เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 12 เป็นความประหลาดใจ

บ้านตระกูลหนิง

"นายน้อย หมอบอกว่าเธอคงตกใจและเป็นลมชั่วคราว " หลังจากลุงจางส่งหมอไป และพูดกับหนิงเส่าเฉินเมื่อเขากลับมา เขายกแขนขึ้นเช็ดหน้าผากด้วยผ้าพันแขน แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก

ถ้าหนิงเส่าเฉินไม่พบในเวลานั้น ถ้าไม่ใช่เพราะหาหนิงเสี่ยวซี และเขาจงใจทำให้ช้าลง ผู้หญิงคนนี้ในวันนี้จะต้องเสียชีวิตแล้ว

เนื่องจากถนนบนภูเขาและทางขับสวนทางกันถนนไม่กว้าง เธอจึงนอนอยู่กลางถนน และถ้าเร็วกว่านี้ก็กลัวว่าจะถูกเธอทับโดยตรงแล้ว

ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป และเมื่อจำได้ เขายังคงมีความกลัวอยู่

"คุณป้า เธอ … ช่วยผมด้วย" หนิงเสี่ยวซีที่ไม่ได้พูดตั้งแต่กลับมาจู่ๆก็เดินออกจากห้องไป เสียงของเขายังคงหายใจไม่ออก ตาของเขาแดงและบวมเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะร้องไห้มานานแล้ว

ไม่ว่าไอคิวของเขาจะสูง แค่ไหน เขาก็เป็นแค่เด็กจริงๆ เขาควรจะกลัวสิ่งต่างๆเช่นชีวิตและความตาย

มือที่กำของหนิงเส่าเฉินค่อยๆคลายออกและการแสดงออกของเขา ดูน่าเกลียดเล็กน้อยทำให้เขามองว่า "ลูกโตแล้ว ก็จะหนีออกจากบ้านเหรอ"

หนิงเสี่ยวซีก้มศีรษะลงและกระซิบ "ใครให้คุณขับไล่ป้าของผม" แต่ เขารู้ว่าเขาเกือบจะตกที่นั่งลำบากเขาจึงก้มศีรษะลงและไม่กล้ามองไปที่หนิงเส่าเฉิน

จากน้ำเสียงของพ่อ เขารู้ว่าคุณป้าไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการให้จากไปอย่างแน่นอน ดังนั้น เมื่อเขาตั้งใจแกล้งหลับจากนั้นก็เดินตามคุณป้าออกไป เขาก็เดินออกจากคฤหาสน์ไปทางประตูหลังบ้านอย่างเงียบ ๆ

เขามองไปที่หนิงเสี่ยวซี และตกอยู่ในความคิดลึก ๆ ในตอนนั้นเขานั่งอยู่ที่เบาะหลังจ้องมองไปที่ริมถนน เพราะกลัวว่าเขาจะคิดถึงหนิงเสี่ยวซี ดังนั้น ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขาในเวลานั้นจึงอยู่ในสายตาของเขา ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นวิ่งขึ้นไป เพื่อปกป้องหนิงเสี่ยวซี เขาต้องการเตือนลุงจาง โดยสัญชาตญาณ แต่สถานที่ที่พวกเขานอนอยู่ใกล้กับจุดเลี้ยวหักศอกเกินไป และความเร็วของรถเร็วกว่าปฏิกิริยาของผู้คนมาก

เขาโค้งตัวไปข้างหน้าและขับพวงมาลัยของลุงจางไปทางซ้าย โชคดีที่ราวกั้นด้านข้างภูเขาค่อนข้างแข็งแรงโชคดีที่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีรถในเวลานั้น มิฉะนั้น ผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ

“ พ่อ คุณกลัวว่าคุณป้าจะชอบคุณคุณก็ไล่เธอออกไปเหรอ?” หนิงเสี่ยวซีกระซิบขณะที่เขาจับแขนเสื้อของหนิงเส่าเฉิน

"เธอพูดหลายครั้งแล้วว่า เธอไม่สนใจคุณ … ขอร้องล่ะครับ ได้โปรดเก็บเธอไว้เรื่องเงิน ผมจะจ่ายเอง" เมื่อเห็นว่าหนิงเส่าเฉินไม่ตอบสนอง หนิงเสี่ยวซีกล่าวว่าต่อ ในปีนี้เขาช่วยเว็บไซต์ขนาดใหญ่หลายแห่งแก้ไขข้อบกพร่องหลายอย่างและทำเงินได้มาก

ในตอนนี้ หนิงเส่าเฉินมีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาก้มศีรษะลงและมองไปที่ลูกชายของเขา มีแววตาประหลาดใจและเป็นทุกข์ลักษณะของเด็กคนนี้ เหมือนกับเขาทุกประการการ ขอความช่วยเหลือไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาควรมีอย่างชัดเจน

ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์แบบไหน สามารถจับหัวใจของหนิงเสี่ยวซีได้ในเวลาอันสั้น

"พ่อสามารถหาเคนที่ดีกว่าเธอได้" ขณะพูด เสียงของเขาแหบเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของเขาดูลดลงอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นความไม่ยอมแพ้ของหนิงเส่าเฉิน หนิงเสี่ยวซีจึงถอนมือออก และนั่งยองๆลงตรงจุดนั้นสักพัก เขาก็พูดว่า "เธอรู้สึกเหมือนเป็นแม่"

ในขณะที่เขาพูดและเขามองไปที่หนิงเส่าเฉินอย่างลับๆจากมุมตายกมือขึ้นและขยี้ตา "ผู้หญิงคนอื่น ๆ เข้าหาผมและปฏิบัติกับฉันอย่างดีทั้งหมด เพียงเพื่อพ่อเท่านั้น แต่เธอทำเพื่อผมครับ … "

ดวงตาของหนิงเส่าเฉินมืดลง นับเป็นครั้งแรกที่หนิงเส่าเฉินได้ยินคำว่า "แม่" จากปากของเขา

อีกทั้ง เมื่อเขาได้ยินประโยคนั้น เธอไม่ได้ทำเพื่อเขา ทำไมเขาถึงเสียใจมากเมื่อได้ยิน

"พ่อครับ…"

หากหนิงเส่าเฉินยังคงกังวลอยู่ก่อนหน้านี้ พี่เลี้ยงคนใหม่คนนี้จะอันตรายต่อหนิงเสี่ยวซี่เล็กน้อยในความเป็นจริง ในขณะที่เธอสละชีวิตเพื่อช่วยหนิงเสี่ยวซี เขาได้ปัดเป่าความคิดนี้ออกไป แต่เขาก็งงงวยยิ่งกว่า หรือเพียงเพราะเธอชอบเด็กและเสี่ยวซีจริงเหรอ เธอจึงสามารถช่วยเด็กโดยไม่คำนึงถึงชีวิตและความตายของเธอเอง?

ถ้าไม่ใช่เพราะรูปลักษณ์ของเธอที่ไม่คล้ายกับหนิงเสี่ยวซีสักนิด เขาก็สงสัยว่าเธอจะเป็นแม่ของเสี่ยวซี

แต่เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นไปไม่ได้ เสี่ยวซีไม่เหมือนเขา แต่ดูสวยงามมาก เขาคิดว่าแม่ของเขาต้องสวยมาก

เขายกมือขึ้นลูบหัวหนิงเสี่ยวซี "ไปนอนเถอะ พ่อจะปล่อยให้เธออยู่"

คำพูดการกระทำและประสบการณ์ของบุคคลสามารถอำพรางได้ แต่ชีวิตของคน ๆ หนึ่งมีเพียงครั้งเดียว เธอสามารถช่วยชีวิตของหนิงเสี่ยวซีได้ เขาไม่มีเหตุผลที่จะขับไล่เธอไป ในทางตรงกันข้ามในขณะนั้นเขา เขากลัวมากว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

“ พูดจริงเหรอ?” หนิงเสี่ยวซีลุกขึ้นยืนทันที เมื่อหนิงเส่าเฉินพยักหน้ายืนยัน

เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องข้างๆ แต่เมื่อเขากำลังจะก้าวเข้าไปในห้อง เขาก็ถูกหนิงเส่าเฉินดึงออกมาและทำท่าทางสั่น ๆ ดึงหนิงเสี่ยวซีออกมาและปิดประตู "เธอยังไม่ตื่น” หมอบอกว่าเธอต้องการพักผ่อน พรุ่งนี้เช้าลูกค่อยมาหาเธออีกครั้ง เชื่อฟังนะ "

จากนั้น เมื่อเขาเห็นว่าไม่มีรอยฉีกขาดบนใบหน้าของหนิงเสี่ยวซี เขาก็ส่ายหัว ลูกชายคนนี้ถูกส่งมาจากชายชราเพื่อต่อสู้กับเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเฉินเป้ยอีตื่นขึ้นมา เธอมองไปที่เพดานที่คุ้นเคย และเธอก็ตกใจที่อยู่ในบ้านของตระกูลหนิง? แต่ว่า เห็นได้ชัดว่าเธอจากไปเมื่อวานนี้

เธอถูขมับของเธอ เธอค่อยๆลุกขึ้นนั่งและยังคงรู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่ตำแหน่งหัวเข่า เธอยกผ้าห่มขึ้นและเห็นว่าเข่าสองข้างถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวอย่างชัดเจน

นึกย้อนไปเธอจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

เธอรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ประตู

"อา" เธอรู้สึกเหมือนชนกำแพงคน

“ วิ่งไปไหน รีบร้อนอะไร?” น้ำเสียงร้อนรน

มันเป็นเสียงของหนิงเส่าเฉิน

ทันทีที่เฉินเป้ยอีลูบหน้าผากของเธอ เธอก็ไม่สนใจคำสาปของหนิงเส่าเฉิน เธอถามอย่างกังวลใจ:“ เมื่อวานนี้เสี่ยวซีเป็นยังไงบ้าง？เกิดอะไรกับเขาไหม？”

หนิงเส่าเฉินมองไปที่เฉินเป้ยอี โดยมีผมยุ่ง ๆ ปิดครึ่งหน้า เธอซีดเซียวเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเธอจะมีชีวิตชีวาขึ้นมา เธอตกใจและมีร่องรอยของอารมณ์ที่ไม่สามารถระบุได้ในดวงตาของเธอ

เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด เธอตื่นขึ้นมาก็นึกถึงหนิงเสี่ยวซี แม้แต่พ่อของเขาก็แทบถอนหายใจ

เมื่อเดินผ่านเขาไปเขาดึงผ้านวมที่ตกลงมาบนพื้นแล้วโยนลงบนเตียง

จากนั้นเขาก็หันศีรษะและมองไปที่เฉินเป้ยอี"พูดมาเถอะ เธอต้องการอะไร？"