ตอนนี้เย่จิ่นถังพูดโจ่งแจ้งมากขึ้นเกี่ยวกับการมารับเธอเพราะคำขอของเย่ซู่เฉิง
คนที่รู้ว่าก็เข้าใจว่านั้นเป็นอาสามของเธอ และคนที่ไม่รู้ว่าก็คิดว่านั้นแฟนหนุ่มของเธอ ซึ่งเย่เฉียวรู้สึกไม่สบายใจ
เย่เฉียวยืนอยู่ที่ประตูและมองดูรถของเย่จิ่นถังที่จอดลงตรงหน้าเธอ ในใจของเธอมีร้อยคำที่ไม่เต็มใจไป แต่ก็ยังต้องขึ้นรถไป เดิมทีเธอไม่หิวเลย ในช่วงนี้แม้แต่ไม่กินอาหารสามมื้อต่อวัน เธอก็ไม่รู้สึกหิวอะไรขนาดนั้น
“เป็นอะไร? ไม่ชอบกิน?” เย่จิ่นถังมองดูท่าทางที่ไม่ค่อยสนใจของเธอและยังรู้สึกเย็นชาเล็กน้อย
“ไม่หิว”
“เธอมีคำถามอะไรที่อยากจะถามฉัน ถามได้หมดเลย ฉันไม่ได้บอกว่าเธอถามฉันไม่ได้” เย่จิ่นถังเกือบจะใช้ประโยคเดียวในการทำลายสิ่งที่เธอคิดอยู่ในใจ
เย่เฉียวเพียงยิ้มอย่างเยาะเย้ย นี่เขาคิดว่าเขาเป็นอะไร? เข้าใจเธอ? เป็นเรื่องน่าขัน ทำไมเธอถึงต้องให้เย่จิ่นถังเปลี่ยนไปเพื่อเข้าใจเธอ
“พี่ใหญ่เดินทางไปจากที่อย่างกะทันหัน ไม่ใช่คุณเป็นคนบอกกับพ่อเหรอ? เย่จิ่นถัง ฉันยังทำได้ดีไม่พอใช่ไหม?”
“เธอแค้นฉันมากขนาดนี้ คงคิดว่าเธออาจไม่ได้เจอเขาในระหว่างที่เขาไม่อยู่ ในใจคงรู้สึกผิดหวังมากใช่ไหม” น้ำเสียงของเย่จิ่นถังเย็นชาและสงบ
การเคลื่อนไหวของเย่เฉียวหยุดลงอย่างช้าๆ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น
“ฉันพูดว่าฉันหมายถึงแบบนี้ตอนไหน?” เย่เฉียววางตะเกียบในมือลงและไม่เหลืออารมณ์ที่จะกินข้าว
สีหน้าของเย่จิ่นถังยังคงไม่มีเปลี่ยนไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ ยิ่งเขาสงบมากเท่าไหร่ เย่เฉียวก็ยิ่งแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกใบหน้าที่เย็นชานี้ของเขา
“เธอถามฉันไม่ได้หมายถึงแบบนี้เหรอ?เฉียวเฉียว ฉันทำเพื่อเธอ ถ้าเรื่องระหว่างเธอกับอาเจิ้งมีคนสนใจแล้วแพร่กระจายออกไป จะมีผลกระทบอย่างไรต่อตระกูลเย่และต่อเธอ เธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่?” เย่จิ่นถังพูดกับเธออย่างตรงไปตรงมาเสมอ
เย่เฉียวจับโต๊ะอาหารอย่างไม่รู้ตัว และเก็บไว้ในใจอย่างแรงกล้า เธอและพี่ชายไม่มีวันมีข่าวลือใดๆ งั้นสามารถมีกับเขาได้อย่างั้นเหรอ?
“แล้วฉันกับคุณล่ะ? เย่จิ่นถัง ถ้าเรื่องระหว่างเราถูกเปิดเผยในวันหนึ่ง มันจะไม่มีผลอะไรกับฉัน และมันจะไม่มีผลกระทบต่อตระกูลเย่งั้นเหรอ?”
“สำเนาของฉันไม่ได้ลงทะเบียนในตระกูลเย่ และผลกระทบก็ไม่มากขนาดนั้น” เย่จิ่นถังมองเธอด้วยรอยยิ้ม
“เย่จิ่นถัง!” เย่เฉียวรู้สึกว่าชายคนนี้หน้าด้านเกินไปแล้ว ทำทำไมถึงเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ด้วยใบหน้าที่จริงจังแบบนี้ได้
“ฉันคิดมาเสมอว่า ฉันทำอะไรให้คุณโกรธหรือทำอะไรผิดไป คุณถึงมาปฏิบัติกับฉันแบบนี้”
ดวงตาของเธอเปราะบางและหมดหนทางอยู่ครู่หนึ่ง และความโศกเศร้าอันยิ่งใหญ่ก็ได้ห่อหุ้มเธอไว้
“คุณแค่บังเอิญโดนผมตกหลุมรัก” คำพูดที่ไม่เร่งรีบของเย่จิ่นถังนี้ ราวกับหนามแหลมที่แทงเข้าที่หน้าอกของเขา
ใบหน้าของเย่เฉียวซีดลงครู่หนึ่ง และจ้องมาที่เขาอย่างว่างเปล่า เป็นเวลานานแล้ว เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรอีก เย่จิ่ยถังพูดอย่างเรียบง่ายและชัดเจนแบบนี้ เธอจะพูดอะไรได้อีก
เมื่อมีชายผู้มีอำนาจเห็นคนหนึ่งมาตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่ง แน่นอนว่าต้องได้มันมาด้วยทุกวิธีทาง ก็เหมือนกับพวกอันธพาลที่ปล้นผู้หญิงดีๆในสมัยโบราณ
เย่จิ่นถังก็เลวแบบนั้น และเขาก็ไม่เคยปิดบังความตั้งใจเดิมที่เลวของตัวเอง
“ถ้าฉันมีคนที่ฉันรักในอนาคต ฉันจะอยู่กับเขาได้ไหม?” เย่เฉียวกำลังคิด ความปรารถนาที่จะควบคุมของผู้ชายแข็งแกร่งเพียงใดเขาต้องควบคุมเสรีภาพส่วนบุคคลและความสุขในชีวิตของเขาไว้ในมืออย่างแน่นหนาเลยเหรอ
เย่จิ่นถังเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดถึงปัญหานี้เลย ภายใต้ใบหน้าที่สงบของเขานั้นได้เต็มไปด้วยความโกรธ เขามองดูเธออย่างเย็นชา และดวงตาก็ไร้อารมณ์ใดๆ ดูเหมือนสามารถกลืนเธอเข้าไปได้ทุกเมื่อ
“รอฉันชนะ”
ความเศร้าในดวงตาของเย่เฉียวกลายเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมขึ้นเรื่อยๆ
“เฮอะ!” อารมณ์ทั้งหมดของเธอกลายเป็นการยิ้มอย่างเยาะเย้ยและไม่มีคำพูดใด
เย่จิ่นถังมองดูเธอหยิบตะเกียบอีกครั้งและเริ่มหยิบผักกิน ซึ่งคิ้วก็ขมวดแน่นมาก
ท่าทางของเขาที่เงียบและสงบแบบนี้ ทำให้เขาดูมันหมายความว่าอย่างไร รู้สึกผิดงั้นเหรอ? แน่นอนว่าเขารู้สึกผิด ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะตามใจเธอมากขึ้น
เธอกำลังกินผัก รอเขาชนะ โดยไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดมาตลอด สิ่งเดียวคือการที่เข้ามาในตระกูลเย่และได้พบกับผู้คนมากมายที่มีนามสกุลว่าเย่
“เย่จิ่นถัง ถ้าคุณบังคับฉันมากเกินไปล่ะก็ มันอาจจะเป็นกลับกลายมาเป็นการต่อต้าน” หลังจากเย่เฉียวทานอาหารเสร็จ ก็เงยหน้ามองขึ้นไปที่เย่จิ่นถังอย่างเฉยเมย
เย่จิ่นถังมองสายตาแบบนี้ของเธอ ซึ่งกรามก็ได้แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่ใบหน้ากลับไม่มีท่าทีใดๆ ดูเหมือนไม่ได้จริงจังกับคนใต้บังคับบัญชา และดูเหมือนไม่ได้เย็นต่อเธอเลย เขามองดูเธอค่อนข้างซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก
“ดังนั้นฉันก็ไม่ได้เข้าไปใกล้เธอมากเกินไป ถ้าเธอเจอกับอาเจิ้ง ฉันก็โทษคุณได้เช่นกัน ใช่ไหม?”
“เย่จิ่นถัง คุณมันเป็นคนป่วยที่ควรได้รับการรักษา” เย่เฉียวหัวเราะอย่างโกรธ คนประเภทนี้จะอยากแต่ผลประโยชน์จากคนใกล้ตัวอย่างที่ไม่ควรจะได้ ซึ่งก็คือโรตจิต นอกจากโรคจิตแล้วก็ไม่มีคำอธิบายไหนที่ดีกว่านี้แล้ว
เย่จิ่นถังไม่ตอบพลางเม้มมุมปากและโค้งเล็กน้อย เขานั้นป่วยแต่ไม่มีวิธีรักษา
“กินเสร็จแล้วก็จะส่งเธอกลับ” เย่จิ่นถังลุกขึ้น ในมือถือเสื้อคลุมไว้ และเย่เฉียวนั่งเหม่อสักครู่ รู้สึกว่าไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อสู้ ดังนั้นจึงถอดใจไป
ระหว่างทางกลับ ไม่มีใครพูด เย่เฉียวลงจากรถและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว โดยหวังว่าจะหายไปจากในสายตาของเย่จิ่นถังทันที
เย่จิ่นถังมองดูหลังเธอที่เร่งรีบ ลูกแอปเปิลของอดัมก็ขยับขึ้นลงอย่างอดไม่ได้ เขายังคงอดทนได้ดี ไม่มีใครทำแบบนี้ต่อหน้าตัวเอง เย่เฉียวเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวที่เขาเต็มใจที่จะปล่อยเธอทำเช่นนี้
ทันทีที่เย่เฉียวเข้าไปในลิฟต์ ชายร่างสูงก็ไล่ตามเขาเข้ามาจากด้านหลัง เธอไม่มีโอกาสหยุด และไม่มีหนทางที่จะผลักเขาออกจากลิฟต์
เธอนั้นถูกเขาลากขึ้นและกดทับผนังลิฟต์ จูบและล้มลงอย่างแรง บุกรุกริมฝีปากของเธอและเข้าครอบครองรสชาติของเธอ
การต่อต้านเริ่มแรกของเย่เฉียวนั้นชาไปทั่วหน้า เขาต้องการจูบ เธอจะทำอะไรได้อีก ทำได้เพียงยอมเขาเท่านั้น พรุ่งนี้ กล้องวงจรเหล่านี้ในลิฟต์น่าจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ผู้ชายคนนี้ทำสิ่งต่างๆ เหมือนดั่งหยดน้ำที่ไม่รั่วไหล
“อยู่ในลิฟต์ ทนหน่อยไม่ได้เหรอ?” ลิฟต์ก็เคลื่อนขึ้นไปอย่างไม่รู้ตัว
ในที่สุดเย่เฉียวก็หนีจากจูบของเขาอย่างหอบเล็กน้อยและยิ้มอย่างเย็นชา เธอไม่เคยจมอยู่ในความอ่อนโยนที่อธิบายไม่ได้ในการจูบที่ครอบครองของเขามาก่อน
มือของเย่จิ่นถังนั้นสงบ แต่เขาก็ยังทับบนร่างเธอ เย่เฉียวยังคงสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนในร่างกายชายผู้นี้ผ่านเสื้อผ้ามากมาย
เมื่อลิฟต์มาถึง เมื่อเพิ่งออกจากลิฟต์ เย่จิ่นถังก็อดไม่ได้ที่จะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและจูบเธออย่างดุเดือด เป็นเวลานาน เมื่อเย่เฉียวหายใจไม่ออก เย่จินถังถึงค่อยๆปล่อยมือและปล่อยให้เธอมีเวลาไปเปิดประตู
หลังจากเปิดประตูแล้วก็ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกเขาจูบ และยังแรงมากยิ่งขึ้นไปอีก
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
