อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ]ตอนพิเศษ 141 ไม่อาจให้หญิงคนนั้นอยู่เคียงข้างหลิวอี้ได้

ตอนพิเศษ 141 ไม่อาจให้หญิงคนนั้นอยู่เคียงข้างหลิวอี้ได้

ตอนพิเศษ 141 ไม่อาจให้หญิงคนนั้นอยู่เคียงข้างหลิวอี้ได้

เนี่ยนเนี่ยนหยุดชะงักทันที ก่อนจะชำเลืองมองคนในห้อง แล้วเริ่มถอยไปที่ประตูเงียบ ๆ

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางก้าวถอยหลัง ไป๋หลิวอี้ที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ตรงนั้นก็กำลังลำบากใจเช่นกัน เขาถูกบิดาตำหนิจนรู้สึกผิด ส่วนไป๋หลิวเจวี๋ยมองมาที่นาง ก่อนจะโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ “เฮ้ย เหตุใดเจ้า…จึงแต่งตัวเช่นนี้?”

เสียงของเขาทำลายความตึงเครียดในห้อง ซูกั๋วกงที่กำลังจ้องมองไป๋หลิวอี้โดยหันหลังให้ประตูหันมามองทันที

ไป๋หลิวเจวี๋ยรีบปิดปากตัวเอง เขาจะส่งเสียงดังเพื่ออะไร? เสียงดังทำไม?

แต่ว่า…

เขาเงยหน้าขึ้นมองเนี่ยนเนี่ยนอีกครั้ง หญิงคนนี้แปลกมาก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยเจอมาก่อน แต่หน้าตานางงดงามที่สุดในสวนจิ่นเฟิง หรือแม้แต่ทั้งจวนซูกั๋วกงด้วยซ้ำ

ไป๋หลิวเจวี๋ยอดไม่ได้ที่จะมองอีกครั้ง

ใบหน้าของไป๋หลิวอี้บึ้งตึงทันที เขาหรี่ตาเล็กน้อย แล้วพูดกับเนี่ยนเนี่ยนว่า “อวี้ซี เจ้าออกไปก่อน”

“เจ้าค่ะ” เนี่ยนเนี่ยนก้มหน้าลงและจากไปทันที

“ช้าก่อน” ทันใดนั้นเสียงเย็นก็ดังขึ้น เนี่ยนเนี่ยนทำได้เพียงกัดฟัน หันกลับไปมองไป๋ชูเฟิงที่เรียกนาง

ไป๋ชูเฟิงมองเนี่ยนเนี่ยนที่แต่งกายด้วยชุดคนรับใช้ชาย หากนางสวมชุดสาวใช้ ก็จะดูสวยดี แต่พฤติกรรมของนาง… ผิดระเบียบไปหน่อย

“เจ้าเป็นใคร? เหตุใดถึงแต่งตัวเช่นนี้?”

มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก นางไม่ได้ต้องการแต่งตัวเช่นนี้ให้พวกเขาเห็น นางจะให้แค่ไป๋หลิวอี้เท่านั้นดู

ไป๋หลิวอี้ขมวดคิ้ว “ท่านพ่อ ข้าให้นางใส่มันเองขอรับ”

“เจ้าสั่งให้นางใส่หรือ?” ไป๋ชูเฟิงหันขวับไปทันที สายตาเฉียบคมของเขาจ้องมองไป๋หลิวอี้ครู่หนึ่ง “เจ้าสั่งให้สาวใช้สวมชุดของคนรับใช้ชายหรือ?”

เขาจะทำอะไร? พฤติกรรมวิตถารเช่นนี้คืออะไร?

ลูกชายของไป๋ชูเฟิงอย่างเขา จะเสเพลและทำตัววิตถารได้อย่างไร?

เมื่อดูจากสีหน้า ไป๋หลิวอี้ก็รู้ว่าบิดาของเขากำลังคิดมากเกินไป เขาจึงทำได้เพียงอธิบายอย่างระมัดระวัง “อวี้ซี… พอมีทักษะทางการแพทย์อยู่บ้าง พรุ่งนี้ข้าจึงวางแผนจะพานางไปสอบไป่กวนด้วย เพื่อความปลอดภัย ระหว่างพัก ข้าจะได้ขอให้นางช่วยจับชีพจรให้ขอรับ”

หลังจากได้ยินคำอธิบาย ไป๋ชูเฟิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่ก็ยังคงมองเนี่ยนเนี่ยนด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ และไม่พอใจ น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา “เนื่องจากเจ้าได้รับบาดเจ็บและไม่อาจเลี่ยงการสอบไป่กวนได้ เช่นนั้นการพาหมอหลวงไปด้วยก็ย่อมปลอดภัยกว่า เจ้าจะพาสาวใช้ไปด้วยได้อย่างไร?

ขณะที่เขาพูด เขาก็มองไป๋หลิวเจวี๋ยด้วยสายตาแข็งกร้าว

ไป๋หลิวเจวี๋ยที่กำลังมองเนี่ยนเนี่ยนรู้สึกเย็นหลังวาบทันที รีบเสมองไปทางอื่น

แต่ความสนใจและความหลงใหล ที่เปิดเผยในสายตาคู่นั้น ยังคงไม่อาจเล็ดลอดสายตาของไป๋หลิวอี้ไปได้

เขาขมวดคิ้ว พยายามอดทนไว้ แต่ก็ยังทนไม่ได้ และพูดเสียงเบาว่า “อวี้ซี มานี่สิ”

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกว่าการอยู่เคียงข้างเขา ขณะที่พายุกำลังโหมกระหน่ำนั้นไม่เหมาะ แต่เขาเป็นเจ้านาย จึงดูไม่ดีนักหากนางจะไม่เชื่อฟังเขาต่อหน้าซูกั๋วกงและซื่อจื่อ

นางจึงเดินไปข้างเตียงทันที และยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง

นางไม่คาดคิดว่าจะเจอสถานการณ์แบบนี้ โดยเฉพาะชุดนี้มันสะดุดตามากเกินไป อยากหนีไปก็ไม่ได้ ช่างน่าเศร้านัก

ไป๋หลิวอี้ยังเห็นว่านางยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาจึงตอบคำพูดของบิดาว่า “ท่านพ่อ ไม่จำเป็นต้องมีหมอหลวงหรอกขอรับ”

“เพราะเหตุใด? เจ้าจะล้อเล่นกับเรื่องสุขภาพของเจ้าจริงหรือ?”

เนี่ยนเนี่ยนรับรู้ได้ว่าซูกั๋วกงใส่ใจไป๋หลิวอี้จริง ๆ แต่เนื่องจากเขาห่วงใยไป๋หลิวอี้มาก เหตุใดจึงไม่ช่วยตอนที่เขาถูกหลิ่วซื่อรังแกตอนเด็ก

ไป๋หลิวอี้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านพ่อ ถ้าท่านไปตามหมอหลวงมา ข่าวการบาดเจ็บของข้าอาจจะแพร่กระจายออกไป แน่นอนว่าฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองของท่านในราชสำนักย่อมไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปแน่ ข้าเกรงว่าพวกเขาจะพุ่งเป้าโจมตีเรื่องนี้ตอนสอบพรุ่งนี้ขอรับ”

แม้ว่าจะมีข้อกำหนดว่าการสอบไป่กวนเป็นการสอบข้อเขียน แต่ก็มีหลายคนที่ต้องประสบปัญหายากลำบาก ในส่วนที่ต้องใช้ร่างกาย

ในขณะที่ซูกั๋วกงก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงเช่นนี้ ก็ย่อมมีคู่แข่งทางการเมืองอยู่บ้าง

ตอนนี้มีคนไม่มากนักที่รู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ และในจวนของซูกั๋วกงก็มีเพียงคนในสวนจิ่นเฟิงเท่านั้นที่รู้เรื่องอาการบาดเจ็บของเขา คนรับใช้ในสวนจิ่นเฟิงไม่กล้าพูดจาเหลวไหล แม้จะเป็นติงเซียงก็ตาม แม้นางจะเกาะขาของหลิ่วยางยางในขณะนี้ แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรต่อหน้าหลิ่วยางยาง

ส่วนคนที่ทำร้ายเขาถูกจับตัวได้แล้ว คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุล้วนแต่เป็นคนที่เขาไว้ใจ และจะไม่แพร่งพรายออกไป

สำหรับตอนนี้ แม้แต่หลิ่วซื่อที่ไม่ชอบเขามาโดยตลอด ก็ยังเก็บงำความลับนี้เอาไว้ ไม่เช่นนั้นนางคงไม่ได้โอกาสที่จะจัดการกับเขา

ซูกั๋วกงรู้เพียงว่าเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น

ไป๋ชูเฟิงขมวดคิ้ว แต่เขาต้องยอมรับว่าสิ่งที่ไป๋หลิวอี้พูดนั้นสมเหตุสมผล

แต่เขาไว้ใจสาวใช้ไม่ได้จริง ๆ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตและอนาคตของลูกชาย จะให้เขาสบายใจได้อย่างไร?

เขามองเนี่ยนเนี่ยน เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย “เจ้าแน่ใจเพียงใดว่าคุณชายใหญ่จะออกมาจากวังหลวงได้อย่างปลอดภัย?”

เนี่ยนเนี่ยนกะพริบตา ภารกิจนี้ยากเกินไปใช่หรือไม่? เมื่อครู่นี้ไป๋หลิวอี้เพิ่งบอกไปว่านางมีทักษะทางการแพทย์นิดหน่อย ได้ยินไม่ชัดหรืออย่างไร?

“ท่านพ่อ ข้ารู้ความสามารถของนางดี และข้าก็รู้จักร่างกายของตัวเองด้วยขอรับ ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่เอาชีวิตและอนาคตของตัวเองไปล้อเล่นแน่นอนขอรับ ว่าแต่พรุ่งนี้ท่านจะไม่ไปคุมสอบไป่กวนหรือขอรับ?”

ไป๋หลิวอี้ยกยิ้ม รอยยิ้มของเขานั้นชวนให้สบายใจได้เสมอ มันสามารถทำให้จิตใจของผู้คนสงบลงได้

สุดท้ายซูกั๋วกงก็ถอนหายใจ ตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว

หลิวอี้ได้รับบาดเจ็บ เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ไป๋ชูเฟิงก็หันไปจ้องมองไป๋หลิวเจวี๋ยอีกครั้ง เขาผิดหวังในตัวลูกชายคนนี้มากที่เอาแต่สร้างปัญหาตลอดทั้งวัน แต่กลับไม่จริงจังเรื่องอะไรเลยสักอย่าง

ไป๋หลิวเจวี๋ยก้มศีรษะลงต่ำ ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

“ฮึ่ม” ไป๋ชูเฟิงเดินหนีไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก แม้ว่าไป๋หลิวเจวี๋ยจะกังวล แต่เขาก็ยังตามไป

เนี่ยนเนี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก หันไปมองไป๋หลิวอี้ แล้วถามเสียงเบาว่า “ซูกั๋วกงรู้เรื่องอาการบาดเจ็บของท่านได้อย่างไรเจ้าคะ?”

ไป๋หลิวอี้ถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นนั่งเอนหลัง

เมื่อเห็นดังนั้น เนี่ยนเนี่ยนก็ก้าวเข้าไปช่วยจัดหมอนให้เขาทันที ทั้งยังช่วยจัดมุมผ้าห่มให้เขาด้วย

ไป๋หลิวอี้ย่อมพอใจกับการกระทำของนางมาก ตอนนี้แม่สาวน้อยเริ่มรู้วิธีเข้าหาเขาเองแล้ว อืม ไม่เลว

“เผลอหลุดปากบอกไปว่าพรุ่งนี้เป็นวันสอบ คืนนี้ท่านพ่อจึงแวะมาเตือนข้า แต่พอดีว่าน้องรองรู้เข้า ก็กลัวว่าท่านพ่อจะรู้ว่าข้าบาดเจ็บ ก็เลยไปพยายามขวางไว้ พ่อของข้าเป็นคนฉลาดเสมอ ข้าคาดไม่ถึงว่าการไปขวางไว้เช่นนั้น จะทำให้เขาเห็นพิรุธ…”

“…” ที่แท้ไป๋หลิวเจวี๋ยผู้นั้นเป็นคนที่มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ น่าหงุดหงิดนัก

“ฮัดชิ่ว” ไป๋หลิวเจวี๋ยที่ถูกเนี่ยนเนี่ยนดูถูกจามออกมาอย่างแรง และตัวสั่นอย่างอธิบายไม่ถูก

ไป๋ชูเฟิงที่เดินอยู่ข้างหน้าเขาหยุดเดินทันที ไป๋หลิวเจวี๋ยที่เกือบจะชนเขาส่งเสียงร้องออกมา ก่อนจะปิดปากอย่างรวดเร็ว แล้วพูดเสียงเบาว่า “ท่านพ่อ ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริง ๆ ข้า…”

“สาวใช้คนนั้น ไม่อาจให้อยู่เคียงข้างหลิวอี้ได้” ไป๋ชูเฟิงพูดขึ้นทันใดพลางหรี่ตา

…………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เนี่ยนเนี่ยนงามล่มเมืองจริงๆ ขนาดใส่ชุดผู้ชายยังไม่รอด ต้องหาทางปลอมตัวให้เนียนๆ แล้ว

ไหหม่า(海馬)