พราวฟ้า 54 ขอบคุณ

พราวฟ้าจัดการอาหารตรงหน้า แล้วกินยาตามคำสั่ง ก่อนจะย้ายตัวเองมาอ่านหนังสือ ดีที่วันนี้ไม่มีเรียน ไม่งั้นเธอคงต้องโดดเรียนแน่ๆ

พออ่านหนังสือจบเธอดูนาฬิกา เกือบห้าโมงเย็นแล้ว

“ทำอะไรกินดีนะ” ร่างบางครุ่นคิด ยังนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรกินดี นั่งคิดอยู่สักพักก่อนจะดีดนิ้ว เมื่อได้เมนูในใจ ร่างบางวิ่งเข้าห้องนอน แต่ก็ต้องชะลอเมื่อรู้สึกเคืองๆ ที่ส่วนล่าง เปลี่ยนเป็นเดินแทน เข้าไปหยิบเสื้อคลุมก่อนจะเดินลงไปที่ซูบเปอร์ด้านล่างเพื่อหาซื้อของที่ต้องการ

เมื่อได้ครบก็กลับขึ้นมาบนห้อง

เมนูที่เธอจะทำคือ สเต๊ก ง่ายๆ ทำเสร็จก็ออกมาจัดโต๊ะ ก่อนจะดูนาฬิกาอีกครั้ง จะทุ่มหนึ่งแล้ว ทำไมลูซยังไม่มา

ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดมากเสียงประตูก็ดังขึ้น พราวฟ้ายิ้มกว้างเดินไปต้อนรับเขา

ลูซพอเห็นหญิงสาวเดินมารับ เขาก็ดึงร่างบางเข้ามากอด และมอบจูบดูดดื่มให้เธอ ทั้งสองคนแลกลิ้นกันอยู่ที่หน้าประตูอย่างไม่มีใครยอมใคร อารมณ์เตลิดเต็มทีถ้าพราวฟ้าไม่ผลักเขาออกซะก่อน

“พอก่อนค่ะ เดี๋ยวไม่ได้กินข้าวกันพอดี”

“ไม่กินก็ได้นะ หิวอย่างอื่นมากกว่า” ลูซส่งสายตาแพรวพราวไปให้ พราวฟ้าส่งค้อนให้เขา ก่อนจะดึงเสื้อสูทออกจากแขนเขาแล้วนำไปแขวนให้ และดึงมือเขามาที่โต๊ะอาหาร

“ทำสเต๊กเหรอ”

“ค่ะ จะอาบน้ำก่อนหรือทานก่อนดีคะ”

“ทานก่อนก็ได้เดี๋ยวจะเย็นเอา”

เมื่อตกลงกันได้ก็พากันนั่งทานเงียบๆ โดยไม่มีใครพูดอะไร ความรู้สึกของพราวฟ้าตอนนี้เหมือนเธอกับเขาเป็นภรรยากันจริงๆ

เมื่อทานเสร็จลูซก็เข้าไปอาบน้ำ เขางอแงให้เธอเข้าไปอาบด้วย แต่เธอก็ปฏิเสธ ถ้าเธอเข้าไปอาบด้วยมีหวังไม่ได้อาบอย่างเดียว และเธอก็คงไม่ได้คุยกับเขา

ใช่ เธอมีเรื่องจะคุยกับเขา เมื่อเธอบอกแบบนั้นเขาถึงยอม

พราวฟ้านั่งรอเขาอยู่ที่โซฟา ยี่สิบนาทีผ่านไปเขาก็เดินออกมาพร้อมกับใส่ชุดนอนเรียบร้อย ก่อนจะมานั่งเบียดกับเธอ

“ไหนมีอะไรจะคุย”

“คือพราว….” พราวฟ้าคิดว่าเตรียมคำพูดมาดีแล้ว แต่พอจะพูดจริงๆ กลับลังเล

“มีอะไร หืม” ลูซดึงปลายผมเธอเล่นเบาๆ ก่อนจะถามเสียงนุ่ม

“พราวคิดว่าเรียนจบแล้วพราวจะกลับไปอยู่เมืองไทยค่ะ” พราวฟ้าพูดออกไปในที่สุด มือใหญ่หยุดชะงักทันที เขาจ้องเธอนิ่ง

พราวฟ้าหลบสายตาเขา

“ทำไม” น้ำเสียงของลูซเปลี่ยนไปทันที แต่ก็ไม่ได้ตะคอกถาม เขาถามเธอนิ่งๆ

“คือ…”

“ไม่ให้ไป” ยังไม่ทันที่พราวฟ้าจะได้พูดอะไร ลูซก็พูดขัดขึ้นซะก่อนเธอตาโตมองเขา น้ำเสียงเขาเด็ดขาด ไม่มีแววล้อเล่นอยู่ในนั้น

“ทำไมต้องกลับไปที่นั่น จะทิ้งกัน” ลูซรัวคำถามใส่

พราวฟ้าส่ายหน้า เธอไม่คิดจะทิ้งเขาซะหน่อย ถ้าเธอคิดจะทิ้งเขาเธอจะยอมเขาเหรอ

“งั้นก็ไม่ให้ไป ไปเยี่ยมได้ จะพาไปเอง แต่ถ้าจะไปอยู่เลยไม่ได้” ลูซพูดเด็ดขาด แล้วเธอจะมีอะไรโต้แย้งได้

“แต่..”

“ไม่มีแต่ เรื่องนี้ฉันยอมไม่ได้จริงๆ เรียนจบแล้วเราจะแต่งงานกันทันที เธอจะได้มาอยู่ที่นี่ถาวร”

คราวนี้พราวฟ้าตกใจจริงๆ แต่งงานเลยเหรอ เธอยังไม่คิดถึงขั้นนั่นเลยนะ มันเร็วไปไหม

“เร็วไปรึเปล่าคะ”

“ไม่เร็วหรอก ฉันเองก็พอรู้วัฒนธรรมของคนไทยบ้าง สิ่งที่เราทำกันอยู่ตอนนี้ก็เหมือนการอยู่ด้วยกันก่อนแต่ง และแม่ฉันคงไม่เห็นด้วยถ้าฉันยังอยู่แบบนี้”

“แต่ พราวว่ามันเร็วไป เราพึ่งจะเรียนจบกันเองนะคะ” เธอยังอยากทำอะไรอีกตั้งหลายอย่าง ไม่คิดจะแต่งงานเร็วๆ นี้เลยด้วยซ้ำ

ลูซมองหน้าคนที่ปฏิเสธตัวเองนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจ เขาเข้าใจเธอ ดูเหมือนเขาจะรีบเกินไป เพียงแค่ได้ยินว่าเธอจะกลับไปอยู่เมืองไทยใจเขามันก็ร้อนรนไปหมด

เขากลัว

พราวฟ้าเองเมื่อเห็นลูซเงียบเธอก็เริ่มกระวนกระวายบ้าง กลัวว่าเขาจะคิดมาก กลัวว่าเขาจะคิดว่าเธอไม่อยากอยู่ด้วย

เธอขยับเข้าไปจับมือเขาแล้วเขย่าเบาๆ

“พราวไม่กลับไปอยู่เมืองไทยแล้วก็ได้ แต่ขอเวลาพราวหน่อยนะคะ พราวอยากให้เราเรียนรู้กันไปก่อน เรื่องแต่งงานไม่ต้องรีบก็ได้” พราวฟ้ายอมให้เขา เพราะเธอคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่ายังไงลูซคงไม่ยอมให้เธอกลับไป แต่ไม่คิดว่าเขาจะใช้วิธีนี้เพื่อรั้งเธอไว้

ลูซถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพยักหน้า

“อืม ความจริงฉันควรเคารพการตัดสินใจของเธอ การที่เธอมีความคิดที่อยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดของตัวเองมันก็ไม่ผิด เอาเป็นว่าฉันจะไม่บังคับเธอ แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่าฉันรักเธอ รักเธอมาก” ความคิดของลูซกลับไปกลับมา คิดดูอีกทีเขาไม่ควรฝืนใจเธอในสิ่งที่เธอไม่อยากทำ

เขาเป็นอย่างนั้นมาตลอด เขาสามารถรอเธอได้ และครั้งนี้เขาก็จะให้เธอเลือกเอง

ถ้าเธอเลือกที่จะกลับไป นั่นก็แปลว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเธอ ความรักที่เขาให้เธอไปไม่สามารถทำให้เธออยู่กับเขาได้

พราวฟ้าเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมาก่อนจะโถมตัวเข้าไปกอดเขา ลูซก็ยังเป็นลูซของเธอ เขาไม่เคยบังคับเธอ ไม่เคยให้เธอทำอะไรที่ฝืนใจตัวเอง

“พราวขอโทษนะคะ ขอโทษที่คิดถึงแต่ตัวเอง” ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆ

พราวฟ้าเองก็คิดว่าตัวเองทบทวนหลายรอบแล้วก่อนที่จะบอกเรื่องนี้กับเขา แต่ไม่คิดว่ามันจะกระทบจิตใจเขาขนาดนี้ เธอรู้ว่าถึงเขาจะบอกว่าเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่ในใจลึกๆ ของเขาคงไม่อยากให้เธอไปเหมือนอย่างที่พูดตอนแรก

“ช่างมันเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวตาก็บวม” ลูซดึงร่างบางออกมาจากบ่าก่อนจะเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ พราวฟ้าพยักหน้าไม่ละสายตาไปจากเขา

“ไม่โกรธพราวฟ้านะ” พราวฟ้ากลัวว่าเขาจะโกรธ ลูซส่ายหน้า

“บอกแล้วไงฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ ฉันไม่ใช่เจ้าชีวิตเธอ สิ่งไหนที่คิดว่ามีความสุข สิ่งไหนมันคือความต้องการของเธอ ฉันเคารพเสมอ” ยิ่งได้ยินเขาพูดแบบนี้ยิ่งทำให้หญิงสาวอยากร้องไห้ออกมาอีกรอบ เธอรู้ว่าเขาเจ็บปวดที่ต้องพูดแบบนี้ แต่เขาก็พูดเพื่อความสบายใจของเธอ

เพียงแค่ความคิดที่อยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดของเธอ ทำให้คนที่รักเธอต้องเสียใจ เธอทำอย่างนั้นได้ยังไง

“ไม่ไปแล้ว พราวจะอยู่กับลูซ” พราวฟ้ากอดเขาอีกรอบใบหน้าหวานแนบลงบนอกแกร่ง ไม่มีใครดีกับเธอได้เท่าเขาอีกแล้ว

“แน่ใจ”

“อืม พราวจะทิ้งคนที่รักและดีกับพราวขนาดนี้ไปได้ยังไง ขอโทษที่เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำให้ปวดหัวเพิ่ม” ช่วงนี้เขางานเยอะพออยู่แล้ว เธอก็ยังหาเรื่องคิดมากให้เขาเพิ่ม

“เรื่องของเธอสำคัญกับฉันเสมอ ดีแล้วที่เธอบอกความต้องการของตัวเอง”

“ขอบคุณนะคะที่รักพราว ขอบคุณที่ไม่รังเกียจกัน ขอบคุณที่เข้าใจกันทุกอย่าง” ในชีวิตนี้เธอไม่คิดว่าจะเจอคนแบบเขา ไม่คิดว่าจะมีคนที่รับเราได้ทุกอย่าง ไม่คิดว่าจะมีคนที่รักเธอจากใจจริงได้มากขนาดนี้ เธอแพ้ความดี ความจริงใจที่เขามอบให้

“เพราะฉันรักเธอ ไม่รู้ทำไมถึงรัก แต่เธอเข้ามาอยู่ในสายตาของฉันตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกัน หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่สามารถละสายตาจากเธอได้อีก จนฉันหาคำตอบให้ตัวเองจนเจอว่าฉันคงรักผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ผ่านอะไรมาบ้างฉันก็ไม่สน เพราะฉันจะหาคำตอบให้ตัวเองเองว่าเธอเป็นคนยังไง”

“ขอบคุณค่ะ พราวก็รักคุณ”

THE END