หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 223 ไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตา

บทที่223 ไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตา

เห็นการเคลื่อนไหวนี้ของจ้าวหรูเย็น ลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกอบอุ่นใจ ไม่ว่าก่อนหน้านี้จ้าวหรูเย็นจะว่าเขาว่ายังไง แต่พอเขามีเรื่องลำบาก ผู้หญิงคนนี้ต้องก้าวออกมาเป็นคนแรกแน่นอน

นึกถึงจุดนี้ หลังจากนี้ลู่เสี้ยงหยางจะปกป้องจ้าวหรูเย็นอย่างไม่มีเงื่อนไข ช่วยเหลือเธอในทุกเรื่อง

โจวอานกำหมัดแน่น แววตาไฟลุกโชน แทบทนไม่ได้ที่จะตบจ้าวหรูเย็นฉาดใหญ่

แม่งเอ้ย แฟนของตัวเองยังอยู่ตรงนี้แท้ๆ เธอก็มีชู้อย่างโจ่งแจ้งแบบนี้

อัปยศ!

ความอัปยศที่ยากจะอธิบายเกิดขึ้นในจิตใจเขา

หลิวผิงกับถังหลงเกือบจะคุกเข่า คนตรงหน้านี้คือลูกพี่ของพวกเขา ที่พวกเขามีได้ทุกวันนี้ เป็นเพราะลู่เสี้ยงหยางมอบให้ พวกเขาจะกล้าไม่เคารพลู่เสี้ยงหยางได้ยังไง

ตอนนี้ทั้งสองก้าวขาอย่างร้อนรนเดินเข้ามาถึงข้างตัวลู่เสี้ยงหยาง อยากที่จะคำนับทักทาย

แต่ในตอนนี้เอง ลู่เสี้ยงหยางถลึงตาใส่พวกเขาทั้งสอง พวกเขาทั้งสองเข้าใจความหมายของลู่เสี้ยงหยางทันที คนติดดินอย่างลู่เสี้ยงหยาง แน่นอนว่าไม่ชอบให้สถานะของเขาถูกเปิดโปงออกมา

อื้ม!

หลิวผิงกับถังหลงสบตากัน ได้แต่ทำเป็นไม่รู้จักลู่เสี้ยงหยาง

ถังหลงที่อารมณ์ร้อนคนนี้ ยกมือขึ้นมาตบไปที่ปากของพี่เตา

“เชี้ย ไอ้ขยะ ใครให้ความกล้ากับมึง? ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้”

ภายใต้การตบหนึ่งฉาดของถังหลง ฟันในปากของพี่เตาก็หลุดไปสองสามซี่ เลือดสดไหลออกมา

เอ๋?

พี่เตายกมือขึ้นจับหน้า แสดงความมึนงงอย่างมาก เขาเรียกหลิวผิงกับถังหลงมาเพื่อให้สนับสนุนตัวเอง ไม่ใช่เรียกพวกเขาสองคนมาสั่งสอนตัวเอง

แม่เย็ด!

พี่หลงตีคนผิดหรือเปล่า?

“พี่หลง คนที่ทำลายเขตพื้นที่ของเราคือไอ้เด็กนี่ พี่ควรต่อยมันนะ” พี่เตาเริ่มมีใจที่อยากตาย มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูด

“เอาเรื่องไร้สาระอะไรมาพูด? กูตบก็คือมึง” ถังหลงเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง ตบไปที่หน้าของพี่เตา

พี่เตามึนงงโดยสมบูรณ์ ตะลึงงัน

“เชี้ย！อะไรกันวะเนี่ย?” โจวอานสายตามึนงง เขายังรอดูลู่เสี้ยงหยางถูกสั่งสอน แต่ไม่คิดว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้

หลิ่วหรูยู่กับจ้าวหรูเย็นต่างสับสน คนพวกนี้ทำไมกัดกันเอง เริ่มส่งเสียงคำรามในรังแล้ว?

หลิวผิงยิ้ม พูดกับพี่เตา “ก่อนหน้านี้พวกเราเคยเตือนแกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าใช้อำนาจกดขี่คนอื่น อย่าทำเรื่องที่ผิดกฎหมาย แต่แกเอาคำพูดของพวกฉันทำหูทวนลม แกพูดซิควรตบไหม?”

อะไร?

พี่เตาเบิกตากว้าง สงสัยว่าเขาได้ยินผิดไป

ไม่ใช้อำนาจกดขี่คนอื่น ไม่ทำเรื่องที่ผิดกฎหมาย นั่นยังเป็นสไตล์การรวมโลกใต้ดินของพวกเขาหรอ?

ก่อนหน้านี้ภายใต้คำสั่งของหลิวผิงกับถังหลง พวกเขาเพื่อได้อาณาเขต ไม่รู้ว่าทำเรื่องที่มองไม่เห็นแสงสว่างไปเท่าไหร่แล้ว

ก่อนหน้านี้ ถังหลงกับหลิวผิงเคยบอกเขาแท้ๆ ว่าจะรวมสังคมต้องใจทรามมือสกปรก เพื่อเป้าหมายแล้วไม่เลือกวิธีการ

แต่ตอนนี้ หลิวผิงมาบอกเขา ว่าให้เป็นคนดี?

เชี้ยอะไรเนี่ย!

เล่นตลกอะไร?

พี่เตาเกิดความสับสน

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกขำ ไอ้เวรสองตัวนี้ตอบสนองไวมาก แต่เหตุผลเส็งเคร็งแบบนี้คาดว่าคงมีแค่หลิวผิงที่คิดออกมาได้ แต่อดพูดไม่ได้ว่า นี่เป็นข้ออ้างที่เป็นเหตุเป็นผลที่สุด

“แม่ง ไอ้ตัวตลกโง่ ยังอึ้งอะไรอีก? ยังไม่รีบขอโทษคนอื่นเขาอีก” ถังหลงยกขาขึ้น ถีบไปที่ขาของพี่เตาหนึ่งที

พี่เตาร้องไห้ไร้น้ำตา ไม่กล้าขัดขืน รีบไปที่ด้านข้างของหลิ่วหรูยู่ ก้มหัวแล้วพูด “คุณหลิ่ว ผมผิดไปแล้ว หวังว่าคุณจะให้อภัยผม”

“ให้อภัยแก?” หลิ่วหรูยู่ส่งเสียงหึในจมูก แล้วพูด “ได้”

เพี๊ยะเพี๊ยะ!

หลังจากสิ้นเสียงพูด เธอก็ยกมือเรียวงาม ตบไปที่หน้าของพี่เตาสองครั้ง

“โอเค ระหว่างเราเคลียร์แล้ว จากนี้ไม่มีความบาดหมางต่อกัน” หลิ่วหรูยู่กล่าว เมื่อกี้เธอโดนพี่เตาทำให้เจ็บปากไปสองครั้ง ตอนนี้เธอจึงตบกลับคืน

หลิวผิงกับถังหลงหนังตากระตุกเล็กน้อย ยังดีที่หลิ่วหรูยู่เป็นคนรู้ใจของลูกพี่พวกเขา ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ใครกล้าตบลูกน้องของพวกเขา พวกเขาจะต้องให้มันถอดหนังสามชั้นแน่นอน

ในใจของพี่เตาเสียใจอย่างมาก ถ้ารู้ว่าผลจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก เขาไม่มีทางแตะต้องหลิ่วหรูยู่เด็ดขาด

ในตอนนี้ หลิวผิงมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางกับหลิ่วหรูยู่แล้วพูดขึ้น “เรื่องคืนนี้พวกเราได้จัดการแล้ว พวกคุณยังมีอะไรจะเสริมอีกไหม?”

หลิ่วหรูยู่ส่ายหน้า

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจเขา แต่เหลือบมองไปที่โจวอาน เดินเข้าไปหาเขา

ในใจของโจวอานอึดอัด เพียงพริบตา ก็นึกข้อแก้ต่างได้

“หรูเย็น พวกเรารีบไปกันเถอะ เพื่อนของเธอตอนนี้พ้นจากอันตรายแล้ว เธอไม่ต้องกังวลอีกแล้ว ฉันรีบส่งเธอกลับบ้าน คุณลุงจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ” โจวอานพูดข้ออ้างเพื่อที่จะแอบออกไปอย่างเปิดเผย

จ้าวหรูเย็นไม่ได้รับคำ เพียงแค่จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

เมื่อกี้ตนเองออกมายืนหยัดแทนเขา ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกที่เธอมีต่อลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง

“เฮ้ นี่ก็ดึกแล้ว หรูเย็นรีบไปเถอะ” ตอนนี้โจวอานบังคับดึงมือของจ้าวหรูเย็น พาเธอเดินไปทางด้านนอกห้องอย่างร้อนรน

“หยุดก่อน ฉันบอกให้แกไปได้แล้วหรอ?” แต่พึ่งเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงที่เย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ของลู่เสี้ยงหยางก็ดังสะท้อนขึ้น

เปรี้ยง!

ร่างกายของโจวอานหนักอึ้ง ขาที่ก้าวเดินอยู่ แข็งทื่ออยู่กลางอากาศ

ชิบหาย โดนไอ้โง่ลู่เสี้ยงหยางนี่จ้องเขม็งแล้ว

“เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องในคืนนี้ จะต้องชดใช้” ใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางเผยรอยยิ้มอบอุ่น เดินไปทางโจวอานกับจ้าวหรูเย็น

ตึงตึงตึง!

ตอนนี้ภายในห้องเงียบกริบ ทุกฝีเท้าที่ตกลงบนพื้นของลู่เสี้ยงหยางต่างเกิดเสียงที่น่าอึดอัด

แล้วทุกครั้งที่เสียงฝีเท้าดังขึ้น หัวใจของโจวอานก็จะหนักอึ้งขึ้นทุกครั้ง ราวกับถูกสัตว์ที่มาจากยุคโบราณเหยียบเข้า!

อีกนิดเดียวโจวอานก็จะทรุดลงไปแล้ว เขารู้สึกผิดปกติ ตอนนี้ที่เดินเข้ามาหาเขาไม่ใช่ลู่เสี้ยงหยาง แต่เป็นปีศาจที่เดินออกมาจากสนามรบชูร่า

“แก แกจะทำอะไร? แกอย่าเข้ามา” ตัวของโจวอานสั่นจนแทบไม่ไหว พอลู่เสี้ยงหยางก้าวเข้ามาก้าวนึง เขาก็ถอยหลังไปก้าวนึง

ปึง!

ทันใดนั้นหลังของเขาก็ชะงัก ถอยมาจนถึงกำแพงแล้ว

จะถอยก็ถอยไม่ได้

“ไหนพูดซิ คนกระจอกชั่วช้าไร้ยางอายอย่างแก ฉันควรลงโทษยังไง?” ลู่เสี้ยงหยางเองก็เดินมาถึงตัวของโจวอาน

โจวอานยังคงพูดด้วยถ้อยคำที่หนักแน่น “ฉันรู้ แกไม่ชอบที่ฉันคบหรูเย็น แต่ฉันรับประกัน ฉันจะดีต่อหรูเย็น แกไม่จำเป็นต้องคิดเอาเองว่าฉันเป็นคนยังไง ฉันไม่เข้าใจว่าแกกำลังพูดอะไร”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะ “มาถึงตอนนี้แล้ว ยังทำเป็นเสแสร้งทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ ดูท่าแกคงไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตา”

ยกมือขึ้น จะตบไปที่โจวอาน

โจวอานตะโกนออกมาด้วยความตื่นตกใจ “ที่คุณหนูหลิ่วหรูยู่ถูกตบ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันจริงๆ”

ลู่เสี้ยงหยางหูทวนลม ง้างมือจะตบต่อ

แต่ในตอนที่มือของลู่เสี้ยงหยางใกล้จะตกลงบนไหล่ของโจวอาน ทันใดนั้นจ้าวหรูเย็นก็ก้าวออกมา ยืนขวางระหว่างเขากับโจวอาน

“ลู่เสี้ยงหยาง อย่าคิดว่านายมีความสัมพันธ์กับคุณหลิ่ว แล้วคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ ไม่พูดด้วยเหตุผล คืนนี้คุณหลิ่วถูกตบ จะไปเกี่ยวอะไรกับโจวอานได้ นายอย่ากล่าวโทษเขา เขาอยู่กับฉันตลอด ถ้านายจะตีก็ตีฉันด้วยเถอะ”

จ้าวหรูเย็นกล่าว ในใจไม่สบายใจอย่างมากที่ลู่เสี้ยงหยางปกป้องหลิ่วหรูยู่ขนาดนี้

แต่พูดจบ เธอก็หลับตาลง หยาดน้ำตาสองหยดไหลออกมาจากดวงตาของเธอ ไหลลงบนใบหน้าที่งดงามของเธอ ตกลงสู่พื้น