บทที่ 730 หลี่จิ่วเต้า ‘คิดถึงความอร่อยของปลาหมึกกระทะร้อน!’
ปลาหมึกวางแผนการขึ้นมา แทนที่จะหยุดยั้ง มันเลือกจะไล่ตามตะขอสีทองไป!
เดิมทีมันไม่ได้สนใจหรือคิดอันใดมากนัก เมื่อมีเบ็ดตกปลาหย่อนลงมาต่อหน้า มันก็ลงมือดึงผู้ที่ตกปลาลงมาทันที
แต่เมื่อเบ็ดสีทองปรากฏออกมา มันจึงรู้ได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ!
เบ็ดตกปลาสีทองมาจากภายนอกจริง ๆ!
ด้วยเหตุนี้เอง มันจึงหยุดมือ เก็บพลังทั้งหมดกลับไป ไม่ได้ยับยั้งแต่อย่างใด
มันต้องการที่จะออกไป!
เสียงแตรสัญญาณดังขึ้นมาจากสมรภูมิแล้ว นี่หมายความว่าสิ่งมีชีวิตกลุ่มใหม่จากแดนบรรพโกลาหลจะต้องมุ่งหน้าไปประจำการยังสนามรบที่เมืองบรรพกาล
ตัวมันเองก็มีรายชื่ออยู่ในกลุ่มสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น อีกไม่นานจะต้องเร่งมุ่งหน้าไปยังเมืองบรรพกาลเพื่อเข้าร่วมการต่อสู้
มันไม่ต้องการไปยังเมืองบรรพกาล และไม่อยากจะเข้าร่วมสงครามด้วย
ตรงข้ามเมืองบรรพกาลคือความพิศวงอันเป็นศัตรูกับพวกเขามาอย่างช้านาน มันกระจ่างแจ้งเป็นอย่างดีว่าความพิศวงเหล่านั้นน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงใด หากต้องไปจริง ๆ เกรงว่าจะเป็นโชคร้ายมากกว่าโชคดี
นี่ไม่ใช่สิ่งที่มันคิดขึ้นมาเอง แต่มีตัวอย่างมากมายที่พิสูจน์เรื่องนี้มาแล้ว
สิ่งมีชีวิตที่ไปยังเมืองบรรพกาล ไปแล้วไม่มีหวนกลับมาแม้สักคน ดังนั้นเมืองบรรพกาลจึงถูกพวกเขาเรียกในอีกชื่อว่า ‘หลุมฝังศพ’
แม้ว่าก่อนหน้านี้ไม่นาน จะมีร่างเงาไร้ผู้ต้านปรากฏขึ้นในแดนบรรพโกลาหล โดยสามารถบดขยี้หนี่งในต้นกำเนิดพิศวงอย่างง่ายดาย
นั่นเป็นถึงหนึ่งในต้นกำเนิดพิศวง เหล่าสิ่งมีชีวิตพิศวงในสมรภูมิไม่อาจเปรียบเทียบได้อย่างสิ้นเชิง
สิ่งมีชีวิตพิศวงส่วนมากในสมรภูมิเป็นเพียงสิ่งตัวเล็กตัวจ้อย
แต่ทว่าหลังจากนั้นร่างเงาไร้ผู้ต้านกลับหายลับไป ไม่ได้พุ่งไปจัดการความพิศวงถึงยังแหล่งกำเนิดพิศวงและทำลายพิศวงทั้งหมดให้สิ้นซาก!
จนกระทั่งถึงตอนนี้ ร่างเงาไร้ผู้ต้านก็ยังคงไร้การเคลื่อนไหว ไม่เคยปรากฏขึ้นมาอีกเลย
สิ่งมีชีวิตในแดนบรรพโกลาหลไม่อาจแน่ใจได้ว่า ร่างเงาไร้ผู้ต้านนี้อยู่ฝั่งพวกเขาหรือไม่ ถ้าหากร่างเงาไร้ผู้ต้านนี้ยืนอยู่ฝั่งพวกเขาจริง แล้วเหตุใดจึงไม่ไปกำจัดความพิศวงทั้งหมดให้สิ้นซาก?
ร่างเงาไร้เทียมทานนี้อาจปรากฏตัวเพียงเพราะเหตุผลบางอย่าง ทว่าไม่ได้ใส่ใจอันใดกับชีวิตความเป็นตายของพวกเขามากนัก
ทว่ายังมีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคืออาจมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวบางอย่างที่เหนือยิ่งกว่าอยู่เบื้องหลังความพิศวง กระทั่งร่างเงาไร้ผู้ต้านยังไม่อาจรุกล้ำ ไม่กล้ามุ่งเข้าไปยังสถานที่ต้นกำเนิดพิศวง
แต่ไม่ว่าจะเป็นด้วยเหตุผลใด พวกเขาก็ไม่อาจพึ่งพาร่างเงาไร้ผู้ต้านได้ เกรงสิ่งมีชีวิตในแดนบรรพโกลาหลทั้งหมด รวมทั้งเหล่าบรรพจารย์จะคิดถึงจุดนี้เหมือนกัน จึงทำให้ยังมีการประกาศเรียกสิ่งมีชีวิตกลุ่มใหม่จากแดนบรรพโกลาหลให้ไปประจำการที่เมืองบรรพกาล
ปลาหมึกเองก็กระจ่างแจ้งในจุดนี้ดี และนี่ก็เป็นเหตุผลให้มันไม่อยากไปเมืองบรรพกาล
หลังจากได้รับข่าวสาร มันก็พยายามทุกหนทางเพื่อจะออกจากแดนบรรพโกลาหล ทว่าการออกจากแดนบรรพโกลาหลนั้นไม่ง่ายดายเอาเสียเลย
เหล่าบรรพจารย์ของแดนบรรพโกลาหลตั้งมั่นว่าแดนบรรพโกลาหลให้เป็นปราการสุดท้าย ดังนั้นจึงปิดผนึกแดนบรรพโกลาหลลงอย่างสมบูรณ์
ด้วยวิธีเช่นนี้ แม้ว่าความพิศวงจะบุกเข้ามาได้ แต่ก็ยังคงถูกปิดผนึกเอาไว้ในแดนบรรพโกลาหล ไม่อาจปรากฏตัวออกไปภายนอกยังหมื่นอาณาจักรได้
อาจเป็นเพราะการต่อสู้อย่างต่อเนื่องในเมืองบรรพกาล ดินแดนบรรพโกลาหลจึงเริ่มเกิดความผันผวน มีรอยแยกที่เชื่อมกับโลกภายนอกปรากฏขึ้นมาเป็นครั้งคราว
แต่รอยแยกเช่นนี้กลับตามหาได้ไม่ง่ายนัก มันทุ่มความพยายามอย่างหนักก็ยังหาไม่พบ
ทว่าเบ็ดตกปลาสีทองหย่อนมาจากภายนอก เห็นได้ชัดว่าลงมาจากรอยแยก ไม่มีสิ่งใดดีกับมันไปมากกว่านี้อีกแล้ว ในที่สุดมันก็จะสามารถออกจากแดนบรรพโกลาหลได้!
มันตามคันเบ็ดสีทองไป สุดท้ายก็พบเข้ากับรอยแยก มันดีใจจนแทบบ้า รีบตรงเข้าไปด้านในรอยแยกทันที!
หลังจากออกไปแล้ว แดนบรรพโกลาหลก็ไม่อาจควบคุมมันได้ เป็นเรื่องยากนักที่จะออกจากแดนบรรพโกลาหล ดังนั้นจะไม่มีสิ่งมีชีวิตใดออกมาไล่ตามหามันเพื่อส่งไปยังสมรภูมิ
พรวด!
พวกต้าเต๋อพุ่งทะยานออกมาจากธารน้ำ ตามมาด้วยปลาหมึกที่โผล่ออกมาด้วย!
“ฮ่าฮ่า! ต้องขอบคุณพวกเจ้าที่ทำให้ข้าออกมาได้! เพื่อเป็นการขอบคุณ ข้าตัดสินใจจะกินพวกเจ้าเสีย! รู้ไว้เถิด ข้าไม่เคยกินสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยเช่นพวกเจ้ามาก่อน สามารถถูกข้ากินได้ นับเป็นเกียรติของพวกเจ้าแล้ว!”
ปลาหมึกหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ตื่นเต้นดีใจอย่างถึงที่สุด!
เมื่อออกมาจากแดนบรรพโกลาหลแล้ว มันก็ไม่จำเป็นต้องไปยังสมรภูมิอีกต่อไป อีกทั้งเป็นดั่งวิหคได้ทะยานขึ้นฟ้าสูง มัจฉาได้กระโจนลงผืนสมุทร มันคิดอยากทำสิ่งใดก็ทำได้ ไม่จำเป็นต้องพะวงสิ่งใด
แม้มันจะไม่ถูกจัดเป็นแนวหน้าของแดนบรรพโกลาหล แต่ก็ยังเป็นถึงผู้ปกครองพื้นที่แห่งหนึ่ง เมื่อออกมาสู่อาณาจักรภายนอก มันจะต้องกลายเป็นตัวตนอันไร้เทียมทานอย่างแน่นอน ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดสามารถต่อกรกับมันได้
“อามิ…ต้าเต๋อฝอ เจ้าเป็นสัตว์ประหลาดอันใดจึงมีขามากมายเพียงนี้! ระวังเถิด พวกเราจะตัดขาเจ้าทิ้งให้หมด!”
ต้าเต๋อตะโกน
“น่าขัน! อาศัยพลังอันน้อยนิดของพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ?”
ปลาหมึกเหยียดหยาม เต็มไปด้วยความดูแคลน พวกต้าเต๋อเมื่ออยู่ต่อหน้ามันแล้วไม่อาจนับเป็นสิ่งใดได้ มันสามารถฆ่าแกงได้ตามอำเภอใจ
อีกด้านหนึ่ง หลี่จิ่วเต้าที่กำลังจัดการกับเหยื่อที่ล่ามาได้เงยหน้าขึ้นมองทันที หลังได้ยินเสียงดังมาจากทางแม่น้ำ
ปลาหมึกตัวใหญ่ยิ่งนัก!
เขาไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าด้านในแม่น้ำจะมีปลาหมึกอยู่ด้วย?
“ดูแล้วไม่น่าจะใช่ปลาหมึกธรรมดา ไม่จำเป็นต้องอยู่ในทะเลเพียงอย่างเดียว แต่สามารถเคลื่อนไปในแม่น้ำได้ด้วย!”
โดยทั่วไปแล้วปลาหมึกมีชีวิตอยู่ในมหาสมุทร พบเจอได้ยากมากในแม่น้ำ ทว่าหมึกที่มีขนาดตัวใหญ่ถึงเพียงนี้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ใช่ปลาหมึกธรรมดา จะต้องเดินบนเส้นทางการฝึนตนแล้วอย่างแน่นอน
ด้านในมหาสมุทรเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วน จะต้องเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่เริ่มหนทางการฝึนตนอยู่มากมาย คาดว่าปลาหมึกตัวนี้น่าจะอ่อนแออย่างยิ่ง ไม่สามารถต่อกรกับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ในมหาสมุทรได้ จึงหนีมาอยู่ในแม่น้ำ
‘ปลาหมึกกระทะร้อน!’
ดวงตาของหลี่จิ่วเต้าเปล่งประกาย ภายในใจแทบอดทนรอไม่ได้ ที่ดาวเคราะห์สีฟ้า ปลาหมึกกระทะร้อนเป็นอาหารข้างทางที่อร่อยเป็นอย่างมาก และเขาก็ชอบปลาหมึกกระทะร้อนเป็นที่สุด เมื่อครั้งยังอยู่ดาวเคราะห์สีฟ้าก็เคยกินมาไม่น้อย
ทว่าเมื่อมายังโลกแห่งนี้ เขาก็ไม่เคยได้กินปลาหมึกกระทะร้อนอีกเลย ผู้คนที่นี่ต่างไม่ค่อยทานอาหารหลากหลาย อย่างน้อยก็ไม่มีขายที่เมืองชิงซาน
เมื่อคิดถึงรสชาติอันโอชะของปลาหมึกกระทะร้อน มุมปากของเขาพลันมีน้ำลายไหลออกมาอย่างอดไม่ได้
เขาเลือนหายไปจากจุดเดิมทันทีด้วยธงฮุ่นเยวียน ก่อนจะมาปรากฏด้านริมแม่น้ำ
“พวกเจ้าไม่ต้องเคลื่อนไหว ข้าจัดการเอง!”
เขาพูดกับพวกต้าเต๋อ เกรงว่าพวกต้าเต๋อจะลงมือรุนแรงเกินไป ทำลายปลาหมึกตัวนี้เละไปเสียหมด
“ทราบแล้วคุณชาย!”
พวกต้าเต๋อตอบกลับทันที ภายในใจพากันสมน้ำหน้าปลาหมึกตัวนี้ ถึงกับกล้าตามมาด้วย ช่างเป็นการรนหาที่ตายอย่างแท้จริง!
“ปุถุชนผู้หนึ่ง? น่าสนใจอยู่บ้าง!”
เมื่อปลาหมึกเห็นว่าหลี่จิ่วเต้าปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน มันก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง
หลี่จิ่วเต้าแปลกประหลาดมากจริง ๆ ก่อนที่เขาจะปรากฏตัวออกมา มันสัมผัสถึงอีกฝ่ายไม่ได้เลยแม้แต่น้อย สิ่งนี้อยู่เหนือเกินกว่าความคาดหมายของมันจริง ๆ
อย่างไรเสียด้วยขอบเขตการฝึกฝนของมันแล้ว จะไม่สามารถตรวจจับแม้แต่น้อยได้อย่างไร? แทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อมันไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความผันผวนของพลังใด ๆ ในร่างหลี่จิ่วเต้า แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงปุถุชนทั่วไปคนหนึ่ง สิ่งนี้ทำให้มันยิ่งประหลาดใจมากยิ่งขึ้น
อาณาจักรภายนอกยังมีผู้ที่มันไม่สามารถสัมผัสได้ถึงขอบเขตอีกหรือ?
มันไม่เชื่อว่าหลี่จิ่วเต้าเป็นเพียงปุถุชนธรรมดา!
“ธงนี่แปลกประหลาดนัก!”
มันเอ่ยขึ้นมาในใจ มันสังเกตเห็นถึงธงฮุ่นเยวียนที่อยู่ในมือของหลี่จิ่วเต้า มันไม่อาจสัมผัสสิ่งใดได้ ไม่แน่ใจเสียด้วยซ้ำว่าเป็นศาสตราระดับใด!
หลี่จิ่วเต้าปรากฏตัวออกมาอย่างกะทันหัน อีกทั้งมันยังไม่สามารถรับรู้ได้ถึงขอบเขตการฝึกตนของอีกฝ่าย มันคิดว่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวข้องกับธงที่อยู่ในมือเขา!
ต้องเป็นเพราะธงนั่น มันจึงไม่อาจตรวจพบ และรับรู้ได้ถึงขอบเขตการฝึกตนที่แท้จริงของหลี่จิ่วเต้า!
ธงนี้อาจตกลงมาจากแดนบรรพโกลาหล!
หากไม่ใช่เช่นนั้น มันก็ไม่สามารถนึกถึงสถานที่แห่งอื่นที่สามารถให้กำเนิดศาสตราชั้นยอดเช่นนี้ออกมาได้!
“มาส่งตัวเองถึงที่เลยหรือ?”
ปลาหมึกมองไปที่หลี่จิ่วเต้า แล้วเอ่ยออกมาอย่างหยามเหยียด “หากไม่ใช่เพราะธงที่อยู่ในมือ เจ้าจะมีคุณสมบัติใดมายืนต่อหน้าข้า!? กระทั่งเป็นที่รองเท้าของข้ายังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอเสียด้วยซ้ำ!”
เล่นตลกอันใดกัน!
กล้าดีอย่างไรถึงมาพูดกับคุณชายเช่นนี้!
พวกลั่วสุ่ยพลันเกิดจิตสังหาร ปลาหมึกตัวนี้ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ คุณชายใช่ผู้ที่ปลาหมึกตัวนี้จะมาเหยียดหยามได้อย่างนั้นหรือ!?
ช่างน่าขันเกินไปแล้ว!
“เพียงแค่ธงที่อยู่ในมืออย่างนั้นหรือ?”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “ในมือข้าไม่ได้มีเพียงธงนี้”
“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะมีสิ่งใดอีก! ต่อหน้าข้าทุกสิ่งของเจ้าล้วนไร้ประโยชน์!”
ปลาหมึกเอ่ยอย่างดุร้าย “ประโยชน์เดียวของเจ้าคือมอบสมบัติให้กับข้า! สมบัติทั้งหมดของเจ้าจะกลายมาเป็นของข้า!”
มันเป็นถึงผู้ปกครองพื้นที่แห่งหนึ่งในแดนบรรพโกลาหล แม้สิ่งมีชีวิตในอาณาจักรภายนอกจะถือสมบัติล้ำค่าจากแดนบรรพโกลาหลก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีทางต่อกรกับมันได้!
อย่างไรเสียขอบเขตการฝึกฝนของสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรภายนอกก็ต่ำเกินไป แม้จะถือสมบัติล้ำค่าเพียงใด พลังที่สำแดงออกมาได้ก็จะต้องถูกจำกัดเอาไว้อย่างแน่นอน!
ถ้าหากมันไม่มีแม้กระทั่งความมั่นใจในตัวเอง มันก็ไม่คู่ควรกับการเป็นผู้ปกครองพื้นที่แห่งหนึ่งแล้ว!
ปลาหมึกระเบิดลมหายใจออกมา น่ากลัวอย่างถึงที่สุด สีหน้าของพวกลั่วสุ่ยเปลี่ยนเป็นจริงจังยิ่ง ปลาหมึกตัวนี้แข็งแกร่งเกินไป เหนือยิ่งกว่าจักพรรดิเซียนไปหลายเท่าตัว มันอยู่ที่ขอบเขตขั้นใดกันแน่!?
ความจริงเป็นเช่นนั้นไม่มีผิด
จักรพรรดิเซียนไม่อาจเทียบอันใดได้เมื่ออยู่เบื้องหน้าปลาหมึก
มันอยู่ในขอบเขตที่เหนือยิ่งกว่าขอบเขตเซียนอย่างขอบเขตโกลาหล เป็นขอบเขตที่ปรากฏขึ้นมาได้เฉพาะในแดนบรรพโกลาหล สิ่งมีชีวิตภายนอกย่อมไม่รู้หรือไม่แม้แต่จะได้ยินมาก่อน!
ขอบเขตโกลาหลมีอยู่ทั้งหมดเก้าขั้น มันอยู่ในขั้นที่เจ็ดแล้ว ส่วนเหล่าจ้าวกองกำลังใหญ่ เช่นจ้าวตงชิวนั้นอยู่ในขั้นที่แปด
ส่วนเหล่าบรรพจารย์ของแดนบรรพโกลาหล เช่นบรรพจารย์ตงชิวนั้นอยู่ในขั้นที่เก้า!
“ประเดี๋ยวก่อน ข้ากำลังคิดว่าจะฆ่าเจ้าเลยดีหรือไม่…”
หลี่จิ่วเต้าที่ถือธงฮุ่นเยวียนเอาไว้ในมือเอ่ยขึ้นมา ลมหายใจอันน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ออกจากปลาหมึกนั้นไม่อาจทำสิ่งใดกับเขาได้แม้แต่น้อย
“หากสังหารเจ้า เจ้าก็ตัวใหญ่ถึงเพียงนี้ ไม่สามารถกินหมดได้อย่างแน่นอน แม้ว่าตู้เย็นจะสามารถหยุดเวลาเอาไว้ได้ แต่สุดท้ายอย่างไรเสียมันก็ยังสดสู้กินเลยในทันทีไม่ได้”
หลี่จิ่วเต้ามองไปที่ปลาหมึกแล้วเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “ดีล่ะ ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะเลี้ยงเจ้าเอาไว้เพื่อให้แน่ใจว่าจะได้วัตถุดิบสดใหม่ที่สุด!”
เวลาจะกินก็เพียงแค่ตัดหนวดของปลาหมึกมากินเลย เช่นนั้นก็จะได้ของที่สดเป็นอย่างมาก ดีกว่าฆ่าแล้วนำไปเก็บในตู้เย็น
อย่างน้อยเขาก็คิดว่า วิธีนี้จะได้ของสดใหม่กว่า!
เมื่อปลาหมึกได้ยินสิ่งที่หลี่จิ่วเต้าพูด มันก็แทบจะระเบิดโทสะออกมา
คนผู้นี้เห็นว่ามันเป็นวัตถุดิบอย่างนั้นหรือ?
ยังมีเลี้ยงเอาไว้ เพื่อให้แน่ใจว่ามันจะสดใหม่!
“ตายเสีย!”
มันโกรธเป็นอย่างมากจนลงมือสังหารหลี่จิ่วเต้าในทันที!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2023/10/รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
