ที่สนามบินคนเยอะ เสียงดังวุ่นวาย
เฉิงเวินหรูเปลี่ยนการ์ดโทรศัพท์เมื่ออยู่ในประเทศ ตอนนี้อยู่รั้งท้ายทุกคนที่ด้านหลัง กดโทรศัพท์หานายท่านเฉิง
“ถึงแล้วเหรอ” นายท่านเฉิงที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์รับสายอย่างรวดเร็ว
ขณะนี้เขากำลังยืนอยู่ระเบียงทางเดินยาว หยอกล้อนกแก้วของตน
“เพิ่งลงเครื่องบิน” ฉิงเวินหรูมองไปด้านหน้า เธอเดินเชื่องช้า มองที่ด้านหน้าเห็นเฉิงสุ่ยกำลังพูดคุยกับฉินหร่าน
นายท่านเฉิงพยักหน้า “ยังไม่เจอน้องชายของเธอเหรอ”
“เขาไม่มา” เฉิงเวินหรูก็รู้สึกแปลกใจ เธอมองไปรอบๆ ไม่เห็นเฉิงเจวี้ยน เพียงแค่ในตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาแปลกใจแบบนี้ เธอละสายตากลับ ลดเสียงลง “พ่อ ฉันอยากคุยเรื่องคำสั่งภารกิจเมื่อวาน”
สายตาของเฉิงเวินหรูหยุดอยู่ที่ด้านหน้า ฉินหร่านยังคงกำลังคุยอยู่กับเฉิงสุ่ย
มือของนายท่านเฉิงที่หยอกล้อนกแก้วหยุดลง เขาวางอาหารนกไว้ด้านข้าง หันข้างไปทางสวนด้านนอกระเบียงทางเดิน
เสียงของเฉิงเวินหรูอีกฝั่งดังขึ้นอีกครั้ง “หร่านหร่านเป็นคนทำ การดำเนินงานทั้งหมดในคืนนั้น แม้ว่าเธอจะไม่พูด แต่น่าจะเกี่ยวข้องกับเธอ”
ส่วนจะเกี่ยวข้องแบบไหน เฉิงเวินหรูเดาไม่ออก
ฉินหร่านรู้จักจระเข้ยักษ์เหรอ
หรือว่าเธอเป็นสมาชิกอยู่ภายใน?
การรับคำสั่งของ 129 ยึดตามความสนใจของสมาชิกเก่าทั้งสิ้น เฉิงเวินหรูก็เคยได้ยินมาว่านกยามอรุณคนนั้น อีกฝ่ายอาจไม่รับคำสั่งที่ราคาสิบล้าน แต่กลับรับคำสั่งทั่วไปที่ราคาเพียงหนึ่งแสน
โทรศัพท์อีกฝั่ง นายท่านเฉิงวางสาย ทั้งตัวตกอยู่ในภวังค์
“นายท่าน” ด้านข้าง พ่อบ้านตระกูลเฉิงขมวดคิ้ว “ฝั่งของนายน้อยสาม…”
เพราะเสียงฝั่งของเฉิงเวินหรูเบามาก พ่อบ้านตระกูลเฉิงที่อยู่ฝั่งนี้จึงไม่ได้ยินเสียงของเฉิงเวินหรู น้ำเสียงค่อนข้างกังวล
“หร่านหร่านกับเฉิงเวินหรูไปที่รัฐ M ด้วยกันแล้ว” นายท่านเฉิงหันกลับมา น้ำเสียงมีความกังวลเล็กน้อย และค่อนข้างไม่มั่นใจ “เวินหรูบอกฉันว่า…เรื่องของจระเข้ยักษ์ น่าจะเกี่ยวข้องกับหร่านหร่าน…”
แม้จะเป็นเพียงการคาดเดาของเฉิงเวินหรู แต่สามารถบอกเขาได้แบบนี้ เฉิงเวินหรูต้องมั่นใจไม่น้อยไปกว่า 50%
**
รัฐ M พื้นที่ลานจอดเครื่องบิน
เฉิงสุ่ยและฉินหร่านที่พูดคุยสถานการณ์คร่าวๆ รออยู่ไม่ไกล ส่งสายตามายังเฉิงเวินหรู “คุณหนูใหญ่”
เฉิงเวินหรูพยักหน้า มองเฉิงสุ่ยอย่างประหลาดใจ
เธอกับเฉิงสุ่ยไม่ค่อยได้เจอกัน มากสุดก็ในช่วงขึ้นปีใหม่เมื่อไม่กี่ปีก่อน เธอเคยรีบกลับมา และพบกับเฉิงสุ่ยที่บ้านหลัก “เฉิงสุ่ย คุณอยู่ที่รัฐ M ตลอดเลยเหรอ”
ทุกคนเดินไปทางด้านนอกของลานจอดเครื่องบิน
มีรถสีดำสองคันจอดอยู่ด้านนอกของลานจอดเครื่องบิน
เฉิงเวินหรูรู้ว่าเฉิงสุ่ยเป็นคนของเฉิงเจวี้ยน แต่เฉิงสุ่ยที่เหมือนกันกับคนอื่นกลับไม่สนใจเรื่องของตระกูลเฉิง หลายปีที่อยู่ด้านนอก แม้แต่เฉิงเวินหรูยังไม่รู้ว่าเฉิงสุ่ยอยู่ที่ไหน
ในเวลานี้ที่เห็นเฉิงสุ่ยนำทางพวกเขาอย่างคุ้นเคยนี้
เฉิงเวินหรูจึงคิดว่า เฉิงสุ่ยอยู่ที่รัฐ M เป็นเวลานาน
“ครับ สักพักใหญ่แล้ว” เฉิงสุ่ยวางตัวดีอยู่เสมอ พูดจาไม่รีบเร่ง
อำนาจในรัฐ M สลับซับซ้อน คนที่กล้าเดินทางเข้ามาคนเดียวต้องไม่ธรรมดา แต่ไม่ว่าจะมาคนเดียวหรือมาเป็นกลุ่ม เมื่อเห็นคนอย่างเฉิงสุ่ยก็ต้องครุ่นคิดที่จะหลีกเลี่ยง
ท่าทีของเฉิงมู่สงบ เฉิงเวินหรูอยู่ที่ตระกูลเฉิงเป็นเวลานานแล้ว จึงไม่ได้นึกถึงอะไร
ทุกคนเดินมาถึงที่รถ เฉิงเวินหรูเห็นธงขนาดเล็กสีดำอยู่ที่กระจกมองข้างของรถฝั่งซ้าย
เฉิงสุ่ยออกรถ เฉิงมู่นั่งข้างคนขับ
ฉินหร่านนั่งอยู่ด้านหลังกับเฉิงเวินหรู
เฉิงเวินหรูยังไม่ค่อยเข้าใจสถานภาพ สายตายังคงมองที่ด้านนอกกระจกรถ
รูปแบบของพื้นที่ลานจอดเครื่องบินนี้แตกต่างไปจากที่เมืองหลวงอย่างสิ้นเชิง ที่นี่เฉิงเวินหรูสามารถมองเห็นอาคารสูงแบบปราสาทโบราณในระยะไกล ก่อนหน้าที่เธอมาก็เคยตรวจสอบข้อมูลของรัฐ M แล้ว จึงตระหนักได้ว่าน่าจะเป็นสนามประมูลและตลาดมืดของลานจอดเครื่องบินนี้
สิ่งนี้ ที่เมืองหลวงก็มีเช่นกัน
แต่ที่เมืองหลวงปิดบังมาก ทุกเดือนเฉิงเวินหรูจะเข้าไปทำการประมูล
ที่หางตามองเห็นฉินหร่านรูดเปิดกระเป๋าเป้อีกครั้ง ดึงเอกสารฉบับหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเป้
เฉิงเวินหรูหันหน้าไปดู บรรทัดแรกคือ ‘ดัชนีการหักเหสนามแม่เหล็กของรังสีแกมมา…’ อันซับซ้อนยุ่งยาก เธอไม่ดูมันต่อ แล้วละสายตากลับ
ครั้งนี้เฉิงสุ่ยไม่ใช้ทางอ้อมผ่านเขตแดนแล้ว รถจอดลงที่หน้าบ้านพักตากอากาศแห่งหนึ่ง
เฉิงมู่ปลดเข็มขัดนิรภัยที่ตัว ยื่นศีรษะออกไปด้านนอกอย่างประหลาดใจ “ที่นี่ที่ไหน”
ไม่ใช่คฤหาสน์ที่เขาคุ้นเคย
เขายังอยากที่จะรอดูเฉิงเวินหรูตกใจด้วย
ด้านหลัง เฉิงเวินหรูกับฉินหร่านลงมาแล้ว
ฉินหร่านพันผ้าพันคอเรียบร้อย มองอาคารสูงตระหง่านเสียดฟ้าที่ห่างออกไปสองสามฟาก เธอพูดขึ้นเบาๆ ละสายตากลับ ไม่ใส่ใจนัก “นั่นคือสำนักงานใหญ่ขององค์การตำรวจสากล”
เฉิงมู่พยักหน้า “เป็นแบบนี้นี่เอง”
เฉิงสุ่ยที่เมื่อกี้อยากพูดอธิบายอดไม่ได้ที่จะมองทางฉินหร่าน สีหน้าค่อนข้างแปลกใจ “ใช่แล้ว ครั้งนี้ที่นายใหญ่มารัฐ M มักจะอยู่ที่นี่”
อำนาจของรัฐ M ส่วนมากเป็นแบบตัวใครตัวมัน
ที่นี่เป็นขอบเขตอำนาจของแมทธิว ที่ผ่านมาเป็นเพราะกลุ่มคนของเฉิงสุ่ย จึงไม่ได้มีการเคลื่อนไหวที่นี่
ในช่วงครึ่งปีที่ฉินหร่านมา ก็ไม่เคยมีคนพาพวกเขามาที่นี่ เฉิงมู่และคนอื่นๆ ส่วนใหญ่อยู่ในขอบเขตการดูแลของเฉิงสุ่ย
ดังนั้นเฉิงมู่จึงไม่รู้จักที่นี่
แต่ฉินหร่านนั้น กลับมีท่าทางราวกับคุ้นเคยกับที่นี่มาก…
ฉินหร่านถือกระเป๋าเป้แล้ว ได้ยินดังนั้น จึงเงยหน้าเล็กน้อย เธอมองเฉิงสุ่ย “สงสัยไหมว่าพวกของหัวหน้าหน่วยที่สองถูกพวกเขากักตัวรึเปล่า”
“นั่นสิ” เอ่ยถึงเรื่องนี้ เฉิงสุ่ยสลัดความคิด เขาเปิดประตูทางเข้า พลางพาทุกคนเข้าไป “ตามที่พวกเราตรวจพบ น่าจะเป็นแมทธิว”
เขามองเฉิงสุ่ย
เฉิงเวินหรูมองไปรอบๆ ได้ยินที่เฉิงสุ่ยเอ่ยถึงเรื่องของหัวหน้าหน่วยหลายท่าน เธอเดินเข้าไปด้วยสีหน้าจริงจัง “แมทธิวคนนี้เป็นคนยังไง”
“ตำรวจสากล” เฉิงสุ่ยอธิบายเฉิงเวินหรู “ซึ่งเป็นผู้บริหารสูงสุดของอาคารใหญ่ที่พวกเราเพิ่งเห็นไป เป็นหนึ่งในไม่กี่อำนาจหลักของรัฐ M…”
เฉิงเวินหรูไม่รู้จักแมทธิว แต่คนอื่นเธอเคยได้ยินมาบ้าง
ด้วยการแนะนำจากเฉิงสุ่ย ก็เข้าใจได้มากขึ้น
“พวกเขางั้นเหรอ ตำแหน่งที่รัฐ M ของพวกเขาเทียบเท่ากับสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง” ได้ยินแบบนี้ ใบหน้าที่สงบนิ่งของเฉิงเวินหรูแสดงถึงความแปลกใจ เธอเงยหน้าทันที “ทำไมหัวหน้าหน่วยที่สองถูกพวกเขาจับล่ะ”
เดิมทีเธอแค่คิดว่าพวกของหัวหน้าหน่วยที่สองทำให้กองกำลังเล็กๆ ไม่พอใจโดยไม่ระวัง แต่คนอย่างหัวหน้าหน่วยที่สองไม่ค่อยเป็นที่สะดุดตาในรัฐ M
ใครจะรู้ล่ะว่าไปทำให้นายใหญ่อย่างแมทธิวไม่พอใจกัน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
