Dawn of a new era รุ่งอรุณแห่งยุคใหม่ 89

ตอนที่ 89 หนู

เจ้าของบ้านวางกับข้าวที่ทำเสร็จแล้วบนโต๊ะ พลางแกะผ้ากันเปื้อนพลางพูดว่า

” ช่างนึกไม่ถึงจริงๆว่าเด็กหนุ่มที่ดูเรียบร้อยและละเอียดละอ่อน ไม่คิดว่าจะกลายเป็นจอมยุทธได้”

“แม่พูดหลายรอบแล้วนะ” โจวเสวี่ยตักอาหารให้แม่ของเธอและอดไม่ได้ที่จะได้ยินและพูดออกไป

” นี่คือผู้หญิงที่เป็นจอมยุทธ ฉันเคยเห็นในทีวีมาก่อน”

” แล้วยังไง นี้เกี่ยงข้องยังไงกับพวกเราเหรอ? ” โจวเสวี่ยพูด

เจ้าของบ้านหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วพูดว่า ” ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันมันไม่สำคัญถ้าจะให้พูดก็คือเป็นเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงกัน มีความเกี่ยวข้องกันตั้งเยอะยังไงก็ต้องดูแลและให้เกียรติกันกัน หลังจากนี้ถ้าหนูมีมารยาทสักนิดนึง เวลาเห็นเฉินโจวอี้ให้เรียกเขาว่าพี่ด้วย เข้าใจแล้วใช่มั้ย”

โจวเสวี่ยเบะปากแสดงอาการดูถูก “ยังไงหนูก็ไม่เรียน พึ่งคนอื่นยังไงก็ไม่ดีเท่าพึ่งตัวเอง แม่วางใจเถอะ หลังจากนี้ฉันก็จะสามารถเป็นจอมยุทธให้ได้”

” เด็กคนนี้นี้ นิสัยเย็นชาแล้วยังก้างร้าวอีก ต่อำแจะแต่งงานออกเรือนได้ยังไงกัน”

“หนูไม่อยากแต่งงาน หลังจากนี้ก็จะใส่ชีวิตอยู่กับแม่ด้วยกัน ” โจวเสวี่ยพูดเสียงต่ำออกมา

เจ้าของบ้านได้ยินก็รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจและตื้นตัน เธอยิ้มแล้วพูดว่า: ตอนนี้หนูยังเด็กอยู่ เลยคิดแบบนี้อยู่ ลองหนูโตเป็นสาวกว่านี้ หนูจะไม่รีบหาแฟนเหรอ?

….

กินข้าวเสร็จ เฉินโจวอี้ก็ขึ้นห้องนอนเปลวไฟจากเทียนไม่หยุดที่จะส่องไสวเหมือนดาวอังคารระเบิดออกมาทำให้ห้องสว่างบ้างสลัวบ้าง

จากเหอตงจนมาถึงที่นี่อีกครั้ง คล้ายว่ามีความรู้สึกจากที่ที่มีอารยธรรมมาสู่ดินแดนที่ไกลและไร้ความเจริญ

เขาหยิบดาบชายในคืนเดือนมืดออกมาและเช็ดเบา ๆ ด้วยผ้าไหม จากนั้นเขาก็รวบรวมสมาธิของเขาและตวัดดาบออกไป เทียนถูกตัดออกทันทีด้วยแรงที่มองตามแทบไม่ทัน ยังไม่ทันที่เทียนครึ่งหนึ่งจะหล่นลงเขารีบก้าวเข้าไปและจับมัน จากนั้นใช้เทียนล่นไฟแล้วเทขี้ผึ้งร้อนๆเพื่อละลายเทียนแล้วติดมันเข้าด้วยกัน

ทำไมฉันอดไม่ได้ที่จะต้องทำลายมัน?

นิสัยแบบนี้มันชักจะไม่ค่อยดีซะแล้วซิ

ในใจของเฉินโจวอี้เต็มไปด้วยความคิด

เมื่อเขายุ่งกับทุกสิ่ง เขาเพิ่งระลึกถึงดาบที่เขามีอยู่ในตอนนี้และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าดาบของเขาดูเหมือนจะแตกต่างจากเดิมออกไปเล็กน้อย

เขาพบสิ่งบางอย่างทันทีและลองตวัดดาบออกไปหลาย ๆ ครั้งและพบการเปลี่ยนแปลงในทันที

“พละกำลังของดาบ” พัฒนาขึ้นจากความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรและตอนนี้ก็ใกล้เคียงกับสองเซนติเมตร

และมันก็ยิ่งคมยิ่งขึ้น

ช้อนเหล็กของการทดลองครั้งสุดท้ายเขายังไม่ได้ทิ้งมันไป

เมื่อพิจารณาจากรอยฟันที่เหลืออยู่ของการฟันของวันนี้ลึกเกือบเป็นสองเท่าของตอนนั้น หรือว่าเราไม่ได้ใช้มันมานาน หลังจากพิจารณาผ่านไปครู่นึงเขาจึงเอาช้อนโลหะพวกนั้นทิ้ง

ในใจเขาเริ่มไม่แน่ใจ

ในช่วงเวลาสั้นๆที่เหอตง เขาไม่ได้ทดสอบ “พละกำลังของดาบเลย” เมื่อคืนก่อนเขาก็เลยลองมาใช้สองสามครั้ง แต่พลังและความยาวของดาบกับครั้งแรกนั้นไม่แตกต่างกันมากนัก

ในสามวันนี้ ถ้าหากบอกว่าคุณสมบัติพิเศษเกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรุนแรง ถ้าอย่างนั้นมันคือความตั้งใจ

หลังจากการประเมินการต่อสู้จริงในตอนเช้าจบลง ความตั้งใจของเขาก็เพิ่งจะเพิ่มขึ้น 0.3 คะแนน ทำให้มีคะแนน12.5 คะแนน

” หรือว่า พละกำลังของดาบ จะ เกี่ยวข้องกับความตั้งใจ”

ในใจเขาคิดอย่างไตร่ตรอง

ที่ผ่านมา เขาไม่ได้คิดหรือสนใจเกี่ยวกับความตั้งใจ แน่นอนว่าความตั้งใจนั่นสำคัญ แต่เมื่อมาเปรียบเทียบกับคุณสมบัติพิเศษที่เขามี ความตั้งใจก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

ด้วยความมุ่งมั่นที่สิบเอ็ดคุณสามารถรับมือกับฉากส่วนใหญ่และคุณจะไม่สูญเสียการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมของคุณ

ความตั้งใจ12คะแนน ก็เพียงพอแล้วที่จะฆ่าคนโดยเจตนาได้ เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่อันตราย ความหวาดกลัวก็ไม่สามารถมาครอบงำได้และมีสติตลอดเวลา ความแข็งแกร่งของความตั้งใจนี้เป็นคุณสมบัติที่เหมาะสมของจอมยุทธ

และมันไม่มีวิธีที่จะฝึกฝนเพื่อที่จะพัฒนาเพิ่มขึ้น ทำได้แค่เพียงต้องใช้ประสบการณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า มันไม่ใช่ความสุขที่จะพัฒนาไปอย่างสมบูรณ์และไม่มีสิ่งใดที่เป็นสติปัญญา

แต่อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้คิดว่าความตั้งใจมันจะมีความแข็งแกร่ง

คล้ายกับความแข็งแกร่งของจิตใจ

แต่น่าเสียดายที่ความยาวสองเซนติเมตรนั้นยังสั้นไปหน่อย ถ้าหากมันสามารถยาวได้ถึงสองเมตรแล้วละก็

คือความแข็งแกร่งที่แท้จริง!

เฉินโจวอี้จินตนาการถึงฉากที่ตัวเองกำลังดึงดาบออกมา ฟาดดาบลงไป วัตถุภายในสี่หน้าเมตรถูกแบ่งแยกออกเป็นสองส่วน

เขาเก็บความดีอกดีใจไว้ภายในจิตใจ ในมือถือดาบรวบรวมสมาธิอีกครั้ง ภายใต้แสงเทียนสลัวๆ อากาศที่ปลายดาบดูเหมือนจะเลือนราง นิ้วมือของเขาที่แยกออกจากกันค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันจนชิดติดสนิทเหมือนเดิม

“ห้ะ? ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่”

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ คือ ไม่ต้องบอกว่านิ้วของเขาแยกออกจากกัน แม้แต่การสัมผัสก็ไม่มี ราวกับว่าที่ปลายดาบไม่มีอะไรเลย

“พละกำลังของดาบ” ชนิดนี้สามารถตัดเทียนให้แยกออกจากกันได้ สามารถทิ้งรอยขีดข่วนบนช้อนโลหะแต่ไม่สามารถตัดผิวของเขา?

เขาไม่คิดว่าผิวหนังของเขาจะแข็งแกร่งกว่าช้อนเหล็กนี่

ความแข็งแกร่งนี้ไม่สามารถทำร้ายเขาได้!

ไม่สามารถทำร้ายสิ่งมีชีวิตได้!

เฉินโชวอี้มองดูเด็กหญิงเปลือกที่กำลังเล่นลูกบอลคริสตัลอยู่บนเตียง คิดไปคิดมาก็ละทิ้งความคิดที่จะเอาเธอไปทดสอบ

มันดูโหดร้ายเกินไปที่จะตัดนิ้วเล็กของเธอ

เด็กหญิงเปลือกหอยหลบซ่อนจากการโดนบังคับ และมีความสุขอยู่กับตัวเองได้แปปเดียวโดยไม่รู้สึกอะไร เธอถามด้วยสีหน้าที่อ่อนแรง “คนตัวยักษ์ทำไมเราต้องอยู่ที่นี่? “

วันนี้เธอนอนในกระเป๋าเอกสารนั่นหนึ่งวันพอตื่นขึ้นมาและพบว่าเธอกลับมาที่สถานที่ก่อนหน้านี้ที่เธอเกลียดมัน

” ที่นี่มันไม่ดีเหรอ?” เฉินโชวอี้ถาม ดวงตาพลางกวาดมองไปรอบ ๆ และพยายามหาสัตว์หรือแมลงที่สามารถใช้ในการทดสอบ

“ที่นี่ไม่มีเป๊ปป้า!” เด็กหญิงเปลือกหอยเงยหน้าขึ้นมาและพูด

” เธอไม่ได้ดูมันมานานแล้วใช่มั้ย?” เฉินโจวอี้พูดหลอก” เป๊ปป้าเหนื่อยแล้วและมันกำลังพักผ่อน”

“คุณโกหก ฉันรู้แล้วว่านี่เป็นของไม่จริง พวกเขาไม่เหนื่อย คุณแค่ต้องกดเปิด พวกเขาถึงจะออกมา” เด็กหญิงเปลือกหอยลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นและทำท่าทางเขี้ยวลากดิน

เฉินโจวอี้ไม่ได้ประหลาดใจอะไรมากมาย เขาดูการ์ตูนมาเมื่อนานมากแล้วแต่เขาก็ไม่เข้าใจมันก็เป็นแค่เรื่องโง่

ในที่สุดเขาก็พบกับหนูตัวเล็ก ๆ ที่มุมห้อง เขาหยิบทิชชู่เปียกออกมาแล้วเดินอย่างรวดเร็วและอย่างระมัดระวัง แต่น่าเสียดายที่ก่อนเขาจะได้เข้าไปใกล้มัน เจ้าหนูนั่นก็รีบมุดเข้าไปในตู้แล้ว

เจ้าหนู ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะจับแกไม่ได้?

เขารีบย้ายตู้ออกทันที แต่ก่อนที่เขาจะได้ลงมือ เจ้าหนูนั่นก็ได้วิ่งหนีเข้าไปที่ใต้เตียงอีก

เฉินโจวอี้รู้สึกหงุดหงิดจนโกรธเลือดขึ้นหน้า เขาเหลือบมองไปที่ธนูที่แขวนไว้บนกำแพง เขาอยากจะง้างคันธนูนั่นแล้วยิงเจ้าหนูให้ตาย

คนตัวยักษ์คุณกำลังทำอะไรอยู่? สาวเปลือกหอยถามด้วยความสงสัย

จับหนู!

ในภาษาของอีกโลกไม่มีคำศัพท์ของคำว่าหนู เฉินโจวอี้เลยใช้ภาษาจีนพูดออกไป

” หนู ที่เป็นหนูที่อยู่ในเป๊ปป้าใช่มั้ย” เด็กหญิงเปลือกหอยมีสีหน้าที่สงสัยและถามอย่างรวดเร็ว

ในการ์ตูนมีหนูมั้ย?

ในใจของเฉินโจวอี้เริ่มไม่แน่ใจ เขาทิ้งทิชชู่เปียกนั่นลงถังขยะไป และล้มเลิกที่จะจับหนู เขาเดินเข้าไปในครัวเพื่อดูว่าจะหาแมลงหรือตัวอะไรได้บ้าง

” ให้ฉันดู!” ดวงตาของเด็กหญิงเปลือกหอยเป็นประกายตอนที่พูดออกมา แล้วเธอก็วิ่งไปที่ขอบเตียงแล้วกระโดดลงมาจากเตียงใหญ่นั่น

“เดี๋ยวก่อน อย่า!” ก่อนที่เฉินโจวอี้จะพูดจบเด็กหญิงเปลือกหอยก็วิ่งด้วยน่องเล็กๆของเอไปที่ใต้เตียง