มีคนรับคำสั่งของเธอไปแล้วเหรอ
เฉิงเวินหรูนิ่งลง เกิดความประทับใจขึ้นมา เคยได้ยินลู่จ้าวอิ่งและเฉิงมู่บอกว่างานของ 129 รับคำสั่งได้ยาก
แต่ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนนี้
เฉิงเวินหรูเปิดดูรายละเอียดข้อมูล…
ผู้รับงาน: จระเข้ยักษ์
มือที่ถือโทรศัพท์ของเธอสั่น
ยื่นมือหยิบถ้วยชาด้านข้างขึ้นจิบหนึ่งอึก หลังจากหลับตาสักพัก จึงออกแล้วเข้าไปใหม่ คลิกเปิดรายละเอียดข้อมูลอีกครั้ง…
ผู้รับงาน: จระเข้ยักษ์
ครืด
เฉิงเวินหรูเลื่อนเก้าอี้ยืนขึ้นทันที เงยหน้าตะลึง
ท่าทางของเธอใหญ่โต สายตาของทุกคนในห้องโถงจึงมองมาด้านนี้
ที่ตระกูลเฉิงช่วงนี้เฉิงเหราฮั่นไม่ค่อยราบรื่นนัก ดูเหมือนคนส่วนมากจะเอนเอียงไปทางเฉิงเจวี้ยน เขาขมวดคิ้วมองเฉิงเวินหรู น้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “เกิดอะไรขึ้น”
“พ่อ”เฉิงเวินหรูไม่สนใจเฉิงเหราฮั่น เธอมองตรงไปที่นายท่านเฉิง “พรุ่งนี้ฉันจะไปรัฐ M”
ได้ยินเช่นนี้ นายท่านเฉิงปฏิเสธทันที “ไม่ได้ อย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่นเหมือนน้องสามของเธอสิ”
แค่เฉิงเจวี้ยนคนเดียว ตอนนี้นายท่านเฉิงก็อยู่ไม่สุขแล้ว แม้ว่าเฉิงเจวี้ยนจะรายงานกับเขาว่าปลอดภัยแล้วก็ตาม
ถ้าเพิ่มเฉิงเวินหรูมาอีก เกรงว่าเขาจะเครียดจนหัวล้าน
เฉิงเวินหรูกระชับเสื้อคลุม เงยหน้าขึ้น หลังตรง ส่งเสียงดัง “จระเข้ยักษ์แห่ง 129 ช่วยฉันได้”
“จระเข้ยักษ์ก็ไม่…” นายท่านเฉิงเผลอปฏิเสธ
พูดไปแค่ครึ่งทางเขาก็ได้สติกลับมา เขาเงยหน้าขึ้น ตาเป็นประกายดั่งไฟลุก “เธอพูดว่าใครนะ”
อย่าว่าแต่เขา แม้กระทั่งโอวหยางเวยก็เงยหน้ามองเฉิงเวินหรู “คุณหนูใหญ่ หลายเดือนแล้วที่จระเข้ยักษ์ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของ 129 ราวกับซ่อนตัวอยู่…”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ในโทรศัพท์บอกว่าเป็นชื่อเขา” ในความสนใจของทุกคน เฉิงเวินหรูค่อยๆ ยกโทรศัพท์ขึ้นให้พวกเขาดูที่หน้าจอ
โอวหยางเวยรับเอาโทรศัพท์มา มองดูรายละเอียดข้อมูลอย่างถี่ถ้วน
โทรศัพท์ของเฉิงเวินหรู เธอไม่กล้าที่จะเปิดเข้าไปดูได้ตามใจ
แต่แค่หน้าจอรายละเอียดนี้ก็เพียงพอกับคำตัดสินของโอวหยางเวยแล้ว
เป็นแอปพลิเคชันลงทะเบียนของ 129 จริงๆ และเป็นข้อมูลของจระเข้ยักษ์จริงๆ
“แต่ก็ต้องขอบคุณมากที่ให้ที่อยู่ลิงก์กับฉันเมื่อคืน” เฉิงเวินหรูรับเอาโทรศัพท์กลับมา พูดขอบคุณโอวหยางเวย
โอวหยางเวยส่ายหน้า สีหน้าของเธอแสดงออกว่าไม่ติดขัดอะไร แต่ในใจกลับนิ่งเฉยไม่ได้
ไม่เข้าใจ ทำไมบุคคลระดับผู้อาวุโสดั้งเดิมถึงได้รับคำสั่งนี้…
คำสั่งนี้มีอะไรที่แตกต่างรึเปล่า
เพราะคำสั่งของเฉิงเวินหรู ทุกคนที่เกี่ยวข้องในตระกูลเฉิงจึงให้ความสนใจกับเฉิงเวินหรู
นั่นเพราะเป็นจระเข้ยักษ์ หนึ่งในผู้อาวุโสทั้งห้าของ 129
บรรยากาศหนักอึ้งในตอนแรกผ่อนคลายลงอย่างมากทันที
ส่วนโอวหยางเวยที่ก่อนหน้านี้เป็นที่ดึงดูดความสนใจของทุกคน ตอนนี้แม้กระทั่งความสนใจของเฉิงเหราฮั่นก็ไม่ได้อยู่ที่เธอเลยแม้แต่น้อย
นายท่านเฉิงยืนขึ้น เขาเดินไปด้านข้างเฉิงเวินหรู เหลือบมอง ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “นี่คือ…”
เฉิงเวินหรูนึกถึงฉินหร่านพอดี เธอส่ายหน้าเล็กน้อย “รอฉันถามเสร็จค่อยมาบอกพ่อ”
**
“น้องสองไปมีความเกี่ยวข้องกับ 129 ตั้งแต่ตอนไหน” เฉิงเหราฮั่นมองไปทางเฉิงเวินหรูอย่างบูดบึ้ง ในตอนนี้เขาทนนิ่งไม่อยู่แล้ว
ลูกน้องก้มหัวลง ไม่กล้าพูดจา
กลัวว่าเฉิงเหราฮั่นจะโกรธเคือง
เฉิงเหราฮั่นเหลือบมองเขา “ช่วงนี้เธอได้ไปพบใครไหม”
“นอกจากคุณหนูฉินท่านนั้น คุณหนูใหญ่ก็ไม่ได้พบใคร…” ลูกน้องพูดถึงตรงนี้ จึงลังเลอยู่สักพัก “คุณหนูฉินท่านนั้น…”
เดิมทีเขาอยากบอกว่าคุณหนูฉินท่านนั้นค่อนข้างทำตัวซ่อนเร้น
เฉิงเหราฮั่นไม่อยากฟังเรื่องของฉินหร่านอีก เพราะฉินหร่าน หัวหน้าหน่วยจึงเปลี่ยนไปอยู่ฝั่งของเฉิงเจวี้ยนอย่างไร้เหตุผล เพียงเพราะลูกสาวคนโตของเขาเป็นแฟนคลับเธอ
เขาไม่คิดมาก่อนว่า การเปลี่ยนแปลงความคิดของหัวหน้าหน่วยผู้เป็นกลางจะมีสาเหตุเล็กน้อยได้ขนาดนี้
“โอเค นายไปเถอะ” เฉิงเหราฮั่นโบกมือ
ลูกน้องคำนับเล็กน้อยแล้วออกไปทันที
**
ฝั่งนี้
ที่มหาวิทยาลัย
ตอนค่ำฉินหร่านกับรุ่นพี่เยี่ยและคนอื่นๆ อย่างหนานฮุ่ยเหยารวมตัวกัน
เมื่อคืนก่อนฉินหร่านเขียนกระบวนการการตัดสินใจในครั้งต่อไปของแต่ละคน แล้วแจกจ่ายหน้าที่ครั้งต่อไปให้ทุกคน
เพราะรุ่นพี่เยี่ยมาเข้าร่วมช้ากว่าคนอื่น ซึ่งเขาเองไม่ได้อยากเอาเปรียบคนอื่นนัก จึงรับเอาธุระไว้หลายอย่าง
ฉินหร่านมองความคิดของรุ่นพี่เยี่ยออก คำนวณแล้วว่าพวกนี้อยู่ในขอบเขตภาระอันหนักสุดของรุ่นพี่เยี่ย
ซึ่งเธอก็ไม่ได้พูดอะไร
ถ้าหากไม่ให้รุ่นพี่เยี่ยทำสิ่งนี้ ในใจของเขาต้องรู้สึกกดดันแน่
มอบหมายงานทุกอย่างเสร็จ ฉินหร่านจึงโทรศัพท์หาเฉิงจิน มอบหมายให้เขาดำเนินการเรื่องไปที่รัฐ M
ฉินหร่านรู้ว่าตั๋วเครื่องบินยังมีเส้นทางนี้อยู่ และเฉิงจินจัดการดีกว่าตัวเธอเอง
โดยเฉพาะวันหยุดฤดูหนาวช่วงนี้ ซึ่งเป็นช่วงจุดพีค ตั๋วหาซื้อยาก
หลังจากรับสายฉินหร่าน เฉิงจินนิ่งไปอย่างประหลาดใจ “คุณหนูฉิน คุณก็อยากไปที่รัฐ M เหรอ ตอนบ่ายคุณหนูใหญ่เพิ่งพูดเรื่องนี้กับฉันไป รอก่อน ฉันจะส่งข้อมูลของพวกคุณทั้งสองให้เฉิงสุ่ย พรุ่งนี้พวกคุณทั้งสองคนไปด้วยกัน”
คนอย่างเฉิงจินซื้อตั๋วได้อย่างรวดเร็วอยู่แล้ว
เป็นตั๋ว 9.40 น.ของตอนเช้าวันรุ่งขึ้น
ฉินหร่านไม่ให้เฉิงสุ่ยบอกเฉิงเจวี้ยนว่าเธอก็จะไป
ตอนที่เธอถึงสนามบิน เฉิงเวินหรูลากเอากระเป๋าเดินทางมารออยู่แล้ว
“เฉิงมู่ พวกคุณซื้อตั๋วที่ไหน” เฉิงเวินหรูสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่สีดำทั้งตัว ดูทะมัดทะแมง “เมื่อคืนเลขาหลี่บอกฉันว่าไม่มีตั๋ว”
ใบหน้าของเฉิงมู่เคร่งขรึม “ซื้อในแอป”
เฉิงเวินหรู “…”
ทั้งสามคนรับบัตรที่นั่งแล้ว และขึ้นเครื่องบิน
ในชั้นธุรกิจ ทั้งสามคนนั่งอยู่แถวแรก
หลังจากนั่งลงเรียบร้อย เฉิงเวินหรูจึงถอดเสื้อคลุม วางลงด้านข้าง มองฉินหร่าน “หร่านหร่าน เมื่อคืนเธอลงภารกิจฉันได้ยังไงกัน”
เฉิงเวินหรูไม่ได้โง่
จากท่าทีของโอวหยางเวยแล้ว ยังมีจระเข้ยักษ์อีก…
โดยทั่วไปแล้วคำสั่งไม่ได้เร็วขนาดนี้ อย่าว่าแต่เป็นคำสั่งของผู้อาวุโสเลย
คิดไปคิดมา ตัวแปรเดียวมีเพียงแค่ฉินหร่าน
หลังจากเครื่องบินบินขึ้นแล้ว ฉินหร่านจึงเปิดคอมพิวเตอร์ เปิดดูการวิเคราะห์งานทดลองของ ICNE เมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงเวินหรู เธอเอื้อมมือถอดหูฟังออกข้างหนึ่ง
เธอหันหน้ามองเฉิงเวินหรู คิดอยู่สักพัก จึงพูดขึ้น “ก็ใช้อินเทอร์เน็ตลงภารกิจไป”
เฉิงเวินหรู “…”
ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าทำไมช่วงนี้เฉิงมู่ยุ่งยากนัก
โดยส่วนมากแล้วเกี่ยวกับเธอ
เฉิงเวินหรูละสายตากลับ สูดหายใจเข้าลึก เธอหยิบโทรศัพท์ ถ้าไม่ใช่ว่าอยู่บนเครื่องบิน เธอจะเปิดเครื่องไว้ประจำ…
บ่ายสี่โมง ถึงรัฐ M
เฉิงสุ่ยสวมเสื้อสูทสีดำ ยืนอยู่ประตูทางเข้า
เฉิงเวินหรูไม่ได้มองเฉิงสุ่ยที่รออยู่ไม่ไกล เธอก้มหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมา
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=151,215 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
