หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 376 สร้างภาพ

บทที่ 376 สร้างภาพ

ลู่เสี้ยงหยางเปิดประตูบ้านด้วยลายนิ้วมือ ทำให้ความนิ่งอึ้งยังคงอยู่ต่อเนื่อง ทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปตามๆ กัน

ลู่เสี้ยงหยางสามารถเปิดประตูออกได้ นั่นก็หมายความว่า บ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขาหลงซานนี่ เป็นของลู่เสี้ยงหยางจริงๆ

แต่มันเป็นไปได้อย่างไร ลู่เสี้ยงหยางก็แค่เขยย้ายข้าวของตระกูลเย่ ไอ้งั่งที่เกาะผู้หญิงกินไม่ใช่หรือ? ไปเอาเงินมากมายในการซื้อบ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขาหลงซานมาจากไหน?!

พูดตามตรง บ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขาหลงซานนี่ เป็นหลังที่หรูที่สุดในปินเหอ

ราคามหาศาล และไม่ใช่ว่ามีเงินก็จะซื้อได้

“เอ๋…..นี่…..นี่…..นี่…..” เย่สวนตกตะลึงจนเบิกตากว้าง ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มอ้าค้างเป็นรูปอักษรO

หลิวจิ้งสูดหายใจเข้า หัวใจเต้นรัวตึกตัก เธอสงสัยว่าตนกำลังฝันอยู่หรือไม่ ลู่เสี้ยงหยางซื้อบ้านที่หรูที่สุดในเมืองปินเหอ ยังไงเธอก็รู้สึกเหมือนฝัน

“เอ๋ นี่ นี่ นี่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่นอน” เหอตงเหมยตกใจช็อก หน้าผากที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อส่ายรัว ต่อให้ตายยังไง เธอก็ไม่มีทางเชื่อ

ลู่เสี้ยงหยางก็แค่คนไร้ประโยชน์ จะมีความสามารถซื้อบ้านหมายเลข888ได้อย่างไร หากนี่เป็นเรื่องจริง นั่นก็หมายความว่าทิ้งท้ายลูกเขยของเธอไกลโข

“ให้ตาย นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ถาวยู่จับจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างเหม่อลอย หัวใจที่เต้นรัวของเธอกำลังจะระเบิดภายใต้การควบคุม สามารถหลุดออกมาได้ทุกเมื่อ

“ให้ตาย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?” หม่าเหวินสีหน้าเหยเก เขาตื่นตระหนกอย่างถึงขีดสุด ร่างกายสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ เขาตั้งใจทำงานมาตั้งหลายปี แต่ก็ซื้อได้เพียงหลังที่อยู่ตีนเขาหลงซานเท่านั้น แต่เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง กลับซื้อบ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขา

เขาเป็นหนึ่งในพนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน เขารู้ดี ว่าผู้ที่สามารถซื้อบ้านหมายเลข888นี้ได้ต้องมีคุณสมบัติอย่างไร?

ไม่เพียงแค่มีเงินก็สามารถซื้อได้แน่นอน แต่ต้องมีอำนาจด้วย!

ให้ตาย น่ากลัวเกินไปแล้ว หรือว่าเขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง จะเป็นคนใหญ่คนโตที่มีทั้งเงินและอำนาจ?

เมื่อนึกขึ้นได้ หม่าเหวินแทบคุกเข่าลง

แน่นอนว่าเหล่าลุงๆ ป้าๆ มีคนที่ไม่รู้เรื่องอยู่มาก เมื่อเห็นคนรอบข้างนิ่งไป พวกเขาจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “ไอ้หมอนี่จะซื้อบ้านที่อยู่บนยอดเขานี่ได้จริงเหรอ ต่อให้เป็นอย่างนั้นแล้วยังไง บนเขาลมแรง มีแต่คนจนเท่านั้นที่จะซื้อไม่ใช่หรือไง?”

คุณลุงที่มาจากชนบทเอ่ยขึ้น ในความคิดของเขา มีแต่คนจนเท่านั้นถึงจะอยู่บนยอดเขา คนที่มีฐานะมักจะอาศัยอยู่ในตัวเมือง

หลายคนต่างพูดไม่ออก กับประโยคของคุณลุง พวกเขาต่างก็เว้นระยะห่างกับชายหนุ่ม อยู่ใกล้กับเขามากเกินไป จะทำให้คุณค่าของตนลดต่ำไปด้วย

ชายหนุ่มยังคงเอ่ยเสริม อย่างไม่รู้สึกตัว “บนยอดเขาลมแรงจะตายไป บ้านพักหลังนี้ คงไม่มีคนเอาสิท่า ไอ้หมอนี่ถึงมีปัญญาซื้อได้ บ้านพักแบบนี้ ต่อให้มีสิบหลังก็คงสู้บ้านของพี่ตงเหมยไม่ได้”

เมื่อได้ยินประโยค เหอตงเหมยสั่นเทา ใบหน้าร้อนผ่าว แทบอยากจะมุดดินหนี ตาแก่นี่พูดกลับกันแล้ว บ้านของเธอหลังนั้น ต่อให้มีสิบหลังก็สู้บ้านพักตากอากาศหมายเลข888นี่ไม่ได้

คุณป้าอ้วนฉุที่อยู่ข้างคุณลุงทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป จึงได้แต่สาวความถึงประวัติ ความน่ากลัวของบ้านพักตากอากาศหมายเลข888

“อะไรนะ? นี่ นี่ นี่มันจริงหรือ? ไร้เหตุผลเลยนี่” เมื่อฟังคำของคุณป้าอ้วนฉุจนจบ คุณลุงล้มตัวลงนั่งกับพื้น ด้วยใบหน้าขาวซีด

ไม่คิดเลย ว่าจะซื้อบ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขา ต้องมีทั้งเงินและอำนาจ

ในเวลาอันสั้น ทุกคนต่างตกอยู่ในภวังค์ ยากที่จะเชื่อ ภายใต้ความไม่คาดสนยขคิด

ในตอนนี้เองลู่เสี้ยงหยางหันไปทางเย่สวน พร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เป็นยังไงบ้าง บ้านที่ผมซื้อให้คุณชอบไหม?”

เย่สวนตะลึงงันจนพูดไม่ออก สมองขาวโพลน ได้แต่พยักหน้าอย่างแข็งทื่อ

“ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณเข้าไปดูด้านใน” ลู่เสี้ยงหยางจูงมือเย่สวน เดินเข้าไปในตัวบ้าน

ที่สุดถาวยู่ก็ได้สติกลับคืนมา หากแต่ดวงตาเขายังคงอยู่ในความตะลึง เธอหันไปทางหม่าเหวิน “ไอ้หมอนี่ไม่มีปัญญาซื้อบ้านหลังนี้แน่ ฉันว่านะ เขาเป็นแค่คนทำความสะอาดที่บ้านหลังนี้ ตอนนี้ถือโอกาสที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ แอบอ้างว่าเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ พาพวกเราเดินชมที่นี่ ช่างกล้านัก”

เมื่อประโยคได้หลุดออก ทุกคนสายตาเป็นประกาย พร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย

ใช่สิ ต้องเป็นเหตุผลนี้แน่

สถานการณ์ที่ถาวยู่ว่ามานั้น เป็นเหตุผลที่พวกเขารับได้มากที่สุด

ลู่เสี้ยงหยางซื้อบ้านหลังนี้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของมันเอง ยังไงพวกเขาก็ไม่มีวันเชื่อ

ในเวลาอันสั้น ความอึ้งบนใบหน้าของทุกคนก่อนหน้า ว่างเปล่าทันที พร้อมกับหันมาแดกดันลู่เสี้ยงหยาง

“ฮ่าฮ่า ไอ้หมอนี่ฉลาดจริงๆ กล้าโกหกหน้าด้านๆ ฉันว่าแล้ว ว่าไอ้กระจอกอย่างแก หากมีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศหมายเลข888 ฉันก็จะกลิ้งจากยอดเขาลงไปยังตีนเขาเลย”

“ฮ่าฮ่า หม่าเหวินเป็นพนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซานไม่ใช่หรือไง? ให้เขาโทรหาเบื้องบนตอนนี้เลย ให้เจ้าของบ้านกลับมาจัดการไอ้หมอนี่”

“เหอะ ไอ้หมอนี่จะได้รู้ถึงผลลัพธ์ของการสร้างภาพในเร็วๆ นี้แน่นอน หม่าเหวินแกไม่ต้องสงสารมัน โทรหาผู้บริหารระดับสูงของแกเลย”

หม่าเหวินพยักหน้า ใบหน้าเผยรอยยิ้มราวปีศาจ จับจ้องไปทางลู่เสี้ยงหยาง “เสียใจด้วย วันหลังแกต้องสูญเสียแม้แต่งานทำความสะอาดที่นี่ แน่นอนว่าเห็นแก่คุณน้าหลิวจิ้ง หากแหคุกเข่าลงขอโทษพวกเราตอนนี้ และยอมรับผิด ยอมรับมาว่าแกสร้างภาพ ฉันก็จะไม่ต่อสายก็ได้ ทีหลังแกก็จะได้ทำความสะอาดที่นี่ต่อไป ฮ่าฮ่าฮ่า”

เมื่อได้ยินประโยค เย่สวนรนทันที เธอหันไปหาลู่เสี้ยงหยางก้วยความเคร่ง ราวกับว่าจะมุดเข้าไปในใจเขาให้ได้เสียอย่างนั้น

ลู่เสี้ยงอย่างสีหน้าเรียบเฉยอย่างเชื่อมั่น หันไปส่งยิ้มให้กับเธอ “เธอควรจะเชื่อมั่นในสามีของเธอ บ้านพักตากอากาศหลังนี้ผมซื้อให้คุณจริงๆ ไปกันเถอะ เข้าไปดูสิ มีตรงไหนที่ไม่ถูกใจ ผมจะสั่งให้คนเปลี่ยนใหม่”

ซู๊ด!

เย่สวนสูดหายใจเข้า ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อลู่เสี้ยงหยาง แต่เรื่องนี้น่าเหลือเชื่อจริงๆ

หลังจากนั้น เธอนิ่งแข็งตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด ลู่เสี้ยงหยางจูงมือของเธอ เดินเข้าไปในตัวบ้าน

เย่สวนก้าวเดินอย่างระแวดระวัง กลัวว่าตนจะทำให้พื้นสึกหรอ ไม่มีปัญญาชดใช้ได้

“ไอ้งั่ง มันยังแสร้งไม่เลิกแฮะ” ส่วนหม่าเหวินโกรธจัดกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เขาควักโทรศัพท์ออกมา ติดสายหาเบื้องบน

สักครู่ เสมือนกับว่าถูกผีหลอกในกลางวันแสกๆ!

ถาวยู่ไม่ทันได้ผิดสังเกต เธอหันไปทางหลิวจิ้งพร้อมกับหัวเราะเยาะ “คุณน้าหลิวจิ้ง ไม่อย่างนั้นคุณจะขอร้องคุณแม่ของดิฉันดูไหม หากคุณแม่ของดิฉันอารมณ์ดีขึ้นมา เธออาจจะให้หม่าเหวินทำใจกว้างๆ ถึงตอนนั้น ต่อให้ลูกเขยที่เกาะผู้หญิงกินของคุณน้าสูญเสียงานนี้ไป แต่ก็ไม่ถึงกับต้องเข้าคุกเข้าตาราง”