เจินหนิงเอ่ยเสียงเรียบ เจินเมี่ยวฟังแล้วก็ผ่านไป เพียงเอ่ยถามไปตามปากว่า “อายุพอๆ กับหยวนหยวนเลย เลี้ยงสองคนพร้อมกันคงไม่ยากนัก”
หยวนหยวนคือชื่อแรกเกิดของบุตรสาวเจินหนิง
เคราะห์ดีที่เด็กผู้นั้นเป็นเพศหญิง หากเป็นเพศชาย ย่อมมีฐานะเป็นบุตรคนโตที่เกิดจากอนุ ด้วยฐานะเช่นนี้ย่อมทำให้พี่ใหญ่หรือแม้แต่เด็กผู้นี้ก็ออกจะตะขิดตะขวงใจไม่น้อย
เจินหนิงคล้ายมองความคิดของเจินเมี่ยวออกจึงอดหยักยกมุมปากขึ้นมิได้
เพราะเป็นบุตรสาว ดังนั้นมารดาถึงได้คลอดยากจนสิ้นใจไป หากเป็นบุตรชาย…
หึๆ สตรีคลอดบุตรก็เท่ากับได้ย่างเท้าเข้าสู่ประตูผีไปครึ่งเท้าแล้ว หนึ่งศพสองชีวิตก็มิใช่เรื่องแปลกพิสดารอันใด
ครั้นนึกถึงว่าสตรีชั่วช้าผู้นั้นลอบปีนขึ้นเตียงนางลับหลังด้วยวิธีการเช่นใด เจินหนิงก็เริ่มข่มกลั้นเพลิงโทสะไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของทารกก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด จึงเอ่ยกับสาวใช้ข้างกายว่า “ไปดูหน่อยเถิดว่าคุณหนูรองเป็นอันใด”
“เจ้าค่ะ” หลานเตี๋ยรีบรับคำแล้วเดินออกไป
เจินหนิงยิ้มอย่างพอใจ
หลังจากเฟยเยียนสิ้นไป นางเองก็เพิ่งคลอดได้ไม่นาน ด้วยเหตุผลที่มิสะดวกปรนนิบัติสามีจึงยกชุ่ยหนงรับหน้าที่แทน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา บรรดาสาวใช้ก็ยิ่งเคารพนบน้อมนางมากขึ้น
หึๆ นางเพียงต้องการให้พวกนางรู้ซึ้งว่าหากอยากจะเป็นสาวใช้ทงฝังคอยปรนนิบัติคุณชายนั้นได้ แต่จักต้องให้นางเป็นผู้จัดการ นางพยักหน้าจึงเป็นได้ หากปีนขึ้นเตียงคุณชายเลียนอย่างเฟยเยียน ต่อให้ได้เป็นสาวใช้ทงฝังแล้วอย่างไร มีบุตรแล้วอย่างไร แค่ตาย ทุกอย่างก็ไร้ความหมาย
เจินเมี่ยวไม่ทราบเรื่องราวมากมายเพียงนี้ จึงอุ้มหยอกล้อหยวนหยวนต่อไป นิ้วเรียวเล็กนั้นขาวราวกับหยกล้ำค่าไม่ต่างอันใดกับผิวทารกเลย แต่เล็บที่ทาเป็นสีน้ำเงินนั้นสวยงามแปลกตายิ่งจึงดึงดูดสายตาคนไปอย่างไม่รู้ตัว
เจินหนิงส่งสายตาให้แม่นมไปรับหยวนหยวนมา แล้วเอ่ยว่า “เล็บของน้องสี่ช่างงามนัก คิดไม่ถึงว่าจะมีสีน้ำเงินเช่นนี้ด้วย”
“ไท่เฟยทาให้ข้าวันที่ไปเข้าเฝ้าในวังเจ้าค่ะ” เจินเมี่ยวมองนิ้วมือตนแล้วก็รู้สึกว่าสีช่างโดดเด่นดึงดูดสายตาคนไม่น้อย มิทราบจริงๆ ว่าไท่เฟยได้ความคิดอันน่าอัศจรรย์นี้มาจากที่ใด
“ไท่เฟย? นานแล้วที่ข้ามิได้พบท่านย่าท่านนั้น” สายตาของเจินหนิงร่วงตกไปที่นิ้วมือขาวผ่องนั้น
เล็บสีน้ำเงินงดงามนั้นดั่งแม่น้ำอันสงบนิ่งกว้างใหญ่ที่ถูกแสงตะวันสาดส่องขับให้ผิวพรรณผ่องดุจน้ำแข็งดั่งหิมะ
ไท่เฟยจักต้องมอบเคล็ดลับการดูแลผิวให้กับน้องสี่แล้วเป็นแน่
เจินหนิงรู้สึกอิจฉาโชควาสนาของเจินเมี่ยวยิ่ง แต่ก็ทำได้เพียงอิจฉาเท่านั้น
คนเช่นไท่เฟยหากมิเห็นเจ้าอยู่ในสายตา ต่อให้เจ้าขอร้องอ้อนวอนเท่าใดก็ไม่มีทางเผยสิ่งใดให้เจ้าเก็บไปใช้ได้แม้เพียงเศษเสี้ยว
เรื่องนี้แม้นอ้อนวอนขอร้องก็ไม่มีทางได้มา
น้องสี่นั้นมีรูปโฉมคล้ายกับไท่เฟยยิ่ง หลังจากที่นางให้กำเนิดบุตรสาวแล้วจึงเข้าใจขึ้นมา บางทีไท่เฟยอาจเห็นน้องสี่เป็นองค์หญิงอิ๋งเย่ว์ที่อภิเษกไปอยู่ที่ไกลแสนไกล
รูปโฉมของคนผู้หนึ่งอยู่ที่โชคชะตาลิขิต นางมิจำเป็นต้องไปอิจฉาลิขิตสวรรค์
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ท่าทีที่เจินหนิงมีต่อเจินเมี่ยวกลับดูสนิทชิดเชื้อกว่าที่ผ่านมามากขึ้นอีกสักหน่อย
เจินเมี่ยวอยู่พูดคุยกับฉงสี่เซี่ยนจู่พักใหญ่จึงลากลับ
เมื่อพ้นประตูมาฉงสี่เซี่ยนจู่ก็พาเจินเมี่ยวไปที่เรือนของนาง
เมื่ออยู่ต่อหน้าสหายสนิท เจินเมี่ยวจึงรู้สึกเป็นอิสระอย่างแท้จริง
“มีขนมอันใดหรือไม่ เมื่อเช้ากินมาน้อย รู้สึกหิวขึ้นมาเล็กน้อย”
“มา เรามาประลองฝีมือกันสักคราก่อน” ฉงสี่เซี่ยนจู่นั่งลงอย่างเรียบร้อย
รอยยิ้มบนใบหน้าเจินเมี่ยวแข็งค้างไปโดยพลัน แล้วกระโดดผลุงขึ้นมาทันที ภายใต้แววตาที่แฝงความแปลกใจจางๆ นั้น เจินเมี่ยวก็ยิ้มแห้งๆ พลางเอ่ยว่า “ข้าเพิ่งนึกได้ว่ามีเรื่องที่ต้องทำเล็กน้อย ครั้งหน้าแล้วกัน ครั้งหน้าเถิด”
พอพบหน้าก็จะเดินหมากรุกท่าเดียว ช่วยเป็นสหายที่ทำเรื่องเบิกบานใจให้กันได้หรือไม่!
ฉงสี่เซี่ยนจู่เลื่อนหมากรุกไปไว้ด้านข้างแล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า “เจินเมี่ว หากเจ้ามิเดินหมากกับข้าตอนนี้ เกรงว่าภายหน้าคงไม่มีโอกาสแล้ว”
“มีอันใดหรือ?” เจินเมี่ยวหุบยิ้ม แล้วมองฉงสี่เซี่ยนจู่ด้วยความกังวลใจ
ฉงสี่เซี่ยนจู่สะบัดแขนเสื้อตนคราหนึ่ง สาวใช้ทั้งหลายต่างถอยออกไป แล้วจึงเอ่ยระเรื่อยว่า “ข้าคิดจะหนีงานแต่งงาน”
“ห๊ะ?” เจินเมี่ยวเกือบจะพ่นชาที่อยู่ในปากออกมา
เมื่อเห็นสีหน้าฉงสี่เซี่ยนจู่ยังคงนิ่งเฉย จึงอดถอนหายใจออกมามิได้ “เซี่ยนจู่ หัวข้ออันน่าตกใจเช่นนี้ ท่านกลับเอ่ยได้หน้าตาเฉยถึงเพียงนี้ มันดีแล้วจริงๆ หรือ?”
“ข้าพูดจริงๆ” ฉงสี่เซี่ยนจู่นั่งตัวตรง เลิกคิ้วขึ้น “เอาล่ะ ข้ารู้สึกเครียดยิ่ง ทั้งลังเล ทั้งไม่รู้จะทำเช่นใด เช่นนี้พอใจหรือไม่?”
เจินเมี่ยวไร้หนทางที่จะไปต่อว่าท่าทีนิ่งเฉยของฉงสี่เซี่ยนจู่แล้ว นางบีบถ้วยชาแน่นพลางถามว่า “เกิดอันใดขึ้นกันแน่?”
ฉงสี่เซี่ยนจู่จัดวางหมากลงไปบนกระดาษตามใจ
เบี้ยสีดำขาวตัดกันอย่างชัดเจนนั้นขับเน้นให้มือเรียวเสลาของนางดูเย็นเยียบดุจน้ำแข็งก็มิปาน
“ซูเฟยแสดงพระประสงค์ให้ข้าเป็นพระชายาขององค์ชายห้า ทั้งยังพูดคุยกับพระมารดาข้าแล้ว”
“องค์ชายห้ามีคู่หมายแล้วมิใช่หรือ?” ตั้งแต่เจินเมี่ยวแต่งเข้าจวนเจิ้นกั๋วกงก็พอจะทราบเรื่องในพระบรมวงศานุวงศ์อยู่บ้าง
องค์ชายที่ทรงเจริญพรรษาแล้วหลายพระองค์มีเพียงองค์ชายห้าและองค์ชายหกที่ยังไม่อภิเษก แต่มีคู่หมายแล้วเรียบร้อย
คู่หมั้นขององค์ชายหกคือจ้าวเฟยชุ่ย หลานสาวของจ้าวหวงโฮ่ว ส่วนคู่หมั้นขององค์ชายห้าคล้ายว่าจะเป็นบุตรสาวของราชบัณฑิตแห่งสำนักฮั่นหลิน
สตรีในตระกูลบัณฑิตกับตระกูลผู้มีบรรดาศักดิ์สมาคมกันน้อยยิ่ง นางจึงไม่มีโอกาสได้พบปะ
ฉงสี่เซี่ยนจู่หัวเราะแผ่วเบา “คู่หมั้นของพี่ห้า บังเอิญป่วยตายไปอย่างกะทันหันเมื่อไม่กี่วันนี้เอง”
หากมิเป็นเช่นนี้จะมาขอหมั้นหมายนางได้อย่างไร
พระมารดาไม่พูด แต่นางมีหรือจะไม่รู้ รัชทายาทสูญเสียความรักใคร่เอ็นดูจากฮ่องเต้ในเหตุการณ์ที่เป่ยเหอ แม้นยามนี้จะกลับมาเหมือนเดิมแล้วแต่อย่างไรก็ยังมีช่องว่างอยู่ บรรดาองค์ชายและพระมารดาของพวกเขาจะเคลื่อนไหวอันใดบ้างก็มิใช่เรื่องแปลก
เมื่อมีใจทะเยอทะยาน บุตรสาวของราชบัณฑิตสำนักฮั่นหลินซึ่งเป็นขุนนางขั้นหกไหนเลยจะมาเป็นพระชายาขององค์ชายได้
หากไม่มีโอกาสให้คว้าไว้ คิดเป็นเพียงอ๋องที่มั่งคั่งผู้หนึ่งย่อมต้องการแต่งบุตรสาวตระกูลบัณฑิตที่มีคุณธรรมสูงส่งเป็นธรรมดา แต่เมื่อมีใจคิดชิงตำแหน่งผู้สืบทอดบัลลังก์ย่อมต้องเลือกบุตรสาวของจั่งกงจู่ที่ได้รับการให้เกียรติอย่างยิ่งจากฝ่าบาทจึงจะเหมาะสมกว่า
ฉงสี่เซี่ยนจู่หัวเราะเยาะตน แล้วดื่มชาไปอึกหนึ่ง
“เช่นนั้นท่านก็มิจำเป็นต้องหนีการแต่งงานเสียหน่อย หากไม่ยินยอมก็ให้จั่งกงจู่ปฏิเสธไปเสีย”
“พระมารดาคงมิปฏิเสธดอก”
“เพราะเหตุใด?” เจินเมี่ยวไม่เข้าใจอยู่บ้าง
จั่งกงจู่มีฐานะสูงส่ง หากบุตรสาวมิยินยอมก็จะบังคับนางให้ได้งั้นหรือ
“ตอนนี้ข้าอายุสิบเจ็ดแล้ว หากมิแต่งเสียทีก็คงต้องม้วยมลายในฝ่ามือพระมารดาแน่” ฉงสี่เซี่ยนจู่แบมือออกทั้งสองข้าง
เจินเมี่ยวมิอาจไม่ยอมรับว่า อายุเท่าฉงสี่เซี่ยนจู่แต่ยังมิแต่งงาน ไม่มีคู่หมั้น นับว่าเป็นสตรีที่อายุมากแล้วจริงๆ
ก่อนหน้านั้นนางก็มิเคยใส่ใจเรื่องนี้เลย
อืม…เมื่อมาคิดให้ถี่ถ้วน ตลอดเวลาที่พบปะกับฉงสี่เซี่ยนจู่และชูสยาจวิ้นจู่ หากมิใช่ทำอาหารอยู่ในครัวก็อยู่ระหว่างทางไปห้องครัว
แค่กๆ หัวข้อสนทนาอื่นๆ จึงไม่มีโอกาสได้พูดถึงเลย
“เซี่ยนจู่ก็ใช่จะต้องแต่งกับองค์ชายห้าได้เพียงคนเดียวเท่านั้นเสียหน่อย”
ในที่สุดฉงสี่เซี่ยนจู่ก็ถอนหายใจออกมา “ต้องตำหนิที่ตอนยังเยาว์ข้าไม่รู้ความ เอาแต่คิดว่าจะไปกวนอูภาคสตรีแล้วกลายเป็นเซียน ผู้คนเหล่านั้นที่มักมาหาพระมารดาจึงทราบเรื่องนี้เข้า พวกเขาคงกลัวว่าข้าจะดูแลจัดการเรือนไม่ได้กระมัง ทั้งด้วยตำแหน่งของพระมารดาจึงมิกล้าแต่งข้าเข้าเรือน…”
เจินเมี่ยวเข้าใจในทันที
“แค่กๆ เมื่อเยาว์วัยผู้ใดไม่เคยคิดฟุ้งซ่านบ้าง หากคนพวกนั้นคิดเล็กคิดน้อยกระทั่งกับวาจาของเด็กน้อยก็คงจะใจแคบเกินไปแล้วกระมัง”
“อืม แต่มันสำคัญตรงที่ตอนนั้นข้าช่างไม่รู้ความนัก ถึงกับไม่รู้จักปิดบังความคิดตน แต่ตอนนี้ไม่มีทางเป็นเช่นนั้นแน่”
เจินเมี่ยวบิดเบ้มุมปากตน
ที่แท้คำว่าไม่รู้ความก็หมายความเช่นนี้เองหรือ!
เมื่อมองใบหน้าอันนิ่งเฉยของฉงสี่เซี่ยนจู่แล้วก็ได้ลอบกลืนโลหิตในปากลงคอไป
เซี่ยนจู่ ที่แท้ท่านเป็นบุคคลผู้ลุ่มหลงตนอยู่ลึกๆ นี่เอง มิน่าเล่าจั่งกงจู่จึงได้กลัวว่าท่านจะม้วยมลายอยู่ใต้ฝ่ามือตน!
ชูสยาจวิ้นจู่เป็นผู้เหย่อหยิ่งในศักดิ์ศรี ฉงสี่เซียนจู่เป็นผู้ลุ่มหลงในตน นางที่เป็นคนปกติธรรมดาเหตุใดจึงมาเป็นสหายกับพวกนางได้เล่า?
“ในบรรดาลูกพี่ลูกน้องทั้งหมด ข้าสนิทกับพี่ห้าที่สุดมาตั้งแต่เยาว์ ดังนั้น พระมารดาควรเห็นด้วยกับเรื่องนี้อย่างที่สุด”
“มีความรู้สึกที่ดี อาจจะพัฒนาต่อไปได้มิใช่หรือ? อย่างไรก็ดีกว่าแต่งให้กับคนแปลกหน้ากระมัง?”
ฉงสี่เซี่ยนจู่หลุบตาลงทอดถอนใจ “แต่ข้ามีความรู้สึกกับพี่ห้าดั่งพี่น้อง แค่คิดว่าต้องแต่งกับเขา ก็คล้ายกำลังจะแต่งกับพี่ชายแท้ๆ ตนกระนั้น เช่นนี้ไม่สู้แต่งให้คนแปลกหน้าดีกว่า”
เมื่อเห็นเจินเมี่ยวคล้ายมิอาจเข้าใจนางได้จึงเอ่ยเปรียบเปรยว่า “เจ้าลองคิดดู หากให้เจ้าแต่งกับพี่ใหญ่เจ้า…”
“อุ๊บ…” เจินเมี่ยวสะอึกขึ้นมาทันที “เซี่ยนจู่ ท่านต้องยกข้าไปเปรียบให้ได้เลยใช่หรือไม่?”
แต่เช่นนี้นางกลับเข้าใจความรู้สึกของฉงสี่เซี่ยนจู่ได้จริงๆ แล้ว
“เช่นนั้น มีอันใดให้ข้าช่วยหรือไม่?”
“ไม่มี ข้าเพียงบอกเจ้าไว้ก่อนเท่านั้น เจ้าจะได้มิต้องกังวล”
เจินเมี่ยว “…”
ฉงสี่เซี่ยนจู่ค่อยๆ เก็บเบี้ยลงในกล่องไม้ดอกหลี่ทีละชิ้นๆ แล้วเอ่ยถามว่า “เจินเมี่ยว ครานี้เจ้าคงยังมิได้รับปูนบำเหน็จใดๆ กระมัง?”
“อืม” เจินเมี่ยวพยักหน้า
“คิดว่าคงต้องรอให้ชูสยากลับมาก่อนกระมัง” ฉงสี่เซี่ยนจู่เอ่ยอย่างมีความคิดอันล้ำลึก
หลังจากนั้นไม่กี่วันชูสยาก็กลับมาถึงเมืองหลวง เมื่อไปเข้าเฝ้าแล้วก็ตรงมายังจวนเจิ้นกั๋วกงทันที
เมื่อคนทั้งสองพบหน้ากัน ความครึกครื้นก็เกิดขึ้นอีกครา
ทั้งสองต่างเล่าเรื่องของตนให้อีกฝ่ายฟัง แล้วเจินเมี่ยวจึงถามว่า “องค์หญิง ข้ามีสาวใช้ผู้หนึ่งนามว่าชิงไต้ ตอนที่คุณชายสามเข้าเมืองหลวงมาก็บอกข้าว่านางตัวไปแล้ว ทั้งตามหามิเจอแล้ว?”
ชูสยาจวิ้นจู่แค่นเสียงเย็น “สาวใช้ผู้หนึ่งเท่านั้นเจ้ากลับจำได้แม่น”
“แค่ถามไปตามปากเท่านั้นแล” เจินเมี่ยวเอ่ยออกไปอย่างไม่ลังเล
กับองค์หญิงพระองค์นี้ นางนับว่ามีประสบการณ์ต่อกรมากขึ้นทุกวันแล้ว
ชูสยาจวิ้นจู่จึงพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วขยับเข้ามาใกล้พลางเอ่ยด้วยท่าทีมีลับลม “คุณหนูสี่สกุลเจิน ข้ามีความลับอยากจะบอกกับเจ้า”
เจินเมี่ยวใจเต้นขึ้นมา
อย่าทำเช่นนี้เลย ตอนนี้นางกลัวการได้ฟังความลับมากที่สุด ตั้งแต่ทราบว่าฉงสี่เซี่ยนจู่มีความคิดที่จะหนีการแต่งงาน นางก็คล้ายเกิดความหวาดกลัวกับเรื่องพวกนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“ข้าช่วยได้หรือไม่?” เจินเมี่ยวเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง
ชูสยาจวิ้นจู่ครุ่นคิดคราหนึ่งแล้วส่ายหน้า “ไม่”
“เช่นนั้นก็ไม่ต้องบอกข้าจะดีกว่า” เจินเมี่ยวเอ่ยอย่างไร้ไมตรี
“ไม่ได้ ข้าคงต้องอึดอัดตายแน่ หากมิได้พูดกับเจ้าจะพูดกับผู้ใดได้เล่า เจ้าต้องฟัง” ชูสยาจวิ้นจู่หยิกแก้มเจินเมี่ยวโดยแรงคราหนึ่ง
“ท่านว่ามาเถิด” เจินเมี่ยวเอ่ยอย่างไร้หนทางจะต่อต้าน
ชูสยาจวิ้นจู่สูดหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยเสียงกดต่ำว่า “คุณหนูสี่ ข้าคิดว่าข้าชอบท่านลุงรองของเจ้าเข้าแล้ว”
เสียงพลั่กดังขึ้น เจินเมี่ยวล้มคว่ำตกลงมาจากเก้าอี้คนงามเสียแล้ว
นางปีนขึ้นเก้าอี้อย่างอเนจอนาถแล้วจับแขนชูสยาจวิ้นจู่ไว้ “ชู…ชูสยา ลุงรองของข้าอายุจะสี่สิบแล้ว!”
“ข้ารู้”
“ญาติผู้น้องของข้าทั้งสองคนก็อายุน้อยกว่าท่านไม่กี่ปี แม้นภรรยาของลุงรองจะตระหนี่และใจแคบแต่สุขภาพร่างกายแข็งแรงยิ่งสามารถอยู่กับท่านลุงรองข้าตลอดไปได้อย่างไม่มีปัญหา ท่านคงไม่มีโอกาสเข้าไปอยู่ในจวนแน่!”
ชูสยาจวิ้นจู่กลอกตาไปมา “เรื่องพวกนี้ข้าทราบดี อีกอย่างข้าก็มีคู่หมั้นแล้ว จะไปอยู่ในจวนเจ้าได้อย่างไร? ทั้งข้ายังเป็นองค์หญิง ไปเป็นอนุเช่นนั้นมิใช่เป็นเรื่องน่าขบขันยิ่งหรอกหรือ?”
“เช่นนั้น…ท่าน…”
“ข้าแค่ชอบบุรุษท่าทีเช่นลุงรองของเจ้าเท่านั้น มิได้บอกว่าจะไปเป็นอันใดกับเขาเสียหน่อย”
เจินเมี่ยวผ่อนลมหายใจโล่งอก
ชูสยาจวิ้นจู่กลับแปลกใจขึ้นมา “คุณหนูสี่ เจ้ามิแปลกใจสักนิดว่าเหตุใดข้าจึงชอบท่านลุงรองเจ้า แต่กลับห่วงเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้พวกนี้หรือ?”
เจินเมี่ยวหัวเราะแห้งๆ คราหนึ่ง
เรื่องนี้มีอันใดแปลกประหลาดกัน หากมิใช่ลุงรองของนาง นางก็ชมชอบเช่นกัน!
ขอเพียงมั่นใจว่าชูสยาจวิ้นจู่มีผู้มีความกล้าสูงเทียบฟ้าจะมิคิดทำเรื่องอันสะท้านฟ้าสะเทือนดิน นางก็วางใจแล้ว
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
