“ทุกอย่างมันจบตั้งแต่คุณไม่รับผิดชอบลูกในท้องผมแล้ว คุณมันเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว ได้ผมมาเพราะความเลวยังไม่พอ ยังคิดจะครอบครองผมด้วยวิธีสกปรกอย่างนี้อีก ไม่มีวันซะหรอก ถึงยังไงคุณก็ไม่มีทางได้สิ่งที่ต้องการ” คนพูดพยายามแกะมือหนาออกทว่าแทนไทไม่ยอม เขาพลิกร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากันอย่างทุลักทุเลจนสำเร็จ พยายามสวมกอดทั้งที่อีกฝ่ายออกแรงขัดขืนดิ้นรน จนในที่สุดก็มิอาจสู้แรงคนตัวโตกว่า ร้องไห้เสียใจภายในวงแขนแกร่ง แต่ถึงกระนั้นกำปั้นน้อย ๆ ยังคงทุบที่ต้นแขนอยู่เนือง ๆ
แทนไทไม่ยอมพูดอะไรได้แต่สะอื้นไห้ กอดร่างเล็กไว้ราวกับกลัวว่าจะไม่มีโอกาสเช่นนี้อีกแล้ว บรรยากาศภายในสวนที่ควรจะโรแมนติกกลับกลายเป็นตรงกันข้าม เสียงสะอื้นไห้จากคนทั้งสองกลบเสียงจักจั่นไปหมดแล้ว แสงไฟกะพริบรอบตัวยังคงทำหน้าที่ของมัน แต่มิอาจจรรโลงจิตใจของคนที่เพิ่งได้รับความเจ็บปวดให้ทุเลาเบาบางลงได้ เขาหวังกับชายหนุ่มที่ชื่อโตเอาไว้มากมายนัก อยากจะให้เป็นพ่อของลูก อยากให้มาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แต่แล้วความฝันก็พังทลายลงไปในชั่วพริบตาจากคำสารภาพของแทนไท
“มึงเคยสัญญาเอาไว้แล้วว่าจะยอมให้อยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มึงจำได้ไหม”
“ไม่! ผมไม่เคยนับว่ามันเป็นสัญญา เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากคำโกหกของคุณทุกอย่าง จึงถือว่าเป็นโมฆะ จากที่เคยเกลียดผมจะยิ่งเกลียดมากขึ้น คุณจะไม่มีวันได้รับน้ำใจอะไรจากผมเด็ดขาด”
“กูจะทำทุกทางเพื่อให้เราได้อยู่พร้อมหน้ากันพ่อแม่ลูก กูจะทำให้ได้”
“ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ เถอะ”
ในเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยลูกพลับจึงตัดสินใจอ้าปากกัดบ่าหนาของแทนไทอย่างสุดแรงเกิด ทว่าร่างหนายังคงยืนนิ่งไม่สะทกสะท้าน แม้เจ็บปวดมากแค่ไหนก็จะยอมทนเพื่อให้ได้กอดคนคนนี้ไปนาน ๆ เมื่อกัดเขาสมใจอยากแล้วแต่ก็ยังไม่ถูกปลดปล่อยจากพันธนาการ จึงทำได้เพียงร้องไห้อยู่อย่างนั้นและหมดสติไปในที่สุด
“ลูกพลับ! ลูกพลับฟื้นขึ้นมาสิ”
ด้วยความร้อนใจจึงอุ้มร่างเล็กรีบเดินข้ามรั้วบ้านไปอย่างเร่งรีบ ตะโกนเรียกปิ่นวดีเสียงดังจนอีกฝ่ายตกอกตกใจ รีบวางมือจากการล้างจานวิ่งแจ้นออกมาส่องสายตามองหาเจ้าของเสียง เมื่อรู้ว่าเป็นใครก็ยิ่งตกใจกว่าเดิม
“คุณแทนไท มาได้ยังไงกันคะ”
“อย่าเพิ่งถามเลยครับ ป้าช่วยหายาหอมมาให้ลูกพลับก่อนเร็ว”
“ค่ะ ๆ”
แม้จะยังคงงุนงงทว่าปิ่นวดีรีบทำตามอย่างว่าง่ายเพราะเป็นห่วงหลานชาย ส่วนแทนไทอุ้มเจ้าตัวเล็กไปวางราบบนเสื่อ หาหมอนมาให้หนุน นำพัดไม้ไผ่สานมาพัดเพื่อระบายอากาศให้ พลางชะเง้อมองหาปิ่นวดีว่าจะมาเมื่อไหร่
“มาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับป้า”
รับยาหอมมาแล้วก็นำไปจ่อที่ปลายจมูกเพื่อให้คนที่เพิ่งหมดสติฟื้นคืนกลับมาอีกครั้ง สีหน้าแทนไทเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอยู่ตลอดเวลา แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นห่วงลูกพลับมากแค่ไหน คนที่นั่งมองอยู่อีกฝั่งอย่างปิ่นวดีทำได้เพียงสังเกตมอง พลางคิดในใจว่าแทนไทมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ก่อนหน้านี้ลูกพลับบอกว่าจะไปหาโตที่บ้านหรือว่า…
“อย่าบอกนะว่าคุณแทนไทกับนายโตเป็นคนเดียวกัน”
“เอ่อ…ใช่ครับป้าปิ่น ผมขอโทษที่โกหกมาโดยตลอด ที่ทำอย่างนั้นเพราะผมอยากจะมาดูแลลูกพลับกับลูก”
“แล้วทำไมไม่มาดี ๆ ทำไมจะต้องมาหลอกลูกพลับมันด้วยคะ รู้ไหมว่ามันรักนายโตไปแล้ว ยิ่งมารู้ทีหลังว่านายโตเป็นคนเดียวกับคนที่เคยย่ำยีและปัดความรับผิดชอบอย่างนี้ มันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก ที่ลูกพลับหมดสติไปอย่างนี้คงเป็นเพราะรู้ความจริงใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ ผมสารภาพความจริงกับลูกพลับเพราะไม่อยากโกหกอีกต่อไปแล้ว จากนี้ไปผมจะเข้าหาลูกพลับด้วยตัวตนที่แท้จริง ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงผมก็จะยอมรับมัน”
“แล้วทำไมเพิ่งจะมาคิดได้ตอนนี้ละคะ หากยอมรับตั้งแต่แรกเรื่องก็คงไม่เป็นอย่างนี้”
“ผมผิดไปแล้วครับ ตอนนั้นผมเข้าใจว่าลูกพลับไม่ได้มีแค่ผม เพราะผมเห็นลูกพลับที่โรงแรมกับไอ้ผู้ชายที่มาวันนั้น ผมคิดไปเองว่าสองคนนั้นอาจจะมีอะไรมาก่อนหน้าผม เลยทำให้ยังไม่กล้าที่จะยอมรับ” คนพูดก้มหน้าเศร้าลงมองใบหน้าหวานของลูกพลับ หากเขามั่นใจในตัวเด็กคนนี้บ้างก็คงไม่ต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ ป่านนี้ลูกพลับอาจจะยอมใจอ่อนบ้าง การปลอมตัวมาเป็นนายโตอาจจะได้อยู่ใกล้ ได้หัวใจของลูกพลับ ทว่ามันคงทำให้โกรธเกลียดเขามากยิ่งขึ้น แต่มาถึงขั้นนี้แล้วจะไม่มีทางยอมแพ้จนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง
“แล้วตอนนี้จะเอายังไงต่อคะ ลูกพลับมันคงไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ หรอก มันรักนายโตมากซะขนาดนั้นแล้ว พอได้เกลียดคงจะเกลียดมาก”
“ผมจะพยายามให้ถึงที่สุดครับ อย่างน้อยหากลูกพลับไม่ยอมใจอ่อนให้ผม แต่ขอได้ดูแลใกล้ ๆ ได้เห็นหน้าทุกวันก็ดีใจแล้ว ถึงยังไงผมก็ไม่มีทางทิ้งลูกกับเมียผมหรอกครับป้า”
“หากคุณแทนไทคิดได้อย่างนี้จริง ๆ ป้าก็ดีใจค่ะ จริง ๆ แล้วป้าก็ไม่อยากให้มันเอาผู้ชายคนอื่นมาเป็นพ่อของลูก หากคุณและไอ้พลับสามารถปรับความเข้าใจกันได้ก็เป็นเรื่องดีสำหรับเด็ก แต่มันก็สุดแล้วแต่ไอ้พลับมัน”
“แค่ป้าปิ่นเข้าใจผมก็ดีใจแล้วครับ อย่างน้อยผมก็วางใจไปได้อีกเปลาะหนึ่ง จากนี้ผมจะช่วยเหลืองานทุกอย่างเองนะครับ จะไม่ให้ลูกพลับต้องทำงานหนักเหมือนแต่ก่อน”
“มันจะยอมเหรอคะ”
“ไม่ยอมผมก็จะตื๊อครับจนกว่าจะยอม”
“ขอให้คุณแทนไทโชคดีค่ะ แต่ป้าว่าคงยากน่าดู หากมีอะไรให้ป้าช่วยก็บอกนะคะป้ายินดี อย่างน้อยก็ทำเพื่อหลาน”
“ขอบคุณนะครับป้างั้นคืนนี้ผมขอค้างที่นี่ดูแลลูกพลับได้ไหม”
“ได้ค่ะ แต่ถ้ามันตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าคุณ ป้าว่าบ้านคงแตกแน่ ยังไงก็ระวังตัวบ้างก็ดีนะคะ”
“ผมจะระวังตัวครับป้า ขอบคุณอีกครั้งนะครับ” ว่าพลางยกมือไหว้สตรีสูงวัยอย่างนอบน้อม ผิดจากแทนไทคนเดิมที่เคยเห็นมา
“คุณแทนไทเปลี่ยนไปมากเลยนะคะตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้น”
“นั่นเป็นเพราะลูกพลับครับ ผมได้เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่างเมื่อตอนได้ใกล้ชิดกับลูกพลับ เด็กคนนี้จิตใจดีมากจนผมรู้สึกผิด ไม่มองคนที่ภายนอก มีเมตตากับทุกคนรวมถึงสัตว์อย่างไอ้โชคดีอีกด้วย คนอย่างนี้เหมาะแล้วที่จะเป็นแม่ของลูกผมครับ เพราะงั้นผมจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้มาอยู่พร้อมหน้าเป็นครอบครัวกัน”
“ป้าดีใจที่เห็นคุณแทนไปเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ขอให้โชคดีนะคะ”
“ขอบคุณครับป้า”
“ถ้าอย่างนั้นป้าขอตัวไปล้างจานในครัวต่อก่อนละกัน คุณแทนไทพามันเข้าไปนอนในห้องก็ได้นะคะ ตรงนี้ยุงมันเยอะ”
“ครับป้าปิ่น”
ปิ่นวดียิ้มให้แล้วลุกขึ้นเดินไป เมื่ออยู่กับลูกพลับเพียงลำพังแล้วแทนไทจึงเอื้อมมือไปเกลี่ยไรผมออก เพื่อให้เห็นดวงหน้าหวานเรียวรูปไข่ได้ถนัดตา ความน่ารักและไร้เดียงสาของเด็กคนนี้ถูกเขาทำให้แปดเปื้อนในคืนนั้นจนต้องหมดอนาคตในชั่วพริบตา เขาจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษกับสิ่งที่ทำเลวไว้ จะทำให้ลูกพลับได้มีชีวิตที่ดีและมีอนาคตที่สดใสดังเดิมให้ได้
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
