หงส์สยายปีก 21 เราไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด!

ตอนที่ 21 เราไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด!

ตอนที่ 21 เราไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด!

 

ถึงแม้ว่าหงเย่จะกังวลแต่เธอก็ยังเชื่อในความโชคดีของตนเอง

 

เธอรู้จักหัวหน้าแก๊งของพวกอันธพาลเหล่านั้นมาสองสามปีแล้ว ความสัมพันธ์ของเธอและอันธพาลเหล่านั้นดีมาโดยตลอด เขาช่วยเหลือเธอในอดีตบ่อยครั้ง พวกเขาจะไม่พูดถึงเธออย่างแน่นอน…

 

เมื่อคิดเช่นนั้นเฉียวหงเย่ก็ถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก

 

เมื่อจิ๋งหยุนเฉาเดินเข้าไปยังห้องพักครูและเผชิญหน้ากับทุกคน “คุณครูคะ เพราะหนูคุณครูเลยถูกเข้าใจผิดหนูต้องขอโทษจริงๆ ทว่าหนูต้องการความช่วยเหลือจากครูและโรงเรียน อีกครั้งค่ะ! การถูกข่มเหงเช่นนี้หนูไม่ต้องการเจอมันอีกแล้ว!”

 

“จิ๋งหยุนเฉาเธอถูกข่มเหงยังไง! ถ้าฉันไม่ทําเช่นนี้ แกจะเป็นผู้เป็นคนหรือไง!”

 

เฉียวหยุนเฉามักจะใช้ความรุนแรงหลังจากตะโกนและระเบิดอารมณ์เช่นนี้ ซึ่งมันไม่แปลกเลยที่ตอนนี้เขาง้างมือยกขึ้นจะตีเธอ คาดไม่ถึง! มือของเขาไม่ได้ตบลงไปที่ใบหน้า ทว่ามือของเขาถูกมือของจิงจิงกําดักเอาไว้แน่น

 

ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอใช้เวลาในพื้นที่มิติจี้หยก เมื่อเธออยู่ในมิติหยกเธอจะใช้เวลาในการเรียนรู้วิชาแพทย์แผนตะวันออกและฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เธอฝึกฝนร่างกายเพียงเล็กน้อยแต่มันก็ไม่ได้ทําให้ทักษะเธอดีขึ้นมากนัก ถึงอย่างนั้น ร่างกายของเธอก็แข็งแรงขึ้นมากว่าก่อนมาก

 

“แกมันยโสโอหัง! ฉันจะสั่งสอนแกอีนังหน้าด้าน!” จิ๋งหยุนเฉาทําหน้าตาโกรธในขณะที่เหวยหมิงกําลังจะง้างมือตบเธออี กครั้ง

 

โชคดีที่มีคุณครูผู้ชายยืนอยู่แถวนั้น พวกเขาตอบสนองต่อการกระทําของเหวยหมิงในทันที สิ่งนี้ทําให้พวกเขารู้สึกแย่

 

พ่อประเภทไหนกันถึงทําตัวเช่นนี้ถ้ามีพ่อเช่นนี้เป็นเด็กกําพร้าซะดีกว่า

 

“เฉียวเหวยหมิง! เมื่อคุณบอกว่าฉันเป็นลูกนอกสมรสที่มาจากภรรยาคือแม่ของฉันเยว่ฉิน…นั่นหมายความว่าฉันไม่ใช่ลูกของคุณ! ถ้าอย่างนั้นคุณมีสิทอะไรที่จะมาบังคับให้ฉันลาออก?! ฉันไม่ได้พูดอะไรไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้” จิ๋ฝหยุนเฉาจ้องมองเหวยหมิงอย่างเย็นชาและพูดต่อว่า “คุณครูทุกคนคะ… พวกคุณรู้ว่าหนูไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของเขา แต่รู้อะไรหรือไม่…หนูไม่ใช่ลูกของเยว่ฉินด้วยเช่นกัน!”

 

“ในตอนที่เยว่ฉินตั้งท้องเธอพบฉันที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างทาง ตอนแรกเธอไม่ได้ต้องการเก็บฉันมาเลี้ยงแต่หมอดูได้ทักเธอว่า ฉันจะสามารถสกัดความชั่วร้ายให้แก่ครอบครัวนี้ได้ ดังนั้นเธอจึงพาฉันกลับมาเลี้ยง ตอนแรกฉันไม่ได้รู้ความจริง และไม่เข้าใจว่าทําไมพ่อแม่ถึงปฏิบัติกับฉันด้วยคําพูดที่เย็นชา และการกระทําที่แย่กับฉันเช่นนั้น ซึ่งในตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่า ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆ พวกเขาเลนทํากับฉันเช่นนี้!”

 

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เยว่ฉินเลี้ยงฉันมาหลายปี และฉันของของคุณเธอมาก…ตอนนี้เธอจากไปแล้วซึ่งฉันก็เสียใจมากเช่นกัน ฉันเป็นหนี้เยว่ฉินแต่ฉันไม่ได้เป็นหนี้เหวยหมิง! ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาดุด่าและทุบตีฉันและปล่อยข่าวปลอมๆ ของฉันให้คนอื่นเข้าใจผิด! วันนี้เขายังมาลาออกให้ฉัน โดยที่ฉันไม่ได้ทําอะไรผิดเลย! เหตุผลมันก็แค่เพียงที่บ้านไม่มีคนคอยทําความสะอาดและปรุงอาหารเท่านั้น!”

 

ดวงตาของจิ๋งหยุนเฉาเป็นสีแดงเพราะน้ำตาไหลทําให้คนรอบข้างตกตะลึง

 

พวกเขาต่างประหลาดใจกับสิ่งที่เธอพูด

 

แม้แต่เหวยหมิงและหงเย่ก็ไม่คิดว่าจึงหยุนเฉาจะพูดเช่นนี้ และรู้เรื่องราวทั้งหมด

 

“จิ๋งหยุนเฉาเธอกําลังจะบอกว่าเธอและคนตระกูลเฉียวไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเลยอย่างนั้นหรือ!” ครูจินหายใจเข้าและถามด้วยหนังสือเย็นชา

 

ถ้าหากจิ๋งหยุนเฉาเป็นลูกของเยว่ฉินจริงๆ พวกเขาก็ได้แต่หวังว่าเหวยหมิงจะปฏิบัติต่อเธอดีขึ้นเพราะแม่ของเธอได้จากไปแล้ว

 

ทว่าตอนนี้จอ๋งหยุนเฉาและตระกูลเฉียวไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลย แม่แต่เฉียวเหวยหมิงยังเรียกเธอว่าลูกนอกคอก! และเหวยหมิงยังไม่เคยปฏิบัติต่อเธออย่างเหมาะสม ในฐานะพ่อเลยสักครั้ง!

 

ขณะนี้สายตาของคุณครูทุกคนเริ่มมองเหวยหมิงอย่างรังเกียจ

 

ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาพยายามทําตัวสุภาพต่อเหวยหมิงก็เพราะเขาคือผู้ปกครองของจิ๋ฝหยุนเฉา ทว่าในตอนนี้….

หงส์สยายปีก

หงส์สยายปีก

Score 10
Status: Completed

หงส์สยายปีก

ในช่วงชีวิตของเธอที่ผ่านมา ไม่มีใครเป็นที่พึ่งพา…และต้องตายอย่างทรมานในคุก!

ทว่าในตอนนี้เธอได้เกิดใหม่และได้รับโอกาสในการใช้ชีวิตเป็นครั้งที่สอง

เธอเกิดมาและถูกเลือกให้ได้เป็นคนที่รับมรดก…

เธอมีความสามารถในการเปิดมิติอวกาศลึกลับ…

เธอขยันเรียนและมีสมองอันชาญฉลาดจนได้เป็นแพทย์อัจฉริยะ

เธอเปิดคลินิกเป็นของตนเอง…

เธอก่อตั้งบริษัท…

เธอซื้อบ้านและที่ดิน…

เธอได้มีโอกาสพบญาติต่างสายเลือด!

ความมั่งคั่งของเธอเริ่มเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนนี้เธอมีคนรักมากกว่ามีคนเกลียด!

“คุณผู้ชาย! คนตละกูลเฉียวแกล้งทำเป็นว่าตนเองป่วยและไปรักษายังโรงพยาบาลที่คุณผู้หญิงจิ๋งหยุนเฉาทำงานอยู่!” คนรับใช้กล่าว

“หักขามันซะ! ทำให้มันพิการไปสะจริงๆเลย!” ชายคนหนึ่งกล่าว

“ใช่ครับ! ช่างน่าตลกที่เขาแสร้งทำตัวน่าสงสาร! แต่คุณผู้ชายคะ…ท่านกำลังทำอะไร?!” คนรับใช้พูดอย่างงงๆ

ชายผู้นั้นกลืนยาที่หมดอายุลงไปทันทีหนึ่งเม็ดและพูดว่า “ผมป่วย! ผมต้องการไปหาภรรยาเพื่อให้เธอรักษา!”

Options

not work with dark mode
Reset