หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 476 รมณ์มัจจุราช

บทที่476 รมณ์มัจจุราช

จากกลิ่นอายที่ออกมาจากตัวลู่เสี้ยงหยาง อุณหภูมิทั้งห้องโถงก็ลดลงทันที

ในเวลาเดียวกัน ในห้องโถงยังมีแรงกดขี่อันน่ากลัวแทรกอยู่ด้วย เหมือนกับว่าในห้องโถงนี้มีกองทัพนับพัน ซึ่งอาจถูกปราบปรามได้ทุกเมื่อ

เหล่าคนรวยหลายคนรอบตัว รู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาหนักมาก ราวกับว่าพวกเขาถูกฉีดด้วยปรอท และกำลังจะล้มลงกับพื้น

เฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนตกตะลึง เดิมทีคิดว่า การพึ่งพาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของลู่เสี้ยงหยางคือลูกน้องที่มีความสามารถของเขา แต่ไม่นึกเลยว่า การพึ่งพาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของลู่เสี้ยงหยางคือความแข็งแกร่งของเขาเอง

หลิวชิงไห่ก็ประหลาดใจมาก มันดูไม่ออกเลยจริงๆ คนอย่างลู่เสี้ยงหยางก็มีความแข็งแกร่งในตัว และความแข็งแกร่งนี้ก็ไม่ได้อ่อนแอเลย เขาจ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางทันที

"ไม่ ไม่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไร เขาคือยอดฝีมือที่ซ่อนอยู่"หลิวจวิ้นรู้สึกว่างเปล่าในหัว นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ

ระดับสูงคนอื่น ๆ ของตระกูลหลิวและตระกูลหาน ก็มองหน้ากัน เดิมทีพวกเขาคิดว่าจัดการลูกน้องอย่างเถ่ซานแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็จะเป็นปลาที่ฆ่าได้ตามใจชอบ แต่พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่า ลู่เสี้ยงหยางก็เป็นคนที่มีพลังเหมือนกัน

ตอนนี้เอง สายตาของลู่เสี้ยงหยางจับจ้องไปที่หลิวชิงไห่ พูดเสียงเรียบนิ่งว่า:"ยังไม่รีบคุกเข่ายอมตายดีๆ ผมจะไม่ทำให้คุณทรมาน"

หลิวชิงไห่แสยะยิ้ม:"ไอ้หนู อย่ามาจองหอง วันนี้คือวันตายของแก"

พูดยังไม่ทันจบ เขายื่นมือออกไป ดาบในมือของหลิวจวิ้นก็ลอยออกจากฝักและอยู่ในมือของเขา

ดาบเล่มนี้ติดตามหลิวชิงไห่มากว่าสิบปี วันนี้หลิวจวิ้นเป็นคนช่วยเขาถือดาบ

ดาบอยู่ในมือ กลิ่นอายของหลิวชิงไห่เพิ่มขึ้นเล็กน้อย ก้าวไปข้างหน้า และมาตรงหน้าลู่เสี้ยงหยางทันที

หึ่ง!

มีไอเย็นออกจากด้านบนดาบตั้งนานแล้ว ไอเย็นเหล่านี้ดูเหมือนจะมีชีวิต และพัดเข้าหาลู่เสี้ยงหยางอย่างบ้าคลั่ง

เสื้อผ้าของลู่เสี้ยงหยางเกิดเสียงดัง ใต้เท้าบนพื้น มีรอยสีขาวปรากฏขึ้น ราวกับว่าเขาถูกฟาดด้วยดาบที่มองไม่เห็น

นี่แสดงให้เห็นว่า ฝีมือดาบของหลิวชิงไห่นั้นยอดเยี่ยมมาก ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว ความสามารถของหลิวชิงไห่นี้ มันแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดอีก

แต่ว่าเขาก็ไม่เกรงกลัวเลย

กลับกันพลังการต่อสู้ในตาลุกขึ้นมา ยกหมัดขึ้น ชกออกไป

ตุบ!

หมัดนี้ลงไป ไอเย็นทั้งหมดที่พัดเข้าหาลู่เสี้ยงหยางแตกเป็นเสี่ยง ๆ

แต่หลังจากนั้น ดาบในมือของหลิวชิงไห่ก็พุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางสีหนาไร้อารมณ์ เมื่อเผชิญหน้ากับดาบนี้ ยังคงต่อยออกไป

ตูม!

เสียงระเบิดดังก้อง ทำให้แก้วหูของทุกคนครวญครางราวกับสายฟ้าฟาดจากวันที่มีแดดจ้าเข้าหู

แต่ในขณะนี้ หมัดของลู่เสี้ยงหยางและดาบของหลิวชิงไห่ชนกัน แต่ทั้งสองแค่สัมผัสก็แยกกัน

ลู่เสี้ยงหยางเก็บหมัดกลับ ยืนยิ่งๆไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

หลิวชิงไห่กลับถือดาบอยู่แล้วถอยหลังสองก้าว แขนที่จับดาบไว้เมื่อกี้ ชาเล็กน้อย

เยสเข้ มีหลายคนมองจนอึ้ง

ลู่เสี้ยงหยางสู้กับหลิงชิงไห่ ก็ไม่มีการเสียเปรียบเลยสักนิด

"หืม? หมอนี้ประหลาดเล็กน้อย"หลิงชิงไห่ขมวดคิ้ว แอบพูดในใจ

เมื่อกี้ได้สู้กับลู่เสี้ยงหยาง เขารู้ว่าความสามารถของลู่เสี้ยงหยางเป็นแค่นักบู๊ระดับเจ็ดขั้นสุด

แต่ความสามารถที่เขาแสดงออกมา กลับไม่ด้อยกว่ายอดฝีมือนักบู๊ระดับแปดขั้นต้นเลย

อย่างที่ทุกคนรู้ นี่เกี่ยวข้องกับการฝึกฝนของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางได้วางรากฐานมาโดยตลอด และได้ทำการฝึกฝนมาเกือบยี่สิบปี

นอกจากนี้ เขายังฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ชั้นยอดของสำนักจิ่วโยววิชานรกอมตะ

ปราณในร่างกายได้เปลี่ยนแปลงมาจากวิชาอมตะ ค่อนข้างบริสุทธิ์อยู่แล้ว

ภายใต้การรวมกันของทั้งสอง ความแข็งแกร่งของลู่เสี้ยงหยางนั้นเทียบได้กับยอดฝีมือนักบู๊ระดับแปดขั้นต้น

แต่ว่าตกใจก็ส่วนตกใจ หลิวชิงไห่กลับมาสงบนิ่งอย่างรวดเร็ว มองลู่เสี่ยงหยางและพูดอย่างแดกดัน:"ไอหนู ข้าใช้พละกำลังเพียง 50% ถ้าใช้กำลังเต็มที่ นายก็คงเป็นศพไปแล้ว ถ้านายไม่อยากตายล่ะก็ นายยังมีเวลาที่จะยอมจำนนมาตระกูลหลิวของข้า"

นี่คือความจริง หลิวชิงไห่เป็นนักบู๊ระดับแปดขั้นกลาง เดิมคิดว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาสามารถฆ่าลู่เสี้ยงหยางด้วยพลัง50% แต่เขาไม่นึกเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำให้เขาประหลาดใจ

หลายคนรอบๆก็รู้ทันทีว่า ที่แท้หลิวชิงไห่ก็อ่อนให้ลู่เสี้ยงหยางรอด ดังนั้นหมอนี้เลยยังยืนอยู่ได้ในตอนนี้

"แค่จิ๊บๆ" แต่ในตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่สนใจ และพูดอย่างดูถูก

"ฮ่าฮ่าฮ่า ดีๆๆ ไอหนู ในเมื่อแกอยากตาย งั้นข้าก็จะทำให้เป็นจริง"หลิวชิงไห่โกรธจนหัวเราะออกมา ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของลู่เสี้ยงหยางราวกับลม ดาบในมือแทงไปที่หัวของลู่เสี้ยงหยาง

นี่เป็นท่าไม้ตายที่ตายแน่ๆ เห็นได้ชัดว่า ลู่เสี้ยงหยางพูดจาโอหังเรื่อยๆ มันทำให้หลิวชิงไห่โกรธมากๆแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางเผชิญกับดาบที่หลิวชิงไห่แทงมาจากข้างหลัง เอียงหัวเล็กน้อย ก็หลบการโจมตีได้

และดาบในมือของหลิวชิงไห่แทงทีเดียวไม่โดน ก็รีบพลิกข้อมือ เอียงไปที่คอของลู่เสี้ยงหยาง

ครั้งนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้หลบ ยืนนิ่งๆไม่ขยับ ให้ดาบแทงมาที่คอของตนตามสบาย

เห็นการตอบสนองแบบนี้ของลู่เสี้ยงหยาง หลิวชิงไห่แอบหัวเราะดังๆในใจ เขามีความมั่นใจอย่างมาก ที่จะตัดหัวลู่เสี้ยงหยางด้วยการฟันครั้งเดียว

หลายคนรอบๆก็หัวเราะดังๆ พวกเขาคิดว่าลู่เสี้ยงหยางตกใจจนบ้าไปแล้ว เพราะฉะนั้นเลยยืนนิ่งไม่ขยับ ต่อไปเขาต้องตายอย่างแน่นอน

และในตอนนี้เอง ฉากที่ทุกคนก็ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

ดาบในมือของหลิวชิงไห่ ในตอนที่ห่างจากคอของลู่เสี้ยงหยางครึ่งเมตร จู่ๆก็หยุดนิ่ง ไม่สามารถขยับเข้าไปได้อีก เหมือนกับว่ามีมือหนาล่องหนจับดาบเล่มนี้อยู่

พอเห็นฉากนี้ มีหลายคนเริ่มงง นี่เป็นเกิดอะไรขึ้น?

หลิวชิงไห่หรี่ตาลงทันที สีหน้าหวาดกลัวเล็กน้อย

นี่ หรือว่านี่คือการปล่อยปราณ?

หลังจากนักบู๊ได้ฝึกฝนจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ปราณในร่างกายสามารถถูกปล่อยออกมาเพื่อทำร้ายผู้คน หรือสามารถปล่อยปราณออกมาเพื่อสร้างเกราะป้องกันได้

แต่ถ้าจะปลดปล่อยปราณ ก็ต้องเป็นปรมาจารย์ถึงจะทำได้!

และเด็กที่อยู่ตรงหน้า เขาเป็นเพียงนักบู๊ระดับเจ็ด

ยิ่งคิดหลิวชิงไห่ก็ยิ่งสับสนมากขึ้น และเขาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างระมัดระวัง เพื่อต้องการดูเบาะแส

แน่นอนว่า หลิวชิงไห่พบร่องรอยของความผิดปกติอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ ในพื้นที่ครึ่งเมตรแผ่กระจายไปทุกทิศทาง โดยมีร่างของลู่เสี้ยงหยางเป็นศูนย์กลาง อากาศถูกบีบออกไป และพื้นที่ก็บิดเบี้ยวเล็กน้อย กลายเป็นเขตสุญญากาศอย่างสมบูรณ์

เมื่อกี้ดาบของเขา ได้ฟันโดนโซนสุญญากาศนี้ ก่อนที่มันจะถูกขัดขวาง

และลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ช่วงสุญญากาศรอบตัวเขา เป็นความสามารถที่เขายึดติดกับวิชาอมตะที่เขาฝึกฝนมา รมณ์มัจจุราช

ในพื้นที่นี้ เขาคือคนควบคุม หากไม่ได้รับความยินยอมจากเขา ดาบของหลิวชิงไห่ย่อมไม่สามารถข้ามพื้นที่นี้ได้ และทำร้ายเขาไม่ได้เลยสักนิด

"ฮึ การหลอกลวงเท่านั้นแหละ ฆ่ามัน"ในไม่ช้า หลิวชิงไห่ก็ตะโกนออกมา และใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่จะกระตุ้นดาบในมือ ดาบเผยให้เห็นแสงสีเลือดจากภายในสู่ภายนอก ดาบก็ค่อนข้างนองเลือด