หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 231 รองเท้า98ล้าน!

บทที่231 รองเท้า98ล้าน!

ได้ยินหวังลี่พูดไม่น่าฟังขนาดนี้ การแสดงออกบนใบหน้าของเย่สวนก็ยิ่งดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ ท้ายที่สุดก็หน้าเขียวแน่น

แน่นอนว่าเธออยากจะสวนกลับไป แต่จะทำอย่างไรได้ ที่หวังลี่พูดก็เป็นความจริง ลู่เสี้ยงหยางไม่มีความสามารถอะไรจริงๆ นอกจากต่อยตีได้ ในสายตาคนอื่นนั่นคือสิ่งที่ไร้ประโยชน์

แล้วความสามารถในการต่อยตีนี้ แน่นอนว่าไม่อาจพูดออกไปได้ ถึงอย่างไรในสายตาของคนชั้นสูงพวกนี้ การต่อยตีมีแต่พวกอันธพาลที่ทำได้ พูดออกไปก็เป็นเรื่องน่าอับอาย

เห็นเย่สวนสีหน้าอึดอัด ท่าทางพูดอะไรไม่ออก หวังลี่ก็ยิ่งรู้สึกมีชัย

อันที่จริงเย่สวน หวังลี่และหยางไข่ตอนที่พวกเขาอยู่มหาวิทยาลัย ล้วนแต่เป็นเพื่อนร่วมชั้น

ตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย ข้างกายเย่สวนต่างรอบล้อมไปด้วยคนตามจีบที่ยอดเยี่ยมอย่างมาก ตั้งแต่ตอนนั้น หวังลี่ก็อิจฉาริษยาเย่สวนมาก

คิดมาตลอดว่าสักวัน จะต้องเหนือกว่าเย่สวน จนกระทั่งหลังจากได้ยินว่าเย่สวนแต่งงานกับไอ้ไร้ประโยชน์คนหนึ่ง เธอก็รู้สึกว่าเป้าหมายของตนเป็นจริงแล้ว

ตอนนี้ได้เจอเย่สวนอีกครั้ง แล้วยังสามีไร้ประโยชน์ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือของเธอคนนี้ เธอจะปล่อยโอกาสที่จะโจมตีเยาะเย้ยไปได้ยังไง

หยางไข่ที่อยู่อีกด้าน ก็ยิ้มเย็นชาอยู่เหมือนกัน แม่ง ตอนนั้นเขาเลียใบหน้าเพื่อตามจีบเย่สวน ที่ทำให้เขาจำฝังใจก็คือ จดหมายรักที่เขาส่งไป ยังถูกเย่สวนฉีกทิ้งในที่สาธารณะ

เรื่องนี้ยิ่งทำให้เขาเป็นที่หัวเราะเยาะของคนทั้งมหาวิทยาลัย กดความนับถือตัวเองของเขาให้ต่ำลง

ฮ่าฮ่า แต่ตอนนี้ดูเหมือน จิตใจของเขาจะสมดุลแล้ว

นังเย่สวนตัวดีคนนี้เห็นได้ชัดว่ามองหาผู้ชายไม่เก่ง ท้ายที่สุดเลือกไปเลือกมา ก็เลือกเขยแต่งเข้าที่เป็นขยะไร้ประโยชน์

แม่ง วันนี้ตัวเขาจะต้องสมน้ำหน้าไอ้หมาผู้เมียคู่นี้แรงๆ เสียหน่อย ถึงจะคลายความเกลียดชังในใจได้

คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของหยางไข่ก็แขวนรอยยิ้มที่โหดร้าย มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วเอ่ยถาม “ไอ้หนู ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ รองเท้าส้นสูงคู่นี้แกซื้อไหวไหม? ”

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างสงบนิ่ง “ฉันมีเงิน รองเท้าคู่เดียวก็ซื้อไหว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา หยางไข่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะ ขำจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

แม่มึง!

ไอ้ขยะ แกยังขี้โม้ได้นะ แกรู้ไหมว่ารักแห่งคริสตัลคู่ละเท่าไหร่? แกซื้อไหว? ขอล่ะ แกเอาความมั่นใจมาจากไหน? เลิกล้อเล่นได้ไหม เชี่ย ไอ้ตัวตลกโง่เง่า

หวังลี่เองก็หัวเราะจนตัวสั่น มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าแกค่อนข้างมีเงิน แกเป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลเย่ เงินที่ใช้อยู่ทุกวันก็ซัก100หยวนหรือเปล่า เก็บไว้หนึ่งเดือนก็ได้3000หยวน หลายปีขนาดนี้แล้ว แกคงจะมีซัก4,5หมื่นหยวน”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ส่งเสียงหึมาจากจมูก พูดขำๆ “เพียงแต่เงินแค่นี้ของแก ไม่ใช่เงินที่ฉันใช้ในหนึ่งเดือน แล้วยังไม่พอสำหรับรักแห่งคริสตัล ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันขำจะแย่ ดูท่าแกคงไม่ใช่แค่ไอ้ขยะ แต่ยังเป็นตัวตลก อุ้ยตาย เชี่ย ฉันล่ะนับถือสายตาของเย่สวนจริงๆ หาคนที่ประหลาดขนาดนี้มาได้”

เซลล์สาวงามสวมถุงน่องที่อยู่ด้านหนึ่ง ได้ฟังคำนี้ ก็มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูก

แม่งเอ้ย คิดไม่ถึงเลย ไอ้เด็กท่าทางเหมือนหมาคนนี้ จะเป็นพวกเกาะผู้หญิงกิน

คุณพี่ เกาะผู้หญิงกินก็เกาะผู้หญิงกิน ยังจะพูดจาอะไรใหญ่โต ว่าซื้อรักแห่งคริสตัลไหว

ไอ้ตัวตลกโง่เง่านี่ ถ้าซื้อรองเท้าที่แพงขนาดนี้ได้ เธอจะล้างเนื้อตัวให้สะอาดทันที แล้วปล่อยให้ลู่เสี้ยงหยางเล่นไปเรื่อยเลย!

ปอดของเย่สวนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว ไม่อยากหัวเสียพูดกับหวังลี่,หยางไข่อีกต่อไป ดึงแขนของลู่เสี้ยงหยางอยากจะออกไป

แม่ง!

แมลงวันที่น่าขยะแขยง สู้ไม่ได้ ยังซ่อนไม่ได้อีกหรอ?

เห็นเย่สวนเตรียมจะหนีเตลิดไป หวังลี่ก็ยิ่งยิ้มอย่างหยิ่งผยอง พูดกับแผ่นหลังของเย่สวน “เย่สวนนะเย่สวน หาไอ้ไร้ประโยชน์แบบนั้นมาเป็นสามี เสียใจมากใช่ไหมล่ะ? น่าเสียดายนะ ในโลกนี้ไม่มียารักษาอาการเสียใจ เธอคงยังจำได้ ตอนนั้นหยางไข่ของพวกเราตามจีบเธอ เธอไม่สนใจเขา นี่คือการสูญเสียของเธอ ตอนนี้ฉันแต่งกับหยางไข่แล้ว เขารักใคร่ฉันมาก แล้วทุกเดือนยังให้เงินฉันใช้แสนกว่า เทียบกับฉันแล้ว เธอรู้สึกล้มเหลวไหม? ”

พูดคำนี้ออกไป มือของเย่สวนก็กำแน่นทันที แต่ไม่นานเธอก็ผ่อนลง ทำไมต้องไปรู้จักมักจี่กับแมลงวันที่น่าขยะแขยง

ดึงแขนของลู่เสี้ยงหยางต่อ แล้วออกจากร้านไป

“เชี่ย! เรื่องตลกอะไร ไอ้ยาจก ยังมาเดินเล่นในร้านไฮเอนด์แบบนี้ ไม่มีการประมาณตนเลยจริงๆ รองเท้าไฮเอนด์อย่างรักแห่งคริสตัล มีแค่ฉันที่ซื้อไหว และแน่นอนว่ามีแค่เมียฉันที่มีคุณสมบัติที่จะใส่” หยางไข่ด่าอยู่ในปาก หันมามองที่เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องแล้วเอ่ยถาม “รักแห่งคริสตัลคู่นี้ราคาเท่าไหร่? ฉันซื้อเลย”

ได้ยินดังนั้น หวังลี่ก็ดีใจอย่างมาก จูบแก้มของหยางไข่ไปหนึ่งที พูดว่า “สามี ฉันรักนายตายเลย ฉันรู้อยู่แล้วว่านายดีกับฉันที่สุด”

เซลล์สาวงามสวมถุงน่องใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดอย่างสุภาพอย่างมาก “รักแห่งคริสตัลคู่นี้ เก้าสิบแปดล้าน คุณผู้ชาย ถ้าคุณซื้อไปแล้ว ยังสามารถดำเนินการเป็นสมาชิกระดับสูงของร้านเราได้ด้วยค่ะ”

อะไรนะ?

98ล้าน?

แม่มึง! นี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม! เชี่ย จะปล้นกันก็ไม่เห็นต้องชัดเจนขนาดนี้นะ?!

เซลล์สาวงามสวมถุงน่องพึ่งจะบอกราคานี้มา หยางไข่ก็ตกใจแทบตาย

แม้จะบอกว่า ช่วงไม่กี่ปีมานี้เขาทำธุรกิจได้เงินมาบ้าง แต่มูลค่าของเขาก็มีแค่สองสามร้อยล้าน

ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่สามารถใช้เงินหนึ่งในสามซื้อรองเท้าคู่เดียว!

“เชี่ย! 98ล้าน? แพงอะไรขนาดนี้! ก็แค่รองเท้าคู่เดียวไม่ใช่หรอ? หรือว่าทำขึ้นมาจากทอง? ” หวังลี่ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง เธอรู้ดีว่า ด้วยกำลังเงินของสามีเธอนั้นซื้อรองเท้าคู่นี้ไม่ไหว

นาทีนี้ ทั้งสองต่างเริ่มเสียใจ ที่เมื่อกี้พูดโอ้อวดไป ว่าจะซื้อรองเท้าคู่นี้

ตอนนี้ดูท่า เย่สวนกับลู่เสี้ยงหยางไอ้ไร้ประโยชน์จะรู้เรื่องนี้ ถึงได้รีบออกไป ไม่เสียหน้าเหมือนพวกเขา

“เอ้อ! เมียจ๋า เมื่อกี้ฉันดูอย่างละเอียด รองเท้าคู่นี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้ากับออร่าของเธอ พวกเราดูอย่างอื่นดีไหม” หยางไข่พูดด้วยสีหน้าดำมืด

“อืม ฉันก็รู้สึกอย่างนั้น จู่ๆ ฉันก็เหมือนจะไม่ชอบรองเท้าคู่นี้แล้ว พวกเราดูอย่างอื่นดีกว่า” หวังลี่พูดคล้อยตาม คิดเพียงแค่อยากรีบออกจากร้านนี้ เลี่ยงที่จะต้องหาที่ขุดรูภายหลัง

ดังนั้นทั้งสองจึงวิ่งเบาๆ ออกมาจากร้าน ดูอับอายอย่างมาก

แม่ง! เรื่องอะไรกันเนี่ย?

เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องตะลึงมอง ที่แท้ไอ้โง่สองคนนี้ก็แค่มาเสแสร้ง ไม่มีเงินซื้อรักแห่งคริสตัลคู่นี้เลยสักนิด

หมดคำจะพูดเลย นี่มันโลกอะไรกัน ไม่มีเงินยังจะเสแสร้งอะไรอีก

งี่เง่าหรือเปล่า

…..

หลังจากหวังลี่และหยางไข่ออกมาจากร้าน ไม่นานก็มองเห็น เย่สวนกับลู่เสี้ยงหยางเดินอยู่ข้างหน้า พวกเขารีบตามเข้าไป

วันนี้ไม่ง่ายเลยที่จะหาความรู้สึกเหนือกว่าจากตัวเย่สวนได้ หวังลี่ไม่ปล่อยเย่สวนไปง่ายๆ แบบนี้แน่นอน ยังต้องไปพูดเยาะเย้ยถากถางอีกสักหน่อย

“เย่สวนรอก่อน ทำไมรีบร้อนออกไปแบบนี้ พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่เจอกันนานแล้ว เย็นวันนี้มากินข้าวด้วยกันเถอะ” หวังลี่พูดอย่างยิ้มแย้ม

เย่สวนปฏิเสธทันที “ขอโทษที ไม่สนใจ”

หยางไข่ยิ้มฮิฮิ มองไปที่เย่สวนแล้วพูด “เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ปล่อยให้สามีไร้ประโยชน์ของเธอเลี้ยงหรอก ฉันเลี้ยงเอง เขามีหน้าที่ติดตามเธอ กินๆ ดื่มดื่มก็พอ ฮ่าฮ่าฮ่า”