พราวฟ้า 53 ความสุขที่ตามหา

กรามแกร่งบดเข้าหากันมองร่างบางตรงหน้าไม่วางตา พราวฟ้าสวยไปทุกสัดส่วน เขาไม่รู้ว่าทนไม่ทำอะไรเธอได้ยังไงมานานนับปี แต่ความอดทนของเขามันก็คุ้มค่ากับการรอคอย

มือแกร่งเอื้อมไปจับใบหน้าหวานสวยของคนตรงหน้า โน้มตัวเข้าไปหา ก่อนจะประกบปากมอบจูบดูดดื่มให้แก่เธอ ซึ่งเธอก็ไม่มีท่าขัดขืน

พราวฟ้าตวัดแขนโอบรอบคอแกร่ง บดเบียดร่างกายเข้าหาร่างใหญ่อย่างเต็มใจ ลูซอ่อนโยนกับเธอเสมอ

สองร่างโรมรันกันอยู่ในอ่างอาบน้ำจนน้ำกระเซ็นออกมาข้างนอก ลมหายใจหอบกระเส่าของทั้งคู่ปะปนกันไป

พราวฟ้าต้องคว้าขอบอ่างไว้เมื่ออารมณ์ของลูซเริ่มรุนแรงขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บ

“ใจเย็นค่ะ” พราวฟ้าต้องปรามเขาไว้

“อือ เย็นไม่ไหวแล้วเบบี้ วันนี้ต้องทบต้นทบดอกข้อหาที่ทำให้ฉันอดทนมานาน” ได้ฟังแบบนั้นพราวฟ้าก็ขนลุกซู่ แต่ไม่มีโอกาสได้ตอบโต้เขา เพราะเขาจูบสูบวิญาณเธอทำเอาเธอแทบหายใจไม่ทัน

ส่วนล่างก็ไม่ว่างเว้นมือใหญ่จัดการกระตุ้นเตรียมความพร้อมทันที พราวฟ้าห่างหายจากเรื่องนี้ไปนานมาก ตั้งแต่ที่มีอะไรกับเขาครั้งนั้นมันก็นานพอควร พอถูกกระตุ้นแบบนี้ความรู้สึกวูบวาบ ความกระหายส่วนลึกก็ถูกปลุกขึ้นมาด้วย แต่ก่อนตัวเธอเป็นอย่างไรเธอรู้ดี

เธอพยายามกักเก็บมันให้จางหายไปกับอดีตและก็ทำได้ดี เพราะเธอให้คำสัจกับตัวเองว่าจะไม่ยอมเป็นผู้หญิงร่านเหมือนที่ถูกตราหน้า จะไม่ยอมนอนกับใครก็ได้ ถ้าคนนั้นๆ ไม่ใช่คนที่เธอรัก

กับลูซครั้งนั้นมันคือความผิดพลาด ถึงเขาจะสารภาพว่าชอบเธอ สนใจเธอ แต่เธอยังไม่ได้รักเขา เธอถึงไม่ยอมเขา

แต่ตอนนี้เวลานี้เธอรักเขา เต็มใจเป็นของเขาทั้งตัวและใจ ไม่แปลกที่จะรู้สึกผ่อนคลายและปลดปล่อยตัวเองออกมา

“อ่า ที่รัก” ลูซครางเสียงแหบพร่าเมื่อได้รับการตอบสนองอย่างร้อนแรงจากหญิงสาว เขารู้อยู่แล้วว่าเธอร้อนแรงแค่ไหน เขาไม่เคยลืมวันนั้น

สองลิ้นเกี่ยวตวัดกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร พราวฟ้าบดเบียดกายขึ้นลงเป็นจังหวะ ความรู้สึกร้อนๆ เต้นตุบๆ ตรงส่วนล่างเรียกร้องให้เธอขยับเข้าหาส่วนแข็งแกร่งของเขา

“อืม ดูเหมือนจะมีคนใจร้อนกว่าฉันอีกนะ” เมื่อได้โอกาสลูซก็เอ่ยล้อเลียนคนที่หลับตาปริมโยกกายอยู่บนร่างเขา

พราวฟ้ากัดปากตัวเองแน่น หน้าร้อนผ่าว ลูซยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมโอบอุ้มร่างบางขึ้นมาด้วย พราวฟ้าใช้แขนคล้องเข้าที่คอเขาทันที

“ครั้งนี้เราต้องเริ่มกันที่เตียง ถึงเธอจะใจร้อนแค่ไหนฉันก็ไม่ใจอ่อนยอมให้เธอกระทำฉันอยู่ในห้องน้ำอีกแน่” คิดถึงครั้งนั้น เขาชักชวนเธอให้ไปที่เตียงแต่เธอก็ไม่รับฟัง ใจร้อนขย่มเขาอยู่บนพื้นห้องน้ำ

ตุบ

พราวฟ้าเขินอายทุบอกเขาแรงๆ หนึ่งที เขากล้ามาล้อเลียนเธออย่างนี้ได้ยังไง

“พูดมาก พราวเปลี่ยนใจนะ” เธอแกล้งขู่เขา

ลูซหรี่ตามองเธอก่อนจะยิ้มออกมา

“ไม่ทันแล้วคนสวย ถึงอยากเปลี่ยนใจฉันก็ไม่ให้เปลี่ยน” พอมาถึงเตียงเขาก็โยนร่างบางลงอย่างไม่เบานัก จนเธอกระเด็นขึ้นเพราะความเด้งของเตียง

“ชอบความรุนแรงรึไง” พราวฟ้าตกใจแต่ก็ไม่มีเสียงกรีดร้องออกมา เธอไม่คิดว่าเขาจะโยนเธอแบบนี้

เธอขอถอนคำพูดว่าเขานุ่มนวลกับเธอเสมอก่อนหน้านี้ได้ไหม

“แล้วชอบไหมล่ะ” ที่จริงการกระทำของเขามันก็ไม่ได้ทำรุนแรงอะไรเลย แค่เพิ่มความตื่นเต้นนิดหน่อย เขาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบความรุนแรง แต่ถ้าเรื่องเพิ่มสีสันก็มีบ้าง และเขาก็รู้ว่าเธอก็คงชอบ

“อ๊ะ” พราวฟ้าส่งค้อนให้เขา ก่อนจะร้องออกมาเมื่อโดนรุกล้ำ นี่เขาไม่ได้ถามเอาคำตอบจากเธอใช่ไหม

ฝ่ามือใหญ่เข้ากอบกุมส่วนล่างของเธอก่อนจะกรีดกรายไปตามรอยแยก แค่นั้นก็ทำให้พราวฟ้าตัวเกร็งเงยหน้าหลับตาพริ้ม ลูซมองภาพนั้นด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก

“อ๊ะ ลูซ” พราวฟ้าลืมตาขึ้นมองเขา

“ครับ” ลูซตอบรับเธอเสียงทุ้มต่ำ พราวฟ้าเม้มปากแน่นหายใจหอบ นิ้วร้ายกาจของเขากำลังเล่นงานเธอ เขาบดขยี้และจ้วงแทงมันเข้ามา

“ลูซ” พราวฟ้าเรียกเขาเสียงกระเส่า คว้าคอแกร่งเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว ลูซประกบปากบางที่เม้มเข้าหากัน ให้เธอเผยอรับลิ้นร้อนๆ ของเขาเข้าไปปรนเปรอ

เรียวขาทั้งสองข้างเปิดกว้างอัตโนมัติ ส่วนล่างแอ่นขึ้นตามจังหวะเข้าออก

พราวฟ้ากรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อเขาส่งเธอถึงจุดหมาย ทิ้งตัวลงนอนหายใจหอบกระเส่า ใบหน้าคมเคลื่อนต่ำลงมาหาความนุ่มหยุ่น ปรนเปรอทั้งสองข้าง

อารมณ์ที่พึ่งเสร็จสมไปถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง

และเธอยิ่งผวา เฮือก เมื่อส่วนล่างโดนแตะต้อง คราวนี้ไม่ใช่มือ แต่เป็นลิ้น ความเปียกชื้นปัดป่ายขึ้นลง

“อ่า อ่า” ลูซมอบทั้งความทรมานและความเสียวซ่านให้กับเธอ เอวบางยกขึ้นเพื่อหลบหนีลิ้นของเขาหรือแอ่นเข้าหาก็ไม่แน่ใจ

“พอ พอแล้ว” เขาทำให้เธอเหมือนกำลังจะขาดใจ ความอดทนของพราวฟ้าหมดลง เธอต้องการให้เขาเข้ามาเติมเต็ม

เดี๋ยวนี้

ลูซเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยหวานที่หยาดเยิ้มไปด้วยความเสน่ห์หา ก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นไปคร่อมร่างบาง กดริมฝีปากเข้าหาปากบาง ดึงความสนใจของเธอก่อนจะสอดแทรกความแข็งแกร่งเข้าไปในความอ่อนนุ่ม เขากลัวเธอจะเจ็บเพราะห่างหายจากเรื่องนี้ไปนาน

และของเขาก็ไม่ธรรมดา

“อือ” เข้าไปได้แค่ครึ่งหนึ่งร่างบางก็ครางในลำคอ เพราะรู้สึกเจ็บ

“ผ่อนคลายกว่านี้หน่อย” เขาบอกเสียงพร่า ก่อนจะช่วยให้เธอผ่อนคลาย บีบเคล้นความนุ่มนิ่มพร้อมกับขยี้ส่วนล่าง เมื่อปรับตัวได้ร่างใหญ่ก็ขยับกายเข้าหาร่างบางทีละนิดๆ ก่อนจะไปสุดทาง

เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังขึ้นเมื่อทุกอย่างเริ่มเคลื่อนไหว

มันดีมากจริงๆ

พราวฟ้าร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ไหว ตวัดเกาะเกี่ยวขารอบเอวสอบของร่างแกร่งเป็นที่ยึดเหนี่ยว ลูซเหมือนพลังเหลือล้น เธอทำให้เขาเก็บกดมานานเกือบปี คืนนั้นทั้งคืนจึงเหมือนเป็นบทลงโทษของเขา

พราวฟ้าตื่นขึ้นมาในช่วงสาย ปัดป่ายมือไปทั่วที่นอนเพื่อควานหาร่างใหญ่ เมื่อไม่เจอคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น กวาดสายตาไปรอบๆ ก็ไม่เห็นลูซอยู่ในห้อง เธอคลำเตียงอีกฝั่งมันเย็นชื่น แสดงว่าเขาลุกออกไปตั้งนานแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นว่ามันบ่ายโมงแล้ว

นี่เธอหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ เหลือบไปที่โต๊ะหัวเตียงก็เห็นกระดาษแผ่นเล็กๆ วางอยู่

“ตื่นแล้ว กินข้าวกินยานะ ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว

ผมออกไปทำงานก่อน

แล้วจะกลับมาทานข้าวเย็นด้วย

รักนะ คนสวย”

ปากบางเม้มเข้าหากัน คำพูดของเขาเหมือนสามีที่ตื่นไปทำงานและบอกกล่าวภรรยาไม่มีผิด แถมคำเรียกแทนตัวเองของเขาอีก ผม งั้นเหรอ มันเหมือนเขาโตขึ้นอีกนิด

กระดาษใบเล็กถูกวางไว้ที่เดิมก่อนที่ร่างบางจะลุกขึ้นมาจัดการกับตัวเอง เสร็จก็เดินออกมาด้านนอกก็เห็นว่ามีถ้วยข้าวต้มว่าอยู่บนโต๊ะพร้อมกับยาพาราสองเม็ด และยังมีโน้ตอีกหนึ่งใบ

“ถ้ามันเย็นมากก็อุ่นเอานะ ผมไม่แน่ใจว่าพราวจะตื่นกี่โมง

เมื่อคืนนี้เผลอเอาแต่ใจไปหน่อย ไม่โกรธกันนะที่รัก

อ่อ ยาลืมกินยาละ”

เผลอเอาแต่ใจอะไรกันเล่า เขาเอาแต่ใจชัดๆ เธอบอกว่าเหนื่อยแต่เขาก็ไม่ฟัง ทีเช้ามาทำเป็นขอโทษ

ถึงจะค่อนขอดเขาในใจแบบนั้นแต่พราวฟ้าก็ไม่ได้นึกเคืองเขาสักนิด เธอรู้สึกมีความสุขด้วยซ้ำ แถมตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอกำลังยิ้ม ยิ้มกว้างเสียด้วย

ความสุขจริงๆ มันเป็นอย่างนี้สินะ