Breakthrough with the Forbidden Master 4

ตอนที่4

พ่อแม่ของผมเคยเป็นสามัญชนทั้งคู่

ดูเหมือนว่าเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่มาเข้าโรงเรียนด้วยกัน 

และก็ถูกเลือกเข้าปาร์ตี้ผู้กล้าด้วยกัน…แล้วหลายๆอย่างก็เกิดขึ้น จน2คนนั้นก็แต่งงานกัน และผมก็ได้เกิดมา

พูดง่ายๆก็ คฤหาสน์นี้ก็ถูกสร้างหลังจากแต่งงานนั่นแหละ

และก็ มันยังมีห้องโถงจัดแสดงขนาดใหญ่ที่อาวุธและอุปกรณ์เวทย์ทั้งเก่าและใหม่ถูกเก็บเอาไว้

ด้านในยังมีดาบและชุดเกราะที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้ที่ผนังด้วย

มันคงเป็นงานอดิเรกของพ่อที่เป็นนักดาบเวทย์ละมั้ง ถึงได้อาวุธมาเพียบหลังแต่งงาน

พ่อได้รับการยอมรับว่าเชี่ยวชาญการต่อสู้ทุกชนิด แต่ผมก็ไม่เคยเห็นพ่อใช้หอกหรือง้าวหรอกนะ

ยังไงก็ตาม ที่ด้านในวุดของห้องเก็บอาวุธ มันมีประตูที่ถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนาอยู่

มันคือที่ที่สามารถเปิดได้แค่ปีละครั้ง มันซ่อนสมบัติที่ได้เปลี่ยนประวัติศาสตร์และช่วยมวลมนุษยชาติเอาไว้

“เอาละ นายน้อย ระหว่างที่ฉันไปเอาผ้ามาเช็ด นายเข้าไปและรื้อฟื้นวัยเด็กก่อนเลย ถ้านายจะขโมยมันก็พยายามเข้านะ เพราะคงมีโอกาสเท่าขี้มดที่จะดึงดาบที่ถูกผนึกออกมาได้อะนะ

“ไม่ขโมยหรอกน่า! มัน…เอ่อ…ผมแค่คิดมันจะเป็นยังไงที่ได้เห็นมันวันนี้หนะ”

“ซาดีซพูดกับผมด้วยรอยยิ้ม มันอึดอัดจัง แต่ผมก็เปิดประตูด้วยกุญแจที่ได้มา

ห้องมันกว้างออกไปจนถึงแท่นทรงสี่เหลี่ยม

บนแท่นทรงสี่เหลี่ยมมีวงเวทย์ถูกเขียนเอาไว้ และตรงกลางก็มีดาบดาบปักอยู่ที่แท่น

“…ดาบของผู้กล้า…อาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก…หืม?

ห้องที่ถูกเปิดแค่ปีละครั้ง ผมไม่มาที่นี่ตอนปีสองปีก่อน นี่เลยเป็นครั้งแรกที่เข้ามาในรอบไม่กี่ปี และพอมองไปที่ดาบ

“…ห๊า?”

แทนที่จะดูดาบ ผมกลับไปดูอย่างอื่นแทน

[หืมมม…ประตูเปิดแล้วสินะ…ผ่านมาอีกปีแล้วสินะ กี่ครั้งแล้วน้าาา…15มั้ง…]

ผมไม่ได้พูดนะนั่น มันไม่ควรจะมีใครอยู่ในห้องผนึกนี้ดิเห้ย ปกติมันล็อกแน่นขนาดนั้นจนไม่น่ามีใครเข้าได้ดิ

แต่ทำไม…มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป เห้ยๆ ผิดๆ (ขอเล่นมุกบ้าง ไม่แป๊กเนอะ) แต่ทำไมตอนเข้ามามันมีอยู่หละเห้ย

[หืมมมม!?? เจ้าหนูนี่…เอ…ลูกหลานเจ้าฮิโระสินะ…เคยมาที่นี่ตอนเด็กๆ ตอนโตขึ้นแล้วหน้าเหมือนเจ้าฮโระเปี๊ยบเลยแฮะ

“ไม่ แกเป็นใครวะ!! เข้ามาได้ไง?”

[…อะไรวะ?]

เดี๋ยวนะ ทำไมเอ็งตกใจหละเห้ย?

ยิ่งกว่านั้น ไอนี่ไม่ใช่มนุษย์นี่!

ผมยาวสีเงิน เขาปีศาจแหลมคมที่สง่างามยื่นออกมาจากหัว

ไอรูปลักษณ์แฟชั่นตกยุคที่ไม่รู้ว่ามันเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกับภาพอันน่าสงสัยที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

ปีศาจปริศนาสวมเสื้อคลุมสีม่วงทั้งร่าง

 

 

ผมขึ้นเสียงและเตรียมตัวให้พร้อม

[…อุ…เอ่อ ข้าไม่ได้…เจ้าหนู…]

“ห๊ะ!?”

[เจ้าได้ยินข้าหรอ? เจ้าเห็นข้าใช่มั้ย?]

“กะ-แกพูดบ้าอะไร! เดี๋ยวก่อน แกเข้าเข้ามาได้ไง? แกเป็นปีศาจใช่มั้ย? ขโมยหรอ!?”

[อะไร!? มันเป็นไปได้ยังไง…บังเอิญหรอ…มีอะไรเปลี่ยนไปใน15ปีนี้รึเปล่า?]

15ปี? ไอหมอนี่พูดอะไรของมันเนี่ย? ไม่สำคัญหรอกว่ามันคิดอะไรของมันอยู่ เจ้านี่ดูไม่ค่อยชัดเจนด้วย แถมผมยังรู้สึกว่ามันทำตัวแปลกๆด้วย

เจ้านี่ไม่ธรรมดาแน่ๆ!

“เจ้าหนูน้อย…แกนี่มันน่ารำคาญจริงๆ แกยังเคยพยายามจะดึงดาบด้วยหนิ?”

“ซาดีซ!ระวังนะ มันมีไอคนแปลกๆอยู่นี่!”

“…?”

ในตอนนั้นซาดีซได้ยินความวุ่นวายเลยรีบเข้ามาดูพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาด

ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วหละ

ถึงซาดีซจะเป็นเมด เธอก็เรียนจบจากโรงเรียนมาด้วยเกรดดีเยี่ยม แถมยังผ่านการเป็น {อัศวินระดับสูง} ด้วย

ไม่รู้ว่าทำไมเเธอถึงยอมมาเป็นเมดแสนพิเศษของผม แต่ตอนเป็นเด็ก เธอก็มีความความสามารถพอจะเป็นคนคุ้มกันของผมได้

ถ้ามีทั้งผมและซาดีซ ไม่ว่าไอนี่เป็นใคร ก็จะต้อง…

“นายน้อย ไม่เห็นมีใครเลยนี่…”

“เอ๋?”

“…นายซิงมานานจนจิตหลอนแล้วหรอ…ไม่น้าาาา…”

ผมมั่นใจว่าเห็นไอปีศาจในห้องผนึก แต่การที่ซาดีซมองไม่เห็นทำให้ตกใจมาก

“เอะ? เดี๋ยว ทำไมหละ? เจ้านั่นอยู่นี่ไง ใช่มั้ย?”

“เอิร์ธน้อย เลิกแผนนี้เหอะ ไม่สำเร็จหรอกไอแผนที่จะทำให้ฉันกลัวและกระโดดหานายหนะนะ เพราะงั้นนายคงต้องเป็นหนุ่มซิงไปอีกนานสักพักเลยนะ”

“ ไม่ ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น”

“เห้อ ฉันยังมีงานต้องทำนะ เพราะงั้นช่วยอย่าก่อกวนจะได้มั้ย นายน้อย”

เธอไม่เห็นเขาจริงเดะ? เธอออกไปทำความสะอาดต่อ

[…ชัดละ…มีแค่คนเดียวที่เห็นข้า…ไอหนู…แกไง]

“ห๊ะ…!?”

[ถึงแม้…ตอนมีร่างกาย ข้าจะอยู่มาเป็นหมื่นๆปีแล้วก็เถอะ แต่…มันคงแก้เซ็งได้บ้างถ้าได้คุยกับใครสักคนในรอบ10กว่าปี…ข้ามันอ่อนแอ… โชคไม่ดีที่ข้าแพ้พวกมนุษย์…]

มันบ้าปะวะ? ไม่มีทาง ผมเป็นคนเดียวที่เห็นเจ้านี่เนี่ยนะ?

[ข้าโดนจำกัดบริเวณอยู่ในนี้…จะมีคนเข้ามาก็แค่ตอนทำความสะอาดประจำปี…เป็นแบบนี้ตลอดมา มันหมายความว่าไง? การลงโทษจากพระเจ้าหรอ? หรือไม่ก็ทั้งหมดเกี่ยวกับเจ้า…สัญชาตญาณบอกข้ามาหนะ แม้ว่าข้าจะถูกผนึกอยู่กับดาบ แต่…เจ้าหนู แกนี่ก็น่าสนใจไม่เบา!]

“ห๊ะ อะไร…”

[ถึงมันจะน่าตลก แต่…ความรู้สึกนี้มันคือลางดีแน่ๆ ข้าจะได้ไปเห็นโลกภายนอกสักที เพราะเจ้าดาบนี่มันไม่ยอมไปไหนเลยตั้งแต่ข้าโดนจัดการ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!]

“อะ อะไรเนี่ย? เดี๋ยวแกเป็นไรของแก!”

แล้วเจ้าปีศาจก็เดินเข้าใกล้ สั่นสะเทือนไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความปิติและความบ้าคลั่ง

“อย่าเข้ามานะ! ไม่ว่าเป็นใคร…ผมรู้ว่าแกฟังอยู่ แกจะโดนจัดการแน่ๆ!”

ผมหยิบไม้ถูพื้นที่ซาดีซดตรียมไว้ทำความสะอาด

ถือมันแทนดาบ แล้วเพิ่มพลังด้วยด้วยเวทย์แห่งแสงที่ผมถนัด

[โห…{ดาบเวทย์}งั้นรึ…แต่…มันดูไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไร…แลดูธรรมดาจัง… ยังห่างชั้นกับของฮิโระอีกเยอะนะ]

“ห๊ะ! กะ-แก…!”

ผมจดจ่อกับการฟันเจ้าปีศาจ แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าปีศาจที่ผมคิดว่าฟันโดนแล้วกลับทะลุผ่านการโจมตีไปแบบงงๆ

[ไม่มีประโยชน์น่า การโจมตีของแกมันไร้ความหมายกับร่างวิญญาณเฟ้ย ถึงจริงๆแกจะเป็นคนที่โชคดีที่ข้าอยู่ในร่างวิญญาณก็เหอะนะ]

“อะไรเนี่ย…?”

[ดาบที่มีระดับแค่นี้ ต่อให้แกฝึกสัก100ปี ในยุคของข้าพวกศัตรูก็คงไม่แลด้วยซ้ำ]

“…อะ…”

[ช่างมันเถอะ ต่อจากนี้เจ้าจะต้องอยู่ในการดูแลของข้า ดังนั้นข้าจะบอกชื่อกับเจ้า]

ผมกระเจิงที่เห็นปีศาจมองเข้ามาในตา

[นามของข้าคือราชาปีศาจ เทร ไอนา…ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยบุกยึดครองโลก แต่ก็ถูกจัดการโดยพ่อของเจ้ากับพรรคพวก]

“ห๊ะ!?”

[โลกยุคใหม่ที่เคยพ่ายแพ้ให้กับข้า…ข้าจะมองมันผ่านเจ้า เจ้าหนู]

และแล้ว ผมก็สลบไป

_____________________________________________________________________

Favorite