หงส์สยายปีก 16 เงินเจ็ดร้อยหยวน

ตอนที่ 16 เงินเจ็ดร้อยหยวน

หงเย่ไม่รู้เจตนาร้่ายของเหวยหมิง เมื่อเธอคิดว่าจิงจิงจะไม่ต้องเรียนที่โรงเรียนแล้วเธอก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

ดังนั้นเธอจึงไปทำอาหารเช้าอย่างตั้งใจ

ถึงอย่างนั้นหงเย่ไม่เคยทำงานมาบ้านก่อนเลย ดังนั้นการทำอาหารเช้ามันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอมาก อาหารฝีมือเธอไม่อร่อยเลน เหวยหมิงดุเธออีกครั้ง

ในขณะเวลาเดียวกับ จิงจิงเดินทางมาถึงตัวเมืองแล้ว

เธอเหลือเงินเพียงไม่ถึงสอบหยวนหลังจากหักเงินค่ารถเมล์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เงินทุนที่เธอได้รับมักมีจำกัดและเพราะด้วยเหตุนี้ตระกูลเฉียวไม่เคยให้เงินค่าขนมแก่เธอเลย นอกจากนี้เธอยังรับงานพาร์ทไทม์ในการสอนหนังสือเด็กประถมหรือมัธยม แต่เงินจำนวนนั้นก็ไม่ได้มากมายนัก

ตอนนี้เธอพบวิธีหาเงินจำนวนหนึ่งเข้าแล้ว

ตอนช่วงงานศพ ทุกคนยุ่งกับการจัดงานดังนั้นผลไม้จึงเน่าเปื่อนและเสียในที่สุด เธอใช้โอกาสที่คนตระกูลเฉียวไม่อยู่บ้านนำเมล็ดแอปเปิ้ลและส้มมาเก็บไว้ เธอแอบปลูกมันในพื้นที่ว่างของจี้หยก

น้ำพุที่อยู่ในจี้หยกมีประโยชน์ที่ทำให้ต้นไม้เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว เธอเพียงต้องใส่มันในอัตราส่วนที่ถูกต้อง

หากเธอต้องการเร่งการเจริญเติบโตของต้นไม้ในโลกปกติเธอควรใช้อัตราส่วนหนึ่งต่อห้าร้อยจะดีที่สุด ถ้าหากเธอใส่มากกว่านั้นต้นไม้จะเหี่ยวเฉาตาย หรือผลของมันจะเติบโตมากเกินไปจนผิดปกติ และถ้าหากเธอพาพวกมันออกมายังโลกปัจจุบันคนปกติเห็นจะต้องตกใจอย่างแน่นอน

เดิมทีเธอคิดว่าในบ่อเป็นน้ำวิเศษเหมือนน้ำที่ไหลออกมาจากน้ำพุ ทว่าเมื่อเธอเอามาทดลองแล้วมันกลับเป็นน้ำปกติไม่ใช่น้ำวิเศษ

ดังนั้นน้ำที่มาจากบ่อน้ำโบราณจึงสามารถดื่มกินได้เหมือนน้ำปกติ เธอเอามันมารถน้ำต้นไม้โดยไม่ต้องลำบากออกจากจี้หยกเพื่อออกไปเอาน้ำปกติมารด มันทำให้เธอรู้สึกสะดวกสบายในการปลูกต้นไม้อย่างมาก

เมื่อเธอถึงในเมืองแล้วเธอเดินไปแอบที่มุมลับตาคนและหยิบตระกล้าหวายที่เต็มไปด้วยแอปเปิ้ลออกมาจากจี้หยก ตระกล้าสานนั้นทำมาจากกิ่งไม้ต้นแอปเปิ้ลแห้ง ดังนั้นมันจึงแข็งแรงอย่างมาก

เธอสะพายตระกล้าสานที่มีน้ำหนักมากกว่าห้าสิบกิโลกรัมบนหลัง มันหนักมาก…

โชคดีที่สถานที่ที่เธอต้องการจะไปนั้นอยู่ไม่ไกลนัก จากนั้นไม่นานเธอก็วางตระกล้าสานลงและตั้งโต๊ะขายของ

ส้มขายได้ราคาต่ำกว่าแอปเปิ้ลเธอจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเร่งการเติบโตของมันมากนัก และผลที่ได้เธอก็ยังเอาไว้ในจี้หยกอยู่ ทว่าแอปเปิ้ลของเธอมีผลสีแดงสดและกลมโต  ซึ่งแอปเปิ้ลของเธอดูดีกว่าแอปเปิ้ลร้านอื่นๆ ผู้คนจึงสนใจแอปเปิ้ลของเธอมากกว่า

อย่างที่บอก…ไม่เกินสิบนาทีหลังจากเธอตั้งร้านเสร็จก็มีคนเข้ามาถามราคา

“แอปเปิ้ลพวกนี้ราคาเท่าไหร่จ๊ะ?” คนที่ถามได้จับลูกแอปเปิ้ลด้วยความพึงพอใจและได้กลิ่นอ่อนๆ ของมัน แอปเปิ้ลที่เธอปลูกนี้จะมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ส่งออกมาตลอดเวลา ซึ่งแตกต่างจากแอปเปิ้ลร้านอื่นๆ ที่มีแต่กลิ่นของสารเคมีและมีสีที่ดูแปลกประหลาด ไม่แดงก่ำอย่างที่ควรจะเป็น

จิ๋งหยุนเฉาเป็นคนดูแลเรื่องอาหารการกินของตระกูงเฉียวมาเนินนาน ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าราคาตลาดของแอปเปิ้ลนี้เท่าไหร่

“ครึ่งกิโลละหกหยางค่ะคุณน้า” จิงจิงยิ้มออกมาพลางตอบอย่างสุภาพ

ถึงราคานี้จะไม่ใช่ราคาของแอปเปิ้ลที่ถูก แต่คุณภาพของมันดีมากกว่าร้านขายแอปเปิ้ลอื่นๆ รอบข้าหลายร้าน และเมื่อเทียบกับร้านอื่นๆ ในระแวกนั้นที่ขายแอปเปิ้ลราคาเดียวกันกับเธอ แน่นอนว่าคุณภาพของแอปเปิ้ลของจิงจิงนั้นดีกว่ามาก

ผู้หญิงที่สนใจแอป้ปิ้ลได้สนใจในตัวของจิงจิงอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินเสียงอันสุภาพของจิงจิงเธอจึงรู้สึกประทับใจมากขึ้นไปอีก ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลที่จะหยิบแอปเปิ้ลมากกว่าสิบลูกใส่ถุง

แอปเปิ้ลของจิงจิงลูกใหญ่กว่ามาตรฐาน ซึ่งเธอจึงไม่ได้นำออกมาขายมากนักเพราะลูกนึงก็หนักกว่าลูกแอปเปิ้ลขนาดปกติอยู่มาก ทันใดนั้นจิงจิงก็ได้รับเงินค่าแอปเปิลจำนวนสามสิบหยวนทันที เมื่อหญิงคนนั้นได้ซื้อสินค้าของจิงจิง ดังนั้นธุรกิจของเธอก็ได้ดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น!

ตระกล้าของเธอว่างเปล่าภายในสี่ชั่วโมง!

การได้สัมผัสเงินเจ็ดร้อยหยวนในกระเป๋าทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เธอมีชีวิตมาหลายปี เธอใช้ชีวิตมาหลายสอบปี แต่นั่นก็อยู่เพื่อคนอื่นมาโดยตลอด… เธอทำงานมาหลายอย่าง แต่เธอก็สิ้นเนื้อประดาตัวเสมอ…

ทว่าในชาตินี้เธอจะไม่ทำตัวเช่นนั้นอีกแล้ว!!