พ่อบ้านหูพยักหน้า “เรียนนายท่านผู้หญิงว่า ข้าทราบแล้ว”
ทว่าสาวใช้ผู้นั้นกลับมิยอมไป นางเดินมาหยุดตรงหน้าเจินเมี่ยวแล้วย่อกายคารวะ “ไท่ไท่ นายท่านผู้หญิงของเราเชิญท่านไปพูดคุยที่เรือนด้านในเจ้าค่ะ”
เจินเมี่ยวมองหลัวเทียนเฉิงคราหนึ่ง
หลัวเทียนเฉิงเอ่ยด้วยใบหน้าอ่อนโยนว่า “ไปเถิด”
เจินเมี่ยวจึงเดินตามสาวใช้ออกไป
จวนสกุลหูนั้นมิได้ใหญ่โตอันใด มีเรือนเล็กแค่เพียงสามหลัง เรือนด้านหลังทางทิศใต้และเหนือคล้ายเพิ่งรื้อทำใหม่ ภายในบริเวณเรือนต่างปลูกต้นทับทิมและต้นกล้วยไว้หนาแน่น แต่กลับดูสะอาดเรียบร้อยยิ่ง
เจินเมี่ยวเดินตามสาวใช้ขึ้นบันไดไป มีสตรีสาวผู้หนึ่งเดินออกมาต้อนรับ นางส่งยิ้มก่อนเอ่ยว่า “แขกคนสำคัญมาเยือน แต่นายท่านกลับไม่อยู่ ช่างเป็นเรื่องที่เสียมารยาทยิ่งแล้ว”
เจินเมี่ยวพิจารณาสตรีผู้นี้อย่างละเอียดคราหนึ่ง
อายุนางราวยี่สิบปลาย ใบหน้ารูปไข่หงส์ คิ้วกิ่งหลิว หน้าตาชวนให้คนชมชอบยิ่ง นางใส่เสื้อเอ่าแขนเสื้อทรงกระบอกสีแดงอ่อนขับให้ผิวนางขาวนวลมากขึ้นไปอีก
แม้นมิอาจเรียกได้ว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแต่ก็สวยงามน่าพิศ
สตรีผู้นั้นก็พิจารณาเจินเมี่ยวด้วยเช่นกัน
นางสวมเพียงเสื้อเอ่าสีเขียวกับกระโปรงสีขาว แต่กับขับให้ผมของนางดำขลับดุจหมึก ผิวขาวราวหิมะ รูปโฉมงดงามดุจดอกท้อยามเดือนสามที่ต้องแสงอาทิตย์ยามอัสดง คล้ายความงามในโลกหล้าต่างมารวมอยู่บนตัวนางกระนั้น
นัยน์ตาของสตรีสาวผู้นั้นกลอกหมุนไปมา ในใจกล่าวว่าบุคคลเช่นนี้ช่างหาได้ยากยิ่ง ได้ยินมาว่าผู้ที่มาจากตระกูลจินเมืองหยางชิงคือคุณชายตระกูลจิน แม่นางผู้นี้มีโอกาสติดตามมาด้วยได้ย่อมต้องเป็นที่รักชอบมากเป็นแน่ แต่ไม่ทราบว่าเป็นอนุในเรือนหรืออนุนอกเรือนของคุณชายผู้นั้นกันแน่
แต่หากบอกว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้อง นางกลับมิคิดถึงเลย เพราะตระกูลใหญ่เช่นนั้นย่อมต้องให้ความสำคัญกับการแต่งภรรยา หากแต่งภรรยาต้องแต่งที่เพียบพร้อม แต่งอนุต้องงดงาม
ถ้าภรรยาเอกมีรูปโฉมเช่นนี้ ยามติดต่อการค้าต้องถูกคนใจชั่วจับจ้องเป็นแน่ เช่นนี้มิใช่หาภัยใส่ตัวหรอกหรือ อีกอย่างภรรยาเอกไหนเลยจะออกมาข้างนอกด้วยได้เช่นนี้เล่า
ใบหน้าสตรีสาวพกพาไปด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับมีระยะห่างอยู่หลายส่วน นางเอ่ยทักทายขึ้นว่า “ข้าเพิ่งเคยเห็นสตรีที่งดงามเช่นน้องสาว รีบเข้าในเรือนเถิด”
นางมิอาจล่วงเกินตระกูลจินจากชิงหยาง แค่อนุผู้หนึ่ง…ความจริงในใจนางก็รู้สึกดูแคลนอยู่บ้าง
ท่าทีของสตรีสาวดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยทำให้เจินเมี่ยวอึ้งงันไป แล้วค่อยเข้าใจขึ้นมา
อ้อ งดงามเกินไปย่อมไม่มีสหาย!
สตรีสาวเชิญเจินเมี่ยวเข้าไปในเรือน เมื่อนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวจึงเอ่ยว่า “น้องสาวเรียกข้าว่าพี่หูก็ได้”
เจินเมี่ยวคล้อยตามอย่างว่าง่าย เมื่อคลี่ยิ้ม ลักยิ้มสองข้างก็ปรากฏขึ้น “พี่หู ท่านเรียกข้าว่าอาซื่อก็ได้”
นางมิอยากเผยชื่อแซ่ตนให้ผู้อื่นทราบ
โลกภายนอกนี้มีคนชั่วมากมายเหลือเกิน นางมิอาจไม่ป้องกันไว้ก่อน
แต่สำหรับนางหู นางกลับยิ่งมั่นใจว่าตนเองคาดเดาไม่ผิด ที่แท้ก็เป็นสตรีชั่วช้าที่ไม่มีแม้แต่ชื่อแซ่ ไม่แน่ว่าอาจเป็นเพียงหญิงที่ถูกซื้อมาเท่านั้น
รอยยิ้มบนใบหน้าพลันเจื่อนลงไปหลายส่วน
เจินเมี่ยวรู้แปลกใจยิ่ง
ท่าทีของสตรีสาวผู้นี้เปลี่ยนไปแปรมาไม่หยุด เพราะอันใดกันหรือ?
แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นที่มีความสำคัญต่อหลัวเทียนเฉิงยิ่ง นางจึงได้แต่สนทนาพูดคุยกับนางหูต่อไป
นางหูยังถามถึงเรื่องราวภายในตระกูลจินอีกด้วย
เจินเมี่ยวย่อมไม่ทราบแน่ เมื่อถูกถามจึงทำเพียงยิ้มแหย่เท่านั้น
แววนางของนางหูกลับยิ่งเพิ่มความดูแคลนขึ้นอีก เป็นเพียงอนุนอกเรือนดังคาด นางมิรู้เรื่องราวใดเกี่ยวกับตระกูลจินสักนิด
เจินเมี่ยวเริ่มหวาดหวั่นขึ้นมา
สถานการณ์ดูย่ำแย่ยิ่ง หรือเพราะเอ่ยถามสิ่งใดตนก็ไม่รู้ นางจึงเริ่มสงสัยเข้าให้แล้ว?
แต่หากนางสงสัย จะมองตนอย่างดูแคลนไปไย เหตุใดจึงมิเอ่ยถามออกมาตามตรงเล่า?
ทั้งสองต่างคนต่างคิด บรรยากาศกลับเริ่มวังเวงขึ้นมา
เวลานี้เองกลับมีเสียงร้องไห้ดังลอยจากด้านนอก ตามติดด้วยร่างของเด็กน้อยผู้หนึ่งที่วิ่งเข้าไปร่ำไห้อยู่ในอกนางหู “ท่านแม่ ขนมฮวาเกาไม่อร่อย…”
สาวใช้ที่ตามมาด้านหลังมีสีหน้าเลิกลัก “นายท่านผู้หญิง คุณชายร้องไห้เพราะขนมฮวาเกาวันนี้ไม่มีตราประทับลายบุปผาเจ้าค่ะ”
เมื่อเห็นบุตรชายร้องไห้ นางหูก็ขมวดคิ้ว “ทุกทีบนขนมฮวาเกาก็จะประทับลายกุหลาบมิใช่หรือ?”
“ร้านบอกว่าตราประทับพังจึงมิได้ประทับลายเจ้าค่ะ”
เด็กน้อยผู้นั้นร้องไห้เสียงดังขึ้นไปอีก “ท่านแม่ ข้าจะกินฮวาเกาที่ประทับลายดอกกุหลาบ!”
นางหูมองเจินเมี่ยวด้วยความประหม่า “ทำให้น้องสาวต้องขบขันแล้ว เด็กคนนี้ถูกตามใจเสียเคยตัว”
เจินเมี่ยวโบกมือไปมา “เด็กทุกคนก็เป็นเช่นนี้ทั้งสิ้น”
เด็กน้อยแค่เพียงสามสี่ขวบนั้นหรือ หากเขาได้ชอบสิ่งใดแล้วก็จะไม่ยอมปล่อยมันไปเด็ดขาด
ครั้นเห็นว่ามารดามิสนใจตนเอง เด็กน้อยก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เขาสะอึกสะอื้นจนหายใจแทบไม่ทัน
นางหูจึงร้อนรนขึ้นมา นางตบหลังบุตรชายพลางร้องบอกว่า “ยังไปรีบไปเชิญท่านหมออีก!”
เมื่อเจินเมี่ยวได้พินิจดูอย่างละเอียดจึงเพิ่งเห็นว่าเด็กน้อยผอมเสียจนน่าสงสาร
สถานการณ์เช่นนี้ หากนางยังคงนั่งอยู่โดยไม่เอ่ยอันใดกลับยิ่งรู้สึกประหม่าจึงเดินเข้าไปเอ่ยว่า “บุตรท่านเป็นอันใดหรือ?”
เวลานี้นางหูกำลังร้อนรนใจจึงมิได้ใส่ใจต่อฐานะของเจินเมี่ยวแล้ว สามีของนางก็มิอยู่จึงรู้สึกไร้ที่พึ่งพิงทำให้อดระบายความทุกข์กับเจินเมี่ยวออกมามิได้ “เขาป่วยหนักเมื่อยังแบเบาะ จึงดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษมาตลอด ผู้ใดจะทราบเมื่อโตขึ้นกลับมิใคร่ชอบกินข้าวเท่าใด”
“บุตรท่านชอบกินขนมจำพวกฮวาเกาเท่านั้นหรือ?”
มิน่าเล่าตระกูลที่มิต้องกังวลเรื่องกินเรื่องดื่มกลับมีบุตรที่ผอมแห้งเช่นนี้ เป็นเพราะเลือกกินนี่เองนางส่ายหน้า “มิใช่ จังเกอเพียงเห็นว่าขนมฮวาเกาเป็นของแปลกใหม่จึงกัดกินเพียงคำสองคำเท่านั้น หากเป็นขนมเช่นเดียวกันแต่ไม่มีตราประทับบุปผา เขาก็จะไม่กินแม้เพียงคำ”
“เป็นเช่นนี้เอง” เจินเมี่ยวครุ่นคิดคราหนึ่งจึงเอ่ยว่า “หากพี่หูไม่รังเกียจ ข้าจะทำหมานโถวให้จังเกอกินดู”
โบราณว่ากินของผู้อื่น ปากย่อมหวาน หากนางเอาใจเด็กน้อยผู้นี้จนอยู่หมัด แม้นฐานะถูกเปิดเผยก็คงมิถูกไล่ตะเพิดออกไปโดยทันทีกระมัง
“หมานโถว?” นางหูเลิกคิ้วขึ้น “จังเกอไม่เคยกินสักครา”
เจินเมี่ยวเม้มริมฝีปากเผยยิ้ม “พี่หูไม่สู้ลองดูสักครา ไม่แน่ว่าจังเกออาจจะกินหมานโถวที่ข้าทำก็ได้”
“เช่นนั้น…ก็ได้” นางหูพยักหน้ารับ
เมื่อซื้อฮวาเกามาไม่ได้ จังเกอต้องงอแงไม่เลิกแน่ วันนี้ทั้งวันคงไม่ยอมกินอันใดแน่ จะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปได้อย่างไร
“รบกวนน้องสาวแล้ว ต้องขออภัยยิ่ง”
“มิเป็นไร ข้าชอบเด็กมาก”
“อาซิ่ง พา…ซื่อไท่ไท่ไปที่ห้องครัวด้วย”
ซื่อไท่ไท่? ฟังแล้วดูพิกลยิ่ง
เจินเมี่ยวเพียงสงสัยครู่หนึ่งก็ปล่อยมันทิ้งไป แล้วเดินตามสาวใช้ที่ชื่อว่าอาซิ่งไปห้องครัวด้วยความเบิกบาน
นานแล้วที่นางมิได้เข้าครัว คันไม้คันมือยิ่ง
เมื่อถึงห้องครัว นางก็กวาดตามองครู่หนึ่งก็ทราบแล้วว่าจะทำสิ่งใด
นางนำแป้งที่นวดแล้วมานวดผสมกับมันบดสีม่วง แล้วนำไปนึ่ง
นางอาศัยช่วงเวลานี้นำไข่นกกระทามาต้ม และเลือกสาลี่มาสองสามลูก ควักเอาตรงกลางออกมาแล้วเทไข่ดิบที่ตีจนเข้ากันลงไป
อาซิ่งมองอย่างตกตะลึงตาค้าง “ซื่อ…ซื่อไท่ไท่ เราสามารถใส่ไข่ดิบลงไปในสาลี่ได้ด้วยหรือ?”
“ทำเป็นสาลี่นึ่งไข่ได้” เจินเมี่ยวมิได้เงยหน้าขึ้น มือยังคงสาละวนทำต่อไป
เมื่อทำสาลี่เสร็จ นางก็หยิบเต้าหู้มาหั่นเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าขนาดพอเหมาะ แล้วเทเนื้อสับละเอียดที่ปรุงเสร็จแล้วลงไปผัดในกระทะจนสุก สุดท้ายก็ใส่น้ำส้มที่ต้มจนเดือดราดลงไป กลายเป็นผัดเต้าหู้ราดน้ำส้ม
ต่อจากนั้นก็หั่นถู่โต้ว[1] หูหลัวปัว เห็ดหอมเป็นชิ้นๆ แล้วผัดรวมกันทำเป็นลูกชิ้นผักห้าสี
เมื่อปอกเปลือกไข่นกทาเสร็จก็นำหูหลัวปัวมาแกะเป็นหงอนไก่และปากไก่เสียบเข้าไป ใช้งาดำแต่งเป็นตา สุดท้ายจึงกลายเป็นไก่ตัวผู้ตัวเล็กแสนน่ารัก แล้วนำไปวางคู่กับลูกชิ้นผักห้าสี
“สวรรค์ สวรรค์!” อาซิ่งไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา นางจ้องมองเขม็ง ตกตะลึงอึ้งงันไปเสียนานแล้ว
เจินเมี่ยวได้ถอนหายใจออกมา เสียดายที่ไม่มีชิงเกอเป็นผู้ช่วย ทำให้นางออกจะวุ่นวายอยู่บ้าง
โชคดีที่ในห้องครัวนี้ได้ต้มน้ำแกงกระดูกหมูไว้แล้วนางจึงทำน้ำแกงกระดูกหมูสารพัดเห็ดเสียเลย
ส่วนแป้งสีม่วงก็นึ่งได้ที่พอดี นางจึงบิออกมาเป็นก้อนเล็กๆ อาซิ่งยังมิทันมองให้ชัดว่าเจินเมี่ยวทำ อย่างไรบ้าง นางเพียงรู้สึกว่าตาลายไปหมดแล้ว พริบตาก็กลายเป็นดอกกุหลาบเสียแล้ว นางวางลงบนหม้อนึ่งที่ไฟกำลังลุกไหม้ ผ่านไปครู่หนึ่งสาลี่ที่นึ่งไว้ชั้นบนสุดก็สุกพอดี
เจินเมี่ยวล้างมือพลางเอ่ยกับอาซิ่งว่า “ยกออกไปเถิด” แล้วเดินนำออกมาจากห้องครัวก่อน
ท่านหมอเพิ่งตรวจอาการให้จังเกอเสร็จพอดี เขาบอกเพียงว่าดื่มนมและกินอาหารไม่ตรงเวลา ทำให้ไม่อยากอาหารอันใดเทือกนั้น
นางหูฟังวาจาทำนองนี้มานับครั้งไม่ถ้วนจนท่องได้อย่างลื่นไหล ที่นางเชิญหมอมาทุกครั้งที่จังเกอไม่สบายก็เพื่อให้ตนสบายใจก็เท่านั้น
นางหูจะหยิบขนมดอกกุ้ยให้จังเกอกิน จังเกอก็เม้มริมฝีปากไว้ ส่ายศีรษะดั่งกลองปัวล่าง[2]
กลิ่นหอมของอาหารลอยมาปะทะจมูก ช่างหอมหวนและสดใหม่
นางหูเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นเจินเมี่ยวเดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ
เจินเมี่ยวยิ้มพลางนั่งลง อาซิ่งที่อยู่ด้านหลังยกถาดใบใหญ่เข้ามา แล้วจัดวางอาหารลงบนโต๊ะ
อย่างแรกคือสาลี่นึ่งไข่ ตามด้วย เต้าหูสีเหลืองส้ม และไข่ต้มนุ่มนิ่ม ดูแล้วช่างสบายตานัก
จังเกอยื่นหน้าออกมาดู
ตามด้วยจานกระเบื้องเคลือบสีเขียวใบใหญ่ ในจานมีลูกชิ้นผักห้าสีวางอยู่ ทั้งยังมีไก่ตัวผู้สีขาวน่ารักวางอยู่ด้วย
“มันกินได้หรือไม่?” จังเกอเอ่ยถามพลางชี้ไปยังไก่ตัวผู้ตัวน้อย
“ย่อมต้องได้แน่นอน” เจินเมี่ยวเอ่ยพลางยิ้มตาหยี
นางหูอึ้งงันไป รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ จึงรีบเอ่ยต่อว่า “อาถาว ยืนเหม่อทำอันใด ยังไม่รีบมาป้อนคุณชายอีก”
สาวใช้ชุดสีชมพูที่อยู่ด้านหลังนางหูรีบใช้ตะเกียบคีบไข่นกกระทาป้อนจังเกอทันที
จังเกอส่ายหน้าแล้วบุ้ยใบ้ให้อาถาววางไก่ตัวผู้นั้นใส่มือตน เขามองมันอย่างสนใจอยู่ครู่หนึ่งค่อยกินมัน
นางหูมองจังเกออย่างตื่นเต้น
จังเกอยื่นมือมาชี้ “เอาอีก!”
นางหูหันไปมองเจินเมี่ยวทันใด นางเอ่ยอย่างยากจะปิดบังความตื่นเต้น “น้องสาว หรือว่าไข่นกกระทานี้มีรสชาติอร่อยกว่าไข่ทั่วไป?”
“พี่หูลองชิมดูก็จะรู้”
นางหูรีบคีบมันขึ้นมากินคำหนึ่ง แล้วก็ต้องอึ้งงันไป
ที่นางตกตะลึงมิใช่เพราะไข่นกกระทาอร่อยมาก แต่กลับกัน มันเป็นเพียงไข่ต้มธรรมดาทั่วไปเท่านั้น
แต่จังเกอกลับต้องการกินมันอีก!
นางมองเจินเมี่ยวอย่างไม่เข้าใจ เจินเมี่ยวจึงอธิบายว่า “จังเกออายุยังน้อย เดิมก็กินยากอยู่แล้ว เขาจะชอบกินสิ่งใดนั้นก็ต้องดูว่ามันสามารถดึงดูดความสนใจของเขาได้ไหมก็เท่านั้น”
ขนมฮวาเกาก็เป็นเพียงขนมธรรมดา แต่จังเกอกลับงอแงจะกินให้ได้ เห็นชัดว่ามิได้ชอบกินเพราะรสชาติ ความแปลกใหม่ สวยงามต่างหากคือสิ่งที่เด็กน้อยสนใจที่สุด
จังเกอหยิบไข่นกกระทาที่หน้าตาเหมือนไก่ตัวผู้ขึ้นมาอีกดั่งคาด เขาเล่นมันอยู่ครู่หนึ่งค่อยกิน แล้วตามด้วยลูกชิ้นผักอีกสองลูก ไข่นึ่งอีกส่วนหนึ่ง
อาซิ่งย้อนกลับมาอีกครา นางวางหมานโถวสีม่วงรูปดอกกุหลาบลงบนโต๊ะน้ำชา
นางหูอดตกตะลึงจนต้องถอนหายใจออกมามิได้ “น้องสาว หมานโถวเช่นนี้เจ้าทำได้อย่างไร มันเหมือนดอกกุหลาบจริงๆ ไม่มีผิด!”
“ไม่ยากเลย เพียงแต่ต้องใช้ความตั้งใจสักหน่อยเท่านั้น”
เมื่อเห็นจังเกอหยิบหมานโถวกุหลาบไว้ในมือแล้วกัดชิมคำหนึ่ง นางหูก็อดน้ำตาร่วงเผาะมิได้
นางค่อยๆ เช็ดที่ขอบตาตน เอ่ยกำชับว่า “อาถาว ไปบอกกับพ่อบ้านหูที่เรือนหน้าว่าข้าจะให้ซื่อไท่ไท่กินข้าวที่นี่ ขอให้เขากล่าวขออภัยแขกแทนข้าด้วย”
“เจ้าค่ะ” อาถาวจึงเดินออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่นานก็กลับมาอีกครา เมื่อเห็นนางหูที่กำลังจับมือสนทนากับเจินเมี่ยวด้วยความตื่นเต้นก็อึกอักกับสิ่งที่ตนอยากจะเอ่ย
——
[1] ถู่โต้ว มันฝรั่ง
[2] กลองปัวล่าง คนไทยเรียกว่าป๋องแป๋ง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
