หมอร้ายคลั่งรัก 20

ตอนที่ 20

“นี่อย่าบอกนะว่าเราจำพี่ไม่ได้” สั่นหน้าจนคอแทบเคล็ดแบบนี้พี่เขาจะรู้มั้ยนะว่าฉันไม่รู้จักเขาเราไม่รู้จักกันนะคะเผื่อพี่ลืม

“ฮ่า ฮ่าเรานี่นะพี่ชื่อเอ็มเป็นคนที่พาเราไปโรงพยาบาลไงจำได้ยัง” หืมคนนี้น่ะหรอ ใครจะไปจำได้เล่าเจอกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแล้วตอนนั้นสภาพฉันควรจำใครได้ด้วยหรอ เจ็บแทบตายไม่มีเวลามาจำใครหรอกค่ะ

“แหะแหะ ขอโทษนะคะที่อิงจำพี่ไม่ได้และก็ขอบคุณนะคะที่ช่วย” ฉันยิ้มแหยๆ พยายามยกมือไหว้อย่างทุลักทุเลจนพี่เขาคงทนดูไม่ได้

“ไม่ต้องไหว้พี่หรอกพยุงตัวเองให้รอดก็พอ ฮ่าฮ่า” โอ้ยสภาพฉันน่าสมเพชมากขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย

“เอ่อพี่เอ็มคะ เรื่อง เอ่อ…..” เอาไงจะอธิบายให้พี่เขาเข้าใจยังไงดีก็ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของพี่หมอ ไม่ได้อยากปิดหรอกนะแต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันอยู่กับเขาได้อีกนานแค่ไหน วันไหนที่เขาเบื่อแล้วฉันก็ต้องไป รู้ทั้งรู้ว่าปลายทางมันเจ็บปวดแต่ก็ยังอยากที่จะลอง ขอมีความสุขก่อนที่จะทุกข์ได้มั้ย

“เรื่องแฟนเราน่ะหรอพี่ไม่บอกใครหรอกไม่ใช่เรื่องของพี่ รีบกินเถอะใกล้จะหมดเวลาพักแล้ว” หืมพี่น่ารักอะนิสัยดีน่าคบแถมยังอ่านใจหนูอิงออกด้วย พอๆ เลิกสนใจคนตรงหน้ารีบกินข้าวแล้วรีบไปทำงานก่อนที่จะได้กินคำด่าแทนข้าว

ติ้ง

เสียงไลน์ดังขึ้นรู้ได้เลยว่าใครส่งข้อความมาไม่ต้องเปิดอ่านก็รู้ว่าข้อความข้างในคืออะไร

พี่หมอคนดี : กลับเองได้ใช่มั้ยครับ

ฉันควรดีใจใช่มั้ย แต่เปล่าเลยอิอิงขอมองบนแทนแล้วกันไม่คิดจะส่งอย่างอื่นมาเลยหรือไงวันนี้ตั้งแต่เช้าจนจะถึงเวลาเลิกงานอิพี่หมอคินส่งข้อความแบบนี้มาเกือบสิบครั้งแล้ว บอกว่ากลับเองได้ก็ได้สิไม่เชื่อใจกันเลยใช่มั้ยแค่แขนหักนะคะสมองไม่ได้เอ๋อที่จะจำทางกลับคอนโดไม่ได้

เมียจ๋า : ได้ค่ะ

“หึ” ไม่อยากจะคิดถึงหน้าคนตอบข้อความเลยจริงๆ จะรู้ตัวบ้างมั้ยว่าตัวเองกำลังโดนผมแกล้งอยู่ ใช่ผมแกล้งส่งข้อความไปถามคำถามเดิมๆ ทุกๆ หนึ่งชั่วโมง เธอตอบมาก็ปกติดีนะแต่ผมเดาได้ว่าหน้าหนูอิงคงบึ้งตึงพร้อมเหวี่ยงแล้วแหละ ใครจะบ้าปล่อยให้เมียขึ้นรถเมล์กลับเองกันล่ะยิ่งแขนหักแบบนี้จะปล่อยได้ยังไงกัน ผมอุตส่าห์หนีงานมารับเมียโดยเฉพาะเลยนะ

อีก 5 นาทีก็จะถึงเวลาเลิกงานยังมีเวลาที่ผมจะนั่งอ่านงานประวัติคนไข้อีกสักหน่อย จนเวลาเลิกงานสายตาผมจับจ้องอยู่ที่ประตูทางออกพนักงานวันนี้ผมจอดรถหน้าประตูทางออกเลยเอาให้เด่นที่สุดชนิดที่เดินออกมาแล้วไม่เห็นรถผมก็ควรไปตัดแว่นได้แล้ว

นั่นไงเมียผมเดินออกมาแล้วและผมก็มั่นใจมากว่าเธอต้องเห็นรถผมอย่างแน่นอน เธอมองมาแล้วนั่นไงมาแล้วผมมองตามเธอคิดว่าเธอจะรู้สึกดีใจไหมที่ผมมารอรับแบบนี้แต่

“อ้าวเฮ้ย!!!” หนูอิงเดินผ่านรถผมไปเฉยเลยไม่มีทีท่าจะหันกลับมามองผมเลย แล้วผมต้องทำไงวะเนี่ย

หมับ ผมรีบลงมาจากรถวิ่งไปหาหนูอิงก่อนที่เธอจะเดินออกไปถึงหน้าบริษัทเธอหันมามอง ตอนแรกหน้าก็ดูจะตกใจแต่แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นผมมองเห็นลูกไฟดวงน้อยๆ ในตาเธอเอาแล้วไงผมทำอะไรผิดวะเนี่ยแค่จะมารับไปเปย์สักหน่อย

“หนูอิงโกรธอะไรพี่ครับ” เสียงอ่อนกว่านี้คงไม่มีอีกแล้วชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยต้องมาง้อเมียบนถนนกลางจราจรติดขัดแบบนี้

“……….” ไม่มีเสียงตอบกลับจากฝั่งตรงข้าม

“เมียจ๋าโกรธอะไรผัวบอกหน่อยสิจะได้ง้อถูก” ผมคนที่ไม่เคยง้อใครต้องมาง้อผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวถ้าเพื่อนๆ ผมรู้นะโดนล้อยันตายอะ

“ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ” เห้ยร้องไห้เลยหรอวะแค่ผมไม่บอกว่าจะมารับโกรธจนร้องไห้เลยหรอวะ ผมเลี้ยวรถจอดข้างทางหันหาหนูอิงที่ตอนนี้ร้องไห้จนตัวสั่นไม่หยุดผมดึงร่างบางมากอดลูบหลังบางเบาๆ

“หนูเจ็บ” เธอพูดขึ้นมาเบาๆ ตามด้วยเสียงสะอื้น

“……” งงหนักเข้าไปอีกครับผมทำอะไรให้เจ็บวะ เธอใช้มือขวาดันตัวออกจากอกผมเอามือปาดน้ำตาลวกๆ

“หนูชนลิฟต์เนี่ยเจ็บมากเลยนะ” ฮะ ยังจะชูแขนที่ซ้ายที่เข้าเฝือกให้ดูอีก

“เลิกงานคนเยอะหนูโดนเบียดจนชนประตูลิฟต์ก็รู้ว่ามีคนยืนอยู่ไม่รู้จะเบียดกันมาทำไมไม่เคยขึ้นลิฟต์กันหรือไงรีบนักทำไม่เดินบันไดลงไปล่ะหึ้ยคิดแล้วโมโห โมโหก็โมโห เจ็บก็เจ็บ” บ่นมาเป็นชุดเลยครับเมียผม พอได้ระบายออกมาก็พูดไม่หยุดเลย

ส่วนผมอยากจะเอาหัวโขกพวงมาลัยรถสรุปที่ร้องไห้นี่คือถูกเบียดแล้วชนลิฟต์ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกูเล้ย แล้วที่กูง้อเมื่อกี้คืออะไรวะเอาความอ่อนโยนของผมคืนมาเลยนะหนูอิง โอ้ยมีเมียเด็กกูต้องเด็กตามเมียใช่มั้ย

“อะแล้วพี่หมอมาทำไม ให้หนูกลับเองไม่ใช่หรอ” ฮะ ทำตาใสมองผมอีกออกมาจะครึ่งทางแล้วพึ่งจะรู้ตัวหรือไงครับ วันนี้ผมตกใจกับเมียหลายรอบแล้วนะ เกาหัวเริ่มมองเห็นความบันเทิงในชีวิตผมแล้วสิ

Recommended Series

Options

not work with dark mode
Reset