง พลางซบใบหน้าบนบ่ากว้างแล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้ง

“อื้อ เอริค…”

“เป็นอะไร เธอยังไม่ตอบคำถามเลย”

“อย่า… อย่าแกล้งฉันแบบนี้ จะตอบทีหลัง…อ๊ะ” เอริคยกยิ้มอย่างพอใจ นิ้วเรียวยาวเค้นคลึงจุดเสียวกลางกายแล้วค่อยๆ ดุนดันเข้ามาภายในตัวฉันอย่างใจเย็น…

ดวงตาที่หรี่ปรือจ้องมองใบหน้าหล่อเหลา เมื่อเขาขยับนิ้วเข้าออกเนิบนาบช้าๆ เหมือนอยากจะแกล้งกัน ฉันคล้องแขนรอบลำคอแกร่งอีกครั้ง ข่วนเล็บไปบนแผ่นหลังกว้างเป็นการเอาคืน…

“หึ โมนา ถ้าทำแบบนี้ฉันจะไม่อดทนแล้วเหมือนกัน”

ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวเมื่อเอริคไม่พูดเปล่า แต่เขากลับรูดซิปกางเกงยีนส์ แล้วเอื้อมไปหยิบถุงยางอนามัยที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังขึ้นมาฉีกต่อหน้าต่อตาจนฉันที่กำลังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนชั้นมองเขาด้วยความประหม่าไปหมด ให้ตายสิ! นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันกับเอริคสักหน่อย ทำไมต้องหน้าแดงเพราะเห็นอะไรต่อมิอะไรแสนใหญ่โตของเขาด้วยเนี่ย… ตั้งสติไว้ยัยโมนา!