หมอร้ายคลั่งรัก 22

“ผมขับรถตามไปดีกว่า” ถ้าเป็นปกติเมื่อก่อนผมคงกระโดดขึ้นรถไปด้วยแล้วฝากให้ใครเอารถผมกลับไปให้ที่โรงพยาบาล แต่นี่ผมมีอีกคนมาด้วย ระหว่างที่กำลังเคลื่อนคนเจ็บขึ้นรถผมก็วิ่งกลับไปที่รถเตรียมขับตามรถAmbulanceไป

ผมไม่รู้ว่าอิงชาลงมาจากรถตอนไหนรู้แต่ตอนนี้เธอกำลังคุยกับตำรวจน่าจะเป็นการให้ปากคำในฐานะพยานผู้เห็นเหตุการณ์

“เสร็จหรือยังครับผมต้องกลับโรงพยาบาลไปดูคนเจ็บต่อ” ผมถามตำรวจพื้นที่ที่ตอนนี้เหมือนจะชวนคุยอย่างอื่นมากกว่าจะถามถึงเรื่องคดีถ้าไม่ติดว่ามีคนเจ็บกำลังรอผมอยู่นะ

“เรียบร้อยแล้วเชิญคุณหมอได้เลยครับ” ผมพาหนูอิงขับรถตามหลังรถ Ambulance ย้อนกลับไปโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ใกล้จะถึงคอนโดแล้วแท้ๆ ถ้าจะให้ไปส่งเธอก็กลัวจะช้าไปกว่าจะขับฝ่ารถติดกว่าจะไปถึงโรงพยาบาลก็กินเวลาอีกเกือบชั่วโมง

“กลัวมั้ย” ผมถามคนข้างๆ ที่ตอนนี้ยังอยู่ในอาการตกใจไม่หายแต่ก็ดีขึ้นมากกว่าตอนแรก ก็น่าตกใจอยู่หรอกอยู่ดีๆ ก็เห็นคนกระเด็นมาเสียชีวิตอยู่ตรงหน้า

“………..” เธอน่าจะไม่กล้าตอบแต่ดูจากสภาพจะหลับกลางอากาศอยู่แล้วนั่น

“เดี๋ยวหนูไปนอนที่ห้องพักพี่นะอาบน้ำนอนได้เลยเสื้อผ้าในตู้เอามาใส่ได้หมดเลยไม่ต้องรอพี่และไม่ต้องคิดอะไรด้วยรู้มั้ยครับเมียหมอ” ผมเข้าใจนะคนธรรมดาทั่วไปที่มาเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็ต้องขวัญเสียไปเหมือนกันสำหรับผมคือหมอไงเลยชินกับคนเจ็บคนตาย เพราะต้องอยู่กับความเป็นความตายทุกวันทำใจให้ชินไม่ได้ก็เป็นหมอไม่ได้หรอก

“คร่า” ดีใจที่เธอยังยิ้มได้ยิ้มจนตาหยีเชียว ถึงจะมีฝืนยิ้มบ่งแต่ก็ยังดีกว่าไม่ยิ้มเลย

พอมาถึงโรงพยาบาลผมแยกไปจอดรถอีกที่หนึ่งเฉพาะสำหรับผมก่อนจะพาหนูอิงไปยังห้องพักหรือบ้านหลังที่สามของผมก่อนจะรีบไปยังห้องฉุกเฉินตอนนี้คนไข้รอผมอยู่แล้ว

ผมใช้เวลาผ่าตัดไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมรู้สึกดีที่ออกมาจากห้องผ่าตัดก็เจอหนูอิงนอนหลับรออยู่ผมรีบอาบน้ำขึ้นมานอนกอดร่างบางหอมกลุ่นไปด้วยครีมอาบน้ำของผมบนเตียงแล้วหลับตามเธอไป