เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 11 อุบัติเหตุทางรถยนต์

ทันทีที่เฉินเป้ยอีกำลังเก็บข้าวของของตัวเอง มีเพียงไม่กี่อย่าง แต่เธอทำมันเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง

"คุณป้า … "หนิงเส่าซีเห็นว่าเฉินเป้ยอียังอยู่ที่นั่น เขาก็โล่งใจ และก้าวไปข้างหน้ากอดเฉินเป้ยอีจากด้านหลัง เขาเตี้ยและสามารถจับต้นขาของเธอได้เท่านั้น

เฉินเป้ยอีตัวสั่นหันไป อย่างช้าๆความเศร้าและความไม่พอใจบนใบหน้าของเธอถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว "เสี่ยวซี ป้า … มีเรื่องบางอย่าง ในอนาคตอาจไม่สามารถดูแลหนูได้ หนู … หนูต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังที่พ่อพูด … "เธอไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เสียงของเธอดูสำลักแล้ว

เธอกอดหนิงเสี่ยวซี และเงยหน้าขึ้น พยายามฝืนกลั้นน้ำตา

"คุณคิดว่าผมโง่เหรอ บอกผมทำไม ตอนเที่ยงยังสบายดีอยู่เลย … "

เธอรู้สึกถึงความอุ่นที่ขากางเกงเฉินเป้ยอีจึงก้มศีรษะลงและเห็นหนิงเส่าซีที่กำลังร้องไห้ด้วยไหล่ที่สั่นสะท้านด้วยความประหลาดใจและความทุกข์ในดวงตาของเขา

เธอคิดว่าเธอเป็นคนเดียวที่จำใจยอมแพ้คิดแค่นี้เธอก็รู้สึกโล่งใจ

เธอคุกเข่าลงบนพื้นแล้วจับหนิงเสี่ยวซีไว้ในอ้อมแขน "ในอนาคต ป้ามีเวลา ป้าจะได้มาพบหนูอีกครั้ง เสี่ยวซี อย่าร้องไห้นะ!"

เธอไม่ต้องการบอกหนิงเสี่ยวซีว่า หนิงเส่วาฉินทำไม่ดีและเรื่องของผู้ใหญ่ไม่เกี่ยวข้องกับเด็ก ๆ

ในความเป็นจริง เมื่อเธอสงบลง ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจหนิงเส่าเฉิน หนิงเสี่ยวซีเป็นลูกชายของเขา เขาปฏิเสธที่จะให้เขาถูกคุกคามโดยธรรมชาติ ถ้าเธอเป็นเขา เธออาจจะทำเช่นเดียวกัน มันเป็นเพียงตัวตนของเธอเอง เธอไม่สามารถพูดได้ เพราะเธอไม่ได้คิดว่า จะเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น?

“ คุณป้า คุณไม่มีความคิดเห็นของตัวเองเหรอ เขาให้ไป คุณก็ไปเหรอ?” หนิงเสี่ยวซีปาดน้ำตา ดูเหมือนเขามีความเกลียด

เฉินเป้ยอีไม่ได้พูดอีกเลย แม้ว่าหนิงเสี่ยวซีจะบอกว่าเขามีIQมากกว่า แต่ประสบการณ์ทางสังคมก็น้อยเกินไปบางที ในแนวคิดของเขาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดยังคงเท่าเทียมกัน

"ผมจ้างคุณ ได้ไหม ผมมีเงิน … ผมจ่ายเงินเดือนให้คุณ"

หนิงเสี่ยวซียังคงรั้งให้เธออยู่ต่อไป

เฉินเป้ยอีเพียงแค่หายใจเข้าลึก ๆ ผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนี้ทำให้เธออบอุ่นใจมาก

เธอนั่งลงบนพื้น และกอดหนิงเสี่ยวซีไว้ในอ้อมแขน

ถ้าทำได้ เธอหวังว่าเวลาจะหยุดอยู่แค่นั้น

น่าเสียดาย……

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา หนิงเสี่ยวซีก็หลับไปในอ้อมแขนของเธอ เขายังเป็นเด็กหลังจากนั้น เธอมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเธอ เธอโน้มตัวและจูบหน้าผากของเขา

จากนั้นเธอก็เขย่งเท้าอุ้มหนิงเสี่ยวซีไปที่ห้องของเขา

เมื่อกลับไปที่ห้อง เธอเก็บกระเป๋าง่ายๆ ก่อนรีบเดินลงไปชั้นล่าง แล้วเดินออกไปที่ประตู

ที่ประตูบ้าน แม่นมหลิวจับมือเธอ เดินไปมาและรีบทักทายเมื่อเธอออกมา

"เป้ยอี เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคุณหนิง ขอให้ฉันจ่ายเงินเดือนให้เธอ"

ทันทีที่เฉินเป้ยอีก้าวไปข้างหน้า กอดแม่นมหลิว และตอบคำถามที่แม่นมหลิวไม่ได้ถาม "แม่นมหลิว ไม่ต้องกังวลมาก ดูแลตัวเองด้วย หลังจากที่พ่อของเสี่ยวซีเรียกพี่เลี้ยงคนใหม่มาแล้ว คุณควรพักผ่อนให้มากขึ้น

เมื่อคิดดูแล้ว เธอหยิบกระดาษโน้ตและปากกาออกจากกระเป๋า และเขียนหมายเลขโทรศัพท์ถึงแม่นมหลิวว่า "นี่คือหมายเลขโทรศัพท์ของฉันถ้า … เสี่ยวซีมีอะไรที่ต้องการ คุณสามารถโทรหาฉันได้"

มีความขุ่นเคืองในดวงตาของเธอ แม่นมหลิวมองไม่เห็นได้อย่างไร เธอหยิบโน้ตในมือของเธอ แล้วถอนหายใจเสียงต่ำ เธอไม่สามารถช่วยการตัดสินใจของคุณหนิงได้

"นี่คือเงินเดือนที่นายน้อยขอให้ฉันให้คุณ" แม่นมหลิวหยิบซองกระดาษคราฟท์ออกมาจากกระเป๋าของเธอและยื่นให้เฉินเป้ยอี

หลังจากได้รับก้อนเงินหนาแล้ว เฉินเป้ยอีก็เปิดมันและหยิบออกมาดูคาดว่าเป็นเงินสองหมื่นหยวนโดยการตรวจสอบด้วยสายตา

เธอเม้มริมฝีปากและเยาะเย้ยและหายใจเข้าลึก ๆ วิธีที่คนรวยจัดการกับปัญหาคือคำว่าเงินจริงๆ

เธอสุ่มสุ่มจากพวกมัน จากนั้นส่งที่เหลือให้แม่นมหลิวยกกระเป๋าขึ้นจากพื้นพยักหน้าไปทางแม่นมหลิวแล้วเดินไปที่ประตู

ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่ได้หันกลับมาที่ "บ้าน" นี้อีกเลย เธอกลัวว่าหลังจากมองดูอีกครั้งเธอก็ไม่สามารถจากไปได้

แม่นมหลิวมองซองจดหมายในมือของเธอขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นและต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเธอก็ส่ายหัวและถอนหายใจ

เวลานี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วทันทีที่เฉินเป้ยอีออกจากคฤหาสน์เธอก็เดินลงภูเขาไปตามถนนที่คดเคี้ยวสถานที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์และไม่มีแท็กซี่เธอรู้ แต่เธอก็ยังคงแบกกระเป๋า เธอกลัวที่จะจากไปในเวลานี้และเมื่อหนิงเสี่ยวซีตื่นขึ้น เธอก็ไม่สามารถทนน้ำตาของเขาได้

บนชั้นสองของคฤหาสน์หนิงเส่าเฉินมองไปที่เงาดำบนถนนไกลออกไปเรื่อย ๆ ถอนสายตาหันไปรอบ ๆ และไปที่ห้องของหนิงเสี่ยวซี

ในห้องว่างเปล่าไม่เห็นหนิงเสี่ยวซี

หนิงเส่าเฉินขมวดคิ้วเดินอย่างรวดเร็วลงไปชั้นล่างด้วยขายาวเห็นแม่หลิวในครัวแล้วถามว่า "แม่นมหลิว เสี่ยวซีอยู่ที่ไหน"

แม่นมหลิวรีบเดินออกไปหลังจากได้ยินเสียง“ ไม่อยู่ในห้องหรือ?”

หนิงเส่าเฉินส่ายหัว "ให้ใครสักคนตามหาและดูว่ามีใครอยู่ในสวนข้างหลังหรือไม่" ในตอนกลางคืนโดยปกติแล้วเขามักจะหลับ

อย่างไรก็ตามคนรับใช้มากกว่าหนึ่งโหลได้ค้นหาคฤหาสน์ทั้งภายในและภายนอกและไม่เห็นหนิงเสี่ยวซี ค้นแม้แต่ตู้เสื้อผ้าและใต้เตียง

“ เสี่ยวซีน่าจะ … ” แม่นมหลิวมองใบหน้าที่มืดมนขึ้นเรื่อย ๆ ของหนิงเส่าเฉินและอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อเตือนเขา

"เขาไปหาผู้หญิงคนนั้นหรือ"หนิงเส่าเฉินกระแทกกำปั้นกับด้านหลังของโซฟายืนขึ้นอย่างกะทันหันแล้วเดินไปที่โรงรถเพื่อ "สั่งให้ลุงจางเตรียมรถ"

ภายใต้แสงสลัวจิตใจของเฉินเป้ยอีเต็มไปด้วยคำพูดและการกระทำของหนิงเสี่ยวซีในช่วงเวลานี้ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สังเกตว่าไม่ไกลข้างหลังเธอมีร่างเล็ก ๆ ติดตามเธอ .

“ บี๊บ … ” เสียงแตรที่รุนแรงดังขึ้นพร้อมกับแสงไฟเธอปรับสภาพตัวเองไปด้านข้างและบังตาจากแสงของยานพาหนะของฝ่ายตรงข้ามด้วยแขนของเธอ แต่เมื่อเธอหันกลับไปเธอก็เห็นหนิงเสี่ยวซีที่อยู่ข้างหลังไม่ไกล ฮี่ ๆ

หลังจากถูกค้นพบโดยเธอ หนิงเสี่ยวซีก็ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว จากนั้นไม่รู้ว่าเขาเหยียบอะไรลื่นไถลไปกับพื้น เพราะนี่เป็นถนนที่คดเคี้ยวที่นี่เป็นทางลงเขาอีกแห่งซึ่งเลี้ยวหักศอกหนิงเสี่ยวซีสวมชุดสีน้ำเงินกรมท่า ชุดนอนและชุดนอนผ้าไหม นอนอยู่ข้างถนนท่ามกลางแสงสลัวมันช่างไม่เด่นนัก

เมื่อเห็นทันใดนั้นรถคันหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาที่หัวมุมและแสงที่ส่องสว่างทำให้หนิงเสี่ยวซีเงยหน้าขึ้นและบังตาจากแสงโดยสัญชาตญาณ แต่ไม่ได้ตระหนักถึงอันตรายเลย

ทันทีที่เฉินเป้ยอีโยนกระเป๋าในมือของเธอโดยแทบไม่ต้องคิดเธอก็รีบวิ่งไปหาเขาจากนั้นเมื่อรถอยู่ห่างจากหนิงเสี่ยวซีเพียงไม่กี่เมตรเธอก็เหวี่ยงตัวลงข้างๆเขา จากนั้นเธอก็ใช้ความเฉื่อยในร่างกายของเธอผลักหนิงเสี่ยวซีไปข้างหนึ่ง

"จิ๊ด" เสียงเสียดสีของล้อและพื้นดินนี่คือจุดสุดท้ายของสติของเฉินเป้ยอี