อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ]ตอนพิเศษ 125 พบกัน

ตอนพิเศษ 125 พบกัน

ตอนพิเศษ 125 พบกัน

เนี่ยนเนี่ยนถอนหายใจ ก่อนจะหันหน้าไปเล็กน้อย และพูดอย่างเขินอายว่า “นายท่านรอง… ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี และอยากให้ข้าไปอยู่บ้านของนายท่านรองเสมอ แต่มันไม่สะดวกเอาเสียเลย เพราะเขามีครอบครัวอยู่แล้ว ด้วยสถานะของข้า… เฮ้อ ต่อมานายท่านรองบอกว่าคุณชายใหญ่ยังขาดสาวใช้ เขาจึงให้ข้ามาที่นี่ นายท่านรองบอกว่าเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณชายใหญ่ เขาจึงน่าจะดูแลข้าได้ และจะไม่ทำให้คนสงสัยด้วย”

ติงเซียงตกตะลึงเมื่อได้ฟังเช่นนั้น หมายความว่าอย่างไร? นางหมายถึง… นางมีความสัมพันธ์แบบไหนกับนายท่านรอง?

ไม่ใช่อย่างที่พวกนางคิดหรอกหรือ?

“เจ้าพูดจริงหรือ?” ติงเซียงมองนางด้วยความสงสัย

เนี่ยนเนี่ยนเม้มปากด้วยท่าทางเขินอายมากขึ้น “ในอนาคตนายท่านรองจะมาหาข้า และหวังว่าเจ้าจะช่วยทำให้ข้าสะดวกขึ้น”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ติงเซียงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที เมื่อได้ยินดังนั้น คนผู้นี้มีความสัมพันธ์เช่นนั้นกับนายท่านรองจริง ๆ ด้วย จุ๊ๆ คาดไม่ถึงเลยว่านายท่านรองจะเอาบ้านเล็กมาซ่อนตัวที่นี่จริง ๆ

เนี่ยนเนี่ยนแอบเงยหน้าขึ้นมองนาง เมื่อเห็นสีหน้าผ่อนคลายเช่นนั้น มุมปากนางก็กระตุก

คนพวกนี้จิตใจสกปรกเกินไปจริง ๆ เอาแต่คิดถึงเรื่องพวกนี้

แต่นางไม่ได้โกหก ท่านอารองไป๋ใจดีกับนางจริง ๆ และเขาต้องการให้นางกับเป่ยเป่ยอาศัยอยู่ในบ้านของเขาจริง ๆ เขามีครอบครัวแล้วจริง ๆ และสถานะของนางก็ไม่เหมาะที่จะอาศัยอยู่ในบ้านของเขาจริง ๆ เพราะอย่างไรเสีย นางก็ยังเป็นคู่หมั้นของคุณชายใหญ่แห่งจวนซูกั๋วกง คู่หมั้นคนนี้ย่อมไม่อาจอาศัยอยู่ในบ้านของอาได้ใช่หรือไม่?

อีกทั้งเนื่องจากท่านอารองไป๋จัดให้นางเป็นสาวใช้ที่นี่ ดังนั้นเขาย่อมต้องมาหานางเป็นครั้งคราวแน่นอน

นางเป็นคนซื่อสัตย์จริง ๆ พูดแต่ความจริง ไม่ได้โกหก

ติงเซียงเม้มปาก ในที่สุดความระแวดระวังของนางก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แต่ก็ยังคงเคลือบแคลงใจอยู่บ้าง นางคงไม่ถูกหลอกง่ายนักหรอก

มันไม่มีประโยชน์ที่นางจะถามต่อไป นางจึงพยักหน้าให้เนี่ยนเนี่ยน “อืม เช่นนั้นก็มากับข้า คุณชายใหญ่อยู่ข้างใน”

พูดจบก็เดินนำหน้าไป

เนี่ยนเนี่ยนถอนหายใจเบา ๆ

หลังจากเข้าไปในเรือน ก็พบว่าการตกแต่งของที่นี่เรียบง่ายและสะอาดตามาก บรรยากาศในห้องทำให้นางรู้สึกเปล่าเปลี่ยวยิ่งนัก

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้ว นางไม่ชินกับความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งเช่นนี้จริง ๆ

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ติงเซียงก็ยืนนิ่งและเคาะประตูเบา ๆ สองครั้ง “คุณชายใหญ่ แม่นางอวี้ซีมาแล้วเจ้าค่ะ”

ข้างในเงียบมาก เหมือนไม่มีใครอยู่เลย

แต่เนี่ยนเนี่ยนรู้ว่ามีคนอยู่ในห้อง แม้ว่าลมหายใจจะแผ่วเบา แต่นางก็ยังรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวภายใน

นางเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง

ติงเซียงจ้องมองนาง แล้วเตือนด้วยเสียงแผ่วเบา “อย่ามองไปรอบ ๆ แค่รอเงียบ ๆ หากเจ้าทำงานในสวนจิ่นเฟิงแห่งนี้ เจ้าต้องทำตามกฎ เข้าใจหรือไม่?”

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็ลดสายตาลงและรออีกครั้ง

ภายในยังคงไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ ส่วนติงเซียงก็อดทนมากเช่นกัน นางยังคงรักษาท่าทางให้นอบน้อมเสมอ

มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก แล้วถามนางว่า “ไม่มีใครอยู่ข้างในหรือ?” นางจงใจพูดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้คนข้างในได้ยิน

ติงเซียงขมวดคิ้วทันที แล้วรีบดุนาง “หุบปาก ออกไปก่อนค่อยคุย คุณชายใหญ่กำลังยุ่งอยู่ ในฐานะคนรับใช้ เราย่อมต้องอดทนรอให้คุณชายใหญ่ทำงานให้เสร็จ”

เนี่ยนเนี่ยนกลอกตา แล้วพูดว่า ‘อ๋อ’ แต่นางก็ยังคงนอบน้อมมากและไม่ส่งเสียง

ผ่านไปสี่ชั่วยามก็ยังไม่มีเสียงข้างใน

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้วแน่น และมองกลับไปที่ติงเซียง นางยังคงมีสีหน้าเหมือนเดิม โดยไม่มีร่องรอยของความกระวนกระวายใจ

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกว่าที่ติงเซียงผู้นี้มีความอดทนเช่นนี้ได้ ต้องได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลานาน

ไป๋หลิวอี้นั่นก็เช่นกัน คงมีทักษะบางอย่าง

ผ่านไปอีกเกือบหนึ่งในสี่ชั่วยาม ขณะที่เนี่ยนเนี่ยนกำลังคิดว่าจะผลักประตูเข้าไปเลยดีหรือไม่ เพราะปวดหลังมาก ในที่สุดเสียงนุ่มก็ดังมาจากข้างใน “เข้ามา”

เสียงก้องกังวานนั้นลอยเข้าหูเนี่ยนเนี่ยน ทำให้นางรู้สึกพอใจมากอย่างอธิบายไม่ได้

แต่เพียงครู่เดียว สีหน้าของนางก็มืดมนลง หึ ๆๆ เสียงฟังดูดีมาก แต่ก็ไม่น่าดึงดูดใจเหมือนเสียงของพี่ใหญ่และเป่ยเป่ย ใช่ ๆๆไม่ไพเราะเท่าเสียงพวกเขา

คิดได้ดังนั้นนางก็แอบสูดหายใจเข้าลึก ๆ จนหน้าอกพองขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนั้น ติงเซียงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมั่นไส้เล็กน้อย และส่งสายตามองนางเป็นการเตือน จากนั้นจึงค่อย ๆ เปิดประตู

“คุณชายใหญ่”

เนี่ยนเนี่ยนตามนางเข้าไป เมื่อนางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว โดยมีกระดานหมากล้อมวางอยู่ตรงหน้าเขา

หมากสีดำและสีขาว ถูกจัดเรียงทั้งแบบกระจัดกระจายและหนาแน่น ชวนให้คนมองรู้สึกเวียนหัว

ชายคนนั้นถือหมากสีดำในมือ ขณะมองหมากบนกระดานหมากล้อม ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

รูปลักษณ์ของชายผู้นั้นหล่อเหลา คิ้วดาบ ดวงตาคม ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย นั่งนิ่งเฉยดูผ่อนคลายและเย็นชา มีเสน่ห์ไปอีกแบบอย่างคาดไม่ถึง

“คุณชายใหญ่เจ้าคะ” เมื่อติงเซียงเห็นเนี่ยนเนี่ยนมีท่าทางเช่นนั้น เสียงระฆังเตือนในใจของนางก็ดังขึ้น นางรีบก้าวไปยืนข้างหน้าเนี่ยนเนี่ยน แล้วพูดว่า “นี่คือแม่นางอวี้ซีที่นายท่านรองพูดถึง คุณชายใหญ่ต้องการสอบถาม แล้วให้นางอยู่รับใช้หรือไม่เจ้าคะ?”

ไป๋หลิวอี้ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของติงเซียง เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หมากสีดำในมือของเขาวางลงบนกระดานหมากล้อม ริมฝีปากของเขาแยกออกเล็กน้อย ขณะพูดว่า “ในเมื่อท่านอารองเป็นคนจัดการ เช่นนั้นก็จัดแจงให้นางอยู่เลย ไม่ต้องถาม”

“เจ้าค่ะ” ติงเซียงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย นางเป็นสาวใช้คนเดียวในสวนจิ่นเฟิงมาโดยตลอด ตอนนี้มีมาเพิ่มอีกคนหนึ่ง นางจึงอาจสูญเสียความสนใจไปมาก แม้ว่าไป๋อีเฟิงจะแนะนำเนี่ยนเนี่ยนด้วยตัวเอง แต่นางก็ยังหวังว่าคุณชายใหญ่จะถามคำถามนางสักสองสามข้อ และปฏิเสธนาง

เมื่อนึกเช่นนั้น น้ำเสียงของติงเซียงก็อดไม่ได้ที่จะแข็งกระด้างขึ้น “คุณชายใหญ่ ในเมื่อให้แม่นางอวี้ซีอยู่ต่อ แล้ว… จะให้บ่าวมอบหมายหน้าที่ให้นางอย่างไรดีเจ้าคะ?”

เนี่ยนเนี่ยนเลิกคิ้ว ตามตรรกะแล้ว นางเป็นคนมาใหม่ ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับกิจการในเรือนนี้ และไม่รู้การปฏิบัติตัวของสาวใช้เลยด้วย หากมอบหมายหน้าที่ให้เลย มันจะไม่ทำให้สวนจิ่นเฟิงยุ่งเหยิงหรือ??

เห็นได้ชัดว่าติงเซียงคนนี้ไม่ต้องการให้นางอยู่ใกล้ไป๋หลิวอี้ นางจึงต้องการจัดให้นางไปทำอย่างอื่นแน่

แต่ก็ไม่เป็นไร จุดประสงค์ของนางไม่ใช่เพื่อรับใช้ไป๋หลิวอี้ นางกลัวมากว่าถ้านางไม่ใส่ใจ และให้นางคอยรับใช้ไป๋หลิวอี้ เห็นทีเขาอาจจะได้ไปสวรรค์

เมื่อคิดดังนั้น นางก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกไป และรอให้ไป๋หลิวอี้จัดการเงียบ ๆ

ไป๋หลิวอี้ยังคงดูเฉยเมย เมื่อมองไปที่กระดานหมากล้อม ในที่สุดเขาก็พอใจ

เขาตอบติงเซียงอย่างเป็นกันเองมากขึ้นว่า “เจ้าจัดการเรื่องนี้ได้เลย”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของติงเซียง นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วคำนับ “เจ้าค่ะ บ่าวจะพาอวี้ซีไปทำความคุ้นเคยกับสวนจิ่นเฟิง”

จากนั้นนางก็สะกิดเนี่ยนเนี่ยน แล้วพานางหันหลังเดินจากไป

เนี่ยนเนี่ยนคำรามเบา ๆ เสียงนั้นเบามาก แต่ไป๋หลิวอี้ยังคงได้ยิน

เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วรีบหันไปมอง จึงทันเห็นเนี่ยนเนี่ยนกำลังหันหลังเดินจากไป

“ช้าก่อน”

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ได้เจอกันแล้ว จะยังไงต่อดีเนี่ยนเนี่ยน จะวางยาเลยไหมคะ

ไหหม่า(海馬)