รักสุดหัวใจ 18 เวลาคือยารักษาความเจ็บปวด เธอจะต้องลืมได้แน่

"เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันจะดูแลเธออย่างดีไม่ว่าจะยังไงก็ตาม"

เย่เฉียว : "…"

"เฉียวเฉียว ท่าทางฉลาดอย่างเธอทำให้ฉันอยากกินเธอมากนะ" เลือดในกายของเย่จิ่นถังเริ่มไหลพล่าน

ท่าทีของเย่เฉียวเริ่มแข็งกระด้าง : "เห็นฉันทำตัวแบบนี้ก็ปล่อยฉันไปเถอะ"

มือใหญ่เย่จิ่นถังลูบไล้ใบหน้าเล็กๆ ของเธอ ก้มศีรษะกดจูบอย่างไร้เหตุผล ไม่เหมือนกับครั้งก่อน เขาจูบเธออย่างอ่อนโยน เย่ เฉียวมีสติชัดเจน แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง

เธอรู้สึกว่าปฏิกิริยาของเธอมันอธิบายไม่ได้ สองมือต้องการผลักเขาที่กดทับลงมาออกไป

จูบอันอบอุ่นของเขาลามมาที่คอเป็นทางยาว เสื้อผ้าของเขาก็ค่อยๆ คลายออก เย่เฉียวไม่ได้ขัดขืนหรือดิ้นรน เธอแค่อยากจะผลักชายคนนี้ออกไป

"เฉียวเฉียว ลืมเขาไปเถอะนะ หืม?" เขาบีบเอวเธอด้วยมืออันทรงพลัง เสื้อผ้าก็ถูกถอดไปครึ่งแล้ว

เย่เฉียวรู้สึกเวียนหัวและเริ่มดิ้นรน ลืมเขา? จะเป็นใครไปได้ ก็ต้องเป็นเย่เจิงแน่

"อาสาม…"

"ผิดแล้ว" แรงของชายผู้นี้เพิ่มขึ้นตามเสียงที่เพิ่มขึ้นของเขาจนเย่เฉียวอดส่งเสียงออกมาไม่ได้

"…จิ่นถัง" เย่เฉียวกัดริมฝีปากอย่างแรงและส่งเสียงเรียกเบาๆ

เย่จิ่นถังคลายเอวของเธอและผละตัวออกไป

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

"ฉันเวียนหัว"

"งั้นก็พักผ่อนซะ ฉันมีธุระต้องไปหาหรงโม่ อย่าเดินไปไหนมาไหนล่ะ ไม่อย่างนั้นถ้าจับได้ เธอโดนหนักแน่" เย่จิ่นถังสวมเสื้อผ้าแล้วพูดเบาๆ

ต่อมา เขาอุ้มเธอไปที่เตียงพร้อมทั้งห่มผ้าห่มให้เธอก่อนจากไป หลังจากที่เย่จิ่นถังออกไป สีหน้าของเย่เฉียวก็ทรุดลง

ทิ้งร่างนอนอยู่ในผ้าห่มราวกับไม่มีชีวิต เธอไม่สามารถดื่มด่ำกับร่างกายเวลาที่ในใจมีชายอีกคนอยู่

ทุกครั้งที่เย่จิ่นถังเข้าใกล้และสัมผัส เธอจะรู้สึกคลื่นไส้อยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็ไม่สามารถผลักไสออกไปได้

การผลักไสเป็นจุดเริ่มต้นของนรก เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ อย่างน้อยก็จนกว่าเย่เจิงจะแข็งแกร่งจริงๆ เธอไม่ควรต่อต้านเย่จิ่นถัง

หร่วนชิงยวิ๋นที่กำลังก่อเรื่องอยู่ชั้นล่างก็ได้ถูกคนของถันหรงโม่คุมตัวเอาไว้ เย่จิ่นถังลงมาหาถันหรงโม่ที่ชั้นล่างก็ไม่ได้พูดอะไร

"เย่เฉียวลงทุนภาพยนตร์กับละครโทรทัศน์กี่เรื่องในประเทศจีน นายไปตรวจหน่อย"

"แต่เดิมเธอก็เป็นนายทุน เรื่องนี้ไม่ต้องให้ฉันสือหรอกมั้ง เย่จิ่นถัง นายทำดีกับเธอไปหรือเปล่า"

"แต่เดิมเธอก็เป็นนายทุน เรื่องนี้ไม่ต้องให้ฉันสือหรอกมั้ง เย่จิ่นถัง ผู้หญิงที่นายไม่ได้ติดขนาดนั้น ชีวิตหนึ่งจะมีอะไรราบรื่นกัน?" ถันหรงโม่รู้สึกไม่เข้าใจกับพฤติกรรมของเขา

บางทีอาจเป็นแค่ผู้หญิงอุ่นเตียง ไม่ต้องทำถึงขั้นนี้ก็ได้มั้ง

เย่จิ่นถังได้ยินก็ตาโต ดวงตาคมหันไปมองถันหรงโม่ทันที

ถันหรงโม่พยักหน้า: "โอเค ฉันขี้เกียจจะพูดแล้ว แต่ถ้าติดนานเกินไปจะเกิดเรื่องนะ"

"เรื่องเกี่ยวกับพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเธอ ยังต้องให้นายหา"

นัยน์ตาของถันหรงโม่ค่อยๆ มืดลง ทุกคนรู้ว่าหากเรื่องนี้ถูกสอบสวน มันจะไม่มีผลดีต่อเย่เฉียวเลย

"ปล่อยมันไปดีกว่า ยังไงก็เจอแค่เรื่องไม่ดี"

เย่จิ่นถังจุดบุหรี่และสูดเข้าลึกๆ ท่าทีที่สูบดูหยาบแต่กลับดูเซ็กซี่

"เย่เฉียวไม่หยุดแน่" เมื่อเทียบที่เธอตรวจสอบเอง เขาตรวจสอบก่อนจะดีกว่า อย่างน้อยก็สามารถเตือนเธอหรืออธิบายให้เธอเข้าใจได้ จะได้ไม่เกิดผลกระทบรุนแรง

ถันหรงโม่ชะงักก่อนจะยกยิ้ม : "นายว่าถ้าเธอแต่งงานไป ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนายจะยังสามารถรักษาไว้ได้?"

เย่จิ่นถังบี้บุหรี่ที่เพิ่งจุดไฟไป และดวงตาสีเข้มของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

"ชีวิตที่เหลือคงไม่อยากสืบพันธุ์งั้นสินะ?"

รอยยิ้มถันหรงโม่เจื่อนขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่เขาอธิบายคือข้อเท็จจริง จะโกรธทำไมกัน

จริงๆ แล้วเขากับถันหรงโม่ไม่ได้มีอะไรต้องคุยกันมากนัก แค่ต่อหน้าเย่เฉียว เย่เฉียวก็มักจะแสร้งทำตัวดี เชื่อง หรือแม้แต่อ่อนแอ

เขาดูจนเหนื่อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการแสดงของเธอ

เย่จินถังจุดบุหรี่อีกครั้ง ฝนตกไม่ผ่านไปเสียที มีเพียงตอนนี้ที่ฝนไม่ตก ชายสองคนสูบบุหรี่ในอากาศที่ชื้นและพูดคุยกันเป็นบ้างบางครั้ง

"จิ่นถัง ถ้าตระกูลเย่กับนายต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เธอก็อาจไม่เลือกนาย" ถึงอนาคตจะมีความรู้สึกต่อเย่จิ่นถัง เย่ เฉียวก็จะไม่เลือกเขา

"ฉันรู้"

"นายรู้แต่ก็ยังทำ นายไม่คิดถึงอนาคตเหรอ เธออาจจะยังทำร้ายนายเพื่อตระกูลเย่ก็ได้"

เย่จิ่นถังยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ: "เธอทำร้ายฉัน? ฉันสอนทักษะทั้งหมดให้เธอ เธอจะทำร้ายฉันได้อย่างไร?"

ถันหรงโม่รู้สึกว่าชายคนนี้มั่นใจมากไป มั่นใจในผู้หญิงที่ตัวเองไม่สามารถควบคุมได้ และตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้อย่างหเลี่ยงไม่ได้

จนกระทั่งมืด เย่จิ่นถังกับถันหรงโม่ก็สูบบุหรี่ไปเป็นจำนวนมากตรทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่

พอกลับถึงห้องพักก็เห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงหลับไปแล้ว เขาถึงเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างกลิ่นควันบุหรี่

เย่เฉียวรักความสะอาด ไม่ชอบผู้ชายที่ดื่มเหล้าเมามายและไม่ชอบผู้ชายที่มีกลิ่นบุหรี่ติดตัว

และเย่เจิงก็เป็นคนแบบนั้น

เย่เฉียวที่นอนหลับอยู่รู้สึกถึงด้านหลังเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน เดิมที่นอนไม่อบอุ่นก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

เธอเป็นเหมือนลูกแมวที่แสวงหาความอบอุ่น ถูไถไปมาแรงๆ เข้าหาความอบอุ่น

เย่จิ่นถังกอดเธอ รัดแน่นจนผมของเธอถูกับคาง ถูไถไปมาก็รู้สึกจั๊กจี้

"อย่าขยับสิ ขยับอีกฉันต้องปรับท่านอนเธอแล้วนะ" เขากดหัวเธอเอาไว้แล้วลดเสียงลงพูดข้างหู

เย่เฉียวก็หยุดขยับจริงๆ หลับไปในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง เงียบและอ่อนโยน ต่างจากที่ความขุ่นเคืองหลายปีที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง

"อา…เจิง" เธอกระซิบกระซาบเบาๆอย่างคลุมเครือ แต่ชายที่อยู่ข้างๆ เธอยังคงได้ยินชัดเจน

แขนของเขารัดแน่นขึ้น ระงับความอยากที่จะปลุกเธอด้วยกำลัง

เวลาคือยารักษาความเจ็บปวด เธอจะต้องลืมได้แน่

ตื่นมาแต่เช้าก็เห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของชายคนนั้น เย่เฉียวก็ลุกขึ้นนั่งแล้วลุกจากเตียงด้วยความตื่นตระหนก ร่างกายวันนี้ดีกว่าเมื่อวานมาก

เมื่อคืนตัวเองไม่รู้สึกอบอุ่นเลย ที่แท้ต้นตอของความอบอุ่นกลับกลายเป็นเขานี่เอง

เธอยังถูไถเข้าหาอีก เธอรู้สึกไร้สาระ คงเป็นเพราะป่วยเลยเบลอไป

"อยากกินอะไร ฉันจะให้คนเอาขึ้นมา" ขณะที่เธอคิดนู่นคิดนี้ ผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเธอและติดกระดุมเสื้อจากล่างขึ้นบน

เย่เฉียวเงยหน้าก็เห็นร่างกายของเขาที่มีกล้ามเนื้อชัดเจนและสมบูรณ์แบบ จากช่วงท้องส่วนล่างขึ้นไปดูแข็งแกร่งกว่าผู้ชายทั่วไป

เย่เฉียวอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย จากนั้นเก็บสติตัวเองแล้วกระแอมไออย่างแก้เขิน