หงส์สยายปีก 15 ไม่รู้จักเรียนรู้!

ตอนที่ 15 ไม่รู้จักเรียนรู้!

เฉียวเหวยหมิงรู้สึกปวดหัวมากเขาจึงหงุดหงิดเมื่อมีคนปลุก “อีบ้า! จะตะโกนทำไมตั้งแต่เช้า! จะเอาอะไรก็พูดมา อย่ามารบกวนเวลานอนของฉัน!”

หงเย่พยายามอดทนต่อคำพูดแย่ๆ เธอไม่สามารถทำอะไรเหวยหมิงได้ เธอจึงตอบไปว่า “พ่อคะ…จิงจิงออกไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า ทว่าวันนี้พวกเราไม่มีเรียน พ่อคิดว่าเธอจะออกไปหาอันธพาลเหล่านั้นหรือไม่?”

เฉียวหงเย่อยู่บ้านตลอดเวลาดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าพวกอันธพาลเหล่านั้นถูกตำรวจจับไปแล้วเมื่อวานนี้

เพราะว่าจิ๋งหยุนเฉาเพิ่งจะเสียแม่ไปดังนั้นทางโรงเรียนจึงอณุญาติให้เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านและไม่แจ้งให้เธอทราบว่าพวกอันธพาลเหล่านั้นถูกจับ แน่นอน…ถ้าหากเธอไปที่โรงเรียน คุณครูจะต้องพาดธอไปยังสถานีตำรวจเพื่อชี้ตัวอันธพาลอย่างไม่ต้องสงสัย

เฉียวเหวยหมิงลืมตาขึ้นทันที “จิงจิงออกไปแล้วเหรอ?”

หงเย่พยักหน้าทันที “ตอนนี้ยังเจ็ดโมงเข้าอยู่เลย ถ้าเธอขึ้นรถเมล์เธอจะเดินทางถึงในเมืองประมาณเก้าโมงเช้า พ่อคะ…จิงจิงมีความรักกับหนึ่งในกลุ่มอันธพาลหรือไม่? ทำไมเธอถึงเร่งรีบอย่างนั้น…แม้แต่อาหารเช้า…โอ้! เธอไม่ได้ทำอาหารเช้าไว้ด้วยซ้ำ!”

เป็นปีแล้วที่จิงจิงเป็นคนทำอาหารเช้าให้คนใรตระกูลเฉียวกิน และทำความสะอาดบ้านทั้งหมด แต่สองสามวันมานี้เธอดูแปลกไป

เนื่องจากแขกที่มางานศพของเยวืฉินนั้นเยอะ จิงจิงจึงเป็นคนจัดแจงเรื่องการทำอาหารและทำความสะอาด เธอได้รับคำชมมากมาย ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ทำงานบ้านอย่างที่ควรจะเป็นเลย ทว่าสองสามวันที่ผ่านมาคนในตระกูลเฉียวก็ต่างยุ่งวุ่นวายจึงไม่ได้สังเกตพฤติกรรมของจิงจิงนัก

แต่ไม่ใช่วันนี้… จิ๋งหยุนเฉาตื่นตั้งแต่ตีห้าและเข้าครัวไปทำอาหาร หงเย่คิดว่าตอนที่เธอตื่นเช้ามาเธอจะมีอาหารอุ่นๆ กิน ทว่าเธอเข้าใจผิด เธอไม่เจออาหารแม้แต่จานเดียว โจ๊กสักชามยังไม่มี… จิ๋งหยุนเฉาทำอาหารจริง…ทว่า ทำเพื่อกินเองคนเดียว!

ไม่เพียงแต่อาหาร เสื้อผ้าที่ใส่แล้วที่เธอบอกให้จิงจิงซักมันได้กองอยู่หน้าประตู… จิงจิงไม่ได้ซักมันแม้แต่ตัวเดียว!

แม่แต่เฉียวฮุยโจวที่ไม่ค่อยได้สนใจจิงจิงยังทนไม่ได้และพูดบางอย่างออกมา

เมื่อเฉียวเหวยหมิงได้ยินทุกอย่างที่ลูกฝาแฝดของตนพูดเขาก็รับรู้ทุกอย่างได้ชัดเจน

ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าเย็นชาก่อนจะพูดว่า “หงเย่ไปทำอาหารเช้าเถอะ ฉันจะตีเธอเองเมื่อเธอกลับมา…นังเด็กใจแตกจะไปมีความสัมพันธ์บ้าบอกอะไรตอนนี้เธอยังเด็ก! ทำไมไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ!”

เมื่อเฉี่ยวหงเย่ได้ยินว่าเธอจะต้องเป็นคนทำข้าวเช้าเธอก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที “พ่อคะคนที่โรงเรียนต่างบอกกันว่าเธอได้เป็นพวกเดียวกันกับกลุ่มอันธพาลไปแล้ว…จะให้พวกเราอยู่บ้านกับตัวอันตรายเช่นนั้นได้อย่างไร! พ่อต้องบอกให้เธอเลิกยุ่งกันอันธพาลพวกนั้น”

หัวใจของหงเย่เต้นแรงมาก เธอต้องการให้จิงจิงอยู่ที่บ้าน ถ้าไม่มีจิงจิงสักคนเธอจะกลายเป็นเด็กที่เก่งที่สุดในดรงเรียน! และหลังจากนั้นจะไม่มีใครที่สามารถด่าเธอได้ว่าเธอเก่งน้อยกว่าอีเด็กสาระเลวนั่นอีกแล้ว

เหวยหมิงมองไปที่ลูกสาวของตน ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็พยักหน้าและพูดว่า “คำแนะนำของลูกดูไม่เลวร้ายนัก…ที่ฉันเลี้ยงดูจิงจิงมาจนถึงทุกวันนี้ไม่ใช่เพื่อให้เธอไปอ่อยผู้ชาย! เราจะไปลากตัวจิงจิงกลับบ้านตอนเที่ยงนี้!”

เฉียวเหวยหมิงนึกถึงรูปร่างผอมเพรียวและใบหน้าที่งดงามของจิงจิง ร่างกายของเขารู้สึกบางอย่างทันที…

ภรรยาของเขาเพิ่งเสียชีวิตไป และแน่นอนเขามีสิทธิจะได้ลิ้มรสสาวคนใหม่!

แน่นอน…เขารู้ตัวดีว่าการหาภรรยาใหม่ของเขาคงหาไม่ได้เด็กและสวยอย่างจิ๋งหยุนเฉา เขาเลี้ยงเธอมาหลายปี แน่นอน…เขาไม่อยากให้เธอไปเป็นของคนอื่น! ถึงเขาจะทำอะไรเธอมากไม่ได้แต่เธอก็เป็นอาหารตาชั้นเลิศ!