เล่ห์รักกลกาล 55

ราชาต้ามั่วเอ่ยเช่นนี้ สีหน้าลู่หวานหว่านซีดเซียว มองเซียวชิน นางตื่นเต้นกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว 

หากเซียวชินตัดสินใจเช่นนี้จริง อย่างนั้นราชาต้ามั่วย่อมฟังความเห็นของเขา อย่างไรเสียฐานะของเซียวซินในใจของราชาต้ามั่วไม่มีทางที่อนุตัวเล็กๆ อย่างตนจะสั่นคลอนได้ 

สายตาเซียวชินไม่ได้มองลู่หวานหว่าน เขาประสานมือ เอ่ยกับราชาต้ามั่วว่า “ท่านข่าน เชื่อว่าท่านคงเข้าใจดี สำหรับพวกเราแล้ว นี่ถือเป็นการค้าที่คุ้มค่า” 

ลู่หวานหว่านเอ่ยออกด้วยโทสะทันที  “จั่วอี้อ๋องเอ่ยวาจาเช่นนี้ ไม่รู้สึกว่าเกินไปหรอกหรือ แม่ทัพเยียลี่ว์เพิ่งตายในการรบ ศพยังไม่ทันแข็งเลย ท่านก็นำครอบครัวเขาไปแลกผลประโยชน์แล้ว พวกท่านทำเช่นนี้ เคยคิดถึงความรู้สึกของเหล่าทหารในปรโลกหรือไม่” 

นางพูดประโยคนี้ออกมา เซียวชินกวาดตามองนาง เอ่ยไม่ร้อนไม่หนาวว่า “เจ้ามันแค่อนุคนหนึ่งเท่านั้น” 

เขาเอ่ยออกมา สีหน้าลู่หวานหว่านในเวลานี้เดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาว เซียวชินพูดจาไม่ต้องสงสัยเลยว่ากำลังทิ่มแทงความเจ็บปวดของนาง 

ความเสียใจที่สุดของนางคือเพราะฐานะชาวภาคกลางของตน ต่อให้ได้รับความโปรดปรานก็ไม่อาจแทนที่ภรรยาเอกของเยียลี่ว์ซั่นได้ เป็นได้เพียงอนุเท่านั้น 

ไม่เพียงแค่นั้นอนุภรรยาในต้ามั่วสามารถแลกเปลี่ยนกันได้ ไม่มีฐานะใดๆ ทั้งนั้น ดังนั้นต่อให้ส่งตัวนางให้ศัตรู ก็ไม่ถึงขั้นเอาตัวคนในครอบครัวคนตายไม่ทันไรไปแลกเปลี่ยน 

เพราะฐานะของอนุภรรยา ต้อยต่ำเกินไป 

ราชาต้ามั่วคล้ายจะลังเลชั่วครู่ มองเซียวชินกล่าวว่า “จั่วอี้อ๋องบอกแผนการของเจ้าให้ข้าฟังได้หรือไม่ ข้าผู้เป็นราชาเข้าใจว่าคนภาคกลางเจ้าเล่ห์เพทุบาย เรื่องนี้ภายในต้องมีเล่ห์นัย”  

เซียวชินกลับเหยียดมุมปาก เอ่ยปาก “ท่านข่านคิดว่าต้องมีเล่ห์นัย? กระหม่อมคิดว่าภายในเรื่องต้องมีกับดักอย่างแน่นอน ต่อให้การแสดงออกของพวกเขาคล้ายกับว่าทุกอย่างเป็นจริง แต่นับตั้งแต่โบราณมาในการศึกสงครามไม่หน่ายกลยุทธ์ กระหม่อมเตรียมการรับมือพวกเขาไว้แล้ว” 

ราชาต้ามั่วถาม “ความหมายของเจ้าคือ?” 

เซียวชินเอ่ยปากตอบกลับ “ความหมายของกระหม่อมง่ายดายมาก ก่อนอื่นรับข้อเสนอของพวกไว้เสีย กระหม่อมนำคนไปแลกเปลี่ยนด้วยตัวเอง ดูว่าพวกเขาจะมาไม้ไหน อย่างไรเสียไม่เข้าถ้ำเสือ ก็ไม่ได้ลูกเสือ” 

ราชาต้ามั่วฟังแล้ว มองลู่หวานหว่าน เขาชอบสตรีผู้นี้อยู่บ้างจริงๆ แต่เขาไม่มีทางละเลยบ้านเมืองเพื่อสตรี สตรีผู้หนึ่งมิอาจเทียบผลประโยชน์ของต้ามั่วได้ 

สายตาที่ราวกับทอดทิ้งของเขาเช่นนี้ ทำให้ลู่หวานหว่านหัวใจกระตุก มองราชาต้ามั่วอย่างออดอ้อน ร้องเรียกว่า “ท่านข่าน” 

ราชาต้ามั่วเบือนหน้าหนี ไม่มองสตรีนางนี้อีก ไม่ว่าอย่างไรในใจก็รู้สึกติดค้างอยู่เล็กน้อย 

เขามองเซียวชิน สั่งการว่า “ในเมื่อจั่วอี้อ๋องคิดว่าทำเช่นนี้ดีที่สุด อย่างนั้นทำตามนี้เถอะ เพียงแต่…” 

เซียวชินก็เป็นบุรุษ ย่อมดูออกว่าราชาต้ามั่วรู้สึกดีกับลู่หวานหว่าน   

เขาเอ่ยปาก “ชาวภาคกลางวางแผนอะไร ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด กระหม่อมจะปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ แกล้งทำเป็นแลกเปลี่ยน แย่งเสบียงกลับมา นำคนกลับมาด้วย” 

อย่างไรต่อให้ลู่หวานหว่านเป็นแค่อนุ เอาตัวไปแลกก็หาใช่เรื่องน่ายกย่อง 

หากทั้งคนและทรัพย์ล้วนเอากลับมาได้ น่าจะดีที่สุด 

เขาเอ่ยประโยคนี้ออกมา สายตาราชาต้ามั่วเป็นประกาย จ้องเซียวชินเอ่ยว่า “อย่างนั้นเรื่องนี้ก็ลำบากจั่วอี้อ๋องวางแผนแล้ว อย่างไรก่อนหน้าขุนนางเยียลี่ว์ก็รักสตรีผู้นี้เป็นพิเศษ สามารถรักษาชีวิตนางได้ คาดว่าแม่ทัพเยียลี่ว์ในปรโลกต้องยินดี”  

ใครต่างก็รู้ว่าราชาต้ามั่ววางแผนอะไร แต่เขาเอ่ยเช่นนี้ใครจะกล้าเปิดโปง  

ลู่หวานหว่านที่เดิมสีหน้าสิ้นหวัง ได้ฟังมาถึงบัดนี้คล้ายจับต้นอ่อนช่วยชีวิตไว้ได้ ดวงตามีประกายแห่งความหวัง