หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 322 ถึงจุดวิกฤตก็หงอยเป็นหมา

บทที่ 322 ถึงจุดวิกฤตก็หงอยเป็นหมา

เมื่อทุกการเคลื่อนไหวของซุนยีเฉินอยู่ในสายตาทั้งหมดแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มแล้วหมุนตัวเดินจากไป

ไอ้หมอนี่เล่นเกมเก่งมากจริงๆ เทคนิคเล็กๆน้อยๆแบบนี้ยังคิดออกมาได้

เขาทอดถอนใจ ในใจรู้สึกไร้ค่าแทนหวังเสว่ ถึงแม้หวังเสว่ผู้นี้จะเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ก็มีพฤติกรรมที่เปิดเผยและโปร่งใส คิดไม่ถึงเลยว่าคู่หมั้นของเธอจะกลายเป็นคนถ่อยที่ชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์แบบนี้

เกรงว่ามันจะเป็นโศกนาฏกรรมสำหรับเธอถ้าจะต้องแต่งงานกับคนอย่างนี้ในอนาคตจริงๆ

ระหว่างทางกลับ ลู่เสี้ยงหยางเลือกเก็บผลไม้ป่าสองสามอย่างแบบสบายๆ

หลังจากที่มาถึงข้างๆตัวเย่สวนแล้ว ก็นำผลไม้ป่าเหล่านี้มอบให้กับเธอทั้งหมด

จนมาถึงตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนแรกที่หาของกินได้ ถึงแม้จะเป็นผลไม้ป่าไม่กี่ชนิด แต่ในเวลาที่หิวโหย นั่นคืออาหารมื้อใหญ่เช่นกัน

หลายคนมองมาแล้วน้ำลายไหล

เย่สวนสุขใจหาใดเปรียบ นี่คือสามีของเธอ ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็สามารถให้เธอได้รับความเป็นธรรมอยู่เสมอ

ผู้ชายหลายคนที่อยู่ข้างๆเกิดความละอายใจขึ้นมาบ้างแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเขยแต่งเข้าบ้านเพิ่งจะออกไปได้ไม่นานก็เก็บผลไม้ป่าสองสามอย่างกลับมาได้แล้ว พวกเขาออกไปหาแล้วรอบหนึ่งแต่กลับไม่เจอของกินเลย

หลังจากที่เย่สวนกินผลไม้ป่าไปสองสามลูกแล้วจึงมอบส่วนที่เหลือให้หวังเสว่

หวังเสว่เบ้ปากด้วยความโกรธ เจ้าขยะซุนยีเฉินนั่นไปตั้งนานแล้ว ก็ยังไม่เห็นว่าเขาหาของกินกลับมาเลย

อย่างไรก็ตามยังไม่ทันที่หวังเสว่จะกินผลไม้ลงไป เสียงของซุนยีเฉินก็ดังออกมาจากป่า

“ฮ่าๆ เสว่เอ๋อ คุณดูสามีของคุณสิ ผมหาของอร่อยกลับมาให้คุณกินแล้วนะ”

ทันทีที่สิ้นเสียง ซุนยีเฉินก็วิ่งมายังด้านข้างของหวังเสว่พร้อมเหงื่อท่วมตัว เขายกถุงผ้าออกจากบ่าลงมาแล้วเปิดออก ข้างในมีมันหวานป่าจำนวนมากและกระต่ายป่าสองสามตัว

หวังเสว่ประหลาดใจอย่างมาก จ้องมองไปที่ซุนยีเฉินอย่างว่างเปล่าและถามว่า “ของเหล่านี้คุณเพิ่งไปหามาทั้งหมดเลยเหรอ?”

ซุนยีเฉินพยักหน้าแล้วกล่าวว่า : “ใช่แล้วล่ะ ผมใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะขุดเจอมันหวานป่าพวกนี้ นอกจากนี้ยังใช้ความพยายามอย่างหนักในการตีกระต่ายป่าเหล่านี้ด้วยนะ”

หวังเสว่รู้สึกประทับใจมาก ก่อนหน้านี้ซุนยีเฉินในสายตาของเธอเป็นเพียงแค่คุณชายที่กินดื่มไปวันๆเท่านั้นไม่มีประโยชน์แม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจซุนยีเฉินผิดไปเสียแล้ว ผู้ชายคนนี้มีความสามารถด้วยเช่นกัน อย่างน้อยในตอนที่เธอหมดหนทาง ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนกับฮีโร่ที่ช่วยแก้ไขปัญหาตรงหน้า

ซุนยีเฉินหัวเราะอยู่ใจในใจดังฮ่าๆเมื่อเห็นว่าหวังเสว่ซาบซึ้งใจเข้าให้แล้ว ดูเหมือนว่าความพยายามของตนเองจะไม่เสียเปล่า เขากำลังจะได้รับความโปรดปรานจากหวังเสว่แล้ว

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกฮึกเหิมมากยิ่งขึ้นและพูดกับหวังเสว่ว่า : “เสว่เอ๋อ ตอนนี้คุณแค่มานั่งข้างๆอย่างเชื่อฟังแล้วสามีคนนี้จะย่างมันหวานและกระต่ายให้คุณ มาเร็วเข้า แล้วคุณจะได้กินของอร่อยกลิ่นหอมฉุยแล้ว”

“อื้ม” หวังเสว่พยักหน้าแล้วส่งยิ้มที่หาได้ยากให้กับซุนยีเฉิน ยิ่งไปกว่านั้นยังดึงกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เขาด้วย

“ฮิๆ” ซุนยีเฉินพอใจอย่างมากแล้วเกาหัวยิกๆก่อนเริ่มต้นก่อไฟเตรียมตัวย่างมันหวานและกระต่าย

และในตอนนี้ หลายคนที่อยู่รอบข้างกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจว่า ซุนยีเฉินนำมันหวานป่าและกระต่ายป่ากลับมาเยอะแยะขนาดนี้ พวกเขาทั้งสองต้องกินไม่หมดแน่จึงคิดที่จะเข้าไปขอส่วนแบ่ง

เซี่ยงหยู่โม่ ไป๋เหวินปางและซุนยีเฉินมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมากที่สุด พวกเขาสองคนจึงหน้าด้านนั่งอยู่ข้างๆกองไฟรอมันหวานและกระต่ายย่างจนสุก

ในเวลาเดียวกัน คนอื่นๆก็พากันพูดจาเอาใจเพื่ออยากดูว่าซุนยีเฉินจะสงสารพวกเขาแล้วแบ่งมันหวานกับกระต่ายบ้างหรือเปล่า

“ปั๊ดโธ่เอ๋ย พวกเราเองก็รู้ว่า คุณชายซุนเก่งที่สุดในทุกๆด้าน พวกเราทุกคนออกไปหาของกิน แต่ก็เก็บอะไรไม่ได้เลย แต่คุณชายซุนกลับสามารถหามันหวานและกระต่ายกลับมาได้ ความสามารถในดำรงชีวิตในป่าเช่นนี้เป็นของจริงอย่างไม่ต้องสงสัย”

“ฮ่าๆ ถ้าคุณหวังเสว่แต่งงานกับคุณชายซุนในอนาคต ยังไงก็ไม่มีทางลำบาก”

“ใช่แล้วล่ะ คุณหวังเสว่และคุณชายซุนเป็นคู่สวรรค์สร้างโดยแท้ พวกคุณทั้งคู่อยู่ด้วยกันเป็นคู่ที่สวยงามสมกันเหมือนกับกิ่งทองใบหยก”

ในเวลานั้น เสียงประจบประแจงซุนยีเฉินดำเนินต่อไปไม่หยุด

ในใจของซุนยีเฉินมีความสุขอย่างที่สุด สิ่งที่เขาชื่นชอบมากที่สุดก็คือความรู้สึกของการได้รับการยกย่องและชื่นชมจากผู้อื่นและเพื่อภาพลักษณ์ที่สูงส่งต่อหน้าหวังเสว่ เขาจึงโบกมือใหญ่แล้วเสแสร้งพูดว่า “ได้ส่วนแบ่งกันทุกคน นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราคือทีมเดียวกันต้องช่วยเหลือและให้ความร่วมมือซึ่งกันและกัน”

เมื่อเห็นซุนยีเฉินมีความกล้าหาญมากขนาดนี้ หวังเสว่ยิ่งมีความพึงพอใจมากขึ้น และรู้สึกว่าหลังจากนี้ตนเองจำเป็นจะต้องทำความรู้จักกับซุนยีเฉินใหม่อีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่คุณชายที่เรียบง่ายแบบนั้น น่าจะมีความสามารถไม่น้อย

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง มันหวานป่าและกระต่ายป่าก็สุกแล้ว กลิ่นหอมของมันหวานและกระต่ายคละคลุ้งไปทั่ว

เกือบทุกคนล้วนแต่พากันมาล้อมรอบกองไฟเตรียมตัวกิน

แต่ทว่า ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนทั้งสองคนไม่อยู่ในคนกลุ่มนี้

กู้รั่วไห่หัวเราะเยาะแล้วมองไปที่เย่สวนพร้อมกับพูดว่า “เพราะคุณเอาขยะมาทำสามีเลยถูกกำหนดให้ได้กินแค่ผลไม้ป่า เฮ้อ ช่างน่าสงสารจริงๆ ฮ่าๆ ผู้ชายจะต้องมีความสามารถเหมือนกับคุณชายซุน ถึงจะไม่ทำให้ผู้หญิงของตัวเองมองคนอื่นกินอาหารมื้อใหญ่ตาปริบๆ”

เซี่ยงหยู่โม่ยิ้มกว้างแล้วพูดว่า : “ คุณเย่ นี่คือช่องว่างระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย คุณต้องมองให้ชัดเจนนะ ฮ่าๆ ถ้าคุณเพิ่งจะยอมเป็นแฟนผม ตอนนี้คุณก็สามารถเพลิดเพลินกับมันหวานและกระต่ายเหล่านี้แล้ว ผลไม้ป่าที่คุณเพิ่งกินไปมีทั้งเปรี้ยวทั้งฝาด น่ากลัวว่าจะไม่อร่อยเท่าของพวกนี้”

ไป๋เหวินปางกัดขากระต่ายคำใหญ่แล้วยิ้มพร้อมกับพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้วว่าคุณเย่เป็นผู้หญิงที่สวยคุณมีสิทธิพิเศษขนาดนั้น ถ้าตอนนี้คุณนึกเสียใจภายหลังอยู่แล้วอยากเป็นแฟนคุณชายเซี่ยงก็ยังมีโอกาสนะ”

ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา หลายคนแค่นยิ้มแล้วมองไปที่เย่สวนและลู่เสี้ยงหยาง

เพื่อต้องการดูว่าเย่สวนจะเลือกเช่นไรและดูว่าลู่เสี้ยงหยางจะแสดงออกยังไงด้วยเช่นกัน

เย็ดแม่ม!

คุณชายซุนออกไปข้างนอกก็ขุดมันหวานเหล่านี้และตีกระต่ายสองสามตัวกลับมา แต่แกเก็บผลไม้ป่าไม่กี่อย่างกลับมา ทำไมช่องว่างถึงได้กว้างขนาดนั้นล่ะ?

เย่สวนไม่พูดอะไรและแสดงท่าทางไม่พอใจเล็กน้อย ถึงแม้เธอจะไม่ได้ใส่ใจในการกินผลไม้ป่า แต่เมื่อเทียบกับหวังเสว่ในตอนนี้ ก็รู้สึกผิดหวังอยู่ในใจขึ้นมาบ้างแล้ว

อย่างไรก็ตามเมื่อสักครู่นี้ลู่เสี้ยงหยางคือคนแรกที่เก็บผลไม้ป่ากลับมาและสามารถหาของกินได้ ในใจของเธอมีความสุขอย่างมากและแล้วก็รู้สึกภาคภูมิใจด้วยเช่นกัน

แต่มาตอนนี้ความสุขนี้ยังไม่ทันจะผ่านไปก็ถูกเอาไปเปรียบเทียบกับซุนยีเฉิน

ขณะที่มองดูท่าทางการแสดงออกของเย่สวน ซุนยีเฉินรู้สึกว่าตนเองประสบความสำเร็จอย่างมาก ดูเหมือนว่าตนเองได้เหยียบไอ้เศษสวะลู่เสี้ยงหยางไว้อย่างสมบูรณ์แล้ว ดังนั้นจึงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา : “ขยะก็คือขยะ ทำอะไรก็ไม่ได้ความ คุณชายคนนี้จะเปรียบเทียบเรื่องเงินหรือเรื่องภูมิหลังกับแกก็เป็นการรังแกแกอีก ตอนนี้พวกเราเลยเปรียบเทียบกันด้วยการพื้นฐานการเอาชีวิตรอดในป่าแกก็ยังเทียบไม่ได้อีก นี่มันคือความล้มเหลวโดยสิ้นเชิงเลยใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว เกือบทุกคนล้วนมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

ฮ่าๆ เขยแต่งเข้าบ้านคนนี้เสียหน้าและอับอายจนไม่มีอะไรจะพูดแล้วสินะ?

ให้ตายเถอะ เมื่อกี้นี้ยังได้ยินเขาพูดพล่ามไร้สาระอยู่เลย ตอนนี้หงอเป็นหมาเลย มันน่าสนใจจริงๆ

ในใจของกงหยู่หนิงสั่นไหวเล็กน้อย ทำไมในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ จู่ๆลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้ความขึ้นมา และคิดไม่ถึงเลยว่าเทียบกับซุนยีเฉินลูกผู้ดีมีเงินคนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ