หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 201 เมิ่งไห่เทาผู้จองหอง

บทที่ 201 เมิ่งไห่เทาผู้จองหอง

เมื่อเมิ่งไห่เทาพูดออกมาดังนั้น คิ้วของชิวรั่วหานก็ขมวดเข้าหากันเต็มที่ หน้าตึงไปชั่วขณะ

แม้ว่าเธอจะโง่ แต่เธอก็ฟังความหมายของเมิ่งไห่เทาออก เมิ่งไห่เทาต้องการใช้เรื่องนี้มาบีบบังคับให้เธอกลายเป็นภรรยาของเมิ่งไห่เทา

ต่ำช้าไร้ยางอาย

เดิมทีด้วยนิสัยของชิวรั่วหานเธอจะปฏิเสธโดยไม่ลังเลเลย แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงภาพที่น่าสงสารของน้าตงจู๋ที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

เธอรู้ดีว่าถ้าเธอปฏิเสธน้าตงจู๋อาจจะอยู่ต่อไปไม่ได้และนอนตายตาไม่หลับอยู่บนเตียงโรงพยาบาล

ตอนนี้ชิวรั่วหานลังเลและไม่รู้ว่าจะยอมรับคำแนะนำของเมิ่งไห่เทาดีหรือไม่

“ฮิฮิ” ในใจของเมิ่งไห่เทาเกิดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาแวบหนึ่ง เขารู้ว่าชิวรั่วหานรู้สึกหวั่นไหวแล้ว ขอเพียงเขาเพิ่มเชื้อไฟเข้าไป ชิวรั่วหานก็จะตกอยู่ในกำมือของเขาอย่างสมบูรณ์

“รั่วหาน เรื่องนี้คุณจะโทษผมไม่ได้ ผมมีความสามารถจำกัด ช่วยคุณได้แค่นี้ โชคดีที่ผมชอบคุณ และความสามารถของผมก็ไม่ได้แย่ ถ้าคุณแต่งงานกับผม ชีวิตนี้คุณจะไม่ลำบากเลย ผมสัญญาว่าจะดีกับคุณให้มากๆ” ดวงตาของเมิ่งไห่เทาเป็นประกาย มองไปที่เรียวขาอันสวยงามของชิวรั่วหานด้วยความหื่นกระหาย เขาแทบรอไม่ไหวที่จะลิ้มรสชาติอันแสนอร่อยของเธอ พลางกล่าวต่อว่า: “ถ้ามองจากแง่มุมนี้มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ถ้าคุณแต่งงานกับผม มาเป็นภรรยาของผม ผมจะพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่เพื่อสวัสดิการที่มากยิ่งขึ้นของน้าตงจู๋”

ชิวรั่วหานไม่พูดอะไร สีหน้าของเธอดูแย่มากขึ้นเรื่อยๆ

ลู่เสี้ยงหยางที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดวางใบรายการยาในมือของเขาลงแล้วกล่าวว่า “คุณหมอเมิ่งใช่ไหมครับ ใบสั่งยาฉบับนี้มีบางอย่างผิดปกติ คุณช่วยอธิบายเหตุผลให้ผมหน่อยได้ไหม?”

หืม?

เมิ่งไห่เทามองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง และในตอนนี้เอง เขาถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นอยู่ด้วย

เขาขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้ารังเกียจ “คุณเป็นใคร? มีข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับใบสั่งยาของผม?”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มเจื่อนๆ “ยาพวกนี้ที่คุณสั่งมันธรรมดามาก แค่ยาแก้อักเสบที่หาซื้อได้ตามตลาดในประเทศของเราทั่วไป ผมไม่เข้าใจ คุณเพิ่งบอกว่ายาของน้าตงจู๋เป็นยานำเข้าทั้งหมด มันไม่เห็นมีในรายการนี้เลย แล้วยาที่ผลิตในประเทศเราแพงขนาดนี้เชียวหรือ ทั้งๆ ที่กล่องละไม่กี่สิบหยวน แต่คุณใส่ตัวเลขไปกล่องละพันกว่าหยวน”

“อีกอย่าง ค่าพยาบาลรายวันของโรงพยาบาลวันละ 50,000 หยวน ขอถามหน่อย โรงพยาบาลของพวกคุณเป็นโรงแรมระดับเจ็ดดาวเหรอ? หรือว่าเป็นบริการในระดับผู้อำนวยการโดยเฉพาะ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น เครื่องที่น้าตงจู๋ใช้ในการทำ CT และเอกซเรย์ไม่ใช่ของส่วนรวมของโรงพยาบาลหรอกเหรอ? ทำไมน้าตงจู๋ต้องซื้ออุปกรณ์เหล่านี้โดยเฉพาะด้วย หรือว่าน้าตงจู๋จะมีสิทธิพิเศษ?”

“เรื่องสุดท้าย ปริมาณยาที่คุณระบุก็ไม่ตรงกับเกณฑ์เลย หากใช้ปริมาณยาตามที่คุณว่าในการรักษาน้าตงจู๋ ไม่เพียงแต่รักษาอาการป่วยของน้าตงจู๋ไม่ได้ แต่มันจะทำให้อาการป่วยของเธอแย่ลงอีกด้วย”

ลู่เสี้ยงหยางได้ชี้ให้เห็นปัญหาในใบสั่งยาทีละรายการ

หลังจากฟังที่ลู่เสี้ยงหยางพูดจนจบ สีหน้าของเมิ่งไห่เทาก็ดูแย่ลงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเพิ่งกินแมลงวันเข้าไป

ให้ตายเถอะ ใบสั่งยานี้เขาทำมันขึ้นมาเพื่อตบตาชิวรั่วหาน เขาคิดว่าชิวรั่วหานอ่านไม่เข้าใจ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะโผล่ออกมาทำเขาเสียเรื่องในตอนนี้

ชิวรั่วหานนิ่งอึ้งไป มองไปที่เมิ่งไห่เทาแล้วพูดว่า “คุณหมอเมิ่ง คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย ไม่กลัวว่าตอนนี้ฉันจะโทรแจ้งตำรวจเหรอ”

ความกระวนกระวายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมิ่งไห่เทาแวบหนึ่ง แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “ผมเป็นหมอหรือเจ้าหนุ่มที่อยู่ข้างคุณเป็นหมอกันแน่? คุณเคยเห็นคุณสมบัติและประสบการณ์ของผมแล้วนี่ เคยเรียนที่สหรัฐอเมริกาและถือว่าเป็นนักเรียนดีเด่นอันดับต้นๆ นอกจากนี้ยังเป็นแพทย์ในโรงพยาบาลมาห้าปีแล้ว คุณคิดว่าใบสั่งยาที่ผมทำจะมีปัญหางั้นหรือ? ฮึ เจ้าหนุ่มที่อยู่ข้างคุณต่างหากที่ไม่เข้าใจแล้วทำเป็นเข้าใจ คุณจะมาอวดอ้างอะไรที่นี่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชิวรั่วหานก็รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจแล้ว

ไม่เคยได้ยินลูกพี่ลูกน้องของเธอเคยพูดมาก่อนว่าลู่เสี้ยงหยางรู้ทักษะทางการแพทย์ แบบนี้คำพูดเมื่อครู่ก็เป็นเพียงสิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูดส่งๆ ไปอย่างนั้นเอง

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “มันไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะเถียงข้างๆ คูๆ ความจริงมันอยู่ตรงหน้านี้แล้ว”

ความจริง?

เมิ่งไห่เทาเกือบจะหัวเราะออกมา เขาพูดเหน็บลู่เสี้ยงหยางว่า “เอาล่ะ หนุ่มน้อย ในเมื่อคุณมีข้อสงสัยเกี่ยวกับใบสั่งยาของผม งั้นผมจะโทรหาสำนักบริหารยาให้พวกเขามาดูด้วยตัวเองว่าใบสั่งยาที่ผมทำมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ฮึ เมื่อถึงเวลานั้น ถ้าคนในสำนักบริหารยาได้เห็นใบสั่งยาที่ผมทำแล้วไม่มีปัญหา นั่นแสดงว่าคุณใส่ร้ายผม คุณจะต้องรับผิดชอบในทางกฎหมาย”

พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาสำนักบริหารยา

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าเมิ่งไห่เทาไปเอาความกล้ามาจากไหนที่จะให้คนจากสำนักบริหารยามาดูใบสั่งยาของเขาด้วยตัวเอง เขาคงไม่ได้ไปวิ่งเต้นอะไรไว้นะ?

เมื่อคิดได้ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วส่งข้อความสั้นๆ ไปให้ช่างกวนหยู้เลขานุการของเขาในหอการค้า

ตรงนี้เหรอ?

ชิวรั่วหานก็รู้สึกสับสนเช่นกัน ถ้าสิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูดเมื่อครู่เป็นความจริง เมิ่งไห่เทาก็คงไม่สามารถให้คนในสำนักบริหารยามาตรวจสอบใบสั่งยาของเขาได้อย่างกล้าหาญแบบนี้ หรือว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติกับใบสั่งยาที่เมิ่งไห่เทาพูดถึง? ลู่เสี้ยงหยางไม่เข้าใจและพูดจาเหลวไหลไปเอง

……

ในเวลาเดียวกันนั้น

สำนักบริหารยา ในห้องทำงานผู้อำนวยการ เมิ่งจื่อหยุนวางสายโทรศัพท์ลงพร้อมกับสีหน้างงงวย

เมื่อครู่เขาได้รับโทรศัพท์จากเบื้องบนขอให้เขาไปที่โรงพยาบาลหยินหมินปินเหอด้วยตัวเองเพื่อตรวจสอบเรื่องอุบัติเหตุทางการรักษา

พูดตามตรง เขาถือว่าเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงในสำนักบริหารยา การจะตรวจสอบเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่นอุบัติเหตุทางการรักษา ทำไมต้องลงมือด้วยตัวเองด้วย?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขณะที่เขากำลังสับสนอยู่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ประตูห้องทำงาน ผู้ติดตามของเขาคนหนึ่งตะโกนเข้ามาจากทางด้านนอก “หัวหน้าเมิ่ง เมื่อกี้คุณชายโทรมาหาผม บอกว่ามีคนต้องการโค่นล้มเขา ขอให้คนของสำนักบริหารยาไปดูหน่อย คุณว่าเราควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้?”

หืม?

เมิ่งจื่อหยุนหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา หรือว่ามันจะมีเรื่องที่บังเอิญขนาดนี้?

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมิ่งไห่เทาได้ทำเรื่องเลวร้ายมากมายในโรงพยาบาลโดยอาศัยความสัมพันธ์ที่มีกับเขา เพราะรักมากเกินไป เขาจึงหลับตาข้างเดียวให้เมิ่งไห่เทามาโดยตลอด

“เสี่ยวเถา ช่วยเรียกคนของคุณให้ตามไปกับผมหน่อย” เมิ่งจื่อหยุนกล่าว

หากอุบัติเหตุทางการรักษาของโรงพยาบาลหยินหมินปินเหอเกิดจากลูกชายของเขาจริงๆ ต่อให้เบื้องบนเรียกเขาไปตรวจสอบเรื่องนี้ เขาก็จะเก็บเป็นความลับ

“ได้ครับหัวหน้า ผมจะโทรเรียกมาเดี๋ยวนี้” หนุ่มน้อยที่อยู่ข้างนอกตอบแล้วรีบโทรหาเพื่อนร่วมงานของเขา

……

ขณะเดียวกันในห้องทำงานของเมิ่งไห่เทา

เท้าข้างหนึ่งของเมิ่งไห่เทาวางบนโต๊ะน้ำชา อีกข้างหนึ่งพาดบนโซฟา เขาเอนตัวพิงพนักโซฟาแล้วดื่มชาอย่างเย่อหยิ่ง

ชิวรั่วหานเป็นห่วงน้าตงจู๋จึงไปเยี่ยมเธอที่ห้องผู้ป่วยก่อน

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบาๆ มองไปที่เมิ่งไห่เทาและบอกว่า “ดูเหมือนคุณจะไม่กลัวสักนิดเลย”

เมิ่งไห่เทายิ้มเยาะ มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “พ่อหนุ่ม คุณน่ะเป็นคนโง่ ถ้าจะมาหาเรื่องผมที่นี่ คุณจะต้องตายอย่างน่าอนาถ คุณคิดว่าผมไม่มีคนอยู่ในสำนักบริหารยาเหรอ? บอกคุณตามตรง ผู้อำนวยการของสำนักบริหารยาคือพ่อของผมเอง ไม่ว่าผมจะทำเรื่องที่เลวร้ายขนาดใหญ่ เขาก็สามารถปกปิดให้ผมได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ยิ้มมุมปากอย่างจองหองที่สุด “ในโรงพยาบาลหยินหมินปินเหอ ผมเมิ่งไห่เทาเป็นคนเดียวเท่านั้นที่สามารถรักษาเคสที่ยากๆ ได้ คุณรู้ไว้ ยาบางอย่าง มีแต่ผมเมิ่งไห่เทาคนเดียวเท่านั้นที่มีคุณสมบัติพอที่จะใช้ได้ ดังนั้นผมจึงเป็นคนกำหนดว่ายาแต่ละชนิดจะมีราคาเท่าไหร่”

“ฮ่าฮ่า ผมไม่กลัวที่จะบอกคุณว่า จริงๆ แล้วกระเพาะอาหารของหลี่ตงจู๋ไม่มีปัญหาอะไรร้ายแรง มันเป็นแค่อาการป่วยเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ยาที่ผมให้เธอก็ไม่ได้แปลกอะไร ล้วนเป็นพวกยาธรรมดาๆ แต่ที่อยู่ในมือผม ผมสามารถทำให้ชิวรั่วหานล้มละลายได้ เว้นแต่เธอจะยอมแพ้โดยสมัครใจ ไม่เป็นคนดีแบบนี้”

“แต่ผมรู้จักชิวรั่วหานดี เธอจะไม่ยอมแพ้ เธอจะยอมเป็นคนที่เสียเงินไปเปล่าๆ ถูกผมฆ่า ฮ่าฮ่า หนุ่มน้อย คุณรอดูเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชิวรั่วหาน ผู้หญิงโง่ๆ คนนี้จะกลายเป็นทาสบนเตียงของผม!”