Chaotic Lightning Cultivation โกลาหลแห่งอัสนีบาต 158

บทที่ 158: ต้นกำเนินดาบเทวะเหมันต์

ผู้แปล : แก้ไขชื่อจาก ดาบเทวะจิตวิญญาณเหมันต์ เป็น ดาบเทวะเหมันต์

เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้แล้ว เจ้าอ้วนจะสามารถโต้แย้งสิ่งใดได้อีก? เขาสั่นศีรษะอย่างอับจนพร้อมกล่าวว่า “ได้ ข้าจะลองดู!”

“ประเสริฐยิ่งนัก!” ฉุ่ยจิ้งยิ้มออกมาพร้อมหันไปมองหานปิงเอ๋อ “ศิษย์น้องพร้อมที่จะปลดปล่อยสมบัติวิญญาณหรือไม่?”

“แน่นอน!” เมื่อหานปิงเอ๋อได้ยินเช่นนั้น นางไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติมมากนัก จากนั้นนางยกมือขึ้นมาพร้อมส่งดาบเทวะเหมันต์ออกมา

ทุกคนที่เห็นสถานการณ์เช่นนั้นได้แต่สูดหายใจเข้าลึก เมื่อดาบในตำนานปรากฏออกมา โดยเฉพาะยูฮานที่จ้องดาบจนดวงตาแทบจะถลนออกมา ขณะที่เจ้าอ้วนยังรู้สึกลังเลและหวาดกลัว ยูฮานก้าวออกมาด้านหน้า เขาพยายามจะคว้าดาบเทวะเหมันต์พร้อมตะโกนว่า “ข้าไม่เชื่อว่าข้าไม่อาจปราบปรามสมบัติชิ้นนี้ได้!”

เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้นต่างพากันรู้สึกขุ่นเคืองอย่างเหลืออดกับการกระทำที่ไร้ยางอายเช่นนั้น เรื่องเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะเข้าไปห้ามปราบ แต่สำหรับหานปิงเอ๋อนางยังอยู่ในท่าทีที่สงบนิ่งและหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาเท่านั้น

ฉุ่ยจิ้งรู้สึกเป็นห่วงอย่างเด่นชัดพร้อมตะโกนออกมาว่า “ระวัง!”

ยูฮานที่กำลังโกรธจัดจึงไม่สนใจสิ่งที่ฉุ่ยจิ้งกล่าวโดยสมบูรณ์ มือของเขาเต็มไปด้วยปราณเย็นพร้อมจะคว้าที่ด้ามของดาบเทวะเหมันต์อย่างมั่นใจ

ในขณะที่มือของเขาอยู่ห่างจากดาบเพียงไม่กี่ฟุต ดาบเทวะเหมันต์สั่นไหวพร้อมกับเปล่งลำแสงเทวะออกมา ลำแสงของดาบและปราณเย็นในมือของยูฮานปะทะกัน ทุกคนมองเห็นทันทีว่าปราณเย็นของยูฮานสลายไปอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งลำแสงเทวะกำลังพุ่งผ่านอากาศเพื่อวิ่งไปหามือของยูฮานอย่างไร้สิ่งกีดขวาง

ในขณะนั้นยูฮานรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด ขณะที่เขากำลังสัมผัสกับลำแสงเทวะ เขาเข้าใจได้ทันทีว่าพลังศักดิ์สิทธิ์นี้น่ากลัวเพียงใด ความแข็งแกร่งของเขาไม่อาจต้านทานมันได้เลย กล่าวก็คือดาบไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตานั่นเอง ถ้าหากลำแสงนี้จะตัดผ่านร่างกายของเขา ชัดเจนว่าความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม

ยูฮานไม่กล้าที่จะอวดฉลาดอีกต่อไป เขาถอยหลังกลับพร้อมยอมแพ้ ในเวลาเดียวกันเขาตะโกนออกมา “ศิษย์น้องปิงเอ๋อได้โปรดหยุดมัน!”

ยูฮานคือเด็กหนุ่มซึ่งเป็นบุตรแห่งจ้าวสำนัก มันคงไม่ดีนักถ้าหากหานปิงเอ๋อปล่อยให้เขาตายตกไปโดยดาบของนาง หลังจากที่ได้ยินคำขอร้องจากเขา นางรีบหยุดดาบด้วยมือของตนเองทันที

แต่อย่างไรแล้วทุกสิ่งคล้ายสายเกินไป ลำแสงเทวะของดาบเทวะเหมันต์นั้นรวดเร็วมาก แม้ว่าการตอบสนองของพวกเขาทั้งสองจะรวดเร็วเพียงใด แต่มือและแขนของยูฮานยังคงโดยลำแสงเทวะเล่นงาน ความหนาวเย็นเริ่มปกคลุมไปทั่วแขนของเขา

ทุกคนที่มองเห็นสถานการณ์พบว่ามือข้างขวาของยูฮานเริ่มโปร่งแสงขึ้น กระดูกของเขาและกล้ามเนื้อต่าง ๆ เริ่มตกผลึกกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็ง จากนั้นมันพลันปลิวเป็นละอองหายไปทันที

มันไม่ได้คุกคามเพียงแค่มือของเขาเท่านั้น ยังลามไปถึงแขนขวาทั้งหมดของเขา ทุกที่ที่ความหนาวเย็นได้แทรกซึมเข้าไปจะเริ่มโปร่งแสงพร้อมทั้งกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็ง

แม้ว่ายูฮานจะเรียกใช้วิชาการฝึกตนอย่างเต็มที่ เขาก็ไม่อาจหยุดลำแสงเทวะนี้ได้เลย ถ้าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปก็ชัดเจนแล้วว่าเขาจะต้องจบลงด้วยการกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งและปลิวไปตามสายลม

ขอบคุณสวรรค์ที่ฉุ่ยจิ้งมีปฏิกิริยาที่รวดเร็ว นางขยับนิ้วของตนเองพร้อมส่งแสงสีทองออกไป เหรียญชะตาฟ้าดินได้ทำการตัดแขนขวาของยูฮานทันที

ในขณะที่ฉุ่ยจิ้งทำเช่นนั้น แสงสีทองได้เปล่งประกายไปทั่วบริเวณ ถ้าหากว่านางชักช้าไปมากกว่านี้ ลำแสงเทวะจะพุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขา

แขนขวาที่โชคร้ายถูกตัดและหล่นสู่พื้นเป็นละอองน้ำแข็ง แม้แต่แหวนที่เป็นสมบัติวิเศษของเขายังไม่ถูกละเว้น มันกลายเป็นน้ำแข็งและแตกสลายเช่นกัน

ทุกคนที่มองเห็นภาพเหตุการณ์นี้ไม่อาจหายใจได้ พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าการโจมตีด้วยตนเองของดาบเทวะเหมันต์จะน่าเกรงขามถึงเพียงนี้ ความกลัวเหล่านี้ทำให้พวกเขาทั้งหมดอึ้งอย่างถึงที่สุด

หานปิงเอ๋อกล่าวออกมาอย่างไม่แปลกใจที่สถานการณ์เป็นเช่นนี้ “ในตอนนี้ข้าได้ปลดปล่อยดาบเทวะเหมันต์เพื่อให้ศิษย์พี่ซ่งใช้งานมัน แต่ในขณะที่ข้าทำเช่นนั้น ความสามารถของดาบจะไม่อยู่ในการควบคุมของข้าอีกต่อไป ความแข็งแกร่งของมันจะกลับไปสู่จุดเดิมตามระดับขั้นที่มันมี ไม่น่าแปลกใจที่พลังของมันจะแข็งแกร่งเช่นนี้ อีกทั้งยังทำลายสมบัติวิเศษได้อย่างง่ายดาย!”

เมื่อยูฮานได้ยินเช่นนั้น เขาแทบจะเป็นลมตายไปเพราะความโกรธ พร้อมคิดในใจ ‘แล้วเหตุใดจึงไม่บอกข้าก่อน ข้าจะได้ไม่เสนอตัวไปรับความเสี่ยงเช่นนั้น’

แต่ไม่มีผู้ใดบังคับให้เขาวิ่งเข้าไปหาดาบ ดังนั้นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันมาจากตัวเขาเอง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามยูฮานเป็นศิษย์ที่มีความโดดเด่นและเป็นอัจฉริยะ เขาไม่ได้โวยวายเสียงดังแต่อย่างใด เขาทำได้เพียงหัวเราะอย่างขื่นขมพร้อมกล่าวว่า “คิดเสียว่าข้าแค่อับโชค! ขอบคุณศิษย์น้องฉุ่ยจิ้งมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้!”

“อย่ากล่าวถึงเรื่องเล็กเช่นนั้นเลย!” ฉุ่ยจิ้งกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม “ศิษย์พี่ไม่จำเป็นต้องโศกเศร้า ที่สำนักของท่านเต็มไปด้วยยามากมาย ข้าเชื่อว่าเพียงแค่แขนของท่าน มันไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นเลย!”

“อืม เป็นเช่นนั้น! ขอบคุณสำหรับคำปลอบที่เจ้ามอบให้ ข้าขอตัวก่อนเพื่อจัดการกับอาการบาดเจ็บ พวกเจ้าควรดำเนินการต่อได้แล้ว!” ยูฮานตอบกลับพร้อมกับเดินจากไป ในขณะนั้นดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เจ้าอ้วนพร้อมคิดในใจ ‘แม้แต่ข้าที่ฝึกฝนเคล็ดวิชาเยือกแข็งจันทรายังไม่อาจทำได้ แต่ไขมันเดินได้เช่นเจ้าคิดจะควบคุมดาบเทวะเหมันต์งั้นหรือ? ข้าไม่เชื่อ ข้าจะเฝ้ามองอยู่ตรงนี้เพื่อที่จะเห็นเจ้าเสียแขนไปเช่นเดียวกับข้า!’

ความจริงแล้วยูฮานไม่ใช่คนเดียวที่คิดเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้คิดเช่นเดียวกับเขา พร้อมกับจับจ้องที่เจ้าอ้วนราวกับว่าเขาได้ตายตกไปแล้ว

เจ้าอ้วนที่เคยสงบนิ่งตอนนี้เริ่มกระวนกระวายใจ ไม่ว่าเขาจะมั่นใจมากแค่ไหนแต่มันไม่ง่ายเลยที่จะควบคุมสมบัติวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสมบัติชิ้นนี้เพิ่งทำให้คนผู้หนึ่งพิการ!

จากนั้น เจ้าอ้วนหันไปกล่าวกับฉุ่ยจิ้งอย่างกังวล “ศิษย์น้องเจ้าแน่ใจแล้วงั้นหรือว่าต้องการให้ข้าสัมผัสมัน?”

“ถูกต้อง อย่ากังวลเลย ทุกอย่างจะราบรื่น!” ฉุ่ยจิ้งกล่าวพร้อมเผยยิ้มออกมา

“ถ้าหากมันเป็นแบบนั้น ข้าควรจะทำเช่นไร?” เจ้าอ้วนมองไปบนเกล็ดน้ำแข็งบนพื้นอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกล่าวออกมาอย่างขื่นขม “ศิษย์น้อง ถ้าหากเจ้าต้องการให้ข้าตาย ได้โปรดเปลี่ยนแปลงวิธีการของเจ้า ข้ายังต้องการมีซากศพของตนเอง”

เมื่อเห็นว่าเจ้าอ้วนกำลังสติแตก ฉุ่ยจิ้งไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ดังนั้นนางจึงหยิบเหรียญชะตาฟ้าดินออกมาเล่นพร้อมกล่าวว่า “ศิษย์พี่มั่นใจได้ ท่านจะปลอดภัย แม้ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น ข้าจะช่วยเหลือทันที อย่างมากที่สุดก็เพียงแค่สูญเสียนิ้วเท่านั้น!”

เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาแทบจะเป็นลมและบ่นต่ออย่างไม่คิดปิดบัง “ศิษย์น้อง แม้แต่นิ้วมือมันก็สำคัญต่อข้า”

“ศิษย์พี่จะมามัวกังวลในเวลาเช่นนี้ได้อย่างไร เหตุใดท่านจึงยังลังเลอยู่? ถ้าหากท่านยังคงจู้จี้เช่นนี้ พวกเราทั้งหมดจะต้องตายอยู่ที่นี่!” ฉุ่ยจิ้งกล่าวอย่างจริงจัง “อย่าบอกข้านะว่าท่านต้องการให้ศิษย์น้องปิงเอ๋อสละชีวิตเพื่อให้ท่านรอดตาย? นั่นคือสิ่งที่บุรุษควรกระทำงั้นหรือ?”

“เรื่องนั้น….” เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาหมดถ้อยคำที่จะกล่าวอีกต่อไป เขาไม่สามารถยินยอมให้หานปิงเอ๋อตายตกไปได้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวออกมาอย่างจำยอม “ตกลง ข้าจะลองดู แต่ได้โปรดจับตาดูข้าเป็นพิเศษและช่วยเหลือข้าทันทีถ้าหากเกิดปัญหา!”

“ศิษย์พี่ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลท่านอย่างดี!” ฉุ่ยจิ้งกล่าวพร้อมรอยยิ้มและโยนเหรียญชะตาฟ้าดินในมือให้เจ้าอ้วนดู

ขณะที่เจ้าอ้วนเห็นเช่นนั้น เขารู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย เขาเริ่มสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกับยื่นมือขวาออกไปเพื่อจะคว้าด้ามของดาบเทวะเหมันต์

ในขณะนั้นทุกคนที่มองการเคลื่อนไหวของเจ้าอ้วนรู้สึกหงุดหงิด มือขวาของเขาอยู่ห่างจากดาบเพียงสามฟุตเท่านั้น ทุกคนกลั้นลมหายใจเอาไว้ นั่นเป็นเพราะว่ายูฮานถูกโจมตีที่ระยะนี้

แต่ในขณะนั้นดาบเทวะเหมันต์กลับไม่มีท่าทีใด ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก โดยเฉพาะเจ้าอ้วนที่รู้สึกโล่งใจและค่อย ๆ เอื้อมมือไปที่ดาบ

ในระยะสองฟุตไม่มีท่าทีใด ในระยะหนึ่งฟุตยังคงเงียบสงบ ครึ่งฟุตสุดท้ายในขณะที่เขากำลังจะจับต้องมัน ดาบเริ่มมีอาการสั่นไหวพร้อมหัวใจของทุกคนสั่นตามไปด้วย

แต่ทว่าดาบเทวะเหมันต์ไม่ได้ปล่อยลำแสงเทวะออกมาดังเช่นก่อนหน้านี้ มันปล่อยออร่าสีขาวที่อ่อนโยนมายังมือของเจ้าอ้วนเท่านั้น ราวกับสัมผัสจากทารกที่กำลังอยากรู้อยากเห็นสิ่งใหม่

แม้ว่าดาบเทวะเหมันต์จะเงียบสงบ แต่ทว่าภาพของยูฮานยังคงติดอยู่ในดวงตาของเจ้าอ้วน ในขณะที่เขาเห็นแสงสีขาวเปล่งออกมาจากดาบ เขาดึงมือกลับทันที

แต่ในขณะนั้นหานปิงเอ๋อตะโกนออกมาอย่างประหลาดใจ “ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล มันไม่ใช่เจตนาร้าย นั่นไม่ใช่ลำแสงเทวะแต่เป็นสัมผัสวิญญาณของมัน!”

ในขณะที่เจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกโล่งใจพร้อมกับยินยอมให้แสงสีขาวสัมผัสกับมือของเขา หลังจากทั้งสองได้สัมผัสกัน เจ้าอ้วนเข้าสู่สถานที่ลึกลับทันที ในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพของโลกที่หนาวจัด ภูเขาน้ำแข็งมากมายหลายพันลี้ หลังจากผ่านมาเนิ่นนานหลายล้านปี จึงมีความรู้สึกนึกคิดและเริ่มฝึกฝน จากนั้นสภาพแวดล้อมค่อยหดเข้ามาเรื่อยจนกลายเป็นดาบเทวะเหมันต์!

ในขณะนั้นเจ้าอ้วนเข้าใจจุดกำเนิดของดาบทันที มันมาจากเทือกเขาน้ำแข็งที่ใหญ่หลายพันลี้! ไม่ต้องสงสัยเลยถึงความน่าเกรงขามของมันและเหตุใดมันจึงเป็นสมบัติวิญญาณขั้นเก้า!

เจ้าอ้วนกำลังชื่นชมการก่อตัวขึ้นมาของดาบ เขามองเห็นความงดงามของภูเขาน้ำแข็ง ทั้งความหนาวเย็นและความลึกลับของวิชาเทวะวิญญาณเหมันต์ ภายในพื้นที่ลึกลับนี้เต็มไปด้วยกฎที่ซับซ้อนมากมายของธรรมชาติ ซึ่งกำลังเปิดให้เจ้าอ้วนเข้าใจทุกอย่างโดยอิสระ!