บทที่ 283
สละสิ้นทุกอย่าง
น้อยมากที่จะสามารถพบมนุษย์ในดินแดนลับแห่งนี้ได้ เนื่องจากทุกครั้งที่ดินแดนลับถูกเปิดขึ้น จะคงอยู่อยู่ได้เพียงหนึ่งปี นอกจากนี้ มนุษย์ที่จะก้าวเข้ามา ต้องมีอายุต่ำกว่า 30 ปี
อย่างไรก็ตามสำหรับสัตว์อสูร ไม่มีข้อจำกัดในเรื่องนี้ พวกมันสามารถเข้ามาได้ง่ายดาย แต่ยากที่จะกลับออกไป สัตว์อสูรที่ไร้เจ้านาย..ไม่ว่าจะมาจากดินแดนภายนอก หรือเกิดในที่ดินแดนลับ ล้วนไม่สามารถออกจากที่นี่ไปได้ มันจะต้องทำสัญญา
กับมนุษย์ และกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของอีกฝ่าย จึงจะสามารถติดตามอีกฝ่าย เพื่อออกไปภายนอกได้ เมื่อถึงเวลา
เห็นได้ชัดว่า มังกรดำไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต่อ เพราะพื้นที่ของดินแดนลับนั้น ไม่สามารถเปรียบเทียบกับโลกภายนอกได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ข้อจำกัดของความแข็งแกร่ง เพราะในดินแดนลับนี้ สัตว์อสูรไม่สามารถฝึกฝนจนทะลวงผ่านระดับศักดิ์สิทธิ์
ไม่ว่าจะฝึกฝนอย่างไรก็ถึงขีดจำกัด
แต่มันก็รู้ว่า ความแข็งแกร่งของราชาสัตว์อสูรเสือขาวนั้นแข็งแกร่งกว่ามัน และความแข็งแกร่งนี้ สามารถสังหารมันได้ ดังนั้นภายในใจของมังกรดำ หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง ก็ยอมจำนน
หลังจากรอสักพัก ราชาสัตว์อสูรเสือขาวก็ขมวดคิ้ว และแสดงความไม่อดทนบนใบหน้าของเขา
ก่อนที่จะรอให้ราชาสัตว์อสูรเสือขาวจะอ้าปาก สัตว์อสูรหมาป่าลมกรดที่อยู่ด้านข้าง เขาเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของราชาสัตว์อสูรเสือขาว และบังเกิดดวงตาเป็นประกาย เขารีบตรงไปที่ กัวหลี่อ้าปากและกัดเขา
“หยุด! หยุดมัน
เมื่อมองไปที่ปากที่เปื้อนเลือด รูม่านตาของเขาค่อยๆ ขยายตัวขึ้น พร้อมกับกลิ่นโลหิตของร่างตนเองโชยมา กัวหลี่จึงตกใจตะลึง เขาสูดลมหายใจเย็น ๆ พุ่งเข้าสู่สมอง ความหวาดกลัวในใจของเขาขยายใหญ่ขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน
ในชั่วพริบตา เขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขารีบอ้าปากและร้องเรียก
เมื่อเห็นว่าปากใหญ่นั้นไม่ได้หยุดลง กัวหลี่พบว่าน้ำลายจากปากใหญ่ๆ ไหลยืดเปรอะเปื้อนร่างของเขา เขาหวาดกลัวและอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย จากนั้นริมฝีปากสั่นๆ ก็อ้าขึ้นว่า “ข้าสัญญา!”
ทันทีที่พูดคำนั้นเปล่งออกมา กัวหลี่ก็กัดฟัน ปรากฏชิ้นส่วนของอาวุธ ขึ้นบนร่างกายของเขา จากนั้นเขาก็ถอดอาวุธออกทีละชิ้น จากนั้นเขาก็หยิบแหวนมิติมาไว้ในมือ
และในที่สุด เขาก็ปล่อยแหวนมิติ และโยนมันไปที่ราชาสัตว์อสูรเสือขาว ซึ่งเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์แล้ว
ราชาสัตว์อสูรเสือขาวเข้ายึดแหวนมิติ และยังคงมองไปที่กัวหลี่ และสัตว์อสูรหมาป่าลมกรด ที่ไม่ยอมขยับปากใหญ่ของมันออกมาจากร่างของเขา
กัวหลี่รู้โดยธรรมชาติว่า พวกมันกำลังรอเวลา และถอนหายใจ ครู่ต่อมาพลังจิตวิญญาณหลุดออกจากคิ้วของเขา และพุ่งไปที่ศีรษะของมังกรดำ
ในตอนนั้นใบหน้าของราชาสัตว์อสูรเสือขาว หลงเหลือเพียงรอยยิ้มพอใจ นางพยักหน้าและพูดว่า: “ไสหัวไป”
“กัวหลี่พยักหน้าและหันไป อย่างรีบร้อน นับตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้เหลือบมองไปที่มังกรดำ ส่วนสหายอื่น ๆ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะพาพวกมันกลับไปด้วย
เมื่อเห็นร่างของกัวหลี่จากไป ด้วยความสับสน หลินเว่ยรู้สึกกังวลเล็กน้อย เขารู้ว่า…ต่อไป มันคือการตัดสินชะตาของเขา เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับเขา? ทิ้งสมบัติทั้งหมด? แต่เขาไม่มีสมบัติอะไร
อย่างไรก็ตามสิ่งของของเขาทั้งหมด อยู่ในพื้นที่มิติ แหวนมิติบนมือของเขา ไม่ได้มีอะไรล้ำค่า
น่าเสียดายที่เขาได้อาวุธลึกลับชิ้นนี้มาได้ แต่ไม่ใช่ว่า เราจะยอมแพ้ ด้วยพละกำลังและเวลาของเขา ย่อมทำให้สามารถนำมันกลับคืนมาอีกครั้ง
ตรงกันข้าม สำหรับเสี่ยวชิง เขาลังเลที่จะละทิ้ง ท้ายที่สุดแล้วอีกฝ่ายก็ติดตามเขามานานกว่าสามปี ซึ่งเขาก็รู้สึกผูกพัน ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความแข็งแกร่งระดับศักดิ์สิทธิ์ของอีกฝ่าย มันมีค่ามากกว่าอาวุธลึกลับเหล่านั้น
“ หวือ!”ขณะที่หลินเว่ยก้มศีรษะลงเพื่อไตร่ตรอง เสียงครวญครางเหนืออากาศก็ดังขึ้น หลินเว่ยเอื้อมมือออกไปทันทีโดยไม่รู้ตัว และคว้าแหวนมิติไว้ในมือโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาพบว่าแหวนมิตินี้ เป็นแหวนที่กัวหลี่โยนให้ราชาสัตว์อสูรเสือขาว
หลินเว่ยเงยหน้าขึ้นมอง ราชาสัตว์อสูรเสือขาวในชั่วอึดใจ และใบหน้าของเขาก็ตกตะลึง
หลินเว่ยไม่เข้าใจว่า เหตุใดอีกฝ่ายจึงโยนสิ่งของที่ตนเองได้มาให้เขา? เรื่องนี้ทำให้หลินเว่ยงงงวย ในขณะนี้สมองของเขามึนตึง แม้แต่สัตว์อสูรหมาป่าลมกรด เมื่อเห็นการกระทำของราชาสัตว์อสูรเสือขาว
ตัวมันเองก็ยังงงงวยและคาดเดาไม่ถูกว่า ราชาสัตว์อสูรเสือขาวมอบสิ่งของให้แก่มนุษย์เพราะเหตุใด? แน่นอนพวกเขาแค่อยากรู้ แต่พวกเขาไม่กล้าถาม ท้ายที่สุด สิ่งที่ราชาสัตว์อสูรเสือขาวต้องการทำ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถท้วงติงได้
“เอ่อ…อาวุโส! ข้า?” หลินเว่ยมองไปที่ราชาสัตว์อสูรเสือขาว ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ บนใบหน้าของเขา เขาขมวดคิ้วและถามขึ้น
“น้องชาย! นี่เป็นของขวัญจากพี่สาวอย่างข้า หญิงสาว หรือราชาสัตว์อสูรเสือขาว มองไปที่หลินเว่ยด้วยรอยยิ้ม เอ่ยเสียงที่ชัดเจนดังออกมาช้า ๆ
“ น้องชาย?” เมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายพูดกับเขา หลินเว่ยก็เงอะงะ และปากของเขากระตุกเล็กน้อย ถือได้ว่า นางอาจจะเป็นบรรพบุรุษของเขา เมื่อเทียบจากอายุแล้ว แต่เขาไม่รู้จริงว่า เคยนับญาติกันตั้งแต่เมื่อใด
“ อืม พี่สาวถูกหรือไม่… เพราะข้าอายุมากกว่าเจ้า?” หญิงสาวขมวดคิ้วและมองไปที่หลินเว่ยด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินคำพูดของกันและกัน หลินเว่ยรู้สึกหนาวสั่นที่ก้นบึ้งของหัวใจ และร่างกายของเขาก็ตื่นเต้นทันที เขาพูดอย่างรีบร้อน“ ไม่แน่นอน พี่สาวเสือขาว ท่านยังเด็กและงดงามไร้ผู้เปรียบเทียบ” หลังจากที่เขาอ้าปากออกมา
หยดเหงื่อสองสามหยดก็ไหลริน ตกลงมาจากหน้าผากของเขา
“พี่สาวเสือขาว! ไม่…เรียกข้าว่า จื่อหยู หรือเรียกข้าว่าพี่สาวหยูเอ๋อ ในภายหลัง” หญิงสาวหันริมฝีปากของเธอ และกล่าวด้วยความรังเกียจ
“ เสือ…จะมีชื่อที่ไพเราะได้อย่างไร?” หลินเว่ยรู้สึกประหลาดใจ เมื่อคิดได้ จากนั้นเขาก็พยักหน้าและกล่าวว่า “ทักทาย พี่สาวหยูเอ๋อ! น้องชายหลินเว่ย! ยินดีที่ได้พบท่าน”
“ดี! เยี่ยมมาก! ข้าจะเรียกเจ้าว่า เสี่ยวเว่ย หลังจากนั้น จื่อหยู พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ เสี่ยวเว่ย หลินเว่ยกระพริบตา เขากำลังจะเปิดปาก แต่เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย นางก็ขมวดคิ้วและถามว่า “เจ้ามีปัญหา?” หลินเว่ยส่ายหัวอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ไม่! ไม่มีปัญหา แต่ข้าอดไม่ได้ที่จะพูดว่า” ท่านมีเรื่องที่จะต้องสะสางกับข้าหรือ? ”
“อืม! จากนี้ไป พวกเราก็เป็นคนกันเอง ไม่ต้องมีพิธี” จื่อหยูพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็พูดกับเหล่าลูกน้องของนางว่า ” พวกเจ้าไม่สามารถกลั่นแกล้งเขาได้ ไม่เช่นนั้น ข้าจะ … ”
“ขอรับ ….เราเข้าใจ เมื่อเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของจื่อหยู พวกเขาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นทุกคนก็มองไปที่ หลินเว่ย
” พี่สาวหยูเอ๋อ! ข้าจะช่วยอะไรท่านได้บ้าง? หลินเว่ยมองไปที่ จื่อหยู อย่างลังเล และถามด้วยใบหน้าขมวดคิ้ว
หลินเว่ยไม่เชื่อว่า อีกฝ่ายจะมีจิตใจดีต่อเขา และไม่หวังผลตอบแทน เขาจึงไม่ลังเลที่จะก้มหัวให้และพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“เสี่ยวเว่ย..เจ้าฉลาดมาก! เนื่องจากเจ้ากระตือรือร้นมาก ข้าจึงไม่เกรงใจ” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย รอยยิ้มบนใบหน้าของ จื่อหยู ก็สดใสขึ้นเรื่อย ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม
“ ผายลม…ฉลาด! แม้แต่คนโง่ก็ยังเห็นแบบนั้น เจ้าหรือจะสุภาพกับข้าถึงเพียงนี้?” หลินเว่ยแอบพึมพำในใจ แต่ใบหน้าของเขาอมยิ้ม เขาพยักหน้าและพูดว่า“ พี่สาวโปรดพูดมาตามตรง... ตราบใดที่ข้าทำได้ ข้าจะรับรองว่าจะไม่บิดพลิ้ว ”
“อืม! ดี จื่อหยู พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม”เจ้าทำได้แน่นอน เป็นแค่ขนมหวานสำหรับเจ้า”
“หืม?” เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดอย่างมั่นใจมาก หลินเว่ยก็ตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง ทันใดนั้นความคิดก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา เขาคิดเข้าข้างตัวเองว่า อีกฝ่ายน่าจะเตรียมพร้อมที่จะให้พานางหนีออกไปจากดินแดนลับ?
ความคิดนี้ กลับเพิ่งเกิดขึ้น แต่ หลินเว่ยก็ปฏิเสธมันทันที เขาเพิ่งจะมาที่นี่ และจะกลายเป็นที่โปรดปรานของนางได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะทำสัญญา แต่ก็ไม่สามารถบังคับนางได้
แน่นอนว่าเพราะข้อตกลงการทำสัญญาแบบไม่ผูกมัด หลินเว่ยไม่สามารถบังคับอีกฝ่ายให้ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำ ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าร่างกายของหลินเว่ยจะตายลงไป มันก็จะไม่ส่งผลกระทบอย่างมากมายนักต่ออีกฝ่าย
หลังจากการตายของหลินเว่ยสัญญาจะสิ้นสุดลง และพลังจิตวิญญาณของอีกฝ่ายจะกลับคืนสู่ร่างโดยอัตโนมัติ
เช่นเดียวกับ กัวหลี่และมังกรดำ ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ลงนามในสัญญาแห่งความเท่าเทียมกัน ด้วยความแข็งแกร่งของมังกรดำและความเย่อหยิ่งของมัน พวกมันจะยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของวิหารเร้นลับได้อย่างไร
แม้ว่าจะเป็นสัญญาแห่งความเท่าเทียมกัน แต่มนุษย์ก็เป็นผู้สร้างพันธสัญญาขึ้น ดังนั้นจึงไม่เท่าเทียมกันอย่างสมบูรณ์ เนื่องจากสัญญานั้นถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์
ดังนั้นหากหลินเว่ยยินยอม เขาสามารถลบพลังจิตวิญญาณได้ เมื่อยามที่เขาเซ็นสัญญา ด้วยวิธีนี้แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ตาย แต่จิตวิญญาณของเขาได้รับความเสียหาย ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หากเขาต้องการที่จะฟื้นฟู มันจะต้องสูญเสียอย่างหนัก
ซึ่งจะส่งผลอย่างมากต่อความแข็งแกร่งและการฝึกฝนตามปกติของเขา
ดังนั้นหลินเว่ยจึงรู้สึกว่า ความคิดของเขาไม่มีท่าเป็นไปได้ แม้อีกฝ่ายจะเสี่ยงต่อการเกิดความเสียหายทางวิญญาณของเขา แล้วจะทำสัญญากับตัวเองได้อย่างไร
“อันที่จริง! พี่สาวต้องการให้เจ้า พาเราออกไปจากที่นี่” จื่อหยูไม่รู้ว่า หลินเว่ยคิดอะไร นางไม่ลังเลใจ และพูดตรงไปตรงมา
“เรื่องนี้…!” หลินเว่ยเวียนหัวเล็กน้อย ความคิดของเขาขัดแย้งกัน โดยที่เขาไม่อาจจะเชื่อว่า มันจะเป็นเรื่องจริง
“เกิดอะไรขึ้น?” จื่อหยู แสดงสีหน้างงงวย และถามด้วยการขมวดคิ้ว
มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับข้า แต่ข้าสงสัยว่า…ทำไมท่านถึงเลือกข้า? “หลินเว่ยส่ายหัวลังเลครู่หนึ่ง มองไปที่ จื่อหยูอย่างจริงจังและถามด้วยการขมวดคิ้ว
“โอ้! พี่สาวจะบอกให้! อายุขัยของข้าสั้นมาก มันเหลือเวลาอีกหลายร้อยปี ข้าไม่เคยคิดที่จะออกจากที่นี่มาก่อน แต่ตอนนี้มันต่างออกไป หากข้าไม่สามารถทะลวงด่านก้าวข้ามความแข็งแกร่งต่อไปได้ ไม่ว่าในกรณีใด ๆ ข้าไม่ยินยอมที่จะตายเช่นนี้
ดังนั้น … ” นางถอนหายใจ ด้วยใบหน้าที่ไม่เต็มใจที่จะพูด
“เหตุใดถึงเลือกเจ้า… เพราะในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ในหมู่มนุษย์ที่ข้าได้พบ มีเพียงจิตวิญญาณของเจ้าเท่านั้น ที่มาถึงระดับศักดิ์สิทธิ์” จื่อหยูกล่าว พร้อมกับอุทาน
![(One Useless Rebirth) เกิดใหม่อีกครั้งอย่างไร้ [Yaoi]](https://i1.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/08/FlyingLines.54542.jpg?resize=151,215 "(One Useless Rebirth) เกิดใหม่อีกครั้งอย่างไร้ [Yaoi]")
![ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记]](https://i3.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/12/610e7a92Omx1h81d-193x278-1.jpeg?resize=151,215 "ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
