ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 27 งั้นก็ไปด้วยกัน

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบใครบางคนนอนขดตัวอยู่บนพื้นข้างเตียง คนที่อยู่ในอาการงัวเงียรีบดีดตัวลุกขึ้น มองไปรอบห้องเพื่อหาสิ่งของที่พอจะขับไล่ผู้ชายคนนี้ออกไปจากห้องได้ ต่อให้ตามง้อด้วยวิธีไหนเขาจะไม่มีวันยอมยกโทษให้คนขี้โกหกหลอกลวงเด็ดขาด

ขวดน้ำดื่มที่วางอยู่บนโต๊ะถูกหยิบไปด้วยมือน้อย ๆ ของผู้เป็นเจ้าของห้อง ลูกพลับเปิดฝาแล้วยิ้มมุมปาก เทมันลงตรงใบหน้าของแขกไม่ได้รับเชิญ

“แค่ก ๆ อะไรวะเนี่ย!”

“รีบออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้”

“ลูกพลับ! ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นยังไงบ้าง”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องทำเป็นห่วงผมหรอก ออกไปจากห้องก่อนที่ผมจะใช้วิธีรุนแรงมากกว่านี้”

“ได้ ๆ จะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ แค่เห็นมึงด่ากูได้ก็ดีใจแล้วล่ะ”

แม้จะโดนมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแต่แทนไทก็ยังยิ้มได้ เห็นลูกพลับไม่เป็นอะไรก็ดีใจแล้ว เช้าวันนี้เป็นเช้าที่ไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนเมื่อก่อน เพราะได้เป็นตัวของตัวเอง โดนด่ายังดีกว่าถูกรักด้วยตัวตนอื่น นี่คือสิ่งที่เขาควรจะทำตั้งแต่แรก ไม่ใช่เข้ามาด้วยวิธีการโกหกแบบนั้น

“อ้วกกก”

“ลูกพลับเป็นอะไร”

“ไม่ต้องเข้ามาใกล้ ออกไปเลย”

แม้จะอยู่ในอาการไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่ลูกพลับก็ปัดมือไล่เขาให้ออกไป ทว่าแทนไทไม่ยอมหรอก เห็นเมียไม่สบายอย่างนี้ใครจะออกไปได้ลงคอล่ะ รีบพุ่งตัวเข้าไปพยุงร่างเล็ก แม้จะโดนอีกฝ่ายผลักให้ออกห่างแต่ไม่ละความพยายาม

“เดี๋ยวกูจะช่วยพยุงออกไปข้างนอก อยู่ในห้องมันอุดอู้ อากาศไม่ถ่ายเท”

“ไม่ต้อง อ้วกก”

กำลังจะอาเจียนออกมาเต็มทีแล้ว จึงรีบวิ่งออกมาจากห้องตรงไปยังห้องน้ำ สำรอกเอาของเหลวในท้องออกมาทั้งที่เช้านี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย ป้าปิ่นเห็นอย่างนั้นก็ตกอกตกใจยกใหญ่ รีบวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น

“พลับเอ็งเป็นอะไร!”

“อาเจียนครับป้าปิ่น สงสัยจะแพ้ท้อง” แทนไทเป็นฝ่ายตอบเสียเอง

“ท้องมาเป็นเดือนแต่ไม่ยักจะแพ้ท้อง เช้านี้กลับแพ้ท้องซะอย่างนั้น”

“บอกเขากลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ครับป้าผมไม่อยากเห็นหน้า”

“มึงเป็นอย่างนี้จะให้กูกลับได้ยังไงกัน มึงหายดีแล้วกูสัญญาว่าจะกลับทันที”

“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว กลับไปสิ” คนพูดยืนประจันหน้ากับแทนไทอย่างไม่ลดละ

“แน่นะ ดูหน้ายังซีดอยู่เลย ไปหาหมอดีกว่าไหม”

“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผม รีบกลับไปซะ”

“ก็ได้ ๆ ดูแลตัวเองให้ดีล่ะกูเป็นห่วง”

“เก็บคำว่าเป็นห่วงของคุณกลับไปด้วยเลย ผมไม่ต้องการ”

แทนไททำได้เพียงมองด้วยสายตาที่เป็นห่วง ทว่าลูกพลับหันหน้าหนีไปอีกทาง เขาจึงหันมาเอ่ยกับปิ่นวดี

“ผมกลับก่อนนะครับป้าปิ่น ฝากดูแลลูกพลับด้วย”

“ได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

แทนไทกลับไปแล้วสองป้าหลานจึงเดินออกมานั่งที่ระเบียง ปิ่นวดีนำน้ำมาให้หลานชายพร้อมกับยาหอม หวังว่าจะทำให้อาการดีขึ้นมาบ้าง

“เรื่องเมื่อคืนเป็นมายังไงครับป้า ทำไมเขาได้มานอนในห้องผม”

“เมื่อคืนคุณแทนไทอุ้มเอ็งมาจากบ้านโน้น เลยให้พาเข้าไปในห้อง จากนั้นเขาก็ขอเป็นคนดูแลเอ็งป้าเลยอนุญาต”

“ป้าจะอนุญาตทำไม จำไม่ได้เหรอว่าเขาทำอะไรผมไว้บ้าง นี่ป้าอยู่ข้างใครกันแน่”

“ก็อยู่ข้างเอ็งน่ะสิ ที่ยอมเพราะเห็นว่าเขาเป็นห่วงเอ็งจริง ๆ ไม่งั้นคงไม่ยอมย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยหรอก แถมยังคอยช่วยเหลือต่าง ๆ นานา”

“เขาทำเพราะอยากจะแกล้งผมน่ะสิ นับจากนี้ผมจะไม่ยอมให้เขาข้ามมาบ้านเราเด็ดขาด”

“แล้วจะห้ามได้ยังไงล่ะ ในเมื่อกำแพงบ้านก็เตี้ยซะขนาดนั้น”

“ผมจะติดป้ายห้ามเข้ามา ถ้ากล้าเข้ามาเหยียบแม้แต่ก้าวเดียวผมจะแจ้งตำรวจมาจัดการ”

“เฮ้อ! แล้วแต่เอ็งละกันป้าไม่ยุ่งหรอก แล้วเป็นยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง เริ่มมีอาการแพ้ท้องอย่างนี้แล้วคงจะทำงานไม่ไหวแน่ ๆ ช่วงนี้ป้าว่าปิดร้านไปก่อนไหม ยังไงเอ็งก็ไปส่งไม่ได้หรอก”

“ผมไหวครับป้า”

“ไม่ได้หรอก ป้าไม่ยอมให้เอ็งขับรถอีกแน่ เงินทองเราก็พอมีใช้อยู่ไม่จำเป็นจะต้องดิ้นรนอะไรหรอก”

“ไม่ได้หรอกครับป้า อีกหน่อยผมก็จะคลอดลูกแล้ว ผมไม่อยากเป็นภาระใคร อยากจะใช้เงินเก็บของตัวเองจะสบายใจกว่า”

“ทางโน้นเขาจะจ่ายให้ หลานทั้งคนเขาไม่ทิ้งขว้างหรอก”

“ผมจะไม่รับความหวังดีจากบ้านโน้นแล้ว ผมจะยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง คนอื่นท้องใกล้คลอดยังทำงานถมเถไป ทำไมผมจะทำอย่างนั้นไม่ได้”

“ก็แล้วแต่เอ็งละกัน ถ้างั้นป้าไปทำกับข้าวก่อน ไปอาบน้ำอาบท่าจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น”

“ครับป้า”

เมื่อนั่งอยู่เพียงลำพังก็หวนให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนอีกครั้ง จู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลบ่าลงมา เจ็บเหลือเกินกับการถูกหลอกครั้งใหญ่ในชีวิต ถูกแทนไทต้มซะจนเปื่อยไม่มีชิ้นดี เผลอมอบหัวใจให้นายโตคนนั้นไปแล้ว แต่เมื่อรู้ว่าทั้งสองคือคนเดียวกันแทบล้มทั้งยืน โกรธก็โกรธอยู่หรอก ทว่าจะให้เกลียดมันทำไม่ได้แล้ว ความรักที่มอบให้โตมันยังคงอยู่ในใจดวงน้อยนี้ ทำไมนะคนที่เคยไร้หัวใจอย่างแทนไท พอมาแสร้งทำเป็นดีกลับคว้าหัวใจของเขาไปได้เร็วอย่างนี้

*-*-*-*-*-*-*

หลังจากวันนั้นก็มีป้ายขนาดใหญ่มาติดเอาไว้ตรงรั้วบ้าน มีใจความว่าห้ามคนที่ชื่อแทนไทข้ามเขตมาโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย แต่คนอย่างแทนไทมีหรือจะกลัว เดินข้ามรั้วมาอย่างไม่เกรงกลัวใด ๆ แถมมาพร้อมกับอาหารบำรุงร่างกายสำหรับคุณแม่ที่กำลังตั้งครรภ์จำนวนมาก วางไว้บนเตียงไม้ไผ่หน้าเรือนไทย ก่อนจะทักทายเจ้าโชคดีที่รีบวิ่งแจ้นเข้ามาหา กระดิกหางยิก ๆ อย่างรู้งาน เพราะคิดว่าผู้ชายคนนี้มีของกินมาให้เหมือนเช่นทุกวัน

“ว่าไงเจ้าโชคดี วันนี้เจ้านายของเอ็งอารมณ์ดีไหมวะ”

จะว่าไม่กลัวก็ไม่ใช่ ช่วงหลังมานี้ปิ่นวดีบอกว่าลูกพลับอารมณ์แปรปรวนบ่อย ๆ วีนเหวี่ยงอารมณ์เสียเก่งเป็นที่หนึ่ง แม้กระทั่งบางครั้งยังหงุดหงิดใส่ผู้เป็นป้าด้วยอีกต่างหาก ได้ยินอย่างนั้นเขาจึงทำใจมาบ้างแล้วว่าจะต้องเจอกับอะไร

“อ้าวคุณแทนไท ยังกล้ามาอีกเหรอคะ ไม่กลัวว่าไอ้พลับมันจะไล่ตะเพิดหรอกหรือ”

“กลัวคงไม่มาครับ ผมไม่ยอมแพ้หรอก จะต้องเอาชนะใจหลานชายป้าปิ่นให้ได้”

ในระหว่างทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้นก็มีเสียงบุคคลที่สามดังแทรกเข้ามา

“ป้าปิ่นครับ เห็นกุญแจรถมอไซค์ไหม”

ยังไม่ทันที่ปิ่นวดีจะตอบกลับไป ลูกพลับก็ต้องชะงักฝีเท้า ยืนจ้องมองแขกไม่ได้รับเชิญตาขวาง ทำเป็นเมินราวกับอีกฝ่ายไม่มีตัวตน เดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นป้า

“เอ็งลืมเสียบไว้ที่รถหรือเปล่าลองไปหาดู แล้วจะไปไหนล่ะ”

“ผมอยากกินส้มตำเผ็ด ๆ น่ะครับป้า ว่าจะขับออกไปซื้อในหมู่บ้าน”

“อ้อ งั้นก็ขับรถดี ๆ ล่ะ”

“ครับ อ้อ แล้วก็อย่าลืมไล่หมูไล่หมาแถวนี้กลับไปด้วยนะ เห็นแล้วผมอยากจะอ้วก”

“เดี๋ยวกูไปซื้อให้ดีกว่า” คนที่ยืนเป็นส่วนเกินรีบอาสาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

ลูกพลับหรี่ตามองแวบหนึ่งแล้วเดินผ่านหน้าไปอย่างไม่สนใจ แต่มีหรือที่แทนไทจะยอม รีบเดินตามหลังไปจนถึงรถที่จอดอยู่ ลูกพลับรีบคร่อมรถเตรียมจะสตาร์ตเครื่อง แต่แล้วก็มีใครบางคนมานั่งซ้อนหลัง

“เอ๊ะ! ลงไปเดี๋ยวนี้เลย”

“ไม่ลง กูไปด้วย”

“มันจะมากไปแล้วนะ คุณไม่มีสิทธิ์แม้จะย่างกรายเข้ามาบ้านหลังนี้ ผมไม่โทรเรียกตำรวจก็เป็นบุญของคุณมากแล้ว ลงไป! ก่อนที่ผมจะโมโหไปมากกว่านี้”

“มึงนั่นล่ะลงไป เดี๋ยวกูจะไปซื้อมาให้เอง”

“ไม่ลง! นี่มันรถผม และผมก็ไม่ต้องการความหวังดีจากคุณด้วย”

“งั้นก็ไปด้วยกัน”

แทนไทกักร่างเล็กเอาไว้ด้วยวงแขนแกร่งซึ่งกำลังจับแฮนด์รถ เขยิบก้นเข้าไปอีกเล็กน้อยเพื่อให้ถนัดในการขับ คนที่นั่งอยู่ด้านหน้าพยายามดิ้นรนขยับตัวแรง ๆ จนรถโอนเอนไปมาจวนจะล้ม จนคนที่นั่งซ้อนหลังต้องส่งเสียงดุก่อนจะเจ็บตัวกันเสียก่อน

“หยุดได้แล้วเดี๋ยวก็ล้มกันพอดี”