ระบบใช้จ่าย 39 ควันนี้มันแทบจะทำให้ฉันสำลัก

นิยายระบบ ใช้จ่ายระบบใช้จ่าย ตอนที่ 39

บทที่ 39: ควันนี้มันแทบจะทำให้ฉันสำลัก

เมื่อได้ยินหงต้าหลี่จะจัดคอนเสิร์ตในไม่ช้านี้และเขาก็มีไอเดียที่จะใช้รถยนต์จำนวนมากมายที่มีราคาแพงมาเป็นไฟบนเวทีเพื่อนร่วมชั้นของเขาต่างก็ประหลาดใจ

ที่จริงแล้วในประวัติศาสตร์ 5,000 ปีของรัฐสวรรค์นั้นไม่เคยพบเจอการใช้แสงไฟมากมายขนาดนี้มาก่อนมีแต่คนบ้าเท่านั้นที่จะใช้เงินสิ้นเปลืองได้มากขนาดนี้การที่จะใช้รถโซแองเจิ้ลหนึ่งคันและรถแองเจิ้ลเพลย์สองคันพร้อมด้วยรถสปอร์ตซุปเปอร์คาร์หลายคันของเพื่อนร่วมชั้นเพื่อใช้ไฟหน้ารถเป็นไฟบนเวทีคอนเสิร์ตทั้งในอดีตและอนาคตการใช้ไฟหน้ารถยนต์ที่หรูหรามาเป็นไฟบนเวทีแบบนี้คงจะไม่เกิดขึ้นอีกนานอาจจะในอนาคตอีก 300 ปีก็เป็นไปได้

ดูวิธีการถลุงเงินของเขาสิ!

ถังปูซินตบได้แต่หน้าผากของเธอเองเสียงดัง “ใบ” “พระเจ้าเมื่อไหร่มันจะจบสักทีละเนี่ย…”

” น้องสาวเนียนเหว่ยส่วนที่เหลือนอยู่กับความสามารถของเธอแล้วทำให้ดีที่สุดนะ! ” หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดัง “ฉันได้ทำข้อตกลงทั้งหมดสำหรับคอนเสิร์ตแล้วอย่าทำให้ฉันขายหน้าเมื่อถึงเวลานั้นเล่า! เธอเองก็ยังไม่เคยขึ้นคอนเสิร์ตมาก่อนใช่มั้ย? ”

ลี่เนียนเหว่ยพยักหน้า” ยังยังเลยค่ะ! ” เธอไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนเลยว่าเธอต้องไปคอนเสิร์ตที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ทันทีซึ่งไม่มีใครสามารถเตรียมตัวได้ไวขนาดนั้นหรอกลี่เนียนเหว่ยเองก็พบว่ามันยากมากที่จะต้องไปคอนเสิร์ตเป็นครั้งแรกที่สำคัญกว่านั้นเธอยังคงกลัวอยู่ด้วยเนื่องจากเธอกลัวว่าเธอจะทำพังในคอนเสิร์ต” ท่านนายน้อยฉันจะ..ฉันจะทำได้จริงๆเหรอคะ? ”

” แน่นอนเธอต้องทำได้” หงต้าหลี่พูดอย่างเป็นธรรมชาติ” ถ้าฉันบอกว่าเธอทำได้เธอก็ต้องทำได้แน่นอน”

เพื่อนร่วมชั้นของเขาปรบมือ” คำพูดนี้จากพี่ใหญ่ต้าหลี่มีพลังจริงๆ! ”

จากนั้นหงต้าหลี่กล่าวเสริมว่า” ถ้าเธอทำไม่ได้..” หลังจากจบประโยคนี้หงต้าหลี่ก็จำได้ว่าต้องมีแดนเซอร์สำหรับคอนเสิร์ตเขาก็ได้สั่งการทันที” เสียวหยี่ติดต่อแดนเซอร์สำรองสองกลุ่มในภายหลังด้วยนะขอให้พวกเขานำคนมาที่นี่เพื่อฝึกซ้อมด้วย”

” รับทราบค่ะท่านนายน้อย” หลิงเสี่ยวหยี่พูดเบาๆ” ท่านนายน้อยมันดีกมากแล้วเราควรกลับบ้านในตอนนี้หากเราไม่กลับบ้านในตอนนี้ท่านพ่อและท่านแม่ของท่านนายน้อยจะกังวลได้นะค่ะและ…และท่านปูซินเราต้องส่งเธอกลับบ้านด้วย7เดิมเธอต้องการพูดว่า” ท่านผู้หญิง” แต่มีคนจำนวนมากเกินไปที่นี่จากทัศนคติของถังปูซินที่มีต่อหงต้าหลี่เธอจึงเห็นได้ชัดว่าถังมู่ซินไม่มีความสุขมากนักกับการที่ผู้คนเรียกเธอว่า” ท่านผู้หญิง” ของท่านนายน้อยดังนั้นเธอจึงรีบเปลี่ยนคำพูดของเธอ

ถังปูซินรู้สึกดีใจที่หลิงเสี่ยวหมี่เข้าใจเธอเธอยิ้มแล้วพูดว่า” เธอพูดถูกแล้วตอนนี้ก็เกือบจะ23.00น.แล้วเราควรกลับบ้านในตอนนี้นะ”

” ได้กลับบ้านกัน! ” หงต้าหลี่ยืนขึ้นแล้วเหยียดขาจากนั้นเขาพูดกับเพื่อนร่วมชั้นของเขาว่า” พวกเธอสามารถหาได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเธอต้องการในสถานที่นี้ได้เลยนะถ้าไม่ต้องการกลับบ้านสามารถอยู่ที่นี่ได้เลยสำหรับใครที่กำลังจะกลับบ้านนั่นไม่ต้องคิดไรมากเพราะฉันจะกลับไปก่อนแล้วฮ่าฮ่า”

” แล้วเจอกันพี่ใหญ่ต้าหลี่! ”

” เดินช้าๆนะพี่ใหญ่ต้าหลี่! ”

หลังจากส่งถึงมู่ซินกลับบ้านแล้วหงต้าหลี่ยังคงมีพลังล้นเหลือ

เขาถลุงเงินสองล้านหยวนในวันนี้และได้รับคะแนนรวม30คะแนนหลังจากทำภารกิจเสร็จสิ้นเขาก็ได้เพิ่มคะแนนสถานะที่ช่องสุขภาพของเขาเขาไม่ได้เป็นคนอ่อนแอและขี้โรคอย่างที่เขาเคยเป็นแม้แต่จิตวิญญาณของเขาก็ยังได้รับการกระตุ้นดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาไม่ง่วงเพราะเขาตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา

ระหว่างทางกลับบ้านหงต้าหลี่นั่งพิงหน้าต่างและมองออกไปดูทิวทัศน์แต่ในใจของเขาเขากำลังคำนวณเมื่อรวมรายการและประเภทของอุปกรณ์ทั้งหมดสำหรับการจัดคอนเสิร์ตราคาที่จะต้องใช้จ่ายอีกสองล้านหยวนเมื่อถึงเวลานั้นคะแนนสถานะช่องสุขภาพของฉันควรเกือบจะเต็มหมดแล้วโอ้ใช่แล้วเมื่อคะแนนสถานะด้านสุขภาพของฉันเต็มสูงสุดแล้วคะแนนสถานะช่องความสามารถทางเพศของฉันฉันก็สามารถเพิ่มคะแนนได้มันไม่ใช่สิ่งสำคัญอย่างนั้นหรอ? บ้าผู้ชายที่ไม่สามารถทำอะไรได้เกี่ยวกับเรื่องนั้นมันโครตจะแย่!

การเป็นคนมีสุขภาพที่ดีมันเป็นเรื่องที่ดีเขาจึงไม่สามารถมองข้ามได้

หลังจากนั้นไม่นานรถยนต์ก็เข้าสู่รั้วทางเข้าบ้านพักหงวูและผ่านรูปปั้นหยกขนาดยักษ์สองตัวในใจตอนนี้ของหงต้าหลี่การที่เขาเห็นพ่อแม่ของเขาทำทุกอย่างด้วยใจมันเกินความคาดหมายในชีวิตที่ผ่านมาของเขาเขาเป็นแค่เด็กกำพร้าคนนึงความปรารถนาที่จะมีพ่อแม่และเป็นสายเลือดเดียวกันกับพวกเขาสำหรับหงต้าหลี่แล้วมันยิ่งใหญ่กว่าสิ่งอื่นใด

รถยนต์สี่คันวิ่งไปตามเส้นทางตลอดทางขึ้นเนินสักพักพวกเขาก็มาถึงทางเข้าบ้านพัก

พ่อบ้านอาวุโสยืนรออยู่ที่นั่นแล้วเมื่อเห็นการกลับมาของหงต้าหลี่เขาก็รีบเดินไปเปิดประตูรถออกมาทันทีและพูดอย่างร่าเริงว่า” ท่านนายน้อยต้าหลี่ท่านได้กลับมาบ้านแล้วเชิญเข้าบ้านครับท่านพ่อและท่านแม่กำลังรอท่านอยู่อย่างกระวนกระวาย”

” ฉันถึงบ้านแล้ว! ” หงต้าหลี่ลงจากรถหงต้าหลีวิ่งเหมือนสุนัขเร่ร่อนเขาวิ่งเข้าไปในบ้านพักอย่างรวดเร็วพ่อบ้านอาวุโสตกใจรีบวิ่งตามเขาและตะโกนว่า” ท่านนายน้อยต้าหลี่โปรดช้าลงหน่อยครับท่านระวังล้มครับท่าน! ”

เมื่อหงต้าหลี่เข้ามาในบ้านเขาก็รู้ว่าบรรยากาศมันเปลี่ยนไป

คนรับใช้คนดูแลบ้านต่างยืนต้อนรับด้านข้างทั้งสองแถวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบในห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่งเมื่อเห็นเขาพวกเขาก็โค้งคำนับและพูดพร้อมกันว่า” ขอแสดงความยินดีท่านนายน้อยต้าหลี่ด้วยครับ/ค่ะ! ” พวกเขาตั้งแถวต้อนรับราวกับว่าเขากำลังขึ้นครองราชย์ซะแบบนั้นเลย

หงต้าหลี่เกือบจะกลัวจนล้มซะแล้วมาแสดงความยินดีอะไรกับฉัน? เพื่ออะไร? ฉันไม่ได้ท้องนะเห้ย.

ในขณะที่เขากำลังตกใจหงเหว่ยกและหลานรุยชีก็ตกใจเหมือนเขาหลานรุยชีรีบวิ่งไปหาอย่างรวดเร็วแล้วคว้าแขนของเขาเธอพูดอย่างระมัดระวังว่า” โอ้เจ้าลูกเอ้ยแกบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมแกวิ่งเร็วนักล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าแกล้มลงน่ะ”

หงเหว่ยกยืนอยู่ข้างๆและมองเขาหัวจรดเท้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึมหลังจากนั้นเขาวางมือบนหน้าอกของหงต้าหลี่และรู้สึกถึงจังหวะของหัวใจหงต้าหลี่ชั่วครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดัง” ฮาฮ่าฮ่าในที่สุดสภาพร่างกายของต้าหลี่ในตอนนี้ก็พัฒนาขึ้นแล้ว! นี่แหละคือพรจากสวรรค์พรจากสวรรค์! ถึงเมื่อเขาจะวิ่งเร็วมากแต่อัตราการเต้นของหัวใจเขาก็ยังไม่เพิ่มขึ้นมากนักเลย! ”
” ดีมันดีจริงๆ! ” น้ำตาของหลานรุยชีไหลออกมาทันที” ในที่สุดร่างกายของต้าหลีก็หายดีแล้วฮ่าฮ่าดูฉันสินี่สิถึงจะเป็นเวลาฉลอง…”

พวกเขาสองคนนี้กำลังยินดีกับฉันอยู่สินะ

หงต้าหลี่เคยเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็กความปรารถนาที่ลึกที่สุดของเขาคือการได้รับการดูแลและได้รับความรักจากพ่อแม่โชคไม่ดีที่ความปรารถนานี้ไม่สามารถสร้างความพึงพอใจให้กับชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาได้แต่ในที่สุดเขาก็มีความรู้สึกแบบนี้สักทีซึ่งมันจะฝังอยู่ในใจของเขาตลอดไป

หงต้าหลี่ยื่นมือออกมาพร้อมกับเช้ดน้ำตาแม่อย่างนุ่มนวลหงต้าหลี่พูดอย่างร่าเริงว่า” แม่ครับตอนนี้ผมไม่ดีหรอ? แม่ร้องไห้ทำไม? ” แม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่เขาพูดแต่ดวงตาของเขาก็เปียกชุ่มเขาพยายามกลั้นน้ำตาโดยไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

ในที่สุด…ฉันมีบ้านแล้วมันเป็นบ้านของฉันอย่างแท้จริง!

” เจ้าตัวแสบแกไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นห่วงแกมากแค่ไหนก่อนหน้านี้ฉันกลัวจริงๆว่าวันหนึ่งเมื่อฉันตื่นขึ้นมาฉันจะไม่ได้พบแกได้อีก” หลานรยชีกล่าวเบาๆและลูบหัวของหงต้าหลี่” ต้องขอบคุณพรจากสวรรค์ที่ทำให้ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้ในที่สุดแม่ได้ยินจากคนขับรถอาหวังในวันนี้ว่าแกสามารถเดินเล่นได้ถึงสองกิโลเมตรและไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม่ไม่อยากจะเชื่อ! แต่ตอนนี้แม่เชื่อแล้ว…”

หงเหว่ยกก้มหน้าลงแล้วพ่นควันขณะที่เขาสูบบุหรี่เขาก็ฮัมเพลงเล็กน้อยหลังจากนั้นไม่กี่คำเขาก็หัวเราะดูพวกเขาทั้งสองคนนี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแต่พวกเขาทั้งสองกำลังร้องไห้เหมือนละครที่ออกอากาศเวลาสองทุ่มเลย

หงต้าหลี่หันไปด้านข้างและกอดคอของหงเหว่ยก” พ่อตอนนี้ผมดีขึ้นแล้วผมไม่ได้อ่อนแออย่างที่เคยเป็นมานะผมคิดว่าอาจจะดีขึ้นอีกหลังจากผ่านไปอีกสักพัก”

เมื่อเขาจบประโยคนี้หงเหว่ยกก็ขยี้ตาอย่างรุนแรง” โอ้ฉันแทบจะสำลักควันแล้วนี้จริงๆเลยแกเกือบทำให้ฉันสำลักควันจนฉันน้ำตาไหลออกมาเลยนะ…”