เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 16 ระหว่างเรา เป็นไปไม่ได้

หนิงเส่าเฉินไม่เคยสนใจหัวข้อระหว่างผู้หญิงเหล่านี้ ดังนั้นเหตุการณ์นี่ไม่ได้ทำให้เขามีปฏิกิริยา แต่หนิงเสี่ยวซีจ้องไปที่เกาเหวินด้วยความดูถูกอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา เสแสร้ง!

"คุณหนิงครับ แขกอยู่ที่นี่หมดแล้ว คนข้างหน้าถามว่า สามารถเข้าไปได้หรือไม่"หลิวซูเข้าประตูและถามหนิงเส่าเฉิน

หนิงเส่าเฉินวางหนังสือในมือลุกขึ้น แล้วเดินไปข้างหลังเกาเหวินเอนตัวไปพูดกับเกาเหวิน "สวยจัง" เขาชมเบา ๆ และน้ำเสียงที่ดึงดูดทำให้หญิงสาวเสียการทรงตัว เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบหายากในโลก.

เห็นได้ชัดว่าเกาเหวินมีแรงกระตุ้นอย่างมากต่อคำชมของหนิงเส่าเฉินในขณะนี้ ช่างแต่งหน้าเพิ่งจับมือและยืนอยู่ข้างๆกันผู้รับผิดชอบกล่าวด้วยความเคารพ: "คุณหนิงคะ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว"

แตกต่างจากความอ่อนโยนก่อนหน้านี้ หลังจากได้ยินเช่นนี้หนิงเส่าเฉินก็ปล่อย "อืม" พร้อมตอบด้วยเสียงเย็น ๆ จากนั้นจับมือของเกาเหวินและพูดต่อ "ไปกันเถอะ"

จากนั้นกลุ่มคนก็ตามพวกเขาไปที่ประตู

หลิวซูจับมือของหนิงเสี่ยวซี "ไปกันเถอะเด็กน้อย"

หนิงเสี่ยวซีปัดมือของเขาออก แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมมองไปที่ทางเข้าประตูนิ่งๆ

"คุณกำลังทำอะไร" ใบหน้าของหนิงเส่าเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย และร่องรอยของความไม่พอใจก็ฉายผ่านแววตา

“ผมจะรอแม่น้อยของผม พวกคุณไปก่อนเลย”

“แม่น้อย?”

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนั้น พวกเขาก็เริ่มพูดด้วยเสียงต่ำ เกาเหวินมองไปที่หนิงเสี่ยวซีอย่างเศร้าหมอง แต่ถามด้วยใบหน้าเศร้า: "เซียวซี แม่น้อยคือใคร" เธอเป็นแม่เลี้ยงที่ยังไม่ได้แต่งงาน แม่น้อยมาจากไหน? เมื่อนึกถึงเฉินเป้ยอีที่จากไปก่อนหน้านี้ เธอบีบนิ้วของเธอลงในฝ่ามือของเธอเรียกพี่เลี้ยงเรียกว่าแม่น้อย? ห่ะ!

แต่ เบื้องหน้าสงบนิ่ง

“แม่น้อย … ก็คือSmall mom… "หนิงเสี่ยวซีมองไปที่เกาเหวิน และอธิบายโดยปราศจากรอยยิ้มดูเหมือนไม่เป็นอันตราย แต่ใบหน้าของเกาเหวินก็มืดลง

เด็กคนนี้ เธอพยายามอย่างมากที่จะทำให้เขาพอใจในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่เขาไม่เคยแสดงหน้าตาที่ดีให้เธอแต่พี่เลี้ยงที่อยู่ที่นี่มาไม่นาน เขากลับเรียกว่า "แม่น้อย" …

ความเกลียดชังในหัวใจของเธอก่อตัวขึ้นหลังจากเธอแต่งงานกับตระกูลหนิง อย่างเป็นทางการสิ่งแรกที่เธอทำคือกำจัดยัยสารเลวที่น่ารังเกียจ

"ไปก่อนเถอะ คุณอยู่กับเขา"หนิงเส่าเฉินจ้องมองไปที่หนิงเสี่ยวซิ แล้วจับเกาเหวินหันไปทางซ้าย และบอกให้ หลิวซูอยู่ก่อน

แต่ การยอมรับและไม่อธิบายของหนิงเส่าเฉินทำให้ทุกคนถอนหายใจอีกครั้ง และเขาก็อยากรู้มากขึ้นเกี่ยวกับแม่น้อยที่หนิงเสี่ยวซีพูด

เมื่อเฉินเป้ยอีกลับมามีเพียงหนิงเสี่ยวซีและหลิวซูในห้องรับรอง เธอยื่นรองเท้าให้หลิวซู "นี่คือของคุณเกา"

หลิวซูมองไปที่เฉินเป้ยอีมองขึ้นและลง คิ้วของเขาก็ขมวด ในวันสำคัญเช่นนี้ในโอกาสที่ยิ่งใหญ่ เธอยังคงสวมเสื้อผ้าก่อนหน้านี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อถักสีเทา – ฟ้า กางเกงยีนส์สีขาว

ผู้หญิงอายุยี่สิบเจ็ดย่างแปด ที่ยังไม่ได้แต่งงาน พบกับโอกาสที่หายากเช่นนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นพี่เลี้ยงเด็ก เธอก็ควรพยายามแต่งตัวให้ดีที่สุดไม่ใช่หรือ? ท้ายที่สุดแล้วเรื่องราวของซินเดอเรลล่าไม่ใช่สิ่งที่ไม่มีอยู่จริง

แต่ … ผู้หญิงคนนี้ …

"คุณเฉินครับ ผมจะพาเสี่ยวซีไปข้างหน้า คุณ… " เธอเป็นพี่เลี้ยงเด็ก เธอรู้ดีว่า เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะไปที่ห้องโถงด้านหน้า เฉินเป้ยอีไม่คิดอะไรเลย เธอปล่อยมือของหนิงเสี่ยวซี"คุณไปเถอะ เสร็จแล้วคุณมาหาฉันอีกครั้ง ฉันจะรอคุณที่ห้องโถงด้านหลังนะ"

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็หันกลับและเดินไปทางโถงด้านหลัง มีบริกรในโรงแรมและพนักงานในห้องประชุม นั่นคือที่ที่เธอควรจะอยู่

สัมผัสแห่งความทุกข์ฉายในดวงตาของหนิงเสี่ยวซี แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขายัดมือเล็ก ๆ ลงในกระเป๋าของเขาเขย่าบางอย่างและตัดสินใจ

เพราะเป็นเพียงงานเลี้ยงงานหมั้นจึง ไม่ยิ่งใหญ่เหมือนการแต่งงาน หลังจากได้รับคำถามจากสื่อและคำอวยพรของทุกคนพวกเขาก็เข้าสู่ช่วงเวลาปาร์ตี้

เซี่ยอวี่ค้นหาสถานที่ทั้งหมด แต่ไม่เห็นเฉินเป้ยอีมาสักพักแล้ว และเริ่มกังวลในใจของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งเห็นเธอที่นี่

"อาอวี่ คุณเต้นรำกับฉันไหม"โอวหยางมินมินจับแขนของเซี่ยอวี่แล้วพูดอย่างยั่วยวน

ตั้งแต่เธอยังเด็กเธอเป็นเด็กสาวที่น่ารัก และทุกคนรอบตัวเธอเพิกเฉยต่อเธอ เธอมีเพียงเซี่ยอวี่ที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นกับเธอมาตลอด

เซียอวี่มองลงไปที่เธอ และดึงหูกระต่ายรอบคอของเขาเล็กน้อยอย่างรำคาญ

“คุณไปดื่มอะไรข้าง ๆ ก่อนนะ ผมจะไปห้องน้ำ”

ด้วยเหตุนี้ โดยไม่คำนึงถึงปฏิกิริยาของโอวหยางมินมิน ขาเรียวของเขาจึงก้าวออกไปและเดินไปที่ห้องโถงด้านหลัง

จริงๆแล้ว เขาเห็นเฉินเป้ยอีที่มุมหนึ่งมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเธอ

ประหลาดใจ.

“เป้ยอี”

เมื่อเฉินเป้ยอีได้ยินเสียงก็เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเธอสั่น เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปที่เซียอวี่และยิ้ม "เซียอวี่" ในขณะที่ปรับริมฝีปากของเธอ

โถงด้านหลังเป็นสถานที่ที่บางคนเรียกว่า "คนด้อย" จะอยู่

เป็นเรื่องยากที่จะเห็นผู้คนเข้ามาในห้องโถงด้านหลัง ดังนั้นการปรากฏตัวของเซียอวี่จึงดึงดูดสายตาของทุกคน

เฉินเป้ยอีขมวดคิ้ว "คุณกำลังมองหาฉันเหรอ" น้ำเสียงของเธอแปลกแยกเล็กน้อย

เซียอวี่ก็รู้สึกได้เช่นกัน เขาจับมือเธอโดยไม่รู้ตัวแล้วเดินไปที่ประตู จากนั้นก็พบห้องว่างพาเฉินเป้ยอีเข้าไปแล้วปิดประตู

"คุณกำลังทำอะไร?"เฉินเป้ยอีสลัดมือของเขาออกอย่างแรง

"ไม่มีอะไรระหว่างผมกับผู้หญิงคนนั้น พ่อผมจัดให้ผม" เขาอธิบายอย่างกระตือรือร้น

เฉินเป้ยอีเม้มริมฝีปากของเธอ และเซี่ยอวี่จะอธิบายให้เธอฟังว่าการนับถือตนเองที่ไม่ดีของเธอดีขึ้นแค่ไหน

“คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ฉันฟัง”

ในความเป็นจริงเธอรู้ดีอยู่ในใจ แม้ว่าเซี่ยอวี่จะยังคงดีกับเธอ แต่ก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนระหว่างพวกเขา

เธอมีหนิงเสี่ยวซี ไม่ว่าเธอจะมีลูกคนนี้อย่างไร มันก็เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอให้กำเนิดลูก ดังนั้นพวกเขาจึงถูกกำหนดให้เป็นไปไม่ได้ ที่จะสานความสัมพันธ์ ไม่ต้องพูดถึงในสังคมชนชั้นสูงแบบนี้ ในบ้านของคนธรรมดา เธอมีลูกแล้วแบบนี้ แค่ครอบครัวธรรมดาไม่สามารถยอมรับได้

ดังนั้นสำหรับเซียอวี่ตั้งแต่แรก เธอสามารถเลือกเป็นเพื่อนได้เท่านั้น

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สีหน้าของเธอก็ดูสลัว ๆ เมื่อเธอยอมรับคำแนะนำของแม่ เธอก็ไม่เข้าใจความหมายของประโยคที่แม่พูดซึ่งจะทำให้เธอเสียเวลาไปตลอดชีวิต ในตอนนี้ เธอดูเหมือนจะเข้าใจ

เห็นได้ชัดว่า ท่าทีเฉยเมยของเธอทำให้เซี่ยอวี่หงุดหงิด เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา จากนั้นเขาก็ก้มจูบศีรษะเธอ