Don’t brush me off the latest Chapter list 30 โอกาสหางาน

บทที่ 30 โอกาสหางาน

 

เหมิ่งเสียวไปโทรหนึ่งครั้งและไม่มีคนรับสาย หลังจากผ่านไป 10 นาที อีกฝ่ายก็เริ่มโทรกลับ

 

“ขอโทษที! พอดีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นนะ! เหมิ่งเสียวไป! นายไม่ได้ติดต่อฉันนานขนาดไหนแล้วนะ!” กันหัวหรงกล่าว ขณะนี้เขายืนอยู่หน้าประตูของบริษัทอินเทอร์เน็ต เมื่อสิบนาทีที่แล้ว กันชั่วหรงเพิ่งผ่านสัมภาษณ์แล้วกำลังรอการแจ้งผลการสัมภาษณ์

 

กันหัวหรงมีลางสังหรณ์ว่าเขาอาจจะไม่ได้งานนี้ และเขาเองก็มีความหวังเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“ใช่ มันนานมากแล้ว” เหมิงเสียวไปกล่าวด้วยอารมณ์คิดถึง

 

“ช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้าง?” กันฮัวหรงถาม

 

“สบายดีครับ” การสนทนาระหว่างทั้งสองดูจะห่างเหินกันมาก

 

เหมิงเสียวไปพูดอย่างตรงไปตรงมา: “ผมมาที่หยางเนิ้งแล้ว ผมได้ยินมาว่าพี่เองก็อาศัยอยู่ที่หยางเฉิงด้วยผมเลยโทรหาพี่”

 

“นายเดินทางมาที่หยางเฉิงแล้วอย่างงั้นหรอ!” กันหัวหรงตอบทันทีว่า “โอเค เมืองใหญ่นั้นมีโอกาสการทำงานมากมาย แม้ว่าหยางเฉิงจะเป็นเมืองชั้นหนึ่ง แต่เงินเดือนที่ได้รับนั้นไม่ได้สูงมาก นายมาอยู่ที่นี้นานขนาดไหนแล้ว?”

 

ประมาณครึ่งเดือน”

 

“ก็สักพักใหญ่แล้ว!“กันหัวหรงพูด”ฉันมาที่หยางเฉิงหลังจากสำเร็จการศึกษา ฉันอยู่ที่นี่มาเกือบสี่ปีแล้ว ฉันคุ้นเคยกับสถานที่เหล่านี้มาก หากนายมีคำถามใดๆนายสามารถถามฉันได้เลย อย่างไรก็ตามถ้านายมีเวลาว่าง เราก็ไปกินข้าวด้วยกันสะหน่อย ฉันไม่ได้เจอนายมานานแล้ว”

 

ทัศนคติของเขากระตือรือร้นเหมือนเมื่อก่อนและเหมิงเสียวไปเองก็ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ ทั้งสองกำหนดเวลาและตกลงที่จะพบปะและพูดคุยกัน

 

ในบ้านที่ใช้ร่วมกันในชุมชนในหยางเฉิง กันหัวหรงได้ก้าวกลับไปที่บ้านของเขาอย่างอ่อนล้า

 

“การสัมภาษณ์เป็นอย่างไรบ้าง“หญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเขาถามเรื่องการสัมภาษณ์ ดูเหมือนเธอจะเป็นแฟนสาวของเขา จางตงตง

 

“ยังไม่รู้ มันต้องรอประกาศผลก่อน”กันหัวหรงนั่งบนเก้าอี้ เช็ดเหงื่อด้วยผ้าขนหนู

 

รอการแจ้งผลการสัมภาษณ์อีกแล้วหรอ?”จางตงตงแสดงท่าทางไม่พอใจทันที” คุณรอการแจ้งผลมากี่ครั้งแล้ว! เห็นอยู่ว่าการนัดหมายครั้งนี้ก็คงไม่ได้เหมือนที่ผ่านมา!”

 

กันฮัวหรงก็ไม่พอใจเล็กน้อย เขาเหนื่อยหลังจากออกไปหนึ่งวัน แต่เขาก็ยังอดทนพูดต่อไปว่า:”มันไม่มีทางอื่นแล้ว เราก็ทำได้แค่จะต้องหางานต่อไป เดี๋ยวนี้ก็รู้นว่างานมันหายากขนาดไหน!

 

“ไปทำงานอะไรก็ได้!” จางตงตงโต้กลับทันทีโดยพูดว่า: “เงินเดือน 7,000 หยวน ประกัน 5 ฉบับ และกองทุนที่อยู่อาศัย 1 ฉบับ ถ้าเราไม่มีเงินเดือนละ 20,000 หยวน จะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ซื้อบ้านในหยางเฉิงเหรอ ฉันไม่สามารถจ่ายคืนเงินกู้ได้เป็นร้อยปี!”

 

“งานที่มีเงินเดือน 20,000 ต่อเดือนจะหาง่ายขนาดนี้ได้ยังไง! และเป็นไปไม่ได้เลยที่บริษัทจะให้เงินเดือนสูงแบบนั้นกับฉันตั้งแต่แรก!” กันหัวหรงกล่าวว่า “งานก่อนหน้าของฉัน เจ้านายบอกว่าเงินเดือนจะเพิ่มขึ้น แต่เธอก็บอกให้ฉันลาออก แล้วมาครั้งนี้ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นกัน”

 

“คุณตั้งใจจะตำหนิฉันเหรอ?” น้ำเสียงของจางตงตงเปลี่ยนไป

 

“ฉันไม่ได้โทษคุณ ฉันแค่อธิบายความจริง!”

 

“คุณกำลังโทษฉัน!”

 

“หยุด หยุด หยุดเถียง โอเค! ฉันเหนื่อยแล้ว!” กันหัวหรงยกการ์ดยอมแพ้ แต่จางตงตงไม่ต้องการหยุดเพียงแค่นั้น

 

“ไม่ วันนี้ฉันต้องทำให้เสร็จ!” จางตงตงกล่าวต่อ “ฉันแสดงประวัติย่อของคุณให้ลูกพี่ลูกน้องของฉันดู และ เขาบอกว่ามีโอกาสถ้าเขาทำได้ คุณสามารถไปทำงานที่นั่นได้! พวกเขาได้รับค่าตอบแทนดี!”

 

“ฉันบอกว่าให้ฉันหาเอง” กันฮวารงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่เขาขอให้แฟนสาวช่วยเมื่อหางาน

 

“คุณยังเป็นผู้ชายแบบนี้!” จางตงตงเคยชินกับมันมานานแล้ว “คุณต้องทำ ฉันบอกลูกพี่ลูกน้องของฉัน! เขาเป็นผู้จัดการของ ลังยา อินฟอร์เมชั่น เทคโนโลยี! ตอนนี้พวกเขาก่าลังรับสมัครลูกทีมโปรแกรมเมอร์ ไปที่นั่นน่าจะเหมาะกว่า!”

 

คุณจะไปหรือเปล่า” จางตงตงจ้องมาที่เขา หลังจากที่ทั้งสองมองหน้ากันสองสามวินาที กันหัวหรงต้องประนีประนอม “ฉันจะไป”

 

“ดี!” จางตงตงนั่งบนตักของเขา จูบเขาอย่างอ่อนโยน และแนะนำ: “จำไว้นะ! เราต้องให้ความเคารพลูกพี่ลูกน้องของฉัน เขาเป็นคนดีมาก พูดอะไรก็ให้มันสุภาพหน่อย!”

 

“ฉันรู้” หลังจากที่กันหัวหรงประนีประนอม เขาพูดอย่างเขินอาย: “ตงตง ฉันมีรุ่นน้องคนหนึ่งที่มาที่หยางเนิ้งและฉันบอกว่าฉันจะเชิญเขาไปทานอาหารเย็น

 

มันจะต้องใช้เงินอีกแล้ว!” จางตงตงไม่พอใจอย่างมากกับเรื่องนี้

 

เพื่อนเก่า เขามาที่หยางเฉิงได้ไม่นานหลังจากที่เขาเรียนจบ เลยอยากจะช่วยเหลือเขาสักหน่อย” กันหัวหรงกล่าว

 

“อย่างคุณนี้จะช่วยใครได้ ตัวเองยังดูแลไม่ไหวเลย” จางตงตงกล่าว “ก็ได้! ฉันจะโอนให้คุณ อย่าใช้จ่ายมากเกินไปก่อนที่คุณจะหางาน เราต้องประหยัดเงิน”

 

“ฉันรู้ ภรรยาของฉันดีที่สุดแล้ว!”

 

วันหนึ่งต่อมา ในร้านอาหารเล็กๆเหมิ่งเสียวไปได้พบกับกันหัวหรง

 

“พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้พบพี่มานานกว่าสองปี ดูเหมือนพี่จะผมหงอกขึ้นแล้วนะ!” เหมิงเสี่ยวไปพูดติดตลก

 

กันฮัวหรงเอามือแตะศีรษะ นั้นสินะหัวฉันเริ่มขาวแล้ว และพูดอย่างช่วยไม่ได้: “ก็ช่วยไม่ได้ บางทีนี่อาจเป็นชีวิตของโปรแกรมเมอร์อย่างเรา!”

 

“ยังไงก็ตามนายเคยมาที่หยางเฉินหรือยัง แล้วมีที่พักหรือยัง” กานฮัวหรงถาม

 

“โชคดีผมได้ห้องเช่าเล็กแล้วๆ” เหมิงเสียวไปแลกเปลี่ยนค่าง่ายๆ กับเขาสองสามคำและถามกันเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน

 

“การหางานไม่ใช่เรื่องง่าย จริงๆแล้วฉันไม่เป็นอะไร แฟนของฉันกำลังจะขอแต่งงาน และเขาต้องการซื้อรถและบ้าน แรงกดดันทางการเงินค่อนข้างหนัก” กันหัวหรงกล่าวด้วยอารมณ์

 

“นายแต่งงานหรือยัง” กันหัวหรงถาม

 

“ผม…ผมยังดูๆอยู่” เหม็งเสียวไปไม่ตอบตามจริง เขายังต้องการรู้จักอีกฝ่าย ถ้าเขาทำได้ เขาสามารถช่วยได้

 

“เร็วหน่อยก็ดีนะ แต่ก็ไม่ต้องรีบหรอก อีก 2 ปีก็ยังทัน” กันหัวหรงพูด “วันนี้พอดีเลย ฉันยังชวนคนๆหนึ่งมากินข้าวด้วย เป็นลูกพี่ลูกน้องของภรรยาฉันเอง” เขาเป็นผู้จัดการของบริษัท ลังยา อินฟอร์เมชั่น เทคโนโลยีบริษัทของพวกเขาต้องการรับสมัครกลุ่มโปรแกรมเมอร์ ว่ากันว่า เงินเดือนดีมาก นายสนใจไหม?”

 

กันหัวหรงเคยบอกเหมิงเสี่ยวไปเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน เขาพยายามประหยัดเงินเพื่อให้คนสองคนได้รับเชิญไปทานอาหาร แต่เหมิงเสียวไป ไม่สนใจ

 

“โอเค ผมอยากถามเหมือนกัน” เหมิงเสี่ยวไปยิ้ม และกันหัวหรงคิดว่าเขามีความสุขมากกับโอกาสนี้

 

หลังจากรอนานกว่าครึ่งชั่วโมง จางเจียนลูกพี่ลูกน้องของแฟนของกันหัวหรงก็มาที่นี่

 

เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคนอ้วนที่สวมสูทและรองเท้าส้นสูง แขนเสื้อของเธอถูกพับขึ้นเล็กน้อย และนาฬิกาหลายหมื่นหยวนของเธอถูกทำให้สะดุดตาเพื่อเผยให้เห็นนาฬิการาคาแพงนั้นเอง

 

“ขอโทษนะ คุณรอมานานหรือยัง”จางเจียนเงยหน้าขึ้นมองดูนาฬิกาของเธอ และพูดว่า”วันนี้ถนนติดมากและฉันไม่สามารถขับเร็วได้ ดังนั้นฉันจึงมาสาย ต้องขอโทษด้วย!”

 

“ไม่เป็นไร!” กันหัวหรงยิ้ม “ลูกพี่ลูกน้อง ขอบคุณที่ทำงานหนัก นั่งลงก่อน”

 

“เฮ้อ!” จางเจียนนั่งลงและเริ่มถอนหายใจ “ช่วงนี้บริษัทมุ่งมากและต้องทำงานล่วงเวลา ช่วงนี้งานยุ่งมากถ้าไม่ใช่ตงตงฉันคงไม่มา

 

“ฉันเองก็กลัวว่าจะรบกวนเวลาของเธอ!”

 

“ขอบคุณที่มาในวันนี้นะ” กันหัวหรงอายเล็กน้อย เขาไม่รู้จะพูดคำสุภาพเหล่านั้นอย่างไร

 

“ยังไงก็ตาม นี่ใคร?” จางเจี้ยนสังเกตเห็นเหมิงเสี่ยวไป

 

“ผมชื่อเหมิง และเป็นรุ่นน้องของพี่หรงเหมือนเสี่ยวไปรู้ว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักเขา ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถามชื่อเขา

 

“โอ้ เซียวเหมิง” จางเจี้ยนพยักหน้า

 

กันหัวหรงพูดอย่างรวดเร็ว: “เขาเรียนวิทยาการคอมพิวเตอร์ด้วย และเพิ่งมาที่หยางเฉิง ถ้สะดวกให้เขาส่งเรซูเม่เพื่อทดลองดูไหม”

 

Favorite