บทที่ 140: ทดสอบภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้า
ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น ดาบเทวะไร้ผู้ต้านเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋ามิติ เขาตั้งใจจะหยิบเอายาอายุวัฒนะออกมาเพื่อบรรเทาอาการต่าง ๆ แต่เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า เขาค้นหามันอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว “กระเป๋ามิติหายไปไหน? แล้วผลไม้วิญญาณของข้าล่ะ?”
ท้ายที่สุด เขาไม่สามารถหากระเป๋ามิติได้ แต่เขาพบรอยเท้าของเจ้าอ้วนที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง แน่นอนว่าเขาไม่โง่และรู้ตัวทันทีว่าโดนปล้น
เมื่อเห็นดังนั้น ดาบเทวะไร้ผู้ต้านพลันแตกตื่น จากนั้นเขาโกรธจัด ความจริงที่เขายังมีชีวิตอยู่คืออีกฝ่ายไม่ได้เป็นผู้ฝึกตนของสำนักปีศาจ แต่ทว่าเวลาที่เขาปรากฏตัวมันเป็นเรื่องบังเอิญเกินไป ตอนที่เขากำลังถูกคำสาปเล่นงาน มีคนปรากฏตัวขึ้นแถวนี้ หมายความว่าอีกฝ่ายอาจจะหลบซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งตั้งแต่ต้น และยังจะต้องเป็นคนที่ส่งยู่เฟิงเข้าไปในกระเพาะของอสรพิษ เป็นเพราะมันบังเอิญเกินไป บนโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญเช่นนั้นแน่นอน
อีกฝ่ายช่างน่ารังเกียจอย่างแท้จริง คนที่ทำให้เขาต้องพบเจอกับคำสาป อีกทั้งยังขโมยกระเป๋ามิติและผลไม้วิญญาณ ดาบเทวะไร้ผู้ต้านโกรธจัดจนเกือบจะอกแตกตายอยู่ตรงนี้
“สารเลว อย่าให้ข้าจับตัวเจ้าได้! เพราะข้าจะฉีกเจ้าเป็นพันหมื่นชิ้น!” ดาบเทวะไร้ผู้ต้านคำรามออกมาในขณะที่กำลังสะกดรอยตามรอยเท้านั้นไป เพื่อที่จะหาตัวการเลวทรามเช่นนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อาจตามได้ทันเพราะความเร็วของเจ้าอ้วนที่ขี่หลังของพยัคฆ์ปีกแหลมนั้นรวดเร็วกว่าอย่างแน่นอน ดังนั้น เขาหายออกไปอย่างไร้ร่องรอยและไม่สามารถค้นหาได้โดยง่ายภายในหุบเขา
ไม่จำเป็นต้องกล่าวสิ่งใดอีก เจ้าอ้วนสามารถกำจัดภาระที่เกิดขึ้นเสร็จสิ้นแล้ว อีกทั้งเขาไม่รู้ว่าดาบเทวะไร้ผู้ต้านซึ่งเคยขัดแย้งกับเขาจะทำให้ได้รับผลไม้วิญญาณติดมือมาด้วย แน่นอนว่าเขารู้สึกยินดีอย่างยิ่ง สิ่งที่น่าเสียดายเพียงอย่างเดียวคือสมบัติวิเศษของดาบเทวะไร้ผู้ต้านนั้นอยู่ในมิติลึกลับ เขากับสมบัติเชื่อมโยงกันผ่านจิตวิญญาณ แต่ในเมื่อไม่ต้องไปพัวพันกับคำสาป สิ่งใดล้วนกลายเป็นดี และตอนนี้เจ้าอ้วนก็ได้รับสิ่งตอบแทนมากพอแล้ว
หลังจากที่หนีจากดาบเทวะไร้ผู้ต้านมาได้อย่างง่ายดาย เจ้าอ้วนเห็นว่าท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เขาพบกับถ้ำตรงทางแยก จากนั้นเขาเรียกหุ่นลมทองแดงออกมาเพื่อป้องกันตนเอง พร้อมวางระฆังทองแดงครอบตนเองไว้ จากนั้นเขาจึงเข้าไปในมิติลึกลับของตนเอง
ในเวลานี้ เจ้าอ้วนไม่ได้หยุดอยู่ตรงนี้เพื่อฝึกตน แต่มันคือการพิชิตภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้าที่เขาเพิ่งได้รับมา
หลังจากที่เขาเดินเข้ามาภายในมิติ เจ้าอ้วนหยิบภาพวาดออกมาอย่างตื่นเต้น เขาลูบไล้มันอยู่สองถึงสามครั้ง จากนั้นเขาจึงส่งปราณจิตวิญญาณของตนเองลงไปในภาพ ในขณะนั้นเอง หญิงงามทั้งเก้าปรากฏกายออกมายืนอยู่ข้างกายเจ้าอ้วน
ร่างกายของพวกนางทั้งหมดถูกควบคุมโดยเคล็ดวิชาปีศาจเทวะ และแน่นอนว่าพวกนางหาได้ใช่หุ่นเชิดที่ไร้ความคิด ในขณะที่พวกนางออกมา พวกนางทั้งหมดรู้ทันทีว่ามีบางสิ่งผิดปกติ อย่างไรแล้วพวกนางไม่ได้กระทำสิ่งใดที่ร้ายแรง เพียงแต่สังเกตสภาพแวดล้อมอย่างรอบคอบ ผู้ฝึกตนประเภทอัคคีเดินไปข้างหน้าพร้อมกับถามว่า “สหายน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน? ทำไมข้ารู้สึกว่ามันแปลก ๆ?”
“ฮี่ฮี่!” เจ้าอ้วนยิ้มออกพร้อมกับกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ที่นี่คือที่ไหนไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือข้าเป็นผู้ครอบครองภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้าและเป็นเจ้าของคนปัจจุบันของพวกท่าน!”
“ฮ่าฮ่า!” ในขณะที่หญิงงามทั้งเก้าได้ยินเช่นนั้น พวกนางทั้งหมดร่วมกันหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน สิ่งนี้ทำให้เจ้าอ้วนรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
หลังจากที่พวกนางทั้งหมดหัวเราะจนเหนื่อยแล้ว หนึ่งในพวกนางกล่าวออกมาว่า “สหายน้อย เจ้าช่างเป็นคนอารมณ์ขันเสียจริง เจ้าคิดว่าจะเป็นเจ้าของภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้าได้เพียงแค่เจ้าถือมันอยู่งั้นหรือ?”
“ถ้าหากมันง่ายเช่นนั้น สมบัติวิญญาณก็คงจะดูไร้ค่าราวเศษขยะ!”
“เหอะ ถ้าเรายอมรับเจ้าของใหม่อย่างง่ายดาย เราคงไม่สามารถเป็นอิสระมาได้นานนับพันปี!”
“สหายน้อยผู้โง่งม คิดอยากเป็นเจ้านายของพวกเราทั้งที่ขนของเจ้ายังไม่ขึ้นงั้นหรือ!”
ฝูงสุภาพสตรีทั้งเก้าเหยียดหยามเจ้าอ้วนจนใบหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอึดอัด
เมื่อเห็นว่าพวกนางไม่มีท่าทีที่จะหยุดพูดจาไร้สาระ และไม่คิดที่จะยับยั้งคำพูดเหล่านั้น เจ้าอ้วนทนต่อไปอีกไม่ไหวพร้อมกับคำรามออกมา “หยุด! หุบปาก!”
หลังจากที่เจ้าอ้วนคำรามออกมา สตรีทั้งเก้าหุบปากแน่น แต่พวกนางทั้งหมดจ้องมาที่เจ้าอ้วนเป็นตาเดียวกัน สายตาของพวกนางเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ทำให้เจ้าอ้วนสั่นกลัวโดยทันที
เขาไม่ได้ต้องการให้เรื่องราวจบลงด้วยการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “สิ่งที่ข้าต้องการจะถามก็คือ ข้าต้องทำอะไรจึงจะได้เป็นเจ้านายของพวกท่าน!”
“แท้จริงแล้ว เป็นเรื่องง่ายสำหรับเราที่จะยอมรับเจ้า มีทั้งทางที่ชอบธรรมและชั่วร้าย ตราบใดที่เจ้าสอบผ่านหนึ่งข้อของเรา เจ้าจะได้เป็นเจ้านายแห่งเรา!” ผู้ฝึกฝนประเภทวารีตอบกลับอย่างนุ่มนวล แต่สังเกตุได้ชัดว่าไม่มีเจตนาที่ดี
“ความจริงมีเพียงสองวิธีงั้นหรือ?” เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินดังนั้น เขารีบขอคำอธิบายและถามออกไป “พวกท่านสามารถอธิบายให้ข้าฟังได้หรือไม่?”
“แน่นอน!” สุภาพสตรีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “น้องชายอยากได้ยินวิธีที่ชอบธรรมหรือหนทางชั่วร้ายล่ะ?”
“ข้าเกิดในสำนักเสวียนเทียนและเป็นสำนักที่เต็มไปด้วยความชอบธรรม แน่นอนว่าข้าจะเลือกเส้นทางแห่งความชอบธรรม!” เจ้าอ้วนรีบกล่าว
“เส้นทางแห่งความชอบธรรมเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด!” ผู้ฝึกตนประเภทโลหะตอบกลับพร้อมอธิบาย “ถ้าหากเจ้าเลือกเส้นทางแห่งความชอบธรรม และพวกเราทั้งหมดเป็นเหล่าปีศาจ ดังนั้นเราจะใช้ร่างกายที่ไร้รูปร่างของเราภายใต้เคล็ดวิชาปีศาจเทวะ ตราบใดที่เจ้าสามารถผ่านพ้นการเต้นรำยั่วยวนของพวกเราได้ เจ้าจะสอบผ่าน!”
เมื่อนางกล่าวเช่นนั้น นางหันหลังกลับและหายตัวไป ทิ้งไว้เพียงเงาที่คลุมเครือ จากนั้นเหล่าหญิงงามปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งเป็นเงาอันเลือนราง อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าของพวกนางเผยให้เห็นสัดส่วนมากเกินไป มีเพียงผ้าผืนเล็กบางที่พันอยู่รอบตัวเท่านั้น รูปร่างหน้าตาของนางเย้ายวนและส่งเสียงครวญคราง เสียงที่อ่อนนุ่มดังกล่าวทำให้ขาของเจ้าอ้วนเริ่มสั่นไหว เขารู้สึกถึงความร้อนค่อย ๆ ไหลผ่านช่องท้อง แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ได้ทำเรื่องงี่เง่าออกมา เขาพยายามผลักดันจิตใจของตนเองให้กลับเข้าที่เข้าทางอย่างรวดเร็ว
เสียงครางของเหล่าแม่มดทั้งหลายเกือบทำให้เจ้าอ้วนเสียสติ สุภาพสตรีทั้งเก้าปลดปล่อยพลังของปีศาจเทวะอย่างสุดกำลัง จากนั้นเจ้าอ้วนจะตกเป็นเหยื่อถ้าหากเขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้! ไม่ต้องกล่าวถึงเขาเลย แม้ผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินยังไม่อาจต้านทานการเต้นรำของปีศาจเทวะได้ แน่นอนว่าพวกเขาล้วนแต่สูญเสียการควบคุมทั้งสิ้นและจบลงด้วยการกลายเป็นคนวิกลจริต
เช่นตอนนี้ที่เจ้าอ้วนกำลังเผชิญอยู่ เขารู้ตัวทันทีว่าเส้นทางที่เขาเลือกนั้นไม่ปลอดภัย ดังนั้นเขาจึงรีบถามออกไปทันที “หยุด หยุดก่อน แม้ว่าข้าจะมาจากสำนักแห่งความชอบธรรม แต่ความชั่วช้าภายในจิตใจของข้าเยอะมาก ดังนั้น ถ้าหากเส้นทางแห่งปีศาจอาจง่ายกว่า ข้าก็อยากจะลองดู!”
ถึงแม้ว่าเจ้าอ้วนจะเป็นคนที่มีไหวพริบ แต่ในตอนนี้เขาถูกหลอกลวงเสียแล้ว เมื่อเห็นเช่นนี้สุภาพสตรีทั้งเก้าได้หัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างบ้าคลั่ง
หนึ่งในนักบวชตอบกลับ “ฮ่าฮ่า ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีคนอย่างเจ้าอยู่ในสำนักแห่งความชอบธรรม! เรื่องเช่นนี้มันสนุกเกินไปแล้ว!”
“อย่างที่เห็น การติดป้ายประกาศว่าเป็นคนชอบธรรมหรือปีศาจนั้นเป็นเพียงคำพูดเท่านั้น เหล่าคนน่ารังเกียจเช่นนี้สามารถพบเจอได้ทุกที่!” นักบวชคนอื่นกล่าวเสริมอย่างสนุกสนาน
“ก็ได้ ตกลง หยุดเรื่องไร้สาระเหล่านี้เถิด!” ผู้ฝึกตนประเภทอัคคีกล่าวออกมาพร้อมหัวเราะเบาๆ “ถ้าหากน้องชายกล่าวเช่นนั้น เราก็พร้อมจะให้โอกาส! แน่นอนว่ามันง่ายกว่ามาก เส้นทางอันชั่วร้ายย่อมง่ายกว่าเส้นทางแห่งความชอบธรรม และข้าเชื่อว่าเจ้าจะชอบมัน!”
“จริงหรือ?” ใบหน้าของเจ้าอ้วนสดใสขึ้นมาพร้อมถามกลับทันที “แล้วมันคือสิ่งใดล่ะ?”
“ฮี่ฮี่” นักบวชทั้งเก้าหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น
เจ้าอ้วนตระหนักได้ทันทีว่าตอนนี้เขากำลังตกอยู่ในหลุมพราง เป็นไปตามที่คาดไว้ ผู้ฝึกตนหญิงที่งดงามที่สุดเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกล่าวว่า “แน่นอนว่าเจ้าจะหลงรักเส้นทางอันร้าย! ตราบใดที่เจ้าสามารถพิชิตร่างกายของพวกเราได้และทำให้พึงพอใจ พวกเราทั้งหมดจะยอมรับเจ้าเป็นนายคนต่อไป!”
“เข้ามาเลยหนุ่มน้อย เรื่องเช่นนี้พวกเราเว้นว่างมาหลายพันปีแล้ว!” นักบวชคนหนึ่งกล่าวออกมา
เจ้าอ้วนตกตะลึงทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นเช่นนั้นจริง แม้จะมีความงดงามมาเผยอยู่ตรงหน้าของเขา เจ้าอ้วนก็ยังไม่กล้าที่จะประมาท สิ่งนี้ทั้งหมดมาจากดินแดนของปีศาจ พวกนางทั้งหมดมีความสุขจากการหยอกล้อผู้อื่น เหตุการณ์เหล่านี้ที่พวกนางสร้างขึ้นอาจจะเป็นกับดัก ดังนั้นเจ้าอ้วนจึงไม่ทำตัววู่วาม เขาถามออกไปอย่างสุภาพ “เหล่าพี่สาวทั้งหลาย พวกท่านกำลังแฝงลูกเล่นอยู่ใช่หรือไม่?”
“ฮี่ฮี่” เมื่อทั้งหมดได้ยินเช่นนั้น พวกนางหัวเราะอย่างร่าเริง เจ้าอ้วนรู้ตัวทันทีว่าผิดท่าแล้ว
นักบวชผู้หนึ่งกล่าวขึ้นมาอย่างภูมิใจ “พวกเราจะมีลูกเล่นอะไรกับเจ้า? นี่เป็นเรื่องปกติของวิชาการเก็บตัวฝึกฝนแห่งหญิงงามทั้งเก้าเท่านั้น!”
เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาแทบร้องออกด้วยความตกใจขณะถอยห่างออกไปหนึ่งฟุตราวกับเจอภูตผีตัวจริงเสียงจริง
ในความเป็นจริง เจ้าอ้วนหวาดกลัวพวกนางเหล่านี้ยิ่งกว่าผี เคล็ดวิชาการเก็บตัวฝึกฝนของหญิงงามทั้งเก้าคือสิ่งใดกัน? มันคือการเก็บตัวฝึกฝนของสำนักแห่งความชั่วร้าย มันเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด มีคนเคยกล่าวไว้ว่า ‘การเก็บตัวฝึกฝนกับหญิงงามทั้งเก้าคือต้องตายตกไประหว่างการฝึก’
ความหมายก็คือ ตราบใดที่ยอมหลับนอนกับบุคคลที่มีทักษะเหล่านี้ถึงเก้าครั้ง คนผู้นั้นจะตายตกไปจากพลังที่ทับถมกัน ไม่ว่าการระดับการฝึกฝนจะสูงแค่ไหน ก็ไม่มีข้อยกเว้น แน่นอนว่าเจ้าอ้วนจะต้องต่อสู้โดยใช้ชีวิตของตนเองเป็นเดิมพัน
แม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งมาก แต่เขาก็รู้ข้อจำกัดของตนเอง แม้ร่างกายส่วนใหญ่ของเขาจะเปรียบดั่งหลอมด้วยโลหะ แต่ก็ไม่สามารถจะต้านทานสาวงามทั้งเก้าเหล่านี้ได้ ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมามีผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินหรือแม้แต่เฟินเสินต้องตายตกไปจากการฝึกฝนกับหญิงงามทั้งเก้าเหล่านี้ และเจ้าอ้วนไม่ต้องการที่จะเป็นเหยื่อรายต่อไป
เมื่อเห็นว่าเจ้าอ้วนถอยไปเช่นนั้น สุภาพสตรีทั้งเก้าก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาอย่างดูถูก จากนั้นนักบวชผู้หนึ่งจึงกล่าวขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราด “แม้ว่าร่างกายของเจ้าจะดูดีและมีกล้ามเนื้อมากมาย แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่ใช่ลูกผู้ชาย!”
“พวกข้ามองหาความประทับใจแต่กลับไร้ประโยชน์!”
“ข้ามองเจ้าผิดไป!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
