“ฉันไม่รู้สิ แต่เธอคิดว่าถ้ารู้จะจัดการยังไงล่ะ? ไล่ผู้ชายคนนั้นออกไปจากเฉียวเฉียว เฉียวเฉียวเธอก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีต้องรักและแต่งงานกัน มันก็ต้องเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ?” น้ำเสียงของเย่จิ่นถังนั้นยังคงสงบอยู่เสมอ
จนกระทั่งเย่เจิ้งนั้นไม่ได้สังเกตถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา แม้แต่การแสดงสีหน้าที่เกลียดชังเล็กน้อย
“ผมคิดว่าลุงสามน่าจะรู้”
“ฉันจะรู้เรื่องมากไปทำไม? อาเจิ้ง นายวันๆเอาแต่คิดถึงเรื่องเฉียวเฉียวทำไม คิดถึงเฉียวเฉียวทั้งวัน นายไม่รู้หรือว่าตอนนี้ควรทำอย่างไร? หรือนายคิดจะให้คนอื่นมาเข้ารับตำแหน่งเจ้าหน้าที่บริหารไป?” เย่จิ่นถังหันกลับมามองเขาด้วยดวงตาที่จริงจังและเย็นชาที่เต็มไปด้วยคำเตือน
เย่เจิ้งขยับปากและไม่พูดอะไรอีก หลังจากที่เย่จิ่นถังเดินออกไปจนพ้นสายตา เย่เจิ้งก็ค่อยๆออกจากคอนโดไป
อันเยว่โทรมา ในฝั่งสายนี้ เย่เจิ้งหลับตาด้วยความรำคาญและช่วงเวลาแห่งความหดหู่ใจก็ผ่านเข้ามาในจิตใจ
บอกเลยว่าดวงตาคู่นี้อันเยว่เข้มงวดมากเข้มงวดจนเขาเริ่มรำคาญมันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ดึกมากแล้วไม่หลับไม่นอน โทรมาทำไม” เย่เจิ้งเป็นคนที่อ่อนโยนมาโดยตลอด แต่ในเวลานี้นั้นเขาหมดความอดทนอย่างมาก
ความอดทนทั้งหมดของเขาดูเหมือนจะใช้เฉพาะกับเย่เฉียวเท่านั้น เป็นเรื่องยากสำหรับผู้หญิงคนอื่นๆที่จะมีความอดทนเช่นนี้ เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขาได้ดูแลเธอ ดูแลเธอเหมือนเป็นผู้หญิงของเขาเองยังไงอย่างงั้น
แต่ท้ายที่สุดเธอก็ตกหลุมรักคนอื่น และท้ายที่สุดเธอก็นอนบนเตียงของชายอื่น เสียแรงเปล่าที่เขาดูแลเธอมาตลอดหลายปี
“ดึกมากแล้ว พ่อกับแม่ถามฉันคุณว่าไปไหน ไม่รู้ว่าควรพูดยัง หรือแค่โทรไปคุณไม่ได้เลยเหรอ”
ระหว่างทางที่เย่จิ่นถังกลับ เขาขมวดคิ้วต่ำมาก ซึ่งขับรถด้วยตัวเองด้วยความเร็วบนถนนที่มีรถเพียงไม่กี่คัน คนที่ควรจะห่วงก็จะต้องห่วงอยู่เสมอ
ไม่ว่าสถานะปัจจุบันของเขาจะเป็นอย่างไร สิ่งที่ทำอะไรที่เกินกฎเกณฑ์และศีลธรรม เพียงแค่มีความปรารถนาในใจ เขาก็จะต้านทานไม่ได้และควบคุมมันได้ยาก
เย่เจิ้งได้รับมอบหมายให้การเดินทางไปทำธุรกิจโดยเย่ซู่เฉิงในวันถัดไป โดยใช้เวลาหนึ่งเดือน เย่เจิ้งไม่เคยคิดว่าพ่อของเขาจะมอบงานธุรกิจให้ตัวเองในเวลานี้ และยังอยู่ในสายตาของการแข่งขันเข้าชิงเจ้าหน้าที่บริหารของตัวเอง
เมื่อคืนแค่อยู่ที่คอนโดของเย่เฉียวไม่ถึงชั่วโมงเมื่อคืนนี้ และฉันมีกำหนดจะเดินทางวันนี้ แสดงว่ามีคนกำลังสร้างปัญหาและยืนยันว่าเขาจะออกจากนิวยอร์กในช่วงระยะเวลาหนึ่ง
“พ่อครับ ทำไมผมถึงส่งผมไปธุรกิจเวลานี้และยังเป็นเมืองที่ห่างไกลอีก ตอนนี้มันกำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนะครับ”
“เพราะมันในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ตั้งแต่สมัยโบราณจักรพรรดิต้องประสบความสำเร็จในการครองบัลลังก์ แกต้องสามารถทำคะแนนและแสดงได้ มันจะง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือสำหรับแกที่จะนั่งในตำแหน่งเจ้าหน้าที่บริหาร ทำไม? คิดว่าสิ่งที่ฉันจัดวางไว้มันไม่สมเหตุสมผลหรือ?”
เย่เจิ้งขมวดคิ้ว “พ่อครับ ทำไมไม่พูดเรื่องนี้มาก่อน แต่มาเป็นตอนนี้”
“เวลาหนึ่งเดือน หากแกสามารถบรรลุผลลัพธ์ที่ดีได้ มันถึงควรค่าแก่การยอมรับ การคิดระยะยาวมันไม่ทำให้ความสามารถของแกโดดเด่นได้” ท่าทางของเย่ซู่เฉิงนั้นนิ่งเฉยอยู่เสมอ
เมื่อเย่เจิ้งเผชิญหน้ากับพ่อของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะมีความสงสัยมากมายในใจ ในเวลานี้ก็ทำได้เพียงกลืนมันทั้งเป็น เขาไม่สามารถถามได้ว่าเพราะเรื่องที่เขาไปรออยู่ใต้คอนโดของเย่เฉียวอยู่ชั่วขณะหนึ่งเลยถูกส่งออกไปทำงานนอกสถานที่
“ในเมื่อพ่อจัดวางไว้แบบนี้ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด ผมขอตัวก่อน พ่อทำงานเถอะ”
เย่ซู่เฉิน ลืมตาขึ้นมองดูเงาหลังของลูกชาย และดวงตาที่หม่นหมองก็ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“รู้ไหมทำไมถึงปล่อยให้เฉียวเฉียวออกไปอยู่ข้างนอก?”
หลังของเย่เจิ้งค่อยๆแข็งช้า และฝีเท้าของเขาก็หยุดลง แต่แค่ไม่ได้มองย้อนกลับไป เขาไม่รู้ว่าเย่ซู่เฉิงกำลังจะให้คำอธิบายแบบไหน หรือลักษณ์แบบไหนที่เขาควรเผชิญต่อเย่ซู่เฉิง
“พ่อ ผมไม่เข้าใจว่าคำนี้พ่อหมายถึงอะไร? และไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องปล่อยให้เฉียวเฉียวออกไปอยู่ข้างนอกด้วย?” เย่เจิ้งคิดว่าเย่เฉียวไม่ได้ริเริ่มที่จะออกไปด้วยตัวเอง แต่ถูกบังคับโดยตระกูลเย่
“แกเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเย่ และเป็นลูกชายของแม่ เราจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าแกำลังคิดอะไรอยู่? ทำไมถึงปล่อยให้เฉียวเฉียวไปอยู่ข้างนอก ในใจแกก็รู้ดี ถ้าแกยังอยากเห็นเฉียวเฉียวใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ก็ไม่ต้องไปพบกับเธอในที่ส่วนตัวอีก”
ดวงตาของเย่ซู่เฉิงดูเหมือนจะสามารถมองทะลุผ้านเย่เจิ้งได้ และเย่เจิ้งก็สามารถรู้สึกได้ว่าดวงตาของพ่อของเขาคมแค่ไหนเมื่อหันหลังให้กับพ่อ
เขาไม่สามารถหายใจเข้าลึกๆได้ หัวใจของเขารู้สึกเจ็บและอึดอัด ใช่ มันเป็นความตั้งใจดั้งเดิมที่อยากให้เฉียวเฉียวอยู่อย่างสงบสุขและไม่เป็นอันตราย นี่เขาคิดไปถึงไหนกันแน่
“พ่อ ผมแค่เป็นห่วงเธอ เธอมี EQ ต่ำมาตลอด ถ้าถูกหลอกไป งั้นก็คงเสียหาย”
“คุณจิ่นถังดูแลเธออยู่ แกไม่ต้องกังวลเป็นพิเศษ แกก็รู้ด้วยว่าตั้งแต่วัยเด็กจนโตมีเพียงอาสามเท่านั้นที่สามารถอบรมเธอได้ เราทุกคนรู้ดีว่าเธอดื้อรั้นแค่ไหน แต่ต่อหน้าจิ่นถัง เธอก็จะเชื่อฟัง” น้ำเสียงที่มืดมนของเย่ซู่เฉิงนั้นฟังไม่ออกถึงความหมายพิเศษอื่นใด
เย่เจิ้งกำหมัดของเขาโดยไม่รู้ตัว ชายที่ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดเข้าใกล้เย่เฉียว เขาก็จะรู้สึกอึดอัดมาก แต่สถานการณ์โดยรวม เขาไม่สามารถทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นได้เพราะเย่เฉียว
“ครับ”
เย่เจิ้งตอบแล้ว จากนั้นยกเท้าขึ้นด้วยก้าวยาวเดินออกจากสำนักงาน เย่ซู่เฉิงยังคงดื่มชาอย่างช้าๆด้วยแสงเย็นในดวงตา
ความมีจิตสำนึกของเย่เฉียวนั้นทำให้คนรู้สึกเอ็นดูอยู่เสมอแต่ ไม่ใช่ว่าตระกูลเย่ไม่รักเธอ เลี้ยงดูมาหลายปีแล้วจะไม่รักเธอได้อย่างไร แต่เมื่อสถานการณ์โดยรวมตอนนี้ ส่งที่เสียสละได้ก็ควรจะเสียสละ
นักธุรกิจนั้นไม่มีข้อยกเว้นต่อบุคคลใด
เย่เฉียวรู้ข่าวการเดินทางไปธุรกิจของเย่ เจิ้งตั้งแต่เช้าตรู่ ไม่มีอารมณ์แปรปรวนมากนัก แต่ในใจรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะได้เจอเย่เจิ้งอีกแล้วต้องว่าจะจัดการกับความสับสนตัวเองอย่างไร
เย่จิ่นถังส่งเธอไปที่บริษัท เธอไม่ได้ขับรถและไม่อยากขับรถ หลายวันมานี้เธอทำงานล่วงเวลาทั้งวันทั้งคืน ร่างกายนั้นรู้สึกว่างเปล่า กินข้าวก็ดูไม่มีชีวิตชีวา นับประสาอะไรกับให้มาขับรถ
“ตอนค่ำไปหาของดีๆกินกัน” เย่จิ่นถังมองดูเธออย่างอบอุ่นก่อนลงจากรถ
เมื่อน้ำเสียงของเย่จิ่นถังนั้นอ่อนโยนและเพราะมาก มันลึกซึ้งและมีเสน่ห์ซึ่งเต็มไปด้วยพลังแม่เหล็ก อาจเป็นเพราะเย่เฉียวเกลียดเย่จิ่นถังมาก สำหรับเธอแล้วไม่ว่าเสียงของเขาจะดีแค่ไหน ก็ไม่ต่างจาก เสียงรบกวน
“ไม่ล่ะ คืนนี้ต้องทำงาน”
“ถ้าเธอทำงานล่วงเวลา เชื่อไหมว่าพรุ่งนี้ฉันจะทำให้บริษัทนี้ล่มสลาย” ใบหน้าของเย่จิ่นถังเคร่งขรึม เพราะใบหน้าการปฏิเสธของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ใบหน้าของเย่เฉียวแข็งทื่อ บ้าเอ้ย ไร้เหตุผลจริงๆ
“อืม เข้าใจแล้ว ค่ำๆจะติดต่อคุณ” หลังจากที่เย่เฉียวพูดจบลงจากรถก็ปิดประตูด้วยเสียงปัง เย่จิ่นถังจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวและมุมริมฝีปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
